Ο Μύθος της «Χρήσιμης Αριστεράς» καταρρέει.

Του Γ. Σιώζου – 
          Έχει ο καιρός γυρίσματα, αναφέρει μια λαϊκή παροιμία, που επιβεβαιώνεται πλήρως, από την συμμετοχή και τον δυναμισμό, της απεργία και διαδήλωσης της Πέμπτης 4.2.
          Εάν και για τόσο σημαντικά ζητήματα, όπως το ασφαλιστικό και το φορολογικό, η συμμετοχή δεν ήταν αυτή που επιβάλλει η ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής της Κυβέρνησης, σαφώς υπήρξε ένα δείγμα για το τί πρόκειται να επακολουθήσει.
          Μια απεργία που είχε πανελλαδικό χαρακτήρα με μαζικές και δυναμικές διαδηλώσεις, σε όλες τις πόλεις της επικράτειας.

          Παράλληλα ο συνεχιζόμενος αγώνας των αγροτών με την παραμονή τους στα μπλόκα και την άρνησή τους για συμμετοχή στο διάλογο που προτείνει η Κυβέρνηση, εάν δεν αποσυρθεί πρώτα το «αγροκτόνο» νομοσχέδιο, δημιουργούν στην Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ένα ασφυκτικό κλοιό.
          Όλες αυτές οι κινητοποιήσεις, γίνεται κατανοητό πως δεν αποτελούν παρά μόνον το πρελούδιο, που σύντομα θα το διαδεχτεί ένα κρεσέντο, λαϊκών, εργατικών και κοινωνικών αγώνων.
          Σημαντικός παράγοντας επίσης που φέρνει σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση και στο άμεσο μέλλον θα αποκτήσει κεντρική πολιτική σημασία, είναι η έλευση χιλιάδων μεταναστών, που με την βελτίωση των καιρικών συνθηκών, και ανάλογα με τις σκοπιμότητες της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία χειρίζεται την στρόφιγγα ροής τους, θα δημιουργήσουν εκρηκτικές καταστάσεις.
          Ήδη στα ακριτικά νησιά και ιδιαιτέρως σε αυτά που έχουν τουριστικό ενδιαφέρον, οι αντιδράσεις των κατοίκων, αποκτούν ολοένα και πιο οξύ χαρακτήρα.
          Η κοινωνική και κινηματική «νηνεμία» που επικράτησε μετά τις εκλογές του 2012, με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση, και διήρκεσε έως και πρόσφατα, γίνεται φανερό ότι παρέρχεται ανεπιστρεπτί.
          Κοινωνική και κινηματική «νηνεμία», που οφείλονταν στην εναπόθεση των ελπίδων της κοινωνίας στην αναμενόμενη άνοδο στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ.
          Μια αντίληψη «ανάθεσης» που σκόπιμα καλλιέργησε και ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και αν την ξόρκιζε φραστικά, προκειμένου να έχει ελευθερία κινήσεων ως Κυβέρνηση, αλλά και καθηλώνοντας το κίνημα, έδινε – όπως αποδεικνύεται από την πολιτική που ακολουθεί ως Κυβέρνηση – εγγυήσεις στους εγχώριους και εξωγχώριους ολιγάρχες, ότι αποτελεί γι’ αυτούς την «Χρήσιμη Αριστερά».
          Είναι χαρακτηριστικό, καθ’ όσο χρόνο βρίσκονταν στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν ανέλαβε καμία κινηματική πρωτοβουλία και έριξε όλο το βάρος της πολιτικής του στη λείανση των γωνιών της, που προβλημάτιζαν το εγχώριο κατεστημένο και τους Εταίρους δανειστές.
          Παράλληλα με την πολιτική του ως αξιωματική αντιπολίτευση, διευκολύνει τα μάλλα την Κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων να περάσουν από την Βουλή 450 περίπου εφαρμοστικούς νόμους που προέκυπταν από το μνημόνιο, με μηδαμινές αντιδράσεις, και αραιά και που κάποιες έντονες φραστικές «κορώνες», μέσα βεβαίως στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού «καθωσπρεπισμού».
          Αυτή η περίοδος αποτελούσε την «προίκα» που κόμιζε ο ΣΥΡΙΖΑ στο Αστικό Πολιτικό σύστημα για την αδιατάραχτη πορεία του.
          Από αυτή την περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά από την ένταση των κοινωνικών αγώνων της περιόδου 2010-2012, προσπαθούσε να πείσει την ντόπια και ξένη ολιγαρχία, ότι αποτελεί το κατάλληλο «αμορτισέρ» για την απορρόφηση των εργατικών και κοινωνικών κραδασμών.
          Μόνο όποιοι στην καλύτερη περίπτωση εθελοτυφλούσαν και στην χειρότερη καιροσκοπούσαν, μπορεί να νιώθουν έκπληξη για την σημερινή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.
          Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν έτοιμος από καιρό να αναλάβει την υλοποίηση του 3^ου Μνημονίου.
          Μόνος στόχος η νομή της εξουσίας, και σαν γνήσιοι επιβήτορές της, αδίστακτοι και κυρίως επικίνδυνοι. Μοιραία λοιπόν η κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ.
          Όμως η κοινωνία δείχνει να μην υποκύπτει στην «Μοίρα» που της επιφυλάσσουν.
          Βγαίνει από τον λήθαργο, αμφισβητεί έμπρακτα στο δρόμο, στα μπλόκα, το «αφήγημα» του ΣΥΡΙΖΑ.
          Παρά την πανσπερμία και την αντιφατικότητα των αιτημάτων που προβάλουν τα κοινωνικά στρώματα που κινητοποιούνται, και είναι καθήκον της Αριστεράς να τα ενοποιήσει σε μιά κεντρική πολιτική πρόταση εξουσίας, το «πουλόβερ» έχει αρχίσει να ξηλώνεται.
          Όχι στο Κοινοβούλιο, εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει μεγάλο βάθος κομματικών συνεργασιών και κυβερνητικών συμπράξεων, παρατείνοντας ενδεχομένως την παραμονή του στην Κυβέρνηση.
          Αλλά στην κοινωνία με την ένταση των εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων, που προκαλεί η «κοινωνιοκτόνα» και «εθνοκτόνα» πολιτική του.
          Το ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα με πολύχρονη θητεία στην Κυβέρνηση με ότι αυτό συνεπάγεται ως προς την εξασφάλιση εκλογικής πελατείας, με πλήρη κυριαρχία στον συνδικαλισμό και στους ΟΤΑ, και με ισχυρές λαϊκές προσβάσεις, κατέρρευσε.
          Ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι παρά προϊόν της «Φουσκονεριάς» του κινήματος της περιόδου 2010-2012, είναι καταδικασμένος να εξαϋλωθεί.
          Ο Λαός αντιδρά, η Αστική Τάξη και η «Εταίροι» Δανειστές, αμφισβητούν την ικανότητά του να πραγματοποιήσει την «Βρώμικη» δουλειά που του έχουν αναθέσει.
          Αυτή η «Αριστερά» δεν είναι χρήσιμη για κανέναν.
          Οι τίτλοι τέλους είναι θέμα χρόνου να πέσουν.                                        http://www.inred.gr