Ένα μεγάλο τμήμα των μαθητών μας δεν είναι σε θέση να διηγηθεί σε γενικές γραμμές το "τι", το "πώς" και το "γιατί" σε σημαντικούς σταθμούς της νεοελληνικής ιστορίας.
Τα τελευταία χρόνια η ιστορική παιδεία της νέας γενιάς, βρίσκεται στο «στόχαστρο» της δημοσιότητας με διάφορες αφορμές. Άλλοτε εξαιτίας της τεράστιας αποτυχίας στις πανελλήνιες εξετάσεις όπου στην Ιστορία της Γ΄ Λυκείου βαθμολογούνται κάτω από τη βάση το 50% των μαθητών. Άλλοτε εξαιτίας των…μαργαριταριών που αλιεύονται κάθε χρόνο από τα γραπτά των μαθητών στο μάθημα της ιστορίας από διάφορους ερανιστές και παρουσιάζονται προς τέρψιν -ή, κατ’ ελπίδα, προς προβληματισμό- του αναγνωστικού κοινού.
Αναφερόμαστε σ΄ ένα ολοένα και αυξανόμενο τμήμα μαθητών μας που αδυνατούν να αρθρώνουν συνεχή λόγο, να ελέγχουν και να λογικοποιούν τις σκέψεις τους χωρίς χάσματα και αντιφάσεις, να κάνουν λογικές αφαιρέσεις ή να κατανοούν γραπτά κείμενα εκτός από τα υποτυπώδη, που σκοντάφτουν σε ερωτήσεις που απαιτούν κρίση. Το ζήτημα είναι πάρα πολύ σοβαρό, καθώς στη γενίκευση του φαινομένου μπορούμε να μιλήσουμε για την εφιαλτική προοπτική μιας τεχνολογικώς υπεραναπτυγμένης και παράλληλα πειθαρχημένης κοινωνίας «κατακερματισμένων ανθρώπων» – υπηκόων, ένα είδος «προσοντούχων αγραμμάτων» και αργότερα «σοφών άσχετων».
