TI EMAΘΕ Η<< ΕΥΡΩΠΗ.>>

Κάτι πάνω από ένα 24ωρο διήρκεσε η χαζοχαρούμενη φάση (συγγνώμη για την έκφραση: ατυχώς μόνον αυτή αποτυπώνει ουσιαστικά το κλίμα) της υποδοχής της Ευρωπαϊκής Συμφωνίας/Μηχανισμού για στήριξη όσων οικονομιών της Ευρωζώνης βρεθούν στο στόχαστρο των χρηματοπιστωτικών αγορών. Τον Μηχανισμό «μετά την Ελλάδα»/ “post–Greece” όπως αισίως ονοματίστηκε στους διαδρόμους των Βρυξελλών όλη αυτή η περίοδος που ξεκίνησε.

Κάτι πάνω από ένα 24ωρο διήρκεσε η φλυαρία για μια «νέα εποχή της Ευρωζώνης» (υπό την έννοια της σιωπηρής θεσμικής επανάστασης: συμφωνήθηκε η νομισματοποίηση των ελλειμμάτων, που υποτίθεται ότι ήταν ΤΟ ταμπού). Κάτι πάνω από ένα 24ωρο διήρκεσε ο ενθουσιασμός, με κάτι από ποσοσφαιρόφιλο κοινό, όταν η παρουσία των Κεντρικών Τραπεζών με open-market operations που μέχρι τότε θεωρούνταν αδιανόητες «υποχρέωσε τους κερδοσκόπους σε υποχώρηση», έριξε κατακόρυφα τα spreads, ξανανέβασε το ευρώ έναντι δολαρίου – τα γνωστά! Κάτι πάνω από ένα 24ωρο διήρκεσε η αντίληψη ότι «η Ευρώπη» αναμετρήθηκε με τους δαίμονές της (δηλαδή την παραίτηση, την καθυστέρηση, την «συζήτηση») και με το διεθνές σύστημα , και βγήκε νικητής. Με το διακηρυγμένο πακέτο των 600 δις, ή των 750 δις, δηλαδή 60 δις από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή «με εγγύηση τα υπόλοιπα διαχείρισης του Κοινοτικού Προϋπολογισμού», συν 440 δις σε εγγυήσεις κρατών μελών, συν ό,τι τελικά εισφέρει το ΔΝΤ.

Γιατί τα λέμε, αυτά; Διότι οι αγορές, μετά από έναν απότομο ενθουσιασμό – αγορές είναι!… - διόρθωσαν, ξαναδιόρθωσαν, πορεύονται. Η «ζαριά» των 15 δις ευρώ της ΕΚΤ σε open-market παρεμβάσεις υπήρξε μεγάλη, όμως οι αγορές είναι πελώριες. Διότι κεντρικός συντελεστής του Ευρωσυστήματος, όπως ο Αξελ Βέμπερ της Μπούντεσμπάνκ, επανέρχονται στην «γραμμή άρνησης» παρόμοιας ενεργού διαχείρισης. Όπως αναμενόταν. Διότι όλο και κάποιοι άρχισαν να διαβάζουν πιο προσεκτικά τι συμφωνήθηκε – όχι τι ειπώθηκε στα δελτία Τύπου ότι συμφωνήθηκε. Μισοψημένα πράγματα. Διότι, ακόμη περισσότερο, άρχισαν να συνειδητοποιούνται τα όσα διαδραματίσθηκαν στα παρασκήνια αυτών των τόσο έντονων για «την Ευρώπη» ημερών.

Να καταθέσουμε την ανάγνωσή μας: αντίθετα με ό,τι κατά πολιτικώς ορθό (Ευρω)τρόπο νομίζεται, το καμπανάκι ότι η κατάσταση ξεφεύγει επικίνδυνα δεν το χτύπησε καμιά Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, το ξεπέρασμα των αγκυλώσεων και της «Γερμανικής άρνησης» δεν το εξασφάλισε καμιά συγκροτημένη Ευρωπίεση. Ουσιαστικά τον καθοδηγητικό ρόλο διαδραμάτισε ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ (ναι, και ο απερχόμενος ήδη «δικός μας» Λ. Παπαδήμος) της ΕΚΤ, που μίλησε πλέον ευθέως για συστημικό κίνδυνο στον οποίο περιερχόταν η Ευρωζώνη. Ακόμη περισσότερο, και από την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, από την Βασιλεία, εκπέμφθηκε σήμα κινδύνου. Όσο για τα διαβόητα «τηλεφωνήματα» Μπαρακ Ομπάμα και Τιμ Γκάϊτνερ, όχι μόνον υπήρξαν – και πύκνωσαν – προς τους πολιτικούς άρχοντες της Ευρωζώνης, αλλά απέκτησαν και επιτακτικό περιεχόμενο. Α, ναι, και ο Γεν. Διευθυντής του ΔΝΤ Ντομινικ Στρως Καν «δεν βρισκόταν στην συνάντηση του ΔΣ του Οργανισμού την ημέρα έγκρισης του Πακέτου για την Ελλάδα επειδή ήταν στην Ευρώπη», στο ημιπαρασκήνιο των διαβουλεύσεων της Ευρωζώνης και του EcoFin.

Τι θα πουν, τι σημαίνουν όλα αυτά; Νομίζουμε ότι κάτι το απλό: όπως η Ελλάδα, στο μικρό και κλειστό και βαθύτατα επαρχιώτικο της επίπεδο, έτσι και «η Ευρώπη» στο σαφώς μεγαλύτερο αλλά όχι και τόσο ανοιχτότερο, ανακάλυψε ότι η ενασχόληση με τον εαυτό της και τους ιερούς κανόνες της και τις (υποτιθέμενες) αρχές της, δεν οδηγεί πουθενά. Η βία της πραγματικότητας είναι εδώ – για όλους! Και όποιος δεν αντιδρά, δεν προσπαθεί έστω να αντιδράσει ΕΙΤΕ με όρους αγοράς, ΕΙΤΕ με πραγματικούς όρους δημόσιας εξουσίας (δηλαδή; δηλαδή απαγορεύοντας ή επιβάλλοντας…), αυτός απλώς και μόνον υφίσταται τις εξελίξεις. Δεν τις επηρεάζει, πάντως δεν τις καθοδηγεί.

Αυτά έμαθε «από την Ελληνική περιπέτεια» η Ευρώπη. Το έμαθε, όμως, αληθινά ή μήπως ακόμη μένει στην αφόρητη θεσμολαγνεία της; - η οποία, παρεμπιπτόντως, πήγε να διαλύσει (Γερμανικότατα) την αντιπαθή Ελλάδα…
http:Newstime