ΕΥΡΩΠΗ: ΠΟΙΑ ΕΥΡΩΠΗ;

Τι θα λέγαμε για μία Ευρώπη χωρίς ένωση; Πως θα τη φανταζόταν κάποιος μετά από την εμπειρία των σαράντα και βάλε χρόνων; Αντιμαχίες, σκληρός οικονομικός ανταγωνισμός, κλειστά σύνορα, πολυδιάσπαση συμφερόντων, ίσως και πολεμικές συρράξεις στα Βαλκάνια αν χαθεί το όνειρο.

Δεν είναι ωραία εικόνα μία Ευρώπη χωρίς ένωση γιατί είναι τραγικό πισωγύρισμα.

Τι θα λέγαμε όμως για μία Ευρώπη με κοινή οικονομική διακυβέρνηση που θα έφερνε την πολυπόθητη πλήρη ένωση; Μία πραγματική χώρα Ηνωμένων Πολιτειών Ευρώπης; Ετσι κι αλλιώς η υποδομή υπάρχει, κοινές οι πολιτισμικές ρίζες και κοινός ο στόχος.

Στην περίπτωση αυτή θα υπήρχε ενότητα και μοίρασμα ευθυνών. Δεν θα υπήρχε από τη μία η Γερμανία και η Ολλανδία και από την άλλη οι άλλες χώρες. Δεν θα υπήρχαν 27 φωνές αλλά μία που θα μιλούσε για όλους. Αν για παράδειγμα η Γερμανία έκλεινε μία συμφωνία για ίδρυση μεγάλου εργοστασίου δεν θα το έκανε εντός των εθνικών της συνόρων. Αλλά θα υποχρέωνε τον επιχειρηματία να το εγκαταστήσει σε μία φτωχική χώρα της ένωσης. Τα έσοδα θα ήταν άλλωστε κοινά.

Και η χώρα αυτή όπου θα εγκαθίστατο το νέο εργοστάσιο δεν θα μπορούσε να βάλει τους δικούς της εργατικούς όρους ή μεροκάματα. Αυτά θα ήταν ρυθμισμένα. Θα υπήρχε επιχειρηματική αλλά και εργατική πρόνοια. Δεν θα μπορούσε μία χώρα να καταργήσει το 8άωρο γιατί δεν θα είχε δικαίωμα να το κάνει. Σε μία πραγματική ενωμένη Ευρώπη το Ευρωκοινοβούλιο θα είχε ουσιαστικό λόγο και η εκτελεστική φωνή θα ήταν μία.

Η Ευρωζώνη όμως ξεκίνησε στραβά και βιαστικά. Η Γερμανία ήθελε το σκληρό ευρώ. Είδε τις εξαγωγές της να πολλαπλασιάζονται εντός της ένωσης. Η ίδια όμως δεν ευνόησε την εθνική κατανάλωση. Δεν εισήγαγε προϊόντα άλλων αδερφών χωρών. Δημιούργησε άνιση ανάπτυξη εντός της Ευρωζώνης. Τώρα λένε κάποιοι μπορεί να θέλει τη διάλυση της Ευρωζώνης. Δεν είναι αλήθεια. Είναι η πλέον ευνοημένη χώρα από το ευρώ.

Το πρόβλημα είναι η ίδια η Μέρκελ. Εχοντας στα νεανικά της χρόνια θητεύσει στο κομουνιστικό κόμμα της Ανατολικής Γερμανίας έγινε μία πολιτικός συντηρητική (όχι από ιδεολογικής άποψης). Μία πολιτικός βραδυκίνητη, διστακτική, φοβική στις αλλαγές και με το σύνδρομο που κουβαλάνε όλοι οι πρώην κομουνιστές, δηλαδή την εμμονή σε τακτικές που σπάνια δέχονται αναθεώρηση. Αν για παράδειγμα η Μέρκελ έκανε αυτό που ήδη έκανε πριν μήνες, αποδεχόμενη από την πρώτη στιγμή έναν μηχανισμό για την Ελλάδα και μετά για την ΕΕ, τότε καμία κρίση αυτή την στιγμή δεν θα υπήρχε. Οι αγορές θα είχαν πάρει το μάθημά τους και θα είχαν ηρεμήσει γιατί θα ήξεραν ότι θα πάρουν τα λεφτά τους. Απλά πράγματα. Τώρα όμως αμφιβάλλουν. Γιατί διαπίστωσαν ότι πρώτα τρέχουν τα προβλήματα και μετά σηκώνονται οι ηγέτες της Ενωσης από τον καναπέ. Και πάλι για να διαφωνήσουν.

Είναι αυτό που λένε όλοι. Το πρόβλημα δεν ήταν ούτε η Ελλάδα ούτε κανείς άλλος. Το πρόβλημα είναι το ευρώ, δηλαδή η Μέρκελ, δηλαδή η Γερμανία.

http:ekirikas