«Ακόμα και μεταφρασμένα στην αγγλική, τα σύγχρονα ελληνικά ποιήματα είναι προτιμότερα από τα σύγχρονα ελληνικά δάνεια», έγραφε το 1885 ο Οσκαρ Ουάιλντ στην εφημερίδα «Pall Mall Gazette», με αφορμή την αγγλική έκδοση μιας ανθολογίας με ποιήματα του Δροσίνη, του Βιζυηνού, του Παλαμά και άλλων. Στο ίδιο άρθρο, ο Ουάιλντ υπογραμμίζει τον σπουδαίο ρόλο που έπαιξαν τα «εγερτήρια πολεμικά τραγούδια» στους Ελληνες που πολέμησαν για την Εθνική Ανεξαρτησία και στους απογόνους τους, αλλά παραδέχεται ότι «οι φλογέρες της στάνης είναι πιο ευχάριστες από τις σάλπιγγες της μάχης». Στην Ελλάδα σήμερα, παρατηρεί ο Ουάιλντ, «το εμπόριο πρωτεύει των Μουσών και η πολιτική προτιμάται του Παρνασσού. Κι όμως πλάι στον Ιλισό ακούγονται ακόμα άσματα», ενώ «τ’ αηδόνια δεν σώπασαν στον Κολωνό...» (Γεώργιος Βιζυηνός, «Ατθίδες Αύραι», εκδ. Ερατώ). Εδώ και αρκετές εβδομάδες, η Ελλάδα απασχολεί τον διεθνή Τύπο, όχι όμως για τους ποιητές της, αλλά για τα δάνειά της ή μάλλον το δάνειο του σχεδίου διάσωσης, ενώ δεν πέρασε απαρατήρητο το γεγονός ότι η πρώτη συζήτηση για τα νέα μέτρα στη Βουλή, στις 5 Μαρτίου, συνέπεσε με την κυκλοφορία, σε μορφή dvd, μιας πορνοταινίας που έγινε ανάρπαστη. Ετσι, κάποια ξένα έντυπα ειρωνεύτηκαν τους λιγούρηδες Ελληνες, παραφράζοντας, με κάποιο τρόπο, τον στίχο «εμείς ψωμί δεν έχουμε, την τσόντα τι τη θέλουμε». Πρόσφατα ένα νέο dvd, ελληνικής κοπής, πιο προχωρημένο από το προηγούμενο, με διαφορετικά πρόσωπα, απασχόλησε τα λαϊκά (ή μάλλον λαϊκότροπα) έντυπα και τις κουτσομπολίστικες και life style εκπομπές, που μας πληροφορούν ότι ουρές σχηματίστηκαν στα περίπτερα της Ομόνοιας από ανυπόμονους αγοραστές. «Ξεπούλησα!» αναγγέλλει με καμάρι η πρωταγωνίστρια, για την οποία καταναλώθηκε άφθονος τηλεοπτικός χρόνος. Κάποιοι δημοσιογράφοι, μεταφέροντας, όπως οι ίδιοι νομίζουν, το κοινό περί ηθικής αίσθημα, τη ρωτούν αν είναι σωστό, όταν «ο κόσμος πεινάει, μια μητέρα να παίζει σε τσόντες», όμως εκείνη τους διαβεβαιώνει ότι «ήταν εύκολο, πολύ εύκολο». Φαινόμενο κοινωνικής παρακμής ή μήπως αποθέωση του δόγματος «ό, τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό»; To ξεπούλημα, σαν εμπορική αλλά και σαν αφηρημένη έννοια, είναι φαινόμενο, όμως το πιο σοβαρό φαινόμενο είναι η κατασκευή τέτοιων φαινομένων. Και οι κατασκευαστές τους, που πρέπει να τους διαχωρίσουμε από τους καταναλωτές τους, είναι παράγοντες της τηλεοπτικής, εκδοτικής και ψυχαγωγικής βιομηχανίας. Aυτοί είναι οι μάνατζερ και οι διαφημιστές της κάθε λαμπερής πορνοστάρ, αυτοί κάνουν το παράλογο να μοιάζει φυσικό. Σε μια εποχή κρίσης, όχι μόνο της οικονομίας αλλά και της οικογένειας, του έρωτα, της παιδείας και του πολιτισμού, η προβολή που προσφέρουν κανάλια και έντυπα σε πρόσωπα που το κύριο ταλέντο τους είναι το να εμπορεύονται μια δοτή και όχι κατακτημένη «επωνυμία» ανοίγει έναν επικίνδυνο δρόμο, καθώς δείχνει ότι το πορνό είναι ένα εύκολο και επικερδές παιχνίδι. Μόνο που σε κάθε λαμπερή πορνοστάρ αντιστοιχούν χιλιάδες κομπάρσοι, είλωτες της βιομηχανίας της τσόντας. Τον 19ο αιώνα, ο Οσκαρ Ουάιλντ, ένα από τα πιο φωτεινά πνεύματα της εποχής του, μιλά με σεβασμό για τους Ελληνες ποιητές. Σήμερα πάμπολλοι Ελληνες, ίσως οι περισσότεροι, θα δυσκολεύονταν να αναφέρουν δυο τρία ονόματα σύγχρονων ποιητών, όμως, χάρη στην τηλεόραση, δεν θα δυσκολεύονταν να αναφέρουν, έστω και με σκωπτική διάθεση, τα ονόματα των επιτυχημένων κυριών του ανερχόμενου κλάδου της ψηφιακής πορνογραφίας. Ποιος Κολωνός, ποια αηδόνια… |
Σχόλια