ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Για το μέτρο και την συμμετρία[1]
(ή περί της ουσίας της ισχύος)

Αυτό, λοιπόν, το αγαθό πρέπει να το αναζητούμε στο μέτρο και στην συμμετρία, και γενικά στα όρια (του μέτρου) και όχι στην αμετρία ούτε στην αοριστία και στην διαρκή πλεονεξία. Και αν αυτό, που είναι περισσότερο, είναι συνάμα και καλλίτερο, θα δημιουργούσε την απορία γιατί τέλος πάντων δεν είναι καλλίτερο και ωραιότερο το περισσότερο, αλλά είναι καλλίτερο αυτό που δεν υπερβαίνει το μέτρο, (θα παρατηρούσε δε κανείς) ότι αυτό (το αγαθό) δεν βρίσκεται κυρίως στο πλήθος και στον μεγαλύτερο όγκο ούτε γενικά σε αυτό που υπερτερεί σε ποσότητα αλλά υπάρχει πάντοτε και, κυρίως, σε αυτό που είναι εκ φύσεως άφθαρτο. Εκ φύσεως (δε) ταιριάζει με το άφθαρτο κυρίως αυτό που είναι ένα και μάλλον ενωμένο. Περίσσότερο δε είναι ενωμένο το απλό από το σύνθετο, το σύμμετρο από το ασύμμετρο, τα ανάλογα από τα μη ανάλογα. Γιατί το ίδιο το μέτρο και ο ίδιος λόγος ενώνει πάρα πολύ αυτά που γίνονται κοινά και αυτά που μετρώνται και αυτά που είναι ανάλογα. Αυτά δε (τα πράγματα) που δεν αποτελούνται από σύμμετρα μέρη, ή που δεν έχουν κάποια αναλογία, ούτε τηρούν το μέτρο σε αυτά που ανήκουν και στα οποία τυγχάνει να είναι μέρη, (αυτά) πάρα πολύ απέχουν από το να είναι άφθαρτα, επειδή δεν είναι ενωμένα. Γι’ αυτό, το πιο πολύ και πιο ωραίο και πιο καλό βρίσκεται, κυρίως και πάντοτε, στο όριο και στο μέτρο και όχι στο περισσότερο και στο τελείως αόριστο.

[1] Πλήθωνος, Νόμων Συγγραφή, Βιβλίον Γ΄, ΙΑ΄, σ. 42-43, ελεύθερη σκέψις 1997.