ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Το παρακάτω κείμενο είναι ένα πρώτο απόσπασμα από την επιστολή του Κικέρωνος, του περίφημου νομομαθούς, ρήτορος και φιλοσόφου προς τον Ατίλιο Νίβιο, μελλοντικό διοικητή ελληνικών πόλεων επί κυριαρχίας της Ρωμαικής αυτοκρατορίας επί των εις τον Ελλαδικόν χώρον, εδαφών.

Η επιστολή γράφτηκε περί το έτος 60πΧ . Σε αυτήν ο Κικέρων δίδει συμβουλές στον Ατίλιο, ενημερώνοντάς τον για τους Ελληνες που πρόκειται να διοικήσει, το τι είδους λαός ανθρώπων είναι, ποιά τα χαρακτηριστικά τους επί πολλών θεμάτων..

Την βρήκα, την επιστολή αυτή, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, διαχρονική και με πολλές.. αλήθειες.

Και, κατ’ εμέ, αποκαλύπτει με διαφάνεια την ιστορική και αδιάλειπτη συνέχεια της Ελληνικής φυλής..από την αρχαιότητα ως σήμερα

‘Οχι, για να μην λένε μερικοί.. οτι οι σημερινοί ‘Ελληνες δεν έχουν καμμιά σχέση με τους αρχαίους μας προγόνους! Ακόμη και στ’ασχημά μας, οχι μόνον στα ωραία μας, εμείς οι σημερινοί είμαστε ως εκείνους τους παλιούς. Για διαβάστε, δείτε και σείς και κάθε άποψη δεκτή!

“ Ο ‘Ελληνας είναι πιό εγωιστής από μας και συνεπώς και από όλα τα έθνη του κόσμου.

Το άτομό του είναι “πάντων χρημάτων μέτρον” κατά το ρητό του Πρωταγόρα.

Αδέσμευτο, αυθαίρετο και ατίθασο, αλλά και αληθινά ελεύθερο ορθώνεται το εγώ των Ελλήνων.

Χάρις σε αυτό σκεφθήκανε πηγαία, πρώτοι αυτοί, όσα εμείς αναγκαζόμαστε σήμερα να σκεφθούμε σύμφωνα με την σκέψη τους.

Χάρις σε αυτό βλέπουν με τα μάτια εκείνων που είδαν πριν από αυτούς.

Χάρις σε αυτό η σχέση τους με το σύμπαν, με τα πράγματα και τους ανθρώπους δεν μπαγιατεύει αλλά είναι πάντα νέα, δροσερή και το κάθε τι, χάρις σε αυτό το εγώ αντιχτυπάει σαν πρωτοφανέρωτο στην ψυχή τους. Είναι, όμως, και του καλού και του κακού πηγή τούτο το χάρισμα. Το ίδιο εγώ που οικοδομεί τα ιδανικά πολιτικά συζτήματα, αυτό διαλύει και τις πραγματικές πολιτείες των ανθρώπων.

Και ήρθανε οι καιροί όπου ο ελληνικός εγωισμός ξέχασε την τέχνη που οικοδομεί τους ιδανικούς κόσμους, αλλά δεν ξέχασε την τέχνη που γκρεμίζει τις πραγματικές πολιτείες. Και εμείς τους συναντήσαμε, καλέ Ατίλιε, σε τέτοιους καιρούς και γιαυτό η κρίση μας γιαυτούς συμβαίνει να είναι τόσο αυστηρή, που κάποτε καταντάει άδικη.

Αλλά και πως να μην είναι; Η μοίρα μας έταξε νομοθέτες του κόσμου και το ελληνικό άτομο περιφορεί τον νόμο. Δεν παραδέχεται άλλη κρίση δικαίου παρά την ατομική του, που δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια.

Απορείς, πως η πατρίδα των πιό μεγάλων νομοθετών έχει τόσο λίγη πίστη στον νόμο;Και, όμως από τέτοιες αντιθέσεις πλέκεται η ψυχή των ανθρώπων και η πορεία της ζωής των. Σπάνια οι ‘Ελληνες πείθονται ¨τοις κείνων ρήμασι”. Πείθονται μόνον στα ρήματα τα δικά τους και ή αλλάζουν τους νόμους τους κάθε λίγο, ανάλογα με τα κέφια της στιγμής ή όταν μπορούν να τους αλλάξουν τους αντιμετωπίζουν σαν εχθρικές δυνάμεις και τότε μεταχειρίζονται εναντίον τους η την βία ή τον δόλο. Α! Τόσο την χαίρεται ο έλληνας την εύστροφη καταδολίευσή τους, τους σοφιστικούς διαλογισμούς που μεταβάλλουν τους νόμους σε ράκη.

Ο ‘Ελληνας έχει πιό αδύναμη μνήμη από μας και γιαυτό έχει λιγότερη συνέχεια στον πολιτικό του βίο. Είναι ανυπόμονος και κάθε λίγο, μόλις δυσκολέψουν τα πράγματα, αποφασίζει ριζικές μεταρρυθμίσεις.

Θες να σαγηνέψεις την εκκλησία του Δήμου σε μιά Πόλη Ελληνική;

Πες τους: Σας υπόσχομαι αλλαγή.

Πες τους: Θα θεσπίσω νόμους

Αυτό αρκεί. Με αυτό χοντραίνει η ανυπομονησία του, το αψίκορο πάθος του.

Τι φαεινές συλλήψεις θα βρείς μέσα σε αυτά τα ελληνικά δημιουργήματα της ιδιοτροπίας της στιγμής!

Εμείς, δειλά-δειλά και μόνον με το χέρι του παραίτορα τολμήσαμε, διολισθαίνοντας μέσα στους αιώνες, να ξεφύγουμε από τους άκαμπτους κλειούς της Δωδεκαδέλτου μας, και πάλι διατιμώντας όλους τους τόπους, όλα τα εξωτερικά προβλήματα. Τούτη η υποκρισία των μορφών, όταν η ουσία αλλάζει, δείχνει πόση είναι η ταπεινοφροσύνη μας μπρος σε κάθε τι που είναι θεσμός και έθος και παράδοση, πόσο το παρελθόν και η συνέχεια βαρύνουν την πορεία μας και πόσο δίκαια αντέχουμε αιώνες εκεί που οι ΄Ελληνες εκάμφθηκαν σε δεκαετηρίδες.

Μέσα στους πιό πολλούς Ελληνες, αμα σκαλίσεις λίγο, θα βρείς εναν ισχνόν Κοριολιανό, έναν άσημον εκδηκητικόν Αλκιβιάδη, ένα εγώ μεγαλύτερο από την πατρίδα. Οχι βέβαια σε όλους, αλλιως δεν θα υπήρχαν σήμερα Ελληνικές Πόλεις…

…Οι Ελληνες, λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν πάνω από τα πράγματα. Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος, θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής τους περίπτωσης, ακόμη και όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην Εκκλησία ή στο Δικαστήριο.

Ο Ελληνας ζητεί από τον νόμο δικαιοσύνη για την δική του προσωπική περίπτωση.

Αν τύχει και ο νόμος δίκαιος στην ολότητά του, και δεν ταιριάζει σε λίγες περιπτώσεις, όπως η δική του, δεν μπορεί να το παραδεχθεί αυτό.

Και εν τούτοις, τετρακόσια χρόνια τώρα, το διακήρυξε ο μεγάλος τους Πλάτων, πως τέτοια είναι η μοίρα και η φύση των νόμων, πως άλλο νόμος και άλλο δικαιοσύνη, το διακήρυξε και ο Σταγερίτης, χωρίζοντας το δίκαιο από το επιεικές.

Αλλά δεν τ’ ακούει αυτά ο ΄Ελληνας! Δεν δέχεται να θυσιάσει την δική του περίπτωση, το δικό του εγώ, σε έναν νόμο σκόπιμο και δίκαιο στην γενικότητά του..

Ετσι είναι οι πιό πολλοί στις πόλεις που πρόκειται να διοικήσεις, έτσι διαφορετικοί, αν όχι από μας, όμως από τους πατέρες μας, που θεμελίωσαν το μεγασλείο της παλιάς, της αληθινής μας δημοκρατίας ”

http;beatrikh.spaces…..