Ευρώπη, οι πρόσφυγες, οι αδίστακτοι Τούρκοι και η ανεπάρκεια της Αθήνας

 Greek Prime Minister Alexis Tsipras, Dutch Prime Minister Mark Rutte, Cyprus’ President Nicos Anastasiades and German Chancellor Angela Merkel chat as they and EU leaders gather for a group photo during an extraordinary summit of European Union leaders with Turkey in Brussels, Belgium, 07 March 2016. EPA, OLIVIER HOSLET
της ΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ* Η πρόσφατη συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ενωσης με την Τουρκία σχετικά με το Προσφυγικό, σε συνδυασμό με την απόφαση για κλείσιμο της λεγόμενης «βαλκανικής οδού», υποσκάπτει την πεποίθηση ότι η Ευρώπη δεν είναι μόνον μία ενιαία αγορά ή, έστω, ένωση κρατών και λαών, αλλά και ένωση αξιών, όπως τόνιζε ο αείμνηστος Δημήτρης Τσάτσος.
Είναι, βέβαια, αναμφισβήτητο ότι η Ενωση βρέθηκε ενώπιον μιας εξαιρετικά δυσεπίλυτης εξίσωσης: από τη μια πλευρά του Αιγαίου, ως προνομιακού δρόμου διαφυγής, η αδίστακτη Τουρκία, με ένα ημι-αυταρχικό καθεστώς, που δεν διστάζει να ρίχνει λάδι στη φωτιά του συριακού εμφυλίου, να επαναπροωθεί εκεί πρόσφυγες, να περιστέλλει την ελευθερία του Τύπου και οποιουδήποτε τολμάει να ασκεί κριτική στην κυβερνώσα ελίτ. Και από την άλλη πλευρά, μια ανεπαρκής, γκροτέσκα, αν δεν προκαλούσε τραγωδίες, ελληνική κυβέρνηση, απολύτως αναξιόπιστη, που ελαφρά τη καρδία νομιμοποιεί διά του οπορτουνιστή προέδρου της, σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή, την τουρκική κυβέρνηση, με φιλοδοξία να της μοιάσει ακόμη περισσότερο στην περιστολή της ελευθερίας των ΜΜΕ και της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης. Και με μοναδικό στόχο να πετύχει -εργαλειοποιώντας ως πολιορκητικό κριό ακόμη και τους πρόσφυγες- μία ελάφρυνση χρέους ως αντάλλαγμα που αποδέχτηκε το κλείσιμο της «βαλκανικής οδού», για λόγους καθαρά ψηφοθηρικούς. Πεινασμένη να διαφημίσει ένα ανθρώπινο, τάχα, πρόσωπο, όσο τον λογαριασμό πλήρωναν οι χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης όπου κατευθύνονταν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες διά των ελληνικών εδαφών, αλλά απολύτως αδιάφορη να τους φιλοξενήσει με αξιοπρεπείς συνθήκες επί των εδαφών αυτών. Και ανίκανη ακόμη και να απορροφήσει τα ευρωπαϊκά κονδύλια, επαφιόμενη στο μεγαλείο των (περισσότερων) Ελλήνων που στηρίζουν τους δυστυχείς συνανθρώπους μας από το υστέρημά τους… Ανάμεσα στην πονηρία της τουρκικής και την κουτοπονηρία της ελληνικής κυβέρνησης, η Ευρωπαϊκή Ενωση, αντί να μπει σε αναποτελεσματικές διαπραγματεύσεις μαζί τους δίνοντας ανταλλάγματα άσχετα με τον στόχο, που (πρέπει να) είναι η προστασία των κατατρεγμένων, οφείλει να αναλάβει με δικές της δυνάμεις την αντιμετώπιση του Προσφυγικού. Τόσο στη βάση και στην πηγή του, τον πόλεμο στη Συρία, όσο και στα συμπτώματά του, την αντιμετώπιση της ανθρώπινης δυστυχίας που αυτός παράγει. Με δομές υπό ευρωπαϊκή χρηματοδότηση και διοίκηση επί ελληνικού εδάφους, μία προς μία εξέταση των αιτήσεων ασύλου και όχι, απαγορευμένες από το διεθνές δίκαιο, μαζικές επαναπροωθήσεις στην -όχι και τόσο ασφαλή- Τουρκία, που η τελευταία θα εξαργυρώσει ακριβά. Και βέβαια άμεση και ασφαλή μεταφορά όσων δικαιούνται ασύλου σε χώρες υποδοχής, βάσει ποσοστώσεων που θα προκύπτουν από τον συνδυασμό πληθυσμού και οικονομικών δεδομένων. Αν. καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ
Πηγή: Η Ευρώπη, οι πρόσφυγες, οι αδίστακτοι Τούρκοι και η ανεπάρκεια της Αθήνας http://wp.me/p3kVLZ-u3T,http://www.anixneuseis.gr