Η Τρόικα, η δραχμή και το ευρώ

   «Η πολιτική λιτότητας, τα «μνημόνια» καλύτερα, όπως ονομάζονται τα επιχειρησιακά σχέδια (Business plan) που επέβαλλε η Τρόικα στην Ελλάδα, έχουν αποτύχει παταγωδώς – χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία.

Το γεγονός αυτό δεν συμπεραίνεται μόνο από την ανατριχιαστική υποχώρηση του ΑΕΠ, υψηλότερη και από αυτήν της Μεγάλης Ύφεσης του 1930, ή από τη δραματική αύξηση της ανεργίας, συμπεριλαμβανομένης της χρεοκοπίας χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων – αλλά από την μη μείωση, όπως υπολογιζόταν, του δημοσίου χρέους, καθώς επίσης από την μη αύξηση της ανταγωνιστικότητας,

Πόσο μάλλον όταν το δημόσιο χρέος, παρά τις αλλεπάλληλες αυξήσεις των φόρων, τις «δημεύσεις» περιουσιακών στοιχείων, καθώς επίσης του τρομακτικού περιορισμού των μισθών, αυξήθηκε – από περίπου 128% του ΑΕΠ το 2009, στο 180% προς τα τέλη του 2013, αν και προηγήθηκαν δύο διαγραφές.

Τα κοινωνικά επακόλουθα της πολιτικής λιτότητας είναι τρομακτικά – αφού το 40% περίπου του πληθυσμού ζει κάτω ή κοντά στα όρια της φτώχειας. Εκτός αυτού, η δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών έχει οδηγήσει το εθνικό μας σύστημα υγείας στην άκρη του γκρεμού – με τα δημόσια σχολεία να ευρίσκονται σε άθλια κατάσταση, καθώς επίσης με τη μετανάστευση των Ελλήνων να λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις (μόνο προς τη Γερμανία, το 2012 σε σχέση με το 2011, διαπιστώθηκε αύξηση 73%).

Φυσικά η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας δεν θα διατηρηθεί επ’ άπειρον οπότε, κάποια στιγμή, νομοτελειακά, θα ακολουθήσει η ανάπτυξη – αν και από μία πάρα πολύ χαμηλή «αφετηρία». Εκείνη τη στιγμή είναι αναμενόμενο ότι, οι υποστηρικτές των μνημονίων και της Τρόικας, θα ξεσπάσουν σε ζητωκραυγές, ισχυριζόμενοι πως η πολιτική τους στέφθηκε με επιτυχία – επομένως, ότι χρειαζόταν απλά χρόνος και υπομονή, για να έχουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα οι «διαρθρωτικές» αλλαγές.

Θεωρούμε απόλυτα βέβαιο πως δεν θα αναφερθούν στις τεράστιες οικονομικές ζημίες που θα έχουν προκληθεί μέχρι τότε – πόσο μάλλον στο ότι θα απαιτηθούν πολλές δεκαετίες για να δημιουργηθούν ξανά οι εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, οι οποίες καταστράφηκαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Είναι επίσης σίγουρο το ότι, δεν θα γίνει καμία απολύτως αναφορά στην ανθρώπινη οδύνη, την οποία προκάλεσαν χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, τα εγκληματικά μέτρα της Τρόικας – ούτε στην εξαθλίωση χιλιάδων πολιτών ή στις αυτοκτονίες που προηγήθηκαν.

Ολοκληρώνοντας, είναι απολύτως βέβαιο πως η Τρόικα θα αντισταθεί σθεναρά σε οποιαδήποτε προσπάθεια εκδίωξης της, πριν φέρει εις πέρας την αποστολή της – μη διστάζοντας ακόμη και να «οργανώσει» εγκλήματα ή άλλου είδους «προβοκάτσιες», για να τρομοκρατήσει την κοινωνία, έτσι ώστε να μην αντιδράσει.

Εν τούτοις, είναι αδύνατον να μην κατανοούν οι Πολίτες ποιος «ενορχηστρώνει» και για ποιο σκοπό τις ύπουλες επιθέσεις εναντίον της πατρίδας τους – πόσο μάλλον να επιτρέψουν την άλωση της Ελλάδας, αφού προηγηθεί η σχεδιαζόμενη από τους παρείσακτους απορρύθμιση και η κοινωνική κατάρρευση«.

.

Ανάλυση

Έχουμε αναφερθεί πάρα πολλές φορές, πριν ακόμη ξεκινήσει η εισβολή αλλά και αργότερα, στο γεγονός ότι, η έλευση του ΔΝΤ σε μία χώρα προκαλεί ανάλογες καταστροφές με έναν πόλεμο – αφού διαλύει όλες τις κοινωνικές δομές, γκρεμίζει νοσοκομεία και σχολεία, λεηλατεί, εξαθλιώνει και «ερειπώνει» εκατομμύρια αθώους πολίτες.

Πόσο μάλλον όταν, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, συμμετέχει και η πρωσική Γερμανία, η οποία είναι κάτι παραπάνω από αμείλικτη – γεγονός που συμπεραίνεται εύκολα, από τον τρόπο που συμπεριφέρεται προς τους δικούς της πολίτες. Επομένως, η κάθε ημέρα που περνάει είναι πολύτιμη – αφού αντιστοιχεί με πολλούς μήνες, οι οποίοι θα χρειαστούν για να «επουλωθούν οι πληγές» της πατρίδας μας.

Στα πλαίσια αυτά, εμείς οι Έλληνες θα πρέπει να έχουμε μία και μοναδική φροντίδα: απλούστατα, με ποιόν τρόπο θα καταφέρουμε να διώξουμε την Τρόικα, χωρίς να προκαλέσουμε μία ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή στη χώρα μας, στον εαυτό μας, στα παιδιά και στα εγγόνια μας.

Προφανώς οι «άναρθρες κραυγές», οι ανώριμες επαναστατικές δηλώσεις δηλαδή εναντίον της Τρόικας και των μνημονίων της, οι οποίες δεν στηρίζονται σε κάποιο ρεαλιστικά εφαρμόσιμο σχέδιο εκδίωξης της, δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα – απλά βοηθούν στην «εκτόνωση» των μαζών, διευκολύνοντας τους εισβολείς και διαιωνίζοντας, εάν όχι επιδεινώνοντας, το πρόβλημα.

Με πολύ απλά λόγια, οι κενές «αντιμνημονιακές ιαχές» επιτρέπουν την ελεγχόμενη διαφυγή του ατμού από την κατσαρόλα που βράζει, οπότε εμποδίζουν την έκρηξη της. Ακόμη χειρότερα, λειτουργούν όπως στο παράδειγμα του βατράχου, ο οποίος συνηθίζει σιγά σιγά το ζεστό νερό, παρά το ότι γίνεται σταδιακά καυτό – με αποτέλεσμα να μην αντιδράει και να πεθαίνει ήρεμος.

Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, όλα όσα έχουν συμβεί μέχρι στιγμής, τεκμηριώνουν δυστυχώς, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, τα συμπεράσματα μας – αφού ημέρα με την ημέρα επιδεινώνονται τα οικονομικά μεγέθη της πατρίδας μας, καθιστώντας όλο και πιο δύσκολη την «επιδιόρθωση» τους. Ειδικότερα τα εξής:

.

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Σύμφωνα με την Τρόικα, η μείωση των μισθών και του κόστους παραγωγής θα είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση των εξαγωγών – οπότε προβλεπόταν ρυθμός ανάπτυξης 0,7% το 2011, καθώς επίσης 1,1% το 2012. Στην πραγματικότητα όμως, η Ελλάδα βυθίστηκε σε μία τρομακτική ύφεση της τάξης του -7,1% το 2011 και -6,4% το 2012, η οποία συνεχίζεται και το 2013 (-3,8%).

Οι προβλέψεις για ανάπτυξη στηριζόταν στην εσφαλμένη υπόθεση ότι, στην περίπτωση που το κράτος μειώνει τις δαπάνες του κατά 1 €, το ΑΕΠ περιορίζεται κατά 0,50 € – στη γνωστή έννοια δηλαδή του «πολλαπλασιαστή», για τον οποίο παραδέχθηκε το ΔΝΤ το λάθος του. Όπως αποδείχθηκε λοιπόν εκ των υστέρων, η μείωση των δαπανών του δημοσίου κατά 1 € περιορίζει το ΑΕΠ μεταξύ 2,5 € και 3,6 € - κάτι που δεν μπορούμε να θεωρήσουμε πως οφειλόταν σε λανθασμένη εκτίμηση του ΔΝΤ, το οποίο υποστηρίζεται από τους 10.000 οικονομολόγους της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Σε κάθε περίπτωση, όποιες και αν ήταν οι πραγματικές προθέσεις του ΔΝΤ, οι μισθοί στην Ελλάδα μειώθηκαν δραματικά οι φόροι εκτοξεύθηκαν στα ύψη, η ανεργία κλιμακώθηκε ραγδαία και η κατανάλωση κατέρρευσε – οπότε ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο το ότι, οι εξαγωγές δεν θα μπορούσαν ποτέ να εξισορροπήσουν τη μείωση της εσωτερικής ζήτησης, όπως ισχυριζόταν οι φωστήρες της Τρόικας.

Όπως ήταν φυσικό, οι επενδύσεις στην Ελλάδα, οι οποίες είχαν αυξηθεί σημαντικά τα δύο χρόνια που προηγήθηκαν της κρίσης, κατέρρευσαν με τη σειρά τους περιοριζόμενες κατά περίπου 34 δις €, σε σχέση με το 2007 – φτάνοντας στο ναδίρ τους το πρώτο τρίμηνο του 2013, στα 25 δις €, το οποίο αποτελεί αρνητικό ρεκόρ για την Ελλάδα.

Η αιτία της τεράστιας μείωσης των επενδύσεων, η οποία φυσικά επιδείνωσε τα οικονομικά μεγέθη της Ελλάδας, ήταν προφανώς η μείωση της ζήτησης, σαν αποτέλεσμα του περιορισμού των μισθών, της αύξησης των φόρων, της ανεργίας κοκ. – αφού είναι εύλογο το ότι, κανένας δεν επενδύει σε μία χώρα, στην οποία οι προοπτικές πώλησης των προϊόντων που παράγει γίνονται συνεχώς πιο αρνητικές.

Η κατανάλωση στην Ελλάδα, ένας από τους σημαντικότερους «πυλώνες» του ΑΕΠ της, μειώθηκε από τις αρχές του 2010 κατά 30 δις € – ενώ οι εξαγωγές, ο μοναδικός τομέας που παρουσίασε αύξηση κατά 8 δις € (αν και παροδικά), δεν μπόρεσαν φυσικά να καλύψουν τη μείωση των δημοσίων δαπανών κατά 13 δις €, στο ίδιο χρονικό διάστημα.

Επομένως, ήταν νομοτελειακή η κατάρρευση του ΑΕΠ, δυστυχώς ακόμη και συγκριτικά με τις άλλες χώρες του Νότου. Προφανώς δε, ήταν εκ των προτέρων γνωστή αυτή η εξέλιξη στους εισβολείς, αφού είχαν ακριβή γνώση των «συστατικών» του ελληνικού ΑΕΠ, όπως ο κάθε αρχάριος οικονομολόγος – γεγονός που σημαίνει πως δεν επρόκειτο για λάθος, αλλά για μία σκόπιμη ενέργεια.

Συνεχίζοντας, η κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας δεν ήταν το μοναδικό «ανατριχιαστικό» κακό που προκλήθηκε στην Ελλάδα, όσον αφορά τον τομέα «εργασία». Τρομακτική ήταν κυρίως η εξέλιξη του ποσοστού των «δυνητικά εργαζομένων» – του αριθμού δηλαδή των εργαζομένων ηλικίας μεταξύ 20 και 64 ετών, διαιρουμένου με το συνολικό πληθυσμό της ίδιας ηλικίας (employment-to-population-ratio).

Όταν το ποσοστό αυτό υπερβαίνει το 70%, τότε η οικονομία χαρακτηρίζεται ως εξαιρετικά ανεπτυγμένη. Αντίθετα, όταν το ποσοστό είναι μικρότερο του 50%, η οικονομία κατατάσσεται στις αναπτυσσόμενες – ενώ δείκτες χαμηλότερους του 50% έχουν κυρίως ο χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής, στις οποίες οι θέσεις εργασίας είναι αρκετά περιορισμένες.

Το συγκεκριμένο ποσοστό, από 66,5% για την Ελλάδα το 2008, μειώθηκε ραγδαία στο 55,3% το 2012 (πίνακας Eurostaat), καθώς επίσης στο 49,1% στο πρώτο τρίμηνο του 2013 (πίνακας) - γεγονός που σημαίνει αναμφίβολα ότι, η οικονομία της Ελλάδας καταρρέει με επικίνδυνα γρήγορο ρυθμό.

Για παράδειγμα, με τον πληθυσμό της Ελλάδας να είναι περίπου 10.815.000, ο αριθμός των «δυνητικά εργαζομένων» το 2008, αυτών που θα μπορούσαν να εργασθούν δηλαδή, ήταν 7.192.000. Το 2013 υπολογίζεται στα 5.310.000 – ήτοι μικρότερος κατά 1.882.000 άτομα, γεγονός που συνιστά έναν αφύσικα μικρό αριθμό, για μία ανεπτυγμένη χώρα.

.

Εάν όλα αυτά δεν συνιστούν μία άνευ προηγουμένου καταστροφή, ειδικά το 1,9 εκ. πολίτες, οι οποίοι ουσιαστικά οδηγήθηκαν στο περιθώριο (ανάλυση μας), θάφτηκαν δηλαδή ζωντανοί από την Τρόικα, αντί να πεθάνουν σε έναν συμβατικό πόλεμο, τότε πως ακριβώς ορίζεται η καταστροφή;

Εάν δε συνυπολογίσουμε την τεράστια πτώση όλων των αξιών στην Ελλάδα, (μετοχές, ακίνητα κλπ.), η οποία πλησιάζει το 1 τρις €, όπως έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα άρθρα μας, πιστεύει αλήθεια κανείς ότι πρόκειται για μία κατάσταση, η οποία μπορεί να διορθωθεί μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα;

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΥΞΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Χωρίς να επεκτεινόμαστε σε βαθύτερες οικονομικές ερμηνείες των οικονομικών δεικτών, οι οποίες μάλλον δυσκολεύουν την κατανόηση των πραγματικών γεγονότων, είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα η «πραγματική σταθμισμένη συναλλαγματική ισοτιμία» του «ελληνικού ευρώ», σε σχέση με τα υπόλοιπα ευρώ – αφού, με τη βοήθεια της, «καταρρέει» εντελώς ο μύθος της (ανάλογης τουλάχιστον με τις εγκληματικές μειώσεις των μισθών), αύξησης της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας.

Η πραγματική ισοτιμία του ελληνικού ευρώ, δεν άλλαξε ουσιαστικά καθόλου – αφού διαμορφώθηκε τον Ιούλιο του 2013 στο 99,6, έναντι 100 του Ιανουαρίου του 2008. Αυτό σημαίνει πως, παρά το ότι τόσο οι μισθοί, όσο και το κόστος παραγωγής μειώθηκαν αρκετά στην Ελλάδα, οπότε θα έπρεπε να αυξηθεί αισθητά η ανταγωνιστικότητα της, δεν υπήρξε καμία συγκριτική καλυτέρευση – ενώ σε άλλες χώρες ο δείκτης REER μειώθηκε, οπότε αυξήθηκε η ανταγωνιστικότητα τους (αν και φαίνεται να αυξάνεται ξανά ο δείκτης, οπότε να μειώνεται η ανταγωνιστικότητα τους, μετά το 2012).

Επομένως, η πολύκροτη «εσωτερική υποτίμηση», με βάση την οποία θα αυξανόταν δήθεν η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας, απέτυχε παταγωδώς, Κατ’ επέκταση, οι «αιματηρές θυσίες» των εργαζομένων ήταν περιττές - αφού δεν προσέφεραν απολύτως τίποτα στην ελληνική οικονομία, παρά το ότι καταδίκασαν χιλιάδες ανθρώπους στην πείνα και στην εξαθλίωση.

Οι εξαγωγές βέβαια της Ελλάδας αυξήθηκαν σε κάποιο βαθμό, μετά την κατάρρευση του 2010, ξεπερνώντας το προηγούμενο ύψος τους – αν και ένα μεγάλο μέρος της αύξησης οφείλεται στα πετρελαιοειδή, οπότε είναι ουσιαστικά «τεχνητή» και μη διατηρήσιμη. Εν τούτοις, η καλυτέρευση του Ισοζυγίου της οφείλεται κυρίως στη μείωση των εισαγωγών, λόγω της ραγδαίας πτώσης των εισοδημάτων των Ελλήνων (μισθοί, φόροι κλπ.) – ενώ, όταν η χώρα επιστρέψει στην ανάπτυξη, πιθανολογείται πως θα επιστρέψουν και τα ελλείμματα στο ισοζύγιο της.

Οι αιτίες τώρα, λόγω των οποίων δεν έχει αποτέλεσμα η στρατηγική της ανάπτυξης μέσω των εξαγωγών, με τη βοήθεια των χαμηλών αμοιβών και του περιορισμού του κόστους, είναι οι εξής:

(α) Εν πρώτοις σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, οι εξαγωγές της οποίας αποτελούν ένα μικρό μόνο μέρος του ΑΕΠ της, συγκριτικά με την εσωτερική κατανάλωση, η μείωση των εισοδημάτων των Πολιτών είναι καταστροφική – με αποτέλεσμα οι εξαγωγές να μην μπορούν να ισορροπήσουν την κατάρρευση της εσωτερικής ζήτησης και η χώρα να βυθίζεται στην ύφεση.

(β) Μία δεύτερη αιτία είναι το ότι, σε μία στρατηγική ανάπτυξης μέσω της αύξησης των εξαγωγών θα έπρεπε να συμμετέχουν και οι «εμπορικοί εταίροι» της χώρας – κυρίως βέβαια η Γερμανία, η οποία την επέβαλλε. Στο θέμα αυτό έχουμε αναφερθεί ήδη από το 2009 (υπολογίζοντας τότε ότι, η λανθάνουσα ανεργία στη χώρα μας ήταν της τάξης του 40% ανάλυση μας), «δανειζόμενοι» τα παρακάτω λόγια του Keynes, όταν προέβλεψε την κατάληξη της Γερμανίας, σαν αποτέλεσμα της συνθήκης των Βερσαλλιών:

“Απαιτήθηκαν 160 δις γερμανικά μάρκα για αποζημιώσεις πολέμου. Η δυνατότητα της Γερμανίας να πληρώσει 160 δις ή, έστω, 100 δις, είναι ανύπαρκτη – δεν βρίσκεται δηλαδή εντός των πλαισίων του εφικτού, με βάση έναν λογικό υπολογισμό. Αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι θα μπορούσε η Γερμανία να πληρώνει κάθε χρόνο πολλά δις Μάρκα για να εξοφλήσει, θα έπρεπε να μας εξηγήσουν, μέσω ποιών ακριβώς εμπορευμάτων θα ακολουθούσαν αυτές οι πληρωμές κατά τη γνώμη τους και σε ποιες ακριβώς Αγορές θα μπορούσαν να πουληθούν αυτά τα εμπορεύματα. Μέχρι να μπορέσουν να εκφραστούν με μεγαλύτερη ακρίβεια και να τεκμηριώσουν αντικειμενικά τις αποφάσεις τους, απαιτώντας πράγματα που είναι δυνατόν να επιτευχθούν, δεν μπορούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας”.

Κάτι τέτοιο δεν ήταν όμως στις προθέσεις της καγκελαρίου, σκοπός της οποίας είναι αναμφίβολα η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία – αφού προηγηθεί η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της.

(γ) Μία τρίτη αιτία είναι τα έμμεσα αποτελέσματα των μειώσεων των μισθών – με κυριότερο τον περιορισμό της παραγωγικότητας των εργαζομένων. Η μείωση της παραγωγικότητας, λόγω της απροθυμίας των εργαζομένων να προσπαθήσουν περισσότερο, όταν μειώνονται οι αμοιβές τους, εξουδετερώνει τη μείωση του κόστους παραγωγής από τη μείωση των μισθών.

(δ) Μία επόμενη αιτία είναι η μείωση των επενδύσεων, η οποία επιδεινώνει επίσης το κόστος παραγωγής. Υπάρχουν βέβαια πολλές άλλες αιτίες, στις οποίες όμως δεν θεωρούμε σκόπιμο να επεκταθούμε, στα πλαίσια ενός άρθρου που δεν πρέπει να κουράζει.

.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Από την παραπάνω μικρή αναφορά στα τεράστια προβλήματα που δημιούργησε στην πατρίδα μας η πολιτική της Τρόικας, φαίνεται καθαρά πως η Ελλάδα δεν έχει μέλλον, όσο συνεχίζει να ακολουθεί αυτά που της επιβάλλονται – ενώ πολύ σύντομα θα καταρρεύσει, με ελάχιστες πιθανότητες να ανακτήσει κάποτε το προηγούμενο βιοτικό της επίπεδο.

Είναι επομένως απόλυτα αναγκαίο να συνταχθεί άμεσα ένα ελληνικό επιχειρηματικό σχέδιο (Business plan), το οποίο να στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στις δυνάμεις της Ελλάδας. Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο η σύνταξη του συγκεκριμένου σχεδίου, βασικότερο στοιχείο του οποίου είναι η βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση της χώρας (απλούστερα, «τι θα κάναμε αύριο το πρωί, όταν θα διώχναμε την Τρόικα»), αλλά και ποια πολιτική παράταξη θα μπορούσε να το εφαρμόσει – κάτι που σίγουρα δεν συμπεραίνεται από τα προγράμματα των διαφόρων κομμάτων, τα οποία είναι μάλλον «ασκήσεις επί χάρτου» και θεωρίες χωρίς αντίκρισμα.

Με αυτό ακριβώς το θέμα θα ασχοληθούμε στο δεύτερο μέρος της ανάλυσης μας, την οποία θεωρήσαμε ότι έπρεπε να προλογίσουμε με τις παραπάνω αναφορές – ελπίζοντας να έγινε κατανοητό το ότι, ευρισκόμαστε ακριβώς στο χείλος του γκρεμού, ενώ θα χρειαστούν αρκετά κοπιώδη χρόνια για να διορθώσουμε την τεράστια καταστροφή που προκλήθηκε. Μπορούμε όμως, μπορούμε πολύ καλύτερα μόνοι μας, μπορούμε μόνο μόνοι μας και πρέπει να το κάνουμε – παραμένοντας βέβαια συνετοί, ρεαλιστές και χωρίς ανόητους, εάν όχι επικίνδυνους «ηρωισμούς».

Ολοκληρώνοντας, είναι μάλλον απαραίτητο να αναφέρουμε σήμερα, με την έννοια πως κάθε ημέρα που περνάει είναι κάτι περισσότερο από καταστροφική για την πατρίδα μας ότι, η αριστερά δεν έχει εκ των πραγμάτων καμία απολύτως πιθανότητα να διασώσει την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης – διατηρώντας το ευρώ δηλαδή, ως νόμισμα της χώρας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το θεωρούμε αναγκαίο.

Όσον αφορά την συγκυβέρνηση, είναι καταδικασμένη να αποτύχει, ότι και να κάνει – αφού έχει δυστυχώς εγκλωβιστεί, με κριτήριο τις μέχρι σήμερα κάκιστες επιλογές της, έχοντας αλλάξει τις βασικές θέσεις και προεκλογικές δεσμεύσεις της. Κατά την άποψη μας, είναι εντελώς απίθανο να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση, ενώ θα γίνεται όλο και πιο «δικτατορική», αλλά και περισσότερο δουλοπρεπής στους ξένους, στην προσπάθεια της να διατηρήσει «με νύχια και με δόντια» την εξουσία.

Προοπτικές επιτυχίας εντός του ευρώ έχουν μόνο τα δεξιά κόμματα, εκ των πραγμάτων και όχι λόγω της ιδιαίτερης πολιτικής τους, επειδή είναι σε θέση να εκμεταλλευθούν τα εργαλεία της ελεύθερης αγοράς – εάν βέβαια στελεχωθούν σωστά, με τα ικανότερα και σοβαρότερα άτομα της χώρας. Αυτό δεν σημαίνει πως το ευρώ είναι μονόδρομος, αλλά απλά και μόνο μία από τις υφιστάμενες επιλογές – ενδεχομένως η λιγότερο επώδυνη.

Απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά, είτε για την αριστερή, είτε για τη δεξιά εναλλακτική επιλογή κομμάτων διακυβέρνησης της χώρας, θα ήταν η «συστράτευση» όλων των Ελλήνων στο πλευρό τους. Αυτό απαιτεί όμως μία εξαιρετικά προικισμένη ηγετική ομάδα, η οποία να είναι σε θέση να πείσει τεκμηριωμένα - τιμωρώντας παραδειγματικά την πολιτική διαφθορά (όλους τους διεφθαρμένους πολιτικούς δηλαδή, οι οποίοι οδήγησαν την πάμπλουτη χώρα μας στη χρεοκοπία) και υιοθετώντας παράλληλα την άμεση δημοκρατία.

** Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο “Υπέρβαση Εξουσίας”, το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον τίτλο “Η κρίση των κρίσεων”.

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.http://www.sofokleous10.gr/2012-07-24-09-27-56/243204-2013-11-24-16-08-55