Ήρθε η ώρα για τις ΗΠΑ να αγκαλιάσουν τη βούληση των Κούρδων για αυτοδιάθεση

Richard Hart Sinnreich - The Lawton Constitution (μτφ. Κριστιάν)

...Αυτό που δεν είναι εικασία, είναι η πραγματικότητα ότι, εκτός από τους Ισραηλινούς, και κατά κάποιο τρόπο ακόμη περισσότερο από τους τελευταίους, οι Κούρδοι ήταν και παραμένουν η πιο ικανή και υπεύθυνη εθνο-πολιτική ομάδα σε μια κατά τα άλλα αυτοκαταστροφική περιοχή...

Επιστροφή στο φθινόπωρο του 2005, όταν ο εσωτερικός πόλεμος στο Ιράκ ήταν στο αποκορύφωμα του, ισχυρίστηκα σε μια στήλη με τίτλο «Αναγνωρίζοντας Τιμή και Ενδιαφέρον στο Ιράκ» ότι οι υποχρεώσεις αυτές εφαρμόζονται ειδικά για την αμερικανική υποστήριξη από τους Κούρδους του Ιράκ, οι οποίοι ήταν οι μόνοι μεταξύ των γειτόνων τους που φάνηκαν πραγματικά να ενδιαφέρονται για την οικοδόμηση κάτι που να μοιάζει με ένα ειρηνικό και δημοκρατικό μέλλον.

Εκείνη την εποχή, τόνισα ότι οι Κούρδοι του Ιράκ ήταν η πιο σταθερή επαρχία στην εν λόγω εμπόλεμη χώρα, κυρίως χάρη στην αυτοθυσία και την αποφασιστικότητα των ίδιων των Κούρδων.

Έτσι παραμένει η κατάσταση και σήμερα, ακόμη και ενώ αλλού στο Ιράκ, η θρησκευτική βία έχει φτάσει σε σημείο όπου η ιρακινή κυβέρνηση που ήταν πανευτυχής το 2010 να δει την Αμερική να αποχωρήσει, τώρα μας παρακαλεί να επιστρέψουμε.

Πρόσφατα, ένα άλλο γεγονός επιβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει άλλη εθνο-πολιτική ομάδα στη περιοχή που να αξίζει την υποστήριξη των ΗΠΑ, παρά οι Κούρδοι.

Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, το Christian Science Monitor ανέφερε ότι οι Κούρδοι της Συρίας νίκησαν αποφασιστικά τους συνδεδεμένους με την Αλ Κάιντα αντάρτες της Συρίας και ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να καθιερώσουν μια προσωρινή Κουρδική Κυβέρνησης στην βορειοανατολική περιοχή της Συρίας όπου πλειοψηφούν οι Κούρδοι, με δημοκρατικές εκλογές που θα ακολουθήσουν.

Αυτό το επίτευγμα, σημειώνει το Monitor , «έρχεται μετά τις επιτυχίες στα πεδία της μάχης ενάντια του Μετώπου αλ Νούσρα και του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και το Λεβάντε (ISIS), μια από τις ισχυρότερες δυνάμεις μέσα στις μυριάδες ντόπιων και ξένων στρατευμάτων που πολεμούν το καθεστώς του Άσαντ».

Φυσικά, δεν είναι τυχαίο ότι η γεωγραφία που καταλήγει άμεσα στο Κουρδικό Ιράκ, τα σύνορα του οποίου σημαίνει λιγότερο από το τίποτα σε εκείνους που τους χωρίζουν, καθάρισε έτσι με τους ισλαμιστές εξτρεμιστές.

Δυστυχώς, αυτή η γεωγραφία καταλήγει επίσης στη Κουρδική Τουρκία, απ 'όπου εξηγείται ένα μεγάλο μέρος του επίμονου δισταγμού της Αμερικής να εγκρίνει ό, τι διαφορετικά θα ήταν μια απλούστατη υπόθεση για πολιτική αυτοδιάθεση.

Έχει έρθει από καιρό η ώρα να επανεκτιμήσουμε αυτή τη πολιτική, ακόμη και με τιμή της προσβολής των Τούρκων -οι οποίοι, πρέπει να σημειωθεί, άρχισαν πρόσφατα να υποκύψουν στη δική τους μορφή του ισλαμικού ριζοσπαστισμού. Νωρίτερα αυτό το έτος, η Τουρκία γνώρισε μια ευρεία δημόσια αναταραχή, που προκλήθηκε εν μέρει από την αντίληψη των προσπαθειών της κυβέρνησης να αντικαταστήσει την εκατόχρονη παράδοση του έθνους για εκκοσμίκευση με το πολιτικό ισλαμισμό.

Επιπλέον, οι Τούρκοι, θα πρέπει να το υπενθυμίσουμε, δεν ήταν τρομερά χρήσιμοι για τις ΗΠΑ κατά τα πρώτα στάδια του 2ου πολέμου στο Ιράκ, αρνούμενοι να επιτρέψουν τη διέλευση των αμερικανικών στρατευμάτων προς το βόρειο Ιράκ, και σταμάτησαν σε μεγάλο βαθμό τις, μια φορά και έναν καιρό, στενές σχέσεις τους με το Ισραήλ υπέρ μιας, τουλάχιστον παθητικής, υποστήριξης των αντι-ισραηλινών στοιχείων όπως η Χεζμπολάχ του Λιβάνου και η Χαμάς της Παλαιστίνης.

Ο συριακός εμφύλιος πόλεμος περίπλεξε μόνο τη ζωή για την κυβέρνηση της Τουρκίας.

Αφού, όπως ο δικό μας πρόεδρος, απέστειλε πρόωρα τον εμπόλεμο πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ σε πολιτική αν όχι, σε φυσική λήθη, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται τώρα αντιμέτωπος με τις ανεπιθύμητες στρατιωτικές συνέπειες της απρόσεκτης δέσμευσής του.

Εν τω μεταξύ, η στάση της κυβέρνησής μας απέναντι στους Κούρδους παραμένει τελείως ασαφής, παρά την φανερή απόδειξη της δέσμευσής τους για πολιτικό και κοινωνικό φιλελευθερισμό, την επιθυμία τους για εκσυγχρονισμό, και - παρά τις πολλαπλές απογοητεύσεις- τη φιλικότητα τους προς τις ΗΠΑ.

Όπως το παρατήρησε ένας συγγραφέας πριν από μερικά χρόνια, οι ΗΠΑ ήταν πρόθυμες να εξαπολύσουν αεροπορική εκστρατεία εναντίον της Σερβίας για να βοηθήσουν στην απελευθέρωση ενός πολύ μικρότερου και όχι και τόσο καταπιεσμένου λαού των Αλβανών Κοσσοβάρων.

Έχει έρθει από καιρό η ώρα για τις ΗΠΑ να τερματίσουν τη μελετημένη αδιαφορία τους για τις κουρδικές φιλοδοξίες, και να αγκαλιάσουν, αν όχι την ολοκληρωτική ανεξαρτησία του Κουρδιστάν, τουλάχιστον ένα πολύ σημαντικό βαθμό κουρδικής αυτονομίας.

Τουλάχιστον, κάθε νέα υποστήριξη του Ιράκ θα πρέπει να βασίζεται στην προθυμία της κυβέρνησης του Ιράκ να χορηγήσει ημι-κυρίαρχο πολιτικό καθεστώς στους Κούρδους του Ιράκ, που θα περιλαμβάνει το δικό τους κοινοβούλιο και δικαστικό σώμα.

Αν οι Τούρκοι είχαν ευαισθησία (σ. μτφ. !!!), θα κατάληγαν σε παρόμοια ρύθμιση με τη δική τους κουρδική μειονότητα.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, όπως και όποτε τελειώνει τελικά ο σημερινός εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, αυτοί και εμείς θα πρέπει να αναμένουμε και να είμαστε προετοιμασμένοι να δεχθούμε τη μόνιμη απόσχιση της Κουρδικής Συρίας από τη μάνα της και την ενδεχόμενη συγχώνευση της με το Κουρδικό Ιράκ.

Κατά πόσο αυτή η συγχώνευση μπορεί να προχωρήσει, είναι δύσκολο να προβλεφτεί.

Ενώ δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι Κούρδοι οι ίδιοι θα προτιμούσαν πλήρη ανεξαρτησία, τα εμπόδια παραμένουν τεράστια.

Ούτε η Τουρκία ούτε το Ιράν θα απολαύανε μια τέτοια εξέλιξη περισσότερο από όσο το Ιράκ, και ενώ η γεωγραφία δεν αποτελεί πάντα αμετάβλητο πεπρωμένο, μερικές ιδιότητες της υπηκοότητας επηρεάζουν εξ ίσου.

Ακόμη και αν το Ιράκ τελικά προσχωρήσει στη κουρδική ανεξαρτησία, και το δεχτούν η Τουρκία και το Ιράν, όπως όλα τα γεωγραφικά εγκλωβισμένα κράτη με πρόσβαση στον ευρύτερο κόσμο μόνο μέσα ή πάνω από το έδαφος άλλων εθνών, ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν θα επιβιώσει και θα αναπτυχθεί μόνο με την ανοχή των γειτόνων του.

Αυτό δεν είναι πάντοτε ευνοϊκό για την ειρήνη, όπως το επιβεβαιώνει ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της Δυτικής Ευρώπης.

Αλλά όλα αυτά είναι εικασίες. Αυτό που δεν είναι εικασία, είναι η πραγματικότητα ότι, εκτός από τους Ισραηλινούς, και κατά κάποιο τρόπο ακόμη περισσότερο από τους τελευταίους, οι Κούρδοι ήταν και παραμένουν η πιο ικανή και υπεύθυνη εθνο-πολιτική ομάδα σε μια κατά τα άλλα αυτοκαταστροφική περιοχή.

Εάν επιμένουμε για οποιονδήποτε λόγο, να παραμείνουμε εμπλεκόμενοι σε αυτήν την ταραγμένη περιοχή, θα ήταν δύσκολο να βρεθούν πιο άξιοι και αποτελεσματικοί εταίροι.

http://www.ekurd.net/mismas/articles/misc2013/11/state7495.htm,http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/11/blog-post_4108.html#.Uouf0uK-hdA