Οι πραγματικοί κερδισμένοι και χαμένοι των ευρωεκλογών

 Μακράν καλύτερη ανάλυση. Ξεκινάμε το σημερινό ποστ με screenshot από τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών του Ιουνίου του 2012. Και ο βασικός λόγος είναι διότι αυτός ο πίνακας θα πρέπει να αποτελεί το βασικό μέτρο σύγκρισης με τις σημερινές ευρωεκλογές, οι οποίες διεξήχθησαν με όρους εθνικών εκλογών, καθότι τα διλήμματα αφορούσαν στο μνημόνιο και τη σταθερότητα και δεν είχαν διόλου ευρωπαϊκό προσανατολισμό... ΝΔ: 29,6 -> 22,8% = -20%,, ,,ΣΥΡΙΖΑ: 26,9 -> 26,5% = 00%,, ,,Χρυσή Αυγή -> 6,9% -> 9,41% = +30%,, ,,ΠΑΣΟΚ -> 12,3% -> 8% = -30%,, ,,ΚΚΕ: 4,5 -> 6% = +30%,, ,,ΑΝΕΛ: 7,5 -> 3,4% = -60%,, ,,ΔΗΜΑΡ: 6,2 - 1,2% = -80%  Συνοψίζοντας, η ΝΔ χάνει το 20% των δυνάμεών της, μετά από σημαντική περίοδο λιτότητας και περικοπών. Πρόκειται σαφώς για ήττα. Οι λόγοι για τους οποίους η ΝΔ κρατά υψηλό ποσοστό παρά τις δύσκολες αποφάσεις που καλέστηκε να πάρει, δεν είναι τα πολιτικά επιτεύγματα του κυβερνώντος κόμματος αλλά η επαναφορά του πελατειακού καθεστώστος με το αλισβερίσι μεταξύ των κομματικών στελεχών σε θέσεις διοίκησης και των ψηφοφόρων αλλά και ο έλεγχος της πληροφορίας, με τα περισσότερα ΜΜΕ να λειτουργούν πλέον με όρους προπαπαγάνδας υπέρ του Σαμαρά και της παράταξής του. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στα ποσοστά του 2012, χωρίς καμία δυναμική, σε ευρωεκλογές που ευνοούν τη χαλαρή ψήφο αντίδρασης και το τελικό αποτέλεσμα οφείλεται σε απώλειες και μόνο της ΝΔ. Εκτιμώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο κατοχυρώνει εκλογικά οφέλη παρά ανατρέπει το πολιτικό σκηνικό, κάτι που σαφώς τον ευνοεί καθότι η ρητορική του δε συμβαδίζει με την πραγματικότητα. Και αν ο Σαμαράς έκανε την απίθανη μνημονιακή στροφή, πετώντας στην άκρη τα Ζάππεια και δικαιώθηκε από αυτήν με όρους κυβερνησιμότητας, ο κόσμος της αριστεράς δε θα ήταν τόσο ελαστικός με τον ΣΥΡΙΖΑ και τα όχι άμεσα αποτελέσματα [προφανώς δε θα σκιστεί κανένα μνημόνιο] θα τον δυσαρεστούσαν σφόδρα. Οπότε, το κάλιο 5 και στο χέρι είναι ό,τι καλύτερο για τον ΣΥΡΙΖΑ που θέτει τις βάσεις για μία κυβέρνηση αριστεράς αφότου ωριμάσουν οι συνθήκες. Το ΠΑΣΟΚ χάνει το 30% της εκλογικής του δύναμης και συγκριτικά με το 36% των προηγούμενων εκλογών καταποντίζεται και ανάγεται πια σε στήριγμα του εκάστοτε πρώτου κόμματος για να κυβερνηθεί η χώρα. Όπως συνηθίζουν να λένε οι υπερασπιστές του 8%, το ΠΑΣΟΚ παραμένει ο *ρυθμιστής* των πολιτικών εξελίξεων, λέξη που σίγουρα τού προσδίδει μία αίγλη, όμως κρύβει την αλήθεια κάτω από το χαλί· και η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, ζώντας το μαρτύριο της σταγόνας, έχει σταθερή φθίνουσα πορεία και από κόμμα εξουσίας παραδίδει τα σκήπτρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Η επικοινωνιακή διαχείριση από τον Βενιζέλο και τους συνεργάτες, καθώς και η στήριξη των συστημικών ΜΜΕ, σε συνδυασμό με τις χαμηλές δημοσκοπήσεις των προηγούμενων μηνών, βαπτίζουν το κρέας ψάρι στα μάτια του Έλληνα πολίτη και δίδουν χαρακτήρα νίκης σε ένα μονοψήφιο ποσοστό για το ΠΑΣΟΚ, για πρώτη φορά μετά το 1974. Το ΚΚΕ ανεβάζει τα ποσοστά του και επανέρχεται στο φυσιολογικό πια για αυτό 6%. Προφανώς κάποιες αλλαγές στον ιδεολογικό προσανατολισμό, την κομματική δομή αλλά και τον πολιτικό λόγο θα βοηθούσαν το ΚΚΕ να εισπράξει την αντίδραση του κόσμου. Ίσως για τον επικεφαλής, το 6% να είναι μέρος του στρατηγικού του σχεδιασμού και να βολεύει το κομμουνιστικό κόμμα. Δε νομίζω ότι χρειάζονται περισσότερα σχόλια. Η ΔΗΜΑΡ είναι η μεγάλη χαμένη αυτών των ευρωεκλογών. Είναι προφανές ότι ο Φώτης Κουβέλης θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη και να δρομολογήσει τις όποιες εξελίξεις κρίνει απαραίτητες για να επαναφέρει την άποψη του κόμματός του με όρους προοπτικής στο σημερινό πολιτικό στάτους. Δε σας κρύβω ότι θλίβομαι για αυτό το τέλος της ΔΗΜΑΡ. Θεωρώ άδικο το αποτέλεσμα για το κόμμα του Φώτη Κουβέλη, καθότι δε λιθοβόλησε όπως η υπόλοιπη αριστερά κάθε κυβερνητική προσπάθεια που περιείχε πολιτικό κόστος ενώ ήταν αναγκαία για τη χώρα, συμμετείχε υπεύθυνα και με αξιόλογα στελέχη στην κυβέρνηση όπως οι Μανιτάκης-Ρουπακιώτης, σήκωσε ανάστημα στο κλείσιμο της ΕΡΤ αλλά και στο θέμα του αντιρατσιστικού νόμου και γενικότερα είχε έναν μη πολωτικό ρεαλιστικό λόγο που η Ελλάδα ίσως χρειάζεται σήμερα περισσότερο από ποτέ. Προφανώς έκανε και σημαντικά λάθη, όπως η συμμετοχή της στο μοίρασμα της εξουσίας με τη μορφή του 4-2-1, λάθη που, όπως αποδεικνύεται, πλήρωσε αυτή και μόνο. Σοβαρότατο πολιτικό πρόβλημα αντιμετωπίζουν και οι ΑΝΕΛ, του οποίου τη λύση δε μπορώ να φανταστώ εκτός ΝΔ. Ακόμη, θα κάνω και μία αναφορά και στο Ποτάμι, για το οποίο δεν έχουμε μέτρο σύγκρισης καθότι συνιστά ένα νέο κόμμα που ετοιμάζεται να σχηματοποιηθεί μετά τις ευρωεκλογές. Το ποσοστό του 6,6 είναι σαφώς μία επιτυχία για τον Σταύρο Θεοδωράκη. Βέβαια, οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν και αποκτούσαν ώθηση από το νέο και εξωσυστημικό, δεν ικανοποιήθηκαν και προφανώς η κατάληξη δεν έχει τη ροή ενός ποταμού αλλά το ποσοστό αποτελεί μία καλή αρχή για τον ίδιο και αυτά που έχει στο μυαλό του. Προσωπικά, βλέπω το Ποτάμι περισσότερο ως μία συνιστώσα που θα μπορούσε να έχει ρόλο σε πιθανή ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς και όχι ένα κόμμα που θα φτάσει κάπου, εκεί όπου φαντάζεται ο επικεφαλής του. Εντούτοις, αυτά που κομίζει το Ποτάμι στο δημόσιο διάλογο είναι σαφώς χρήσιμα και απαραίτητα. Κλείνοντας, θεωρώ ότι οι πραγματικοί κερδισμένοι των ευρωεκλογών είναι η Χρυσή Αυγή και η αποχή-απογοήτευση. Ως προς το νεοναζιστικό μόρφωμα, δεν έχω πολλά να επισημάνω πλην ενός υπαρκτού προβλήματος για τη χώρα, ενός κόμματος που τρέφει με μίσος και θυμό κάποιους ήδη απελπισμένους πολίτες. Δεν πιστεύω στην περιθωριοποίηση των απλών ψηφοφόρων, υπάρχουν αρκετοί πολίτες που δε μπορούν καν να επιχειρηματολογήσουν για την ψήφο τους και θα πρέπει να κοιτάξουμε για πολιτικές λύσεις επαναφοράς αυτών στο πλαίσιο του δημοκρατικού τόξου. Όσο για την απογοήτευση; Είναι προφανής ο λόγος και συνδέεται με το γεγονός ότι δεν υπάρχει εκείνη η πρόταση, που, με ρεαλισμό, σύνεση και ελπίδα, θα οδηγήσει με σταθερά βήματα την Ελλάδα έξω από την κρίση. Προσωπικά, θεωρώ την απογοήτευση ως το μεγάλο νικητή και αυτών των εκλογών. Καμία ανατροπή-επανάσταση ή όπως προτιμώ να λέω πολιτική λύση με όρους ρεαλισμού δεν έρχεται με την αποχή από την κάλπη. Η μη συμμετοχή και η ανοχή αφαιρούν από την πίστη και όταν ο πολίτης δεν πιστεύει σε μία πραγματική αλλαγή, τότε ψηφίζει ανεχόμενος και με τιμωρητική διάθεση ενώ ο ίδιος αυτοαπενεργοποιείται ως προς τη δημόσια προσφορά. Η Ελλάδα χρειάζεται ενεργούς και όχι αποστασιοποιημένους πολίτες για να πετύχει. Όμως αυτό είναι κάτι που θα το συζητήσουμε σε ένα άλλο μας ποστ.  epikairo.gr