Ο ελληνικός λαός στα κάγκελα και η ανεπάρκεια της πολιτικής μας τάξης
Της Μαριάννας Τόλια - Πολλοί είναι οι παράγοντες αβεβαιότητας που βαραίνουν πάνω στη λεγόμενη δεύτερη ελληνική διάσωση που συμφωνήθηκε την Πέμπτη στις Βρυξέλλες – η οποία περιλαμβάνει το κούρεμα του ελληνικού χρέους που διακρατούν οι ιδιώτες επενδυτές, αλλά όχι και η ΕΚΤ, κατά 50%, την επιβολή ευρωπαϊκού οικονομικού ελέγχου στην Ελλάδα και βέβαια νέα δάνεια πάνω στο ήδη υπάρχον βουνό από δάνεια... Διαφαίνεται όμως ότι ως τον πιο σημαντικό παράγοντας αβεβαιότητας από εδώ και στο εξής θα πρέπει να υπολογίζουμε τις αντιδράσεις του κόσμου – είτε των μέχρι χτες ‘βολεμένων’ του συστήματος που τώρα ‘ξεβολεύονται’, είτε των υπολοίπων που και πριν το πάλευαν μόνοι τους μέσα στις δύσκολες ελληνικές συνθήκες και τώρα, πλέον, μετατρέπονται στον πιο ‘αδύναμο’ – και θυμωμένο – κρίκο... Τουτέστιν, μπορεί ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου να είδε στις αναταραχές των παρελάσεων ‘απόπειρα εκτροπής’, όμως η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος που ζει στην πραγματική ελληνική οικονομία και όχι στους διαδρόμους του Κοινοβουλίου βρίσκεται στα κάγκελα. Ναι, είναι στα κάγκελα όχι μόνον ή όχι τόσο για την ύφεση, αλλά περισσότερο για την αδικία και τον παραλογισμό που ενέχονται στο ελληνικό πρόγραμμα. Γιατί ανεξαρτήτως των μέτρων που περιγράφουν τα διάφορα ελληνικά μνημόνια και τα σχετικά νομοσχέδια, το ελληνικό πρόγραμμα κατά την εφαρμογή του στην πραγματική οικονομία σημαίνει ότι το κράτος δεν πληρώνει τις δικές του οφειλές αλλά απαιτεί από τους ιδιώτες να του καταβάλουν όλο και περισσότερα χρήματα, ότι οι αμοιβές των ανθρώπων περιορίζονται και κάποιων χάνονται ολοκληρωτικά, όμως το κόστος ζωής ανεβαίνει και η φορολογική αφαίμαξη προσλαμβάνει δραματική ένταση, με δυο λόγια ότι ο κόσμος γονατίζει οικονομικά πληρώνοντας τα αποτελέσματα μιας κρίσης τη βασική ευθύνη της οποίας έχει η ελληνική πολιτική τάξη η οποία όμως – μόνη αυτή – βρίσκεται στο απυρόβλητο. Πράγματι, η πολιτική μας τάξη εξακολουθεί να αμείβεται πλουσιοπάροχα από τα χρήματα των στραγγισμένων Ελλήνων φορολογουμένων ενώ κανένα μέλος της δεν έχει τιμωρηθεί για πράξεις απιστίας, διαφθοράς και χρηματισμού, γνωστές τοις πάσι ή και αποδεδειγμένες, χάρη στο προνομιακό καθεστώς ασυλίας που εξασφαλίζεται από τους νόμους που η ίδια αυτή τάξη έχει ψηφίσει για τον εαυτό της.
Από όλα όσα έγιναν εντός της χώρας κατά το εθνικό τριήμερο που ακολούθησε τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, κρατάμε τρία δυσοίωνα γεγονότα.
• Πρώτον, τη δυσπιστία και τη μαζική απόρριψη της νέας συμφωνίας από τον κόσμο. Όπως προέκυψε από πανελλαδική δημοσκόπηση της Κάπα Research που δημοσιεύτηκε στο ‘Βήμα της Κυριακής’, το 58,9% των Ελλήνων αξιολογεί αρνητικά τις αποφάσεις για το ‘κούρεμα’ του ελληνικού χρέους και τα νέα δάνεια, θεωρώντας ότι για την υλοποίησή τους θα απαιτηθούν κι άλλες θυσίες χωρίς εγγυημένα αποτελέσματα. Είναι προφανές δηλαδή πως η επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου που μιλά για μεγάλη ανακούφιση του χρέους (αν και αυτό όντως ισχύει) και σημαντικό βήμα για την Ελλάδα (σε αυτό καλό θα ήταν να διατηρούμε επιφυλάξεις) έχει χάσει κάθε πειστικότητα.
• Δεύτερον, τα επεισόδια που σημειώθηκαν στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου σε πολλές ελληνικές πόλεις και ιδίως τη διακοπή της στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη η οποία οδήγησε στην αποχώρηση του προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια. Όλα αυτά δεν ήταν υπόθεση αποκλειστικά κάποιων αριστερών ή ακροδεξιών ομάδων. Είχαν ευρύτερες διαστάσεις, αγκαλιάστηκαν από πολύ κόσμο – όπως άλλωστε επισήμανε η πρωτοφανής στα χρονικά ανακοίνωση της αστυνομίας της Θεσσαλονίκης που εξήγησε ότι δεν παρενέβη γιατί λόγω της γενικότερης συμμετοχής του κόσμου θα υπήρχαν πολλοί τραυματισμοί.
• Τρίτο και σημαντικότερο ίσως, την αποτυχία σύσσωμης, δυστυχώς, της ελληνικής πολιτικής τάξης να κάνει την κρίσιμη υπέρβαση μετά τα επεισόδια στις παρελάσεις. Θα είχε νόημα να αναγνωρίσει το καζάνι που βράζει της υπό στραγγαλισμό ελληνικής κοινωνίας και να αναλάβει μέρος της ευθύνης παραιτούμενη, έστω και τώρα, από μέρος των προνομίων της – τουλάχιστον τα οικονομικά. Θα ηρεμούσε λίγο ο κόσμος.
Ο Γ. Παπανδρέου μάλλον έχει δίκιο όταν λέει «ο κόσμος δεν θέλει εκλογές, θέλει αλλαγές». Δεν έχει δίκιο όμως στο βαθμό που αρνείται να αναγνωρίσει πως οι αλλαγές που θέλει ο κόσμος έχουν σαν πρώτο πεδίο αναφοράς την ίδια την πολιτική τάξη. Πλάκα-πλάκα, οι πολιτικοί μας αξιωματούχοι είναι οι πρώτοι τη τάξη δημόσιοι υπάλληλοι της χώρας και οι πιο καλοπληρωμένοι. Γιατί να μην πληρώσουν κι αυτοί;
Κι εντάξει, πες ότι τα μέλη της κυβέρνησης και οι εκλεγμένοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αρνούνται να δουν τα αυτονόητα γιατί είναι στην ενεργό πολιτική έχουν αυξημένες οικονομικές ανάγκες. Ούτε ο Κάρολος Παπούλιας μπορεί να το κάνει;
Θα ήταν ένα θετικό βήμα και προς την σωστή κατεύθυνση αν ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, την Παρασκευή, αντί να λειτουργήσει αμυντικά εκδίδοντας ανακοινώσεις για το τι έκανε ο ίδιος σαν 15χρονος έφηβος πριν από 70 χρόνια, αναγνώριζε πως οι σκληρές ομολογουμένως διαμαρτυρίες είχαν σαν στόχο το θεσμικό ρόλο που έχει σήμερα ως ανώτατος άρχοντας. Και, άρα, έβγαζε μια ανακοίνωση του τύπου: «Αναγνωρίζω τη δραματική αγωνία του ελληνικού λαού. Δεν δίνω σημασία σε ό,τι με προσβάλλει προσωπικά.... Αναγνωρίζω πως ο κόσμος στραγγαλίζεται μέσα σε ένα περιβάλλον αυξανόμενης ανεργίας, μείωσης των μισθών, αύξησης της φορολογίας και μείωσης της εθνικής κυριαρχίας για τις ανάγκες της διάσωσης της χώρας και ως ελάχιστη ένδειξη συμμετοχής στις θυσίες του παραιτούμαι από κάθε αμοιβή που λαμβάνω από το ελληνικό δημόσιο ως τη λήξη της θητείας μου...». Αν το είχε κάνει θα είχε δώσει ένα πολύτιμο, για την εσωτερική ειρήνευση της χώρας, παράδειγμα... Δεν το έκανε...ΠΗΓΗ:sofokleous 10
Σχόλια