Φωτογραφίζοντας ένα από τα πιο απομακρυσμένα μέρη στη Γη
Κέβιν ΧολΠαγωμένο για εννέα μήνες κάθε χρόνο και βρίσκεται 800 χιλιόμετρα από την επόμενη πόλη, το Ittoqqortoormiit, στη Γροιλανδία, προσφέρει μια συναρπαστική ματιά στη ζωή στην άκρη του κόσμου.
Στον διαρκώς συνδεδεμένο κόσμο μας, είναι σπάνιο να βιώσεις αληθινή απομακρυσμένη εμπειρία. Είναι επίσης εκπληκτικό να βλέπεις πώς ζουν οι άνθρωποι σε ένα από τα πιο απομονωμένα μέρη της Γης. Αλλά νωρίτερα φέτος, κατά τη διάρκεια μιας φωτογραφικής αποστολής που έγινε μια φορά στη ζωή στην πιο απομακρυσμένη κατοικημένη κοινότητα στο δυτικό ημισφαίριο , μπόρεσα να κάνω και τα δύο αυτά πράγματα.
Το Ittoqqortoormiit (προφέρεται: it-ockor-tormit ) είναι ένα χωριό 370 ατόμων με πολύχρωμα ζωγραφισμένα σπίτια που βρίσκονται ανάμεσα στο μεγαλύτερο εθνικό πάρκο του κόσμου στα βόρεια και στο μεγαλύτερο σύστημα φιόρδ στον κόσμο στα νότια. Δεν υπάρχουν δρόμοι προς το Ittoqqortoormiit. ο μόνος τρόπος για να φτάσετε εκεί είναι με ελικόπτερο, βάρκα (το καλοκαίρι), snowmobile ή μία από τις δύο εβδομαδιαίες πτήσεις προς το αεροδρόμιο Nerlerit Inaat , περίπου 40 χιλιόμετρα μακριά: η μία από την Ισλανδία και η άλλη από τη Δυτική Γροιλανδία.
Η πίσω αυλή του Ittoqqortoormiit βρίσκεται πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο στους 70° Β και περίπου 800 χλμ. από την πλησιέστερη πόλη, είναι μια παγερή, αδάμαστη ερημιά που φιλοξενεί πολικές αρκούδες, βόδια μόσχου και εκατομμύρια θαλάσσια πουλιά που φωλιάζουν σε παγόβουνα. Ο θαλάσσιος πάγος παγώνει το χωριό για εννέα μήνες το χρόνο, αλλά προσφέρει σανίδα σωτηρίας στους κατοίκους Inuit του Ittoqqortoormiit, οι οποίοι το ταξιδεύουν με έλκηθρο σκύλου για να κυνηγήσουν. Το χωριό θα γιορτάσει τα εκατό χρόνια του το 2025, αλλά τα τελευταία χρόνια, ο πληθυσμός του έχει συρρικνωθεί (35% από το 2006, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις ), καθώς οι νέοι μεταναστεύουν όλο και περισσότερο στις πόλεις για να σπουδάσουν ή να ακολουθήσουν διαφορετική σταδιοδρομία από το παραδοσιακό κυνήγι της Αρκτικής. προπάτορες. Επιπλέον, καθώς οι αυξανόμενες θερμοκρασίες κάνουν τους γύρω θαλάσσιους πάγους να παγώνουν αργότερα και να λιώνουν νωρίτερα, το Ittoqqortoormiit βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της κλιματικής αλλαγής , η οποία απειλεί περαιτέρω τον πολιτισμό της ιθαγενούς κοινότητας.
Η χειμερινή μου εκδρομή στο Ittoqqortoormiit δεν ήταν απλώς μια περιπέτεια που με έβγαλε έξω από τη ζώνη άνεσής μου. ήταν μια από τις πιο απαιτητικές εμπειρίες που είχα ποτέ. Αφού πέταξα από το Ρέικιαβικ στο Nerlerit Inaat, πέρασα πέντε ημέρες στον πάγο σε θερμοκρασίες που έπεφταν κατακόρυφα έως και -40C. Ταξίδεψα με έλκηθρα, κοιμήθηκα σε σκηνές και μικρές καλύβες κυνηγών (χωρίς κρεβάτια, τρεχούμενο νερό, θέρμανση ή εγκαταστάσεις) και διένυσα 45 χιλιόμετρα με ένα snowmobile μέσα από μια λευκή χιονοθύελλα με ανέμους ταχύτητας 80 χλμ/ώρα.
Τελικά, αποδείχθηκε ότι ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια φωτογραφική αποστολή, καθώς πρόσφερε μια σπάνια ματιά της ζωής σε ένα από τα πιο απομακρυσμένα τοπία στη Γη. Αποκάλυψε επίσης πώς οι εναπομείναντες κάτοικοι του Ittoqqortoormiit αγωνίζονται να προσαρμόσουν τις βαθιά ριζωμένες παραδόσεις τους σε έναν κόσμο που αλλάζει ταχέως.
Κέβιν ΧολΒάπτιση στο κρύο
Το ταξίδι μου οργανώθηκε από τον διάσημο φωτογράφο Joshua Holko , ο οποίος κανόνισε δύο τοπικούς οδηγούς Inuit, τον Åge Danielsen και τον Manasse Tuko, να περάσουν εμένα και δύο άλλους φωτογράφους στον πάγο με τα έλκηθρα σκύλων τους από το αεροδρόμιο Nerlerit Inaat στο Ittoqqortoormiit με στόχο καταγράφοντας μερικά από τα πιο έντονα, εντυπωσιακά πολικά τοπία της Γης.
Δημιουργήσαμε στρατόπεδο σε μικρές σκηνές κοντά στο αεροδρόμιο το πρώτο βράδυ καθώς οι θερμοκρασίες ήταν -30C και πέφτουν. Αφού πριόνισαν παγωμένο μπακαλιάρο στο χιόνι, καθώς ένας ξυλουργός έκοβε ξυλεία, και τον έβρασαν σε ένα τηγάνι με λιωμένο πάγο, ο Ντάνιελσεν και ο Τούκο ανακοίνωσαν ότι το δείπνο ήταν έτοιμο. Ο μπακαλιάρος ήταν εξαιρετικός, αν και αποστεωμένος, αλλά μας απασχολούσε περισσότερο το τι θα ακολουθούσε. Ποτέ δεν είχα βιώσει τέτοιο κρύο πριν, και καθώς κυνηγούσαμε τη νύχτα, δυνατοί άνεμοι έπληξαν τις σκηνές ενώ τα σκυλιά έλκηθρου ούρλιαζαν όταν περνούσαν αλεπούδες της Αρκτικής και –ίσως– οι πολικές αρκούδες. Καθώς η θερμοκρασία συνέχιζε να πέφτει, τα πόδια μου άρχισαν σύντομα να κράμπουν. Ήταν πραγματικά μια βάπτιση από το κρύο.
Κέβιν ΧολΕθνικές εικόνες
Λίγο μετά το πρωινό, ο Danielsen και ο Tuko άρχισαν να φορτώνουν τις προμήθειες μας. Καθώς έβλεπα, μετέτρεψαν με επιδεξιότητα τα άδεια έλκηθρα σκύλων σε δοχεία πάνω σε πατίνια γεμάτα με σακούλες, κουτιά με ψυγείο, θήκες φωτογραφικών μηχανών, τροφή για σκύλους και άλλα. Έδεσαν επιδέξια τα εμπορεύματα με σχοινιά, επιδεικνύοντας δεξιότητες που εξήγησαν ότι μεταδίδονταν από πατέρα σε γιο.
Καθίσαμε δύο σε ένα έλκηθρο με έναν οδηγό μπροστά να οδηγεί τα σκυλιά. Για τις επόμενες έξι ημέρες, 12 σκυλιά έλκηθρου της Γροιλανδίας που ανατέθηκαν σε κάθε έλκηθρο μετέφεραν φορτία άνω των 450 κιλών και έτρεξαν με την καρδιά τους για έως και 25 χιλιόμετρα την ημέρα. Αυτά τα αγαπημένα ζώα (που ονομάζονται qimmiit στη γλώσσα των Ινουίτ της Γροιλανδίας, Kalaallisut), τα οποία είναι μια μεγάλη φυλή τύπου χάσκι, πιστεύεται ότι μεταφέρθηκαν από τη Σιβηρία στη Γροιλανδία πριν από περίπου 1.000 χρόνια από τους άμεσους προγόνους των Inuit, τον λαό Thule, και είναι κάτι μιας εθνικής εικόνας στη Γροιλανδία. Όχι μόνο αντιπροσωπεύουν ένα σημαντικό μέρος της κουλτούρας των Ινουίτ και τη σύνδεσή τους με τη γη, αλλά όπως θα διαπιστώσαμε σύντομα, είχαν επίσης το πλεονέκτημα να είναι πολύ πιο ήσυχα από τα snowmobiles, βελτιώνοντας έτσι τις πιθανότητές μας να φωτογραφίζουμε άγρια φύση - ή, στο Danielsen και η περίπτωση του Τούκο, όταν δεν μας καθοδηγούσαν, κυνηγώντας άγρια ζωή.
Κέβιν ΧολΠροϊστορικά θηρία
Ένα πρωί, αφού έφαγε τοστ που είχε ζεσταθεί με ένα μαχαίρι και κρατώντας το πάνω από έναν καυστήρα, ο Ντάνιελσεν έδειξε προς τα βουνά καθώς τα σκυλιά μας μετέφεραν 10 χιλιόμετρα δυτικά του Ittoqqortoormiit. Σηκώσαμε το βλέμμα και είδαμε τέσσερα βόδια μόσχου να στέκονται σε μια μακρινή κορυφογραμμή.
Με βάρος έως και 400 κιλά, αυτά τα προϊστορικής όψης θηρία, με κοντά κέρατα να προεξέχουν από τα μάγουλά τους και μακρόστενα μαύρα και καστανά γούνινα πανωφόρια που φυσούσαν στον δυνατό αέρα, ήταν τόσο φωτογενή όσο και επιβλητικά. Αποβιβαστήκαμε από τα έλκηθρα και προχωρήσαμε με μεγάλη προσοχή, καθώς ο Χόλκο μας προειδοποίησε ότι αυτά τα λείψανα της Εποχής των Παγετώνων μπορεί να είναι σκωπτικά και επιθετικά: κινηθείτε πολύ γρήγορα και θα τρέξουν. πλησιάστε πολύ και θα χρεώσουν. Μετά από μια ώρα πυροβολισμού αυτών των γολιάθων, άρχισαν να σκαρφαλώνουν ψηλότερα στα ορεινά περάσματα, ίσως γνωρίζοντας ότι θεωρούνται ως τοπική λιχουδιά στο Ittoqqortoormiit.
Κέβιν ΧολΟ κυνηγός
Την τρίτη μας μέρα, ο Danielsen ανέφερε ότι είχε μια καλύβα περίπου 25 χιλιόμετρα μακριά και μας κάλεσε να περάσουμε δύο νύχτες εκεί. Ήμασταν ταπεινωμένοι από την καλοσύνη του – ειδικά επειδή το σπίτι του ήταν στρατηγικά τοποθετημένο για να εντοπίζει πολικές αρκούδες στον πάγο. Η ζωγραφισμένη μπλε καλύβα ήταν αρκετά μεγάλη για έναν μικρό καναπέ, καρέκλα, νεροχύτη, σόμπα και μια σπάνια καθιστή τουαλέτα – αλλά το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό ήταν ο μεγάλος γάντζος σφαγής που κρέμονταν από την οροφή.
Μας υπενθύμισε ότι ενώ ο Danielsen μπορεί να είχε αναλάβει ξεναγήσεις για να συμπληρώσει το εισόδημά του, το κυνήγι είναι το πάθος του, το επάγγελμά του και η προγονική του παράδοση. Σύμφωνα με το νόμο, οι κυνηγοί εδώ δεν επιτρέπεται να πουλούν κρέας ή δέρματα από τα σκοτώματα τους – ή στην περίπτωση βοδιού μόσχου, να τα εισάγουν στο εξωτερικό. Αντίθετα, το κρέας μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για την παροχή τροφής και ρουχισμού για οικογένειες – όπως συμβαίνει για γενιές.
Κέβιν ΧολΜια οικογενειακή παράδοση
Στο σπίτι του, μάθαμε ότι ο Ντάνιελσεν δεν ήταν απλώς ένας περήφανος κυνηγός των Ινουίτ αλλά και πατέρας τεσσάρων παιδιών. Εξήγησε ότι ο πατέρας του ήταν κυνηγός, ο παππούς του ήταν κυνηγός και ήλπιζε ότι ο μικρότερος γιος του θα ακολουθούσε τα βήματά του μια μέρα. Ο Χόλκο είχε βρει ένα κρανίο ενός βοδιού μόσχου την προηγούμενη μέρα και το έδωσε στον Ντάνιελσεν, ο οποίος ήταν ενθουσιασμένος. Ρώτησα τον Ντάνιελσεν αν θα μπορούσα να τον φωτογραφίσω κρατώντας το κρανίο και με ευχαρίστησε.
Αργότερα στο δείπνο, μιλήσαμε. «Κοίτα αυτές τις φωτογραφίες», είπε ο Ντάνιελσεν χαμογελώντας, καθώς μου έδειχνε το κινητό του. «Αυτός είναι ο πατέρας μου, χθες». Ο πατέρας του στεκόταν πάνω από μια τεράστια πολική αρκούδα που ήταν νεκρή στον πάγο. «Και δες αυτά», είπε με μεγάλη περηφάνια, περνώντας μέσα από φωτογραφίες τριών τεράστιων ενήλικων πολικών αρκούδων που είχε σκοτώσει. Λόγω της αύξησης της θερμοκρασίας τις τελευταίες δεκαετίες, οι πολικές αρκούδες αναγκάστηκαν να αλλάξουν τα πρότυπα μετανάστευσης, φέρνοντάς τες πιο κοντά σε κοινότητες όπως το Ittoqqortoormiit και θέτοντας πραγματικούς κινδύνους για τους ανθρώπους και τους εαυτούς τους.
Κέβιν ΧολΓλυπτά από πάγο της φύσης
Από την καλύβα του Ντάνιελσεν, κατευθυνθήκαμε 20 χλμ ανατολικά. Καθώς τα έλκηθρά μας γλιστρούσαν πάνω από το χιόνι και τον πάγο, θαύμασα το τοπίο και τη γαλήνη που με περιέβαλλε.
Το φως ήταν μαγικό. ομιχλώδης και κυκλοθυμική με απαλές ακτίνες του ήλιου να χαϊδεύουν τον πάγο σε μπλε τόνους. Περάσαμε πανύψηλα παγόβουνα και εκρήξεις συμπιεσμένου πάγου που η φύση είχε σμιλέψει σε έργα τέχνης. Αυτός ήταν ο παράδεισος ενός φωτογράφου τοπίου. Όντας σε απόλυτο σκοτάδι τη νύχτα χωρίς φωτορύπανση, το Βόρειο Σέλας χορεύει τακτικά στους ουρανούς τις καθαρές νύχτες το φθινόπωρο και το χειμώνα. Ακόμη και αυτό το φαινόμενο, γνωστό τοπικά ως arsarnerit («αυτοί που παίζουν μπάλα») έχει σχέση με το κυνήγι, καθώς τα φώτα πιστεύεται ότι είναι οι ψυχές των παιδιών που παίζουν με ένα κρανίο θαλάσσιου θαλάσσιου ίππου.
Κέβιν ΧολΤα «φαντάσματα της Αρκτικής»
Μετά από πέντε μεγάλες μέρες ταξιδιού, φτάσαμε στο Kap Hope, έναν μικρό οικισμό με περίπου 20 παλιές καλύβες 14 χιλιόμετρα δυτικά του Ittoqqortoormiit με θέα σε παγοκύστη για μίλια. Εξαντλημένοι και τσουχτερό κρύο, οι έξι μας ξεδιπλώσαμε υπνόσακους σε μια από τις καμπίνες. Το επόμενο πρωί, καθώς κοίταζε έξω από ένα μικρό παράθυρο με κιάλια, ο Ντάνιελσεν φώναξε ξαφνικά: «Πολική αρκούδα! και έδειξε σε απόσταση.
Η αδρεναλίνη μου ανέβαινε καθώς σκεφτόμουν να φωτογραφίσω το μεγαλύτερο σαρκοφάγο στη Γη – ένα κορυφαίο αρπακτικό που μπορεί να μυρίσει τη λεία του 32 χιλιόμετρα μακριά. Κατεβήκαμε στην πλαγιά του βουνού, κρατώντας προσεκτικά τις φωτογραφικές μηχανές και τους μακρύτερους φακούς μας με βαρύ χειμερινό εξοπλισμό. Η αρκούδα, 6 χιλιόμετρα μακριά, παρέμεινε στον πάγο για περίπου 20 λεπτά πριν απομακρυνθεί. Ονειρευόμουν να φωτογραφίσω αυτό που ο Χόλκο περιγράφει ως τα « φαντάσματα της Αρκτικής » –πολικές αρκούδες των οποίων η λευκή γούνα δένει τόσο τέλεια με το περιβάλλον της που μόλις φαίνονται– αλλά αυτό ήταν το πιο κοντινό που είχα έρθει.
Κέβιν ΧολIttoqqortoormiit
Υπάρχει μόνο ένας ξενώνας στην πιο απομακρυσμένη κοινότητα του δυτικού ημισφαιρίου και σωστά ονομάζεται Guesthouse . Έπρεπε να ξεκουραστούμε εδώ για τις επόμενες τρεις ημέρες πριν πετάξουμε έξω, και μετά από σχεδόν μια εβδομάδα στην παγωμένη ερημιά, χρειάστηκε λίγος χρόνος για να συνηθίσουμε στο Ittoqqortoormiit. Σπίτια ζωγραφισμένα με έντονα χρώματα που στέκονταν στο βαθύ λευκό χιόνι κυριαρχούσαν στα τοπία. Ομάδες σκυλιών ήταν αλυσοδεμένες σε άδεια έλκηθρα σαν πιάτσα ταξί της Αρκτικής. Χιονομοκίνητα έκαναν φερμουάρ στην πόλη καθώς οι άνθρωποι έκαναν την καθημερινότητά τους.
Τα τελευταία χρόνια, το Ittoqqortoormiit χαρακτηρίζεται ως προορισμός για λάτρεις της περιπέτειας – ένα μέρος όπου μπορείτε να κόψετε τον πάγο με μια βάρκα, να περπατήσετε στην τούνδρα, να δείτε παγόβουνα και να εξερευνήσετε ένα μέρος του κόσμου που λίγοι άνθρωποι στον πλανήτη θα κάνουν ποτέ βλέπω. Αλλά καθώς ένας αστυνομικός (ένας από τους τρεις, μου είπαν) μου έγνεψε καθώς περνούσε με το χιονοκίνητό του, δεν ένιωθα πλέον σαν τυχοδιώκτης, αλλά ένα μικρό μέρος αυτής της μακρινής κοινότητας.
Κέβιν ΧολΗ ζωή στο τέλος του κόσμου
Μπορείτε να περπατήσετε σε όλη την Ittoqqortoormiit σε περίπου 30 λεπτά. Αποτελείται από μια εκκλησία, ένα μικρό ταξιδιωτικό γραφείο, ένα αστυνομικό τμήμα, ένα μπαρ, έναν ξενώνα, ένα ελικοδρόμιο και ένα μικρό σούπερ μάρκετ που ονομάζεται Pilersuisoq που παρέχεται από δύο παραδόσεις πλοίων κάθε σεζόν. Περιπλανώμενος στους αραιούς διαδρόμους, με εντυπωσίασε το υψηλό κόστος των πάντων. Αναρωτήθηκα πώς, σε ένα μέρος όπου υπήρχαν λίγες δουλειές, οι ντόπιοι μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά αυτές τις τιμές.
Έξω, τα δέρματα της πολικής αρκούδας που κρέμονταν σε σκαλωσιές κοντά σε τόσα πολλά σπίτια μου θύμισαν την προέλευση αυτής της κοινότητας. Είχα ξεκινήσει αυτή την περιπέτεια για να απαθανατίσω μοναδικές εικόνες της άγριας ζωής. Και ενώ τα «φαντάσματα της Αρκτικής» μου διέφευγαν σε αυτήν την περίπτωση, δεν είχε σημασία, καθώς είχα αποκτήσει πολύ μεγαλύτερη εκτίμηση για το πώς οι άνθρωποι κατάφεραν να ζήσουν σε ένα από τα πιο απομακρυσμένα μέρη στη Γη.
Σχόλια