Σε ένα πρόσφατο άρθρο της η Ziet Online αναφέρονταν στα “θανάσιμα αμαρτήματα” της Ευρώπης, τα οποία δε σχετίζονται με τους συνήθεις υπόπτους (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία), αλλά με την Ελβετία, τη Γερμανία και το Λουξεμβούργο, και την Γερμανία. Όπως αναφέρονταν στο δημοσίευμα, τα ποσά είναι τεράστια, με αποτέλεσμα να αναγκάζουν τους Ευρωπαίους πολιτικούς να γουρλώνουν τα μάτια! Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο στην Ελβετία, οι ξένοι, πολλοί εκ των οποίων πολίτες της ΕΕ, έχουν κάπου €1.560 δισεκατομμύρια σε καταθέσεις. Στη Βρετανία και κυρίως στα Channel Islands, κάπου €1.400 δισ. Στο Λουξεμβούργο €440, και στο Λιχτενστάιν €78 δισ. Τι συμβαίνει λοιπόν. Απλά , την ώρα που οι ευρωπαίοι μιλάνε για εξυγίανση, συγκεκριμένα χάρτη υποβοηθούν την φοροδιαφυγή, ρουφάνε τον εθνικό πλούτο των άλλων χωρών, και ζουν από τους τόκους. Τι κάνει η Ευρώπη. Απλά αυτό που κάνει εδώ και πολύ καιρό. Αντί να ενωθούν όλες οι χώρες, οι πρωτεύουσες της ΕΕ αντιμετωπίζουν το σκάνδαλο σαν να ήταν μια τιμητική παράδοση, ένα καθαρά διπλωματικό ζήτημα.
Κάποιες χώρες, μεταξύ αυτών και η Γερμανία, επιδιώκουν μια συμφωνία διπλής φορολόγησης με την Ελβετία, που θα επιστρέψει στα κράτη κάποια φορολογικά έσοδα. Αυτή όμως η κίνηση, υπονομεύει το αίτημα της Κομισιόν για μια αυτόματη ανταλλαγή πληροφοριών ώστε να μπουν μπροστά από τους φοροφυγάδες, πλην όμως το Λουξεμβούργο απέρριψε αυτό το αίτημα. Το ίδιο πράττει και το Λουξεμβούργο που κηρύττει την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Πέραν όμως των παραπάνω. Τι γίνεται με τη Γερμανία. Μπορεί να υπάρχει μια Ευρώπη στην οποία το ένα κράτος εξάγει με κέρδος, ενώ τα υπόλοιπα εισάγουν και συσσωρεύουν χρέος; Έτσι λοιπόν οι Γερμανοί περηφανεύονται για την εξαγωγική τους επιτυχία, αφού την θεωρούν απόδειξη της αποτελεσματικότητας της εσωτερικής τους οικονομίας και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας τους. Όταν όμως ένα κράτος μονίμως πουλάει περισσότερα αγαθά σε τρίτους από όσα εισάγει, τότε η κατάσταση χαλάει για όλους μαζί. Για παράδειγμα, φέτος το γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα με τις άλλες χώρες της ΕΕ έφτασε στα €62δις. Αυτό σημαίνει πολύ απλά πως τα γερμανικά προϊόντα δεν ανταλλάσσονται με ξένα προϊόντα, αλλά παραδίδονται επί πιστώσει. Για να αγοράσουν τα γερμανικά προϊόντα, οι Νότιοι Ευρωπαίοι χρεώνονται στους Γερμανούς. Με άλλα λόγια, ο γερμανικός πλούτος βασίζεται στα χρέη των άλλων. Και ποιος είναι αυτός που διαμαρτύρεται περισσότερο από όλους τους άλλους για αυτό το χρέος; Η ίδια η Γερμανία! Τι σημαίνει όμως αυτό. Σε κάποια φάση, οι οφειλέτες θα απειληθούν με χρεοκοπία, και οι απαιτήσεις των δανειστών θα χάσουν κάθε αξία, ενώ τα τελευταία χρόνια, οι Γερμανοί μάζεψαν ξένα περιουσιακά στοιχεία αξίας σχεδόν €1τιρς. Αν όμως ο Νότος δεν μπορέσει να ανταποκριθεί στις οφειλές του, μεγάλο μέρος αυτού του ποσού θα εξαφανιστεί. Για αυτό επιμένει η Α. Μέρκελ ότι όλοι πρέπει να μετατραπούν σε Γερμανούς, και να εξάγουν περισσότερα από όσα εισάγουν, να μειώσουν τα ημερομίσθια, και να περικόψουν την κατανάλωση. Αυτό όμως είναι εύκολο να το λες, και δύσκολο να το κάνεις. Αν όλοι πουλάνε, ποιος θα αγοράζει; Η οικονομία θα φρενάρει. Αν οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν να πλημμυρίσουν τον υπόλοιπο κόσμο με τα προϊόντα τους, κάτι που δεν θα επιτραπεί, η ισορροπία θα πρέπει να επιδιωχθεί εντός της ευρωζώνης. Οι Ιταλοί θα πρέπει να κάνουν οικονομίες, και οι Γερμανοί να ξοδεύουν περισσότερα. Των Peer Teuwsen & Mark Schiertz Zeit Online, με ανασκευή κειμένου από το GFF… |
Σχόλια