Λύσεις τώρα, δεν θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία

Η Ελλάδα δέσμια μιας άπληστης ελίτ

Ποια ομοιότητα μπορεί να έχει ο βιομηχανικός αέρας του Μανχάιμ με τη διαύγεια ενός ηλιόλουστου πρωινού στη Σαντορίνη; Καμία.

Αυτή η μικρή, πλην ουσιαστική, παραδοχή έχει εφαρμογή σε ένα πλήρες φάσμα της οικονομικής μας δραστηριότητας.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα ευλογημένη, προικισμένη με όλες τις ομορφιές της γης. Δεν είναι δυνατόν αυτή η χώρα να βρίσκεται αντιμέτωπη με τη χρεοκοπία. Κάτι δεν πάει καλά.

Και όμως. Η χώρα μας είναι δυστυχώς δέσμια μιας άπληστης ελίτ που καταρρέει και που εκφράζεται κυρίως μέσα από τη διαπλοκή ενός τριγώνου Τραπεζιτών – Εργολαβοκαναλαρχών – Πολιτικών και ενός πεθαμένου οικονομικού μοντέλου που επιμένει να μεταφέρει βίαια πόρους από το κοινωνικό κράτος στις τράπεζες, από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στο διεθνές κεφάλαιο.

Διανύοντας τον 5^ο χρόνο της ύφεσης, είμαστε πιο ώριμοι από ποτέ, ώστε να διαπιστώσουμε τις προφανείς αδυναμίες και αγκυλώσεις μας. Δεν θα μπω στον πειρασμό να αριθμήσω τα λάθη της πολιτικής ηγεσίας, ούτε τις πρόδηλες ευθύνες των φαύλων προσώπων που επιλέξαμε για κυβερνήτες. Θα προσπαθήσω να παραμείνω στους οικονομικούς όρους.

Το πρόβλημα ξεκινάει από 2 σαθρούς πυλώνες:

Το δυσβάσταχτο χρέος που συσσωρεύτηκε αψήφιστα κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης
Το καρκίνωμα των τραπεζών που καταβροχθίζει τα υγιή κύτταρα της οικονομίας (μικρομεσαίες επιχειρήσεις) και απειλεί με ξαφνικό θάνατο τη χώρα

Όσο δεν λύνουμε δυναμικά αυτά τα δύο προβλήματα, η χώρα μας, αν και ευλογημένη, θα είναι δέσμια των ορέξεων του κάθε ξιπασμένου χαρτογιακά, ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού.

Το χρέος

Έχουμε κάνει αναρίθμητες συζητήσεις για το πρόβλημα του χρέους και τις πιθανές λύσεις του. Η γενικότερη αντίληψη, που τελευταία κερδίζει έδαφος ακόμα και σε θεσμικούς κύκλους, είναι ότι το PSI δεν αποτελεί αυτό που λέμε ριζική λύση. Θα συμφωνήσω απόλυτα. Το χειρότερο με το PSI δεν είναι, ούτε το Αγγλικό δίκαιο, ούτε το μνημόνιο που συνοδεύει την αποικιοκρατική σύμβαση. Το χειρότερο είναι ότι θα επιτείνει την αβεβαιότητα γύρω από το χρέος και δεν θα καταφέρει να αναχαιτίσει την ύφεση, που θα συνεχίσει να μας επισκέπτεται με μαθηματική ακρίβεια, για πολλά χρόνια.

Η λύση είναι μια στιβαρή, αποφασιστική αναδιάρθρωση, ένα δομικό Hard Default στο 90% τουλάχιστον όλων των ομολόγων που έχουν εκδοθεί με βάση το Ελληνικό δίκαιο. Η δυναμική αυτή λύση θα κλείσει τα στόματα των αγορών (οι οποίες θα απευθυνθούν στο επόμενο θύμα) και θα καταστήσει οριστικά και αμετάκλητα το χρέος μας βιώσιμο. Κάθε συζήτηση περί επιστροφής στη δραχμή ή περί νέας αναδιάρθρωσης θα σταματήσει και η οικονομία θα μπορέσει να σταθεροποιηθεί και να ανασυνταχθεί.

Φυσικά η λύση αυτή προϋποθέτει παράλληλα μια δυναμική φορολογική πολιτική (αποφορολόγηση) και τη δημιουργία ενός ελλείμματος το οποίο θα κατευθυνθεί στοχευμένα στην ανάπτυξη και θα χρηματοδοτηθεί είτε από τους εταίρους μας, είτε από τη χώρα – στρατηγικό εταίρο που θα επιλεγεί για την εξόρυξη των υδρογονανθράκων.

Α. Αποφορολόγηση

Μια δυναμική πολιτική, στη βάση των πρόσφατων ανακοινώσεων της Ν.Δ. για τη φορολογία, θα δώσει τις απαραίτητες ανάσες σε ιδιώτες και επιχειρήσεις και μια μικρή ώθηση στην κατανάλωση. Επιπλέον η σταθερότητα του φορολογικού συστήματος, ο εξορθολογισμός του (φθηνότερη ενέργεια, φθηνότερος τουρισμός, φθηνότερες μεταβιβάσεις ακινήτων) και η εξάλειψη κινδύνων όπως η επιστροφή στη δραχμή και η πιστωτική συρρίκνωση, θα επαναφέρουν το ενδιαφέρον των επενδυτών, Ελλήνων και ξένων σε παραγωγικούς τομείς, όπου η Ελλάδα διαθέτει στρατηγικά πλεονεκτήματα (τουρισμός, βιολογική γεωργία, ΑΠΕ, προϊόντα διατροφής κ.α.).

Β. Η σημασία του ελλείμματος στην ανάπτυξη

Όσο προσπαθούμε να μηδενίσουμε ένα μεγάλο έλλειμμα και ταυτόχρονα να επιτύχουμε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, απλώς ματαιοπονούμε. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν μόνο σε τευτονικά παραμύθια και σίγουρα όχι στις πλάτες ενός λαού με παράδοση στην επιχειρηματικότητα και τη δημιουργική σκέψη (εδώ μετράει και η διαύγεια του τοπίου). Τα κράτη λειτουργούν όπως οι επιχειρήσεις. Μια επιχείρηση χρειάζεται να δανειστεί, να επενδύσει σε παραγωγικές δραστηριότητες για να παρουσιάσει στη συνέχεια κέρδη και ανάπτυξη. Δεν είναι δυνατόν να ζητάμε από μια οποιαδήποτε επιχείρηση να περικόπτει τις δαπάνες της, να μηδενίζει τις επενδύσεις της και να αναμένει θετικά αποτελέσματα.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα κράτη. Πρέπει όμως να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο που θα κατευθύνουμε τα απαιτούμενα δάνεια. Πρέπει ταυτόχρονα να δημιουργήσουμε παραγωγικές επενδύσεις στους τομείς που προανέφερα, αλλά και να στηρίξουμε την ιδιωτική κατανάλωση και την εργασία. Όχι λοιπόν άμεσες απολύσεις στο δημόσιο (αλλά κανόνας 1/5), όχι μειώσεις μισθών και συντάξεων, όχι αύξηση της φορολογίας.

Πολλοί πέφτουν στην παγίδα ότι μετά από ένα βίαιο κούρεμα, η χώρα μας θα είναι αποκλεισμένη από τις αγορές. Πράγματι κάτι τέτοιο είναι πολύ πιθανόν να συμβεί για τους επόμενους 18 μήνες. Ωστόσο η Ελλάδα είναι μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης και έχει προνομιακή πρόσβαση σε χρηματοδοτικά εργαλεία. Επίσης ποσά της τάξεως των 20δις ετησίως που θα χρειαστούμε μέχρι την οριστική αναδιάταξη της οικονομίας, δεν είναι δύσκολο να βρεθούν μέσω διακρατικών δανείων ή ακόμα και μέσω εσωτερικού δανεισμού.

Το τραπεζικό καρκίνωμα

Όσο οι τράπεζες δεν κάνουν τη δουλειά για την οποία εφευρέθηκαν, η οικονομία δεν πρόκειται να πάρει μπροστά. Όσα πακέτα διάσωσης και να έρθουν, όσα PSI, όσες ανακεφαλαιοποιήσεις, το παιχνίδι παίζεται πάντα στην πραγματική οικονομία. Και η πραγματική οικονομία χρειάζεται ρευστό εδώ και τώρα, όσο ποτέ άλλοτε.

Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε νέες μονάδες παραγωγής ελαιολάδου, χωρίς ένα τέτοιο εγχείρημα να μπορεί να χρηματοδοτηθεί από υγιείς τράπεζες. Δεν είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε νέα ξενοδοχεία, μικρά ή μεγάλα, χωρίς τη μετακίνηση πόρων από τους καταθέτες στους επιχειρηματίες. Και δυστυχώς είναι παγκοίνως γνωστό ότι η κεφαλαιακή ανεπάρκεια των τραπεζών μας, αποτελεί τροχοπέδη για οποιαδήποτε αναπτυξιακή ενέργεια.

Έχουμε σπαταλήσει δισεκατομμύρια για να διατηρήσουμε νεκροζώντανες τις τράπεζες, ενώ θα μπορούσαμε με τα μισά χρήματα να αναδιατάξουμε την οικονομία και να δημιουργήσουμε πλούτο και θέσεις απασχόλησης.

Η λύση βρίσκεται στα πόδια μας, έχει ήδη νομοθετηθεί και αναμένει την πολιτική απόφαση:

Οι τράπεζες θα βάλουν οριστικά λουκέτο, η μία μετά την άλλη, καθώς θα αφεθούν αβοήθητες, όπως οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση. Καθώς οι μέτοχοι θα αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις κεφαλαιακές ανάγκες των ιδρυμάτων τους, θα τίθενται στη διάθεση του υπουργείου οικονομικών. Οι τράπεζες θα τίθενται σε εκκαθάριση, ενώ το υγιές ενεργητικό, καταθέσεις, δάνεια, χρεόγραφα κ.λπ θα μεταβιβάζονται σε μια νέα κρατική τράπεζα.

Η νέα τράπεζα θα είναι απόλυτα υγιής και θα χρηματοδοτεί με κανόνες την αναδιάταξη της οικονομίας.

Παράλληλα θα υπάρξει πλήρης διαγραφή των λιστών του Τειρεσία (αμνηστία) και σε όλα τα ιδιωτικά δάνεια θα επιβληθεί κούρεμα, ανάλογο με τις νέες οικονομικές δυνατότητες του δανειολήπτη, κάτι σαν μαζική εξωδικαστική εφαρμογή του νόμου Κατσέλη, με προέκταση και στα στεγαστικά δάνεια.

Ειδικό δικαστικό σώμα που θα συσταθεί, θα εξετάσει όλες τις υποθέσεις πλειστηριασμών από τον Οκτώβριο του 2008, αποδίδοντας πίσω στους δικαιούχους ακίνητα και επιχειρήσεις που χάθηκαν λόγω απληστίας των τρωκτικών.

Οι δύο αυτές δυναμικές λύσεις, σε χρέος και τράπεζες, θα λύσουν δια παντός το οικονομικό πρόβλημα και θα επαναφέρουν πολύ γρήγορα τη χώρα σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Από εκεί και πέρα θα πρέπει και η νέα κυβέρνηση, διδασκόμενη από τα λάθη του παρελθόντος, να διαχειριστεί συνετά την οικονομία, να αποφύγει τις άσκοπες σπατάλες στο δημόσιο τομέα, την πελατειακή νοοτροπία και την αλόγιστη χρήση του εργαλείου που ονομάζεται έλλειμμα.

Μακάρι να μπορούσαμε να φέρουμε το χρόνο πίσω στο 2008 και να διορθώναμε όσα λάθη έγιναν. Μακάρι να μπορούσαμε να αποπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας, να εξυγιάνουμε τις τράπεζες και να σταθεροποιήσουμε την ανάπτυξη. Δυστυχώς έγιναν λάθη και παραλείψεις. Μπλέξαμε στα νύχια του ΔΝΤ και εμπιστευθήκαμε τις συνταγές της Τρόικας. Σήμερα δεν κινδυνεύει μόνο η υπόσταση της πατρίδας, δεν απειλείται μόνο η εθνική μας ακεραιότητα. Σήμερα απειλείται πάνω από όλα ο συνεκτικός κρίκος τους έθνους μας, η ελληνική οικογένεια. Αγγίζουμε επικίνδυνα τα όρια της φτώχειας και της απόγνωσης και η ‘’λύση’’ που μας προσφέρεται είναι ταπεινωτική και μας εξαθλιώνει. Και το πιο σημαντικό είναι ότι δεν μας δίνει ούτε μια χαραμάδα ελπίδας για το μέλλον.

Ήρθε η ώρα για λύσεις δυναμικές και αποφασιστικές, δεν θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία. ΠΗΓΗ:Antinews