ΜΟΡΦΕΣ ΣΥΧΡΟΝΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ
Η βαρβαρότητα συνυφαίνεται με το ανθρώπινο είδος, την πορεία του στην παγκόσμια ιστορία από Γενέσεως έως τις ημέρες μας και εκδηλώνεται με διάφορες μορφές, τρόπους, μεθόδους και πρακτικές.
Η κλασικότερη εκδήλωσή της είναι η καταπίεση που ασκούν διάφορες μορφές εξουσίας επί της κοινωνίας των ανθρώπων ως συλλογικού υποκειμένου και ως ατομικών οντοτήτων, ενώ ταυτόχρονα η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αποτελεί, στη διαχρονική πορεία του πολιτισμού μας, μια διαλεκτική σχέση αντίθεσης μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας.
Ένας από τους μεγάλους θεωρητικούς της ειρήνης, ο Γιόχαν Γκάλτουνγκ, χαρακτηρίζει τη φτώχεια και την εξαθλίωση, τον αναλφαβητισμό, την περιθωριοποίηση και τις κάθε μορφής διακρίσεις που υφίστανται οι σύγχρονες ανθρώπινες κοινωνίες, ως μορφές δομικής βίας σε ένα αέναο σύστημα παραγωγής και αναπαραγωγής ανισότητας, καταπίεσης και εκμετάλλευσης που οδηγούν στη βία και στην απουσία ειρήνης.
Ο άνθρωπος πραγματοποίησε στην τρισχιλιετή ιστορία του, ιδιαίτερα όμως τους τρεις τελευταίους αιώνες, γιγαντιαία, ασύλληπτα θα λέγαμε, άλματα στην τεχνολογία και την τεχνική πρόοδο, στον πνευματικό πολιτισμό και την πολιτική ανάπτυξη και εμπέδωση δικαιωμάτων, παραμένει όμως σε επίπεδο σχεδόν πρωτόγονης βαρβαρότητας σε ό,τι αφορά την ισότητα, την προστασία του ατόμου και των λαών από την κρατική αυθαιρεσία και την επιβολή των ισχυρών επί των αδυνάτων, σε ό,τι αφορά τη συνεχιζόμενη και κλιμακούμενη καταστροφή του περιβάλλοντος, ενώ δεν είναι σε θέση, σε ορατό χρονικό διάστημα, να δημιουργήσει τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης και ενός συστήματος αναδιανομής του παγκόσμιου πλούτου προς όφελος των φτωχών και εξαθλιωμένων τούτης της γης.
Εμείς, οι Έλληνες, ζούμε το δράμα της κρίσης, που είναι πολυεπίπεδη και πολύπλευρη, που άπτεται της ίδιας της ύπαρξής μας ως κοινωνίας και ως κράτους, ως ελευθέρων και αξιοπρεπών ανθρώπων, μιας κρίσης που προσβάλλει την ιστορία και τον πολιτισμό μας, καλλιεργεί σε όλους ένα κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας για το μέλλον μας ως έθνους, κράτους και ως συνέχειας μιας ιστορικής πορείας με στιγμές δόξας, περηφάνιας και συνεισφοράς στον οικουμενικό πολιτισμό.
Μια από τις πλέον βίαιες μορφές σύγχρονης βαρβαρότητας εκδηλώνεται τα τελευταία τριάντα έξι χρόνια στην εναλία γη Κύπρο, όπου η στρατιωτική κατοχή της Τουρκίας μαρτυρεί έναν απίστευτο αναχρονισμό που θυμίζει 19ο αιώνα, παραβιάζει συλλήβδην όλα τα δικαιώματα που κατέκτησε ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια του 20ού και προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ιστορική μνήμη επί ευρωπαϊκού εδάφους στις απαρχές του 21ου αιώνα. Η συνεχιζόμενη βαρβαρότητα εκδηλώθηκε για μία ακόμη φορά, πρόσφατα, ανήμερα των Χριστουγέννων, κατά τρόπο απροκάλυπτα στυγνό, όταν τούρκοι βάνδαλοι εισέβαλαν στον Ναό του Αγίου Συνεσίου, στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο, μεσούσης της λειτουργίας των Χριστουγέννων, και υποχρέωσαν μέσα σε κλίμα φόβου και καταδίωξης τους πιστούς να φύγουν, εξεδίωξαν δε και τον ιερέα που ηρωικά, για 35η χρονιά, πραγματοποιεί λειτουργία στην κατεχόμενη Καρπασία, αφαιρώντας του μάλιστα και τα άμφια.
Διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατόν να προσδοκάται, στο πλαίσιο των διαδικασιών επίλυσης του Κυπριακού, η δυνατότητα ίδρυσης κοινού κράτους με τους βανδάλους οι οποίοι δεν σέβονται την ιερότερη ημέρα των Ελλήνων της Κύπρου και των καθ’ άπασα την Οικουμένη Χριστιανών, και όχι μόνον δεν προστατεύουν τα δικαιώματά τους αλλά ασκούν τρομοκρατία στους ηρωικούς εκείνους Έλληνες Καρπασίτες που πήραν την απόφαση της θυσίας να παραμείνουν στα χώματα των προγόνων τους και να τα υπερασπίζονται διά της μαρτυρικής παρουσίας τους.
Δεν νομίζουμε πως αρκούν οι καταγγελίες στους διεθνείς Οργανισμούς και τα διεθνή φόρουμ της ανυπαρξίας και ανικανότητας αποτελεσματικών πολιτικών που να αποκαθιστούν το δίκαιο και τη Δικαιοσύνη αλλά χρειάζεται μια διεθνής κινητοποίηση, θα λέγαμε εκστρατεία, της Κύπρου προς την παγκόσμια κοινή γνώμη, ενημέρωσης και αξίωσης από τους πολιτισμένους λαούς του κόσμου να προστατεύσουν τη μικρή και ανυπεράσπιστη Κύπρο.
Σχόλια