ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ.....ΙΣΔΡΑΗΛΙΝΟΥΣ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΦΕΡΟΝΤΑΣ
– Γιατί έρχεται… όλο το λόμπι, μαζί και η Χίλαρι;
Αναγνωρίζουν ότι σάστισαν με την πυκνότητα των ισραηλινών «ιδεών», που, χωρίς να είναι πάντα επαρκώς συγκεκριμένες, δημιούργησαν την ατμόσφαιρα που νιώθουν όλοι οι επισκέπτες οποιουδήποτε παζαριού της Ανατολής.
Οι έμποροι μοιάζουν διατεθειμένοι να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα και τις ανάγκες του υποψήφιου πελάτη, προς τον οποίο επιδεικνύουν πολύ μεγάλη εκτίμηση, συμπεριφερόμενοι ως παλιοί ανιδιοτελείς φίλοι. Ευφυή κατά τα άλλα άτομα, είναι πολύ δύσκολο να φύγουν χωρίς να αγοράσουν κάτι ή και να δώσουν όσα λεφτά κρατάνε πάνω τους.
Μεταξύ των Ελλήνων στρατιωτικών, αξιωματούχων, διπλωματών που έγιναν κοινωνοί των ισραηλινών ιδεών, άλλοι τις αντιμετωπίζουν ενθουσιωδώς, άλλοι αμήχανα, ορισμένοι καχύποπτα. Οι πλέον εχέφρονες αναγνωρίζουν ότι η ρήξη Ισραήλ/Τουρκίας και η ανάγκη των Ισραηλινών να βρουν οδό εξαγωγής των ενεργειακών πόρων δημιουργούν ιστορικές ευκαιρίες για την ελληνική/κυπριακή πολιτική, αλλά και εξίσου μεγάλους κινδύνους. Το Ισραήλ, υπογραμμίζουν, δεν είναι μια χώρα σαν τις άλλες. Οι παγίδες ελλοχεύουν σε κάθε στροφή.
Η ισραηλινή «επίθεση φιλίας και συνεργασίας» γίνεται στη γραμμή πάγιων γεωπολιτικών επιδιώξεων του Τελ Αβίβ έναντι Κύπρου/Ελλάδας, που το Ισραήλ ήθελε ανέκαθεν να αποτελέσουν στρατηγικές του εφεδρείες – μάλιστα, ο ιδρυτής του σιωνιστικού κινήματος Θεόδωρος Χερτζλ είχε κάποτε αντιμετωπίσει την ιδέα ίδρυσης του Ισραήλ στην Κύπρο.
Το ισραηλινό άνοιγμα δεν γίνεται μόνο προς Αθήνα/Λευκωσία. Εντάσσεται σε στρατηγική δημιουργίας φιλικού προς το Ισραήλ τόξου, που ξεκινάει από Λευκωσία, μπαίνει σε βάθος στα Βαλκάνια και Μολδαβία, καταλήγοντας στο Καύκασο, κυκλώνοντας τη Τουρκία. Συγκροτούμενο αυξάνει τη δυνατότητα του Ισραήλ είτε να διαπραγματευθεί είτε να αναχαιτήσει τη Τουρκία του Ερντογάν. Ένα τέτοιο τόξο μπορεί να χρησιμεύσει και ως βόρειος διάδρομος επίθεσης κατά του Ιράν μέσω της Μαύρης Θάλασσας και ως ζώνη στρατηγικής επιρροής του Ισραήλ.
Ταυτόχρονα, ο «διάδρομος» Κύπρου ή/και Ελλάδας προσλαμβάνει καθοριστική σημασία για τις εξαγωγές των τεράστιων κοιτασμάτων αερίου του Ισραήλ, ακόμα μεγαλύτερης σημασίας μετά την επιδείνωση των ισραηλινοτουρκικών σχέσεων και την επανάσταση στην Τυνησία, που μπορεί να προοιωνίζεται έκρηξη του λανθάνοντος αιγυπτιακού ηφαιστείου.
Πέρυσι, έκθεση του αμερικανοεβραϊκού Στράτφορ προεξοφλούσε ότι η Ελλάδα “τελείωσε” γεωπολιτικά/οικονομικά και έχασε το Αιγαίο. Εκτός, έλεγε, αν η Αθήνα τεθεί υπό τη προστασία τρίτης δύναμης. Αυτή δεν κατονομαζόταν, προφανώς όμως δεν ήταν ούτε ευρωπαϊκή ούτε η Ρωσία ή Κίνα. Δεν μπορείτε να αμυνθείτε μόνοι σας, δεν σας αρέσει ο νεοοθωμανισμός, ελάτε στην αγκαλιά μου, φαινόταν να λέει ο συντάκτης.
Περίπου τα ίδια έλεγε ο επικεφαλής του Στράτφορ σε πρόσφατη συνέντευξη του στη Ρουμανία, με την οποία το Ισραήλ αναπτύσσει πολύ προχωρημένη στρατιωτική συνεργασία. Η Ρουμανία δεν έχει σημασία για Ε.Ε. και NATO, μην περιμένετε τίποτα από αυτούς. Άφηνε τους αναγνώστες να απαντήσουν μόνοι στο ερώτημα για ποιον έχουν σημασία.
Η Στρατιωτική συνεργασία
Πέραν της μεταστάθμευσης αεροσκαφών, του ελλιμενισμού πλοίων και της αεροναυτικής συνεργασίας στην Ανατολική Μεσόγειο, οι ισραηλινές προτάσεις περιλαμβάνουν, μεταξύ πολλών άλλων, την προμήθεια συστημάτων αυτοπροστασίας για τα αεροσκάφη F-16, χωρίς τα οποία είναι σχεδόν άχρηστα (μοιάζει απίστευτο, αλλά η Ελλάδα αγόρασε τα πανάκριβα αεροπλάνα, χωρίς να φροντίσει για τη προστασία τους! Έτσι κυβερνάται η χώρα). Πρότειναν επίσης στην Ελλάδα τη προμήθεια πυρομαχικών αρμάτων και αεροπορικών βομβών μεγάλης ακτίνας δράσης για F-16. Πληροφορίες τους φέρουν να ενδιαφέρονται να αγοράσουν τα ΕΑΣ, μία από τις δύο μεγάλες αμυντικές βιομηχανίες της χώρας.
Οι δυο πολεμικές αεροπορίες πραγματοποίησαν ήδη δύο κοινές ασκήσεις υψηλού επιπέδου και προγραμματίζουν τρίτη στο Ισραήλ. Οι Ισραηλινοί ασκήθηκαν, με μεγάλη επιτυχία, στον βομβαρδισμό ακριβείας από μεγάλη απόσταση στο κύριο πεδίο βολής της ελληνικής αεροπορίας (Κρανέα). Οι ασκήσεις αποκαλύφθηκαν από άρθρο των «New YorkTimes», που τις εμφάνισε ως προσομοίωση βομβαρδισμού του Ιράν.
Τους Έλληνες αξιωματικούς ενδιαφέρει πολύ η δυνατότητα συνάσκησης με μία από τις ισχυρότερες αεροπορίες στον κόσμο. Ηγετικά στελέχη όμως της Π.Α. διερωτώνται: «Αν πάμε να εγκατασταθούμε στα αεροδρόμια τους, πως θα τους αρνηθούμε αύριο να εγκατασταθούν στα δικά μας;».
Για πολλά στελέχη της Αεροπορίας και του Ναυτικού, που νιώθουν απογοητευμένα από την κατάσταση της χώρας ή την εξωτερική της πολιτική, η συνεργασία με το Ισραήλ συνιστά «αχτίδα ελπίδας μέσα στην απελπισία», σύμφωνα με την έκφραση εν ενεργεία στελέχους, θέλουν να προβάλουν την ελληνική ισχύ στη Μεσόγειο αν και, καμιά φορά, μοιάζουν έτοιμοι να αντιστρέψουν τη φόρμουλα Κλαούζεβιτς: ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα.
Η μεταστάθμευση αεροσκαφών και η χρήση ισραηλινών λιμένων προσφέρουν σπουδαίο τακτικό πλεονέκτημα και στην Ελλάδα και στο Ισραήλ, επιτρέποντας στην Αθήνα να καλύψει ευκολότερα την Κύπρο σε περίπτωση πολέμου. Η πραγματική χρήση τέτοιων διευκολύνσεων σε πόλεμο εξαρτάται από τη τότε βούληση των εμπλεκομένων – και αν υπάρχει βούληση γίνεται και χωρίς συμφωνία. Το κυρίως όμως πρόβλημα είναι ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με ένα σωρό κόσμο που κινδυνεύει να θεωρήσει σε κάποια στιγμή τον σύμμαχο του εχθρού του …εχθρό του! Ουδείς γνωρίζει ποιος θα κερδίσει στο τέλος και αν η χώρα αυτή θα υπάρχει, με τη μορφή που την ξέρουμε, ύστερα από 50 χρόνια. Ταυτοχρόνως, διαθέτει μια υπεροχή στη στρατηγική και στις πληροφορίες έναντι της Ελλάδας, που καθιστά την Αθήνα απλώς ανήμπορη να ελέγξει τις κάθε φορά επιδιώξεις των δυνητικών «συμμάχων» της και σχεδόν αδύνατη την ανάπτυξη ισότιμης στρατηγικής σχέσης.
Έλληνες αναλυτές αναφέρουν το παράδειγμα της «στρατηγικής σχέσης» Γεωργίας – Ισραήλ. Επί εποχής Σαακασβίλι, οι Ισραηλινοί εφοδίασαν με όπλα και με εκατοντάδες συμβούλους τον γεωργιανό στρατό. Βασικοί υπουργοί είχαν διπλή υπηκοότητα, γεωργιανή και ισραηλινή. Όλοι αυτοί ουδόλως απέτρεψαν τον κ. Σαακασβίλι από το να κάνει πόλεμο κατά της Ρωσίας, που απέβη καταστροφικός για τη Γεωργία, αλλά χρησιμοποιήθηκε για να αποτρέψει τη Μόσχα από την πώληση S300 στο Ιράν. Περίπου αυτό που συνέβη με τον Δημήτριο Ιωαννίδη, το 1974, αλλά και με τον Σαντάμ, που Ισραήλ – ΗΠΑ έσπρωξαν κατά του Ιράν.
Η Αθήνα απέφυγε στο παρελθόν πολύ πιο ασφαλή αμυντικά μέτρα στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως την εγκατάσταση S300 στην Κύπρο, συνοδευόμενη από ρωσικές εγγυήσεις ασφαλείας. Ματαιώνει κάθε φορά δικές της αεροναυτικές ασκήσεις στην περιοχή. Γιατί να πάει τώρα στο άλλο άκρο με το Ισραήλ, διερωτώνται διπλωμάτες.
Όσοι από τους Έλληνες στρατιωτικούς διαφωνούν με τις πολύ στενές επαφές με το Ισραήλ υπογραμμίζουν επίσης ότι το μοντέλο της ισραηλινής ισχύος δεν μπορεί να μεταφερθεί στην Ελλάδα. Το ισραηλινό σχέδιο βασίζεται στη συντριπτική ισχύ. Η Ελλάδα δεν είναι «σταυροφορικό» κράτος, δεν αποτέλεσε ποτέ τμήμα του ευρωπαϊκού αποικιακού στοιχείου, ούτε θέλει να κατακτήσει μια τεράστια περιοχή. Χρειάζεται όπλα για να αμύνεται, αλλά η «ήπια ισχύς», το «στρατηγικό βάθος», η πολιτικο-ιδεολογική «ασπίδα» της είναι το όνομα της, η ηθικοπολιτιστική ακτινοβολία της, κοιτίδα των σημαντικότερων επιτευγμάτων του πολιτισμού.
Η ελληνοϊοραηλινή συνεργασία μπορεί να είναι επωφελής και όχι καταστροφική για την Ελλάδα (και Κύπρο) υπό δύο αυστηρές προϋποθέσεις:
1. Ότι η Ελλάδα δεν θα μπει επ’ ουδενί στο “κάδρο”, στην “εικόνα” του εχθρού των μουσουλμάνων και…
2. Ότι θα τηρήσει απόσταση ασφαλείας από τη ζώνη συγκέντρωσης των παγκόσμιων αντιθέσεων και πεδίο «πολέμου πολιτισμών» που είναι η Μέση Ανατολή.
Η μόνη συγκεκριμένη πρόταση είναι η κατασκευή στην Κύπρο σταθμού υγροποίησης αερίου, που θα μεταφέρεται με ελληνόκτητα πλοία διεθνώς σε Ευρώπη/Ινδία. Το Ισραήλ δεν επιθυμεί τέτοιο σταθμό επί του εδάφους του, γιατί μπορεί να αποτελέσει πολεμικό στόχο και γιατί φοβάται μελλοντικό εμπάργκο. Με το κοίτασμα Λεβιάθαν υπάρχουν προβλήματα με τον Λίβανο. Χριστόφιας και Χαρίρι δεν τα βρήκαν τον Νοέμβριο και στη συνέχεια, ο Λιβανέζος πρωθυπουργός πήγε στη Μόσχα, όπου του υποσχέθηκαν στρατιωτική και τεχνολογική συνδρομή στην εξόρυξη των αποθεμάτων. Ο Αχμαντινετζάντ κάλεσε τον Λίβανο να μη φοβάται, γιατί το Ιράν θα σταθεί πίσω του. Ορισμένοι αναλυτές θεωρούν ότι τα σημαντικά ενεργειακά αποθέματα στα ανοιχτά της Γάζας συνδέονται με την ισραηλινή επίθεση το 2009. Όλη η περιοχή παραμένει υποψήφια για νέους πολέμους και εξεγέρσεις.
Ο ελιγμός του αγωγού
Ο προτεινόμενος σταθμός κυρίως εξαρτά την Κύπρο από το Ισραήλ και την αμυντική του ομπρέλα. Αγωγός μέχρι τους Καλούς Λιμένες της Κρήτης ή την ηπειρωτική Ελλάδα έχει πολύ περισσότερο στρατηγικό νόημα, γιατί συνδέει την Κύπρο με την Ελλάδα και αμφότερες με την Ευρώπη. Είναι και περισσότερο ασφαλής για την Κύπρο. Στα προβλήματα του συγκαταλέγονται το μεγάλο βάθος νοτίως της Κύπρου και ενδεχόμενες αντιρρήσεις της Τουρκίας, αν η Αγκυρα αμφισβητήσει ότι η περιοχή που θα περάσει ο αγωγός, μεταξύ Καστελλόριζου και Αιγύπτου, υπάγεται σε ελληνική δικαιοδοσία. Το σχέδιο ενός τέτοιου αγωγού φαίνεται ότι οι έχουν εγείρει Ισραηλινοί, με γενικούς όρους, προς το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, το υπουργείο Ενέργειας δεν έχει όμως συγκεκριμένη πρόταση. Δεν είναι βέβαιο ότι πράγματι τους ενδιαφέρει. Η διευκόλυνση του Ισραήλ να εξάγει τα αποθέματα του είναι πολύ μεγάλης οικονομικής και στρατηγικής αξίας, κυρίως όμως για το Ισραήλ. Για την Ελλάδα και την Κύπρο, περισσότερο ενδιαφέρον έχει η εξόρυξη τυχόν δικών τους κοιτασμάτων. Αν όμως συγκατατεθούν στα Ισραηλινά σχέδια, θα πρέπει να πάρουν πολύ μεγάλα ανταλλάγματα, με δεδομένο το Ισραηλινό κέρδος. Η όλη σχέση με το Ισραήλ θα ήταν πολύ περισσότερο φυσική, αν ήταν πιο ισορροπημένη η πολυδιάστατη Ελληνική και Κυπριακή εξωτερική πολιτική.
Εφημερίδα: ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ – ΣΕΛ.15 - gdailynews
Σχόλια