ΔΕΝ Μ΄ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΣΕ ΧΛΩΡΟ ΚΛΑΡΙ

Όλο σχεδόν το χειμώνα, οι αρματολοί του 1821 δεν έδιναν μάχες, γιατί το χιόνι, που σκέπαζε τα ορεινά εκείνα μέρη, ήταν τόσο πολύ, που δεν τους άφηνε να πολεμήσουν όπως ήθελαν. Άλλωστε και ο εχθρός δεν παρουσιαζόταν πουθενά. Εξαφανιζόταν γι' αρκετό διάστημα. Έτσι από τους αρματολούς, άλλοι κατέβαιναν στα χωριά τους κι έμεναν κοντά στους δικούς τους κι άλλοι κρύβονταν στις σπηλιές και στα γιατάκια τους (τούρκ. yatak = στρώμα), ώσπου σταματούσαν οι χιονοθύελλες.

Οι επιχειρήσεις άρχιζαν συνήθως την άνοιξη, που έλιωναν τα χιόνια και καλυτέρευε ο καιρός. Αφού αναπαύονταν αναγκαστικά όλο το χειμώνα, αποκτούσαν καινούριες δυνάμεις και αισιοδοξία. Δεν άφηναν έτσι τον εχθρό να σταθεί σε .. «χλωρό κλαρί».

Η φράση αυτή φαίνεται πως ανήκει στον Παλαιών Πατρών Γερμανό, που, λίγες μέρες πριν από την 25η Μαρτίου 1821, άρχισε έτσι έναν από τους περίφημους λόγους του:
-Παιδιά μου, ήρθε η άνοιξη. Οι κάμποι και τα δένδρα λουλουδίζουν απ' άκρη σ' άκρη και μόνο η Ελλάδα στενάζει ακόμη σκλαβωμένη. Όλα αυτά, όμως, που βλέπετε γύρω σας, είναι δικά σας. Γι' αυτό ας μην αφήνουμε τους ξένους να τα καταπατούν. Και το τελευταίο χλωρό κλαρί μας ανήκει...
Έκτοτε λοιπόν, κανένας Έλληνας πολεμιστής δεν άφηνε τον Τούρκο σε χλωρό κλαρί, και η φράση αυτή διεσώθη μέχρι σήμερα.