ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΟΥ «ΠΟΑΛΑ» (Μια πραγματική ιστορία απο τα παλιά μαθητικά χρόνια ενός φίλου)
Γράφει ο Τάσος Γιοβανούδης
Τηλεφώνησε πριν μερικές ημέρες ο Απόστολος, αγαπημένος και παντοτινός φίλος, από τα αξέχαστα γυμνασιακά μας χρόνια.
-Ψάχνω, είπε, μια φωτογραφία από το γυμνάσιο, αλλά δεν την βρίσκω. Θυμάμαι ότι ήμασταν στο χωριό μου και φορούσαμε ίδια παπούτσια, γύρω γύρω καφέ και επάνω άσπρα. Μήπως την έχεις εσύ;
-Όχι Απόστολε, είπα, δεν την έχω, θυμάμαι όμως τα παπούτσια που φορούσαμε, όπως ακριβώς τα περιέγραψες.
-Θυμάσαι, ρώτησα, ποιος μας τα χάρισε; -Όχι απάντησε, για πες, πες, να θυμηθώ!!!! Ήταν λίγες ημέρες πριν τις διακοπές Πάσχα του 1965 ή 1966, όταν, εμάς τους δύο, μας φώναξε στο γραφείο ο αείμνηστος γυμνασιάρχης μας, του Οικονομικού Γυμνασίου Κομοτηνής, ο Κύριος (με Κ κεφαλαίο) Πανανός και μας είπε:
-Να πάτε, όποια μέρα θέλετε, στο κατάστημα υποδημάτων του κυρίου «Λυραντζόπουλου», να διαλέξετε και να πάρετε από ένα ζευγάρι παπούτσια, όποια σας αρέσουν, να διαλέξετε τα καλύτερα, ας είναι ακριβά.
-Ντρεπόμαστε κύριε γυμνασιάρχα, είπαμε με ένα στόμα, λες και ήμασταν συνεννοημένοι.
-Δεν θέλω αντιρρήσεις, λοιπόν τώρα, συνήθιζε σε κάθε φράση να λέει, «λοιπόν τώρα», είναι ενημερωμένο το κατάστημα. Ο κύριος Ποάλας κάνει δώρο αρκετά ζευγάρια παπούτσια και ζήτησε από μένα να υποδείξω ποια παιδιά θα πάρουν, χωρίς να το γνωρίζουν άλλοι.
-Έτσι έγινε φίλε Απόστολε. Θυμάσαι πόσες φορές στηθήκαμε στη βιτρίνα, στο ίδιο σημείο νομίζω που είναι και σήμερα το κατάστημα, χωρίς να μπορούμε να αποφασίσουμε; Ήταν η πρώτη φορά που μας δινόταν η ευκαιρία να μπούμε σε ένα ακριβό, πολυτελείας όπως λέγαμε, κατάστημα και να φορέσουμε παπούτσια που μόνο ονειρευόμασταν, της επιλογής μας. Έτσι αποφασίσαμε, δένοντας περισσότερο τη φιλία μας, να φοράμε ίδια παπούτσια, τα ωραιότερα και ακριβότερα που είδαμε στη βιτρίνα. Συνεσταλμένοι λοιπόν και κουμπωμένοι μπήκαμε στο κατάστημα, είπαμε ποιος μας έστειλε και μας εξυπηρέτησε ο ίδιος ο κύριος Λυραντζόπουλος. Διακρίναμε ένα χαμόγελο στοργής και ικανοποίησης, χάρηκε όταν μας είδε. Γνώριζε ότι βρισκόμασταν εκεί, επειδή είχαμε κάποια προσόντα, τα οποία αναγνώρισε για μας ο γυμνασιάρχης μας, ο κύριος Πανανός.
Την 14η Μαΐου, ανήμερα της εορτής απελευθέρωσης της Κομοτηνής, λίγες ημέρες μετά το Πάσχα, που πήραμε δώρο τα αξέχαστα παπούτσια, στο γραφείο του κινηματογράφου «ΠΟΑΛΑΣ», νομίζω ήταν ακόμη ο παλιός, ντυθήκαμε τσολιάδες και λάβαμε μέρος στην παρέλαση με μια σημαία-λάβαρο, που δεν θυμούμαι τι εκπροσωπούσε.
-Τώρα θυμήθηκα , είπε ο Απόστολος, έχεις δίκιο, θυμήθηκα και συγκινούμε, χρόνια και εκείνα!!!!!!
Εκείνη τη φωτογραφία δεν την έχω, έχω όμως μια άλλη, που συνοδεύει το κείμενο.
Την 14η Μαΐου, ανήμερα της εορτής απελευθέρωσης της Κομοτηνής, λίγες ημέρες μετά το Πάσχα, που πήραμε δώρο τα αξέχαστα παπούτσια, στο γραφείο του κινηματογράφου «ΠΟΑΛΑΣ», νομίζω ήταν ακόμη ο παλιός, ντυθήκαμε τσολιάδες και λάβαμε μέρος στην παρέλαση με μια σημαία-λάβαρο, που δεν θυμούμαι τι εκπροσωπούσε.
Σημαιοφόρος ο Απόστολος, αριστερά του ο Τάσος, δεξιά ο Χρήστος, ακολουθούμενοι από την Ασημίνα και τη Σμαρώ, που χτυπούν τα τύμπανα, με κεφαλή στραμμένη στους επισήμους.
Κατεύθυνση της παρέλασης, από το νοσοκομείο προς τη Βενιζέλου, με φόντο, την κεντρική σιδερένια πόρτα της εισόδου του παλιού πάρκου και τον υδατόπυργό του. Αριστερά φαίνονται οι επίσημοι, στο χώρο που σήμερα είναι το «Σπαθί».
Παλαιότερα, η παρέλαση είχε κατεύθυνση, από τη Βενιζέλου προς το πάρκο.
Κάθε φορά που βρίσκομαι στην Κομοτηνή, εγκαταστάθηκα μόνιμα αρκετά μακριά, προσπερνώντας τη θέση του κινηματογράφου ΠΟΑΛΑΣ, θυμούμαι τον δωρητή των καφέ γύρω γύρω και άσπρων από επάνω παπουτσιών, κάνοντας δε βόλτα στον πεζόδρομο της Βενιζέλου, βλέπω να βγαίνουν από την γυάλινη πόρτα, με πρόσωπα φωτισμένα από χαρά, δυο έφηβοι, ο Απόστολος με τον παιδικό του φίλο τον Τάσο, κρατώντας αγκαλιά ένα κουτί παπουτσιών.
Τότε δεν υπήρχαν πολύχρωμες σακούλες, ούτε και στα καταστήματα πολυτελείας.
Μακάρι ο Απόστολος να εντοπίσει κάποια στιγμή τη φωτογραφία που έψαχνε, αν όμως δεν την εντοπίσει δεν πειράζει. Οι αναμνήσεις, μας έτρεξαν σε δυο λεπτά, σαν παλιός κινηματογράφος και ξαναζωντάνεψαν τη, δύσκολη μεν, ελπιδοφόρα δε, νιότη μας
Σα να ήταν χθες.
Σχόλια