Τι σταμάτησε τον χρυσό;
Εξάλλου ήταν δύσκολο να αγνοήσουμε την αντίδραση του χρυσού στην τελευταία δήλωση της Fed, που υπήρξε ιδιαίτερα απογοητευμένη - τουλάχιστον.
Η βασική θεωρία που προτείναμε ήταν ότι ο χρυσός φαίνεται πλέον να αντιδρά στις μεταβολές στις προοπτικές για τα ονομαστικά επιτόκια περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αν τα ονομαστικά επιτόκια πέφτουν, ο χρυσός ανεβαίνει. Αν ανεβαίνουν ή προβλέπεται να ανέβουν, το κίτρινο μέταλλο υποχωρεί.
Σε αυτήν την περίπτωση, δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να σκεφτούμε ότι ο λόγος για τον οποίο ο χρυσός κινείται σε επίπεδη γραμμή από τα τέλη του περασμένου έτους σχετίζεται πολύ με το γεγονός πως τα βραχυπρόθεσμα ονομαστικά επιτόκια έχουν προσεγγίσει το μηδέν. Αφού δεν μπορούν να πέσουν παρακάτω, δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια ανόδου για την τιμή του.
Την ίδια άποψη έχει κι ο Simon Derrick της Bank of New York Mellon. Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι το πιο ενδεικτικό στην τιμή του χρυσού είναι ότι απλώς δεν έχει κάνει καμία σημαντική κίνηση προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση επί 15 μήνες (η τιμή έπιασε υψηλό στις αρχές του περσινού Σεπτεμβρίου και παραμένει σταθερή έκτοτε.) Είναι ελκυστικό, λέει, το επιχείρημα ότι σε μεγάλο βαθμό αυτό που συνέβη τους τελευταίους 15 μήνες οφείλεται στις αντικρουόμενες δυνάμεις των ανησυχιών για την κρίση στην ευρωζώνη και της αμερικανικής νομισματικής πολιτικής (για παράδειγμα, το ξεκίνημα του αυγουστιάτικου ράλι συνέπεσε ακριβώς με την ομιλία του Ben Bernanke στο Jackson Hole, όταν άνοιξε τον δρόμο για περαιτέρω χαλάρωση της αμερικανικής νομισματικής πολιτικής.) Ωστόσο, αυτό το επιχείρημα αρχίζει να καταρρέει αν αναλογιστούμε τις κινήσεις των τιμών μετά τον Οκτώβριο. Παρά το γεγονός ότι είδαμε την επανεισαγωγή του QE στις ΗΠΑ και καταφέραμε να αποφύγουμε την ελληνική χρεοκοπία, η αλήθεια είναι ότι η τιμή του χρυσού έχει μάλλον υποχωρήσει παρά έχει ενισχυθεί. Γιατί; Η απάντηση είναι ότι ακόμη δεν γνωρίζουμε για ποιο λόγο.
Πάντως, μια ενδιαφέρουσα θεωρία είναι ότι τα επιτόκια της νομισματικής πολιτικής είναι τόσο χαμηλά διεθνώς που απλά δεν υπάρχει περιθώριο να πέσουν άλλο. Την θεωρία αυτή στηρίζουν οι ενδείξεις από τα futures του επιτοκίου Fed Funds, όπου το πολυετές ράλι τιμών εκτονώθηκε τον Σεπτέμβριο του περασμένου έτους (ακριβώς στο ίδιο σημείο με το ράλι του χρυσού), με το λογικό επιχείρημα ότι δεν υπάρχουν περιθώρια μεγαλύτερης ανόδου των τιμών (εκτός αν κάποιος πιστεύει ότι το Fed Funds μπορεί να γίνει αρνητικό).
Ο συνδυασμός της 10ετούς «παραμέλησης» του δολαρίου και η ακμή της παραγωγής σχιστολιθικού πετρελαίου και αερίου έχει προσφέρει στην αμερικανική βιομηχανία σημαντική τόνωση τα τελευταία χρόνια. Η βιομηχανική παραγωγή των ΗΠΑ έχει αυξηθεί 12% από τις αρχές του 2010, ενώ αντιθέτως της Κίνας έχει συρρικνωθεί 2%, της Βρετανίας 3% και της Ιαπωνίας 6%. Καθώς οι πληθωριστικές πιέσεις παραμένουν υποτονικές (χάρη στην πτώση των ενεργειακών τιμών στις ΗΠΑ, χωρίς αμφιβολία) και η αμερικανική οικονομία δίνει κι άλλα σημάδια ζωής, η πτώση του χρυσού ίσως απλώς σηματοδοτεί το ότι οι επενδυτές αρχίζουν να νιώθουν όλο και πιο άνετα με τις μακροπρόθεσμες προοπτικές των ΗΠΑ και του δολαρίου.
Είναι βέβαια πολύ νωρίς για να πούμε αν αυτή η πρόσφατη αδυναμία θα μετατραπεί σε κάτι πιο μόνιμο. Σε κάθε περίπτωση, βοηθά να δοθεί μια κάπως διαφορετική προοπτική για τις αγορές συναλλάγματος, καθώς λήγει το έτος.
ΠΗΓΗ: FT.com
Σχόλια