Γνωρίζατε ότι το Εθνικό Ζώo της Ελλάδας είναι το δελφίνι;

Ιακωβίδης Γιώργος (1853-1932) Γεννήθηκε στα Χύδηρα της Λέσβου, το 1852. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ, με δάσκαλο τον Νικηφόρο Λύτρα και συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία του Μονάχου, όπου έμεινε για αρκετά χρόνια. Το 1890, κλήθηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα για να οργανώσει την Εθνική Πινακοθήκη. Το 1904 διορίστηκε καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Υπήρξε από τους σπουδαιότερους εκφραστές της Σχολής του Μονάχου. Καθιερώθηκε μέσα από τα εξαιρετικά του έργα με σκηνές παιδικής και οικογενειακής ζωής, τις νεκρές φύσεις και τα πορτρέτα της υψηλής κοινωνίας. Ζωγράφος, πρώτος διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης και διευθυντής της Σχολής Καλών Τεχνών, καθιερώθηκε με το πολύπλευρο έργο του ως μια από τις ηγετικές μορφές της νεοελληνικής τέχνης του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Από τα νεανικά του χρόνια στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, ακολούθησε πορεία συνεχών αναζητήσεων και προβληματισμών. Αφομοιώνοντας τις αρχές της ζωγραφικής στις οποίες τον μύησε ο δάσκαλός του στην Αθήνα, Νικηφόρος Λύτρας, γίνεται γόνιμος δέκτης των διαφόρων τάσεων, που ήδη είχαν διαμορφωθεί στην Ακαδημία του Μονάχου όταν έφθασε εκεί το 1878 κι εκινούντο σ' ένα ευρύτατο φάσμα, ανάμεσα στο ρεαλισμό και τον ιδεαλισμό. Από τα καθαρά ηθογραφικά θέματα των χρόνων της μαθητείας του στην Αθήνα, προχώρησε στην αρχή σε απεικονίσεις μυθολογικών θεμάτων όπου κυριαρχούσε ο χαρακτήρας της σχολής του Piloty, για να καταλήξει στη χαρακτηριστική ζωγραφική του με σκηνές από την παιδική κι οικογενειακή ζωή. Στην απόδοση του θέματος όμως, υπερέβη τη παραδοσιακή ηθογραφική ζωγραφική και προχώρησε σε αναζητήσεις μέσα στο πλαίσιο του ρεαλισμού, που τονε συνέδεσαν με τους προβληματισμούς καλλιτεχνών, που 'ρθανε σ' επαφή με τις καινούργιες τάσεις της ζωγραφικής, όπως αυτές διαμορφώθηκαν στη Γαλλία από τα μέσα του 19ου αιώνα και βρήκανε πρόσφορον έδαφος στη Γερμανία. Στη 10ετία 1891-1900 ο ρόλος του φωτός απέκτησεν έναν ιδιάζοντα χαρακτήρα στο έργο του, στο οποίο κυριάρχησε η έντονη αντίθεση σκιερών και φωτεινών με τονισμό των περιγραμμάτων στα σημεία που πέφτει το φως, στοιχεία που είχαν ήδη επισημανθεί στα έργα των Γερμανών Ιμπρεσιονιστών. Συγχρόνως τη 10ετίαν αυτή, στην απεικόνιση προσώπων του οικείου περιβάλλοντός του απομακρύνθηκε από τη συμβατική προσωπογραφία και ζωγράφισε τις μορφές εν υπαίθρω όπως σημειώνει ο ίδιος. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, η ενασχόλησή του τόσο στην Εθνική Πινακοθήκη όσο και στη Σχολή Καλών Τεχνών απορρόφησαν μεγά μέρος της δραστηριότητάς του. Η θεματογραφία του περιορίζεται κατά κύριο λόγο σε προσωπογραφίες και νεκρές φύσεις και πολύ λιγότερο στις συνθέσεις. Για 30 περίπου χρόνια διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης ή καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στη διαμόρφωση του καλλιτεχνικού κλίματος της εποχής του. Εκφραστής του πνεύματος, που κυριαρχούσε στην καλλιτεχνική ζωή του Μονάχου με τις διάφορες τάσεις που 'χαν αναπτυχθεί εκεί και τις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις, άριστος σχεδιαστής, ικανότατος χειριστής του χρώματος κι εκ φύσεως προσηνής μετέδωσε στους μαθητές του τις γνώσεις του, που διαφαίνονται στο έργο τους, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι απ' αυτούς ακολούθησαν εντελώς διαφορετικούς δρόμους από τον δάσκαλό τους. Πέθανε στην Αθήνα το 1932, σ' ηλικία 79 ετών. _________________________________________________ Σκακιστές Πορτραίτο Κοριτσιού Παιδική Συναυλία (!!!!!!!!!!!) Ανθισμένος Αγρός 'Ανοιξη Αμυγδαλιές Ψυχρολουσία Αγαπημένη Της Γιαγιάς Ζωγραφίζοντας Αντιστροφή Των Όρων Βοσκόπουλο Κακός Εγγονός Κοιμισμένη Ανθοπώλης Νεαρή Στα Ροζ Τα Πρώτα Βήματα Ο Μικρός Καπνιστής Η Σύζυγος & Ο Γιος Του Καλλιτέχνη