Αισώπου μύθων επιμύθιο

Όταν από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του το νεοελληνικό κράτος προέκρινε (Κοραϊκώς «διαφωτισθέν») να διαρρήξει κάθε δεσμό του με ό,τι ώς τότε αποτελούσε τη ζωντανή παράδοση του πολιτικού του βίου (με τελευταία και συμβολική πράξη του δράματος, τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια), και αποφάσιζε, προκειμένου να φανεί «εξευρωπαϊσμένο», να ζει με τον παντελώς ξένο προς τη φύση του τρόπο του δυτικότροπου κομματικού (άρα) α-πολιτικού (και συνεπώς αντι-ελληνικού) βίου, ουκ οίδε τι εποίησε.

Διότι το μοναδικό προϊόν εκείνης της αλλοτρίωσης υπήρξε το περίεργο για τον ελληνικό τρόπο φαινόμενο, ο καλούμενος «επαγγελματίας πολιτικός». Και υποπροϊόν του η «πολιτική διανόηση», η οποία ουδέν άλλο από κρανίου τόπον έχει επισωρεύσει στον Ελληνισμό τα τελευταία 180 χρόνια.

Η πιο πάνω πρόταση, υπό το φως και των πρόσφατων «πολιτικών» γεγονότων, τόσο των πέραν όσο και των ένθεν του Αιγαίου, δεν νομίζω ότι χρήζει αποδείξεως. Ενώ στις αρχές της τρίτης χιλιετίας ο Ελληνισμός βρίσκεται, είτε ως σύνολο ενώπιον της εντός του ευρωπαϊκού «κεκτημένου» εξαφάνισης είτε ως τμήμα του στην ανατολική Μεσόγειο, ενώπιον των τουρκικών ονύχων, οι άνθρωποι αυτοί βρίσκουν κυρίαρχο να ασχολούνται, εκεί μεν, με το εξαντλητικό απόρημα «ποιος τα έφαγε», εδώ δε με το ανεξάντλητο λήρημα του ανεργιακού επιδόματος κάποιου εξ αυτών, ή του ταξιδιωτικού επιδόματος του επικεφαλής όλων. Και είναι να απορεί κανείς μπροστά στο ερώτημα, αν στοιχειωδώς έστω έχουν οι πολιτικοί μας αυτοί την αίσθηση ποιου πολιτισμού τη διαχείριση έχουν αναλάβει. Διότι, μέσα στον ορυμαγδό των χαρακωμάτων, και θέλοντας να πλήξουν εκείνους του απέναντι χαρακώματος, τους κατηγορούν και για «μυθοπλασία», αναμειγνύοντας ενίοτε (ημιμαθώς βεβαίως) και ολίγον Αίσωπο!

Να αποτολμήσει τάχα να εξηγήσει στους εν λόγω πολιτικούς κανείς, πως αυτό που εκείνοι νομίζουν ότι είναι πλήγμα για τον αντίπαλο, αποτελεί, αντίθετα (κατά τον ελληνικό φυσικά πολιτισμό), μεγάλο έπαινο; Να τους εξηγήσει δηλ. ότι ο άρχων μυθοπλάστης, ο Αίσωπος, καμιά σχέση δεν έχει με παραμύθια και παραμυθάδες όπως τον Μινχάουζεν, ας πούμε, τον οποίο ενδεχομένως να έχουν κατά νουν όταν επιχειρούν να πλήξουν (με τα περί μυθοπλασίας) τους αντιπάλους; Και ότι ακόμα οι σύγχρονοι πολιτικοί μας καλύτερα είχαν να αποφεύγουν αυτή την έννοια. Διότι, πρώτο, παραπέμπει στον Αίσωπο απευθείας, και δεύτερο διότι (είτε υπαρκτό πρόσωπο είτε συμβολικό της λαϊκής σοφίας) οι Αισώπειοι μύθοι, το προϊόν αυτό του ελληνικού πολιτισμού (αυτάδελφο του δημοτικού τραγουδιού και της λαϊκής λογοτεχνίας), δεν αποτελεί απλώς ό,τι γέννησε η ελληνική αρχαιότητα σε λαϊκό χιούμορ και θυμοσοφία. Αποτελεί τη συμβολική αντίδραση των αδυνάτων, στην καταπίεση (της βίας, της αυθαιρεσίας, της απάτης, της αλαζονείας) των κρατούντων. Και επειδή ακριβώς ο Αίσωπος ένιωθε κατά τούτο αδύνατος, χρησιμοποιούσε για τους μύθους του τα αδύνατα ζώα, που, σημειωτέον, τότε «φωνήν είχε»…

Σχετικός (και επίκαιρος) γι’ αυτούς που απομυζούν τις τσέπες (ή τον εγκέφαλο) του λαού είναι ο μύθος του Αισώπου για την αλεπού: Μια αλεπού, λοιπόν, παρασυρμένη από το ρέμα του ποταμού, έπεσε σ’ ένα φαράγγι. Μη μπορώντας να βγει απ’ εκεί, δεινοπαθούσε από τα τσιμπούρια που γέμισαν το σώμα της και της απομυζούσαν το αίμα. Ένας σκαντζόχοιρος που την είδε, τη λυπήθηκε και τη ρώτησε αν ήθελε να της αφαιρέσει τα τσιμπούρια, αλλά εκείνη του είπε να τα αφήσει εκεί που βρίσκονταν. Όταν ο σκαντζόχοιρος έκπληκτος τη ρώτησε «γιατί», εκείνη του απάντησε: «Αυτά τα τσιμπούρια είναι πια χορτάτα από το αίμα που μου ρούφηξαν. Αν εσύ τα βγάλεις, θα 'ρθουν άλλα που θα είναι πεινασμένα και τότε θα μου πιουν και το υπόλοιπο αίμα που μου έχει απομείνει».

Το πρόβλημα, λοιπόν, που τότε έθεσε ο Αίσωπος, δεν είναι να φύγουν απλώς εκείνα τα χορτάτα τσιμπούρια, αφού μετά θα έλθουν άλλα πεινασμένα. Και το πρόβλημα που επισημαίνει σήμερα σ' εμας, είναι, πώς αλήθεια καταφέραμε, ως λαός, να αποκτήσομε πολιτικά τσιμπούρια, είτε χορτάτα είτε πεινασμένα. Και, όπως είπαμε, το επισημαίνει χρησιμοποιώντας για το μύθο του ζώα. Που, σημειωτέον, τότε «φωνήν είχε». Το δράμα, όπως δεν είπαμε, είναι ότι σήμερα οι κρατούντες των χαρακωμάτων, που λέγονται πολιτικοί, επίσης «φωνήν έχει»…

* Διδάκτωρ του ΕΜΠ,ΠΗΓΗ:Sigmalive