Η νατοϊκή αποτυχία στον αέρα φέρνει τη χερσαία εμπλοκή στη Λιβύη

Του Μανώλη Κυπραίου

Όπως επανειλημμένα έχουμε γράψει, ο πόλεμος κερδίζεται στο έδαφος. Ιδιαίτερα όταν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τα φίλια από τα εχθρικά στρατεύματα. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου να ξεκινήσει η σταδιακή χερσαία εμπλοκή των νατοϊκών δυνάμεων στη Λιβύη. Εκεί εδράζεται και η αποστολή γαλλικών επιθετικών ελικοπτέρων EC-665 “Tiger”, ενώ καθ΄οδόν είναι και η αποστολή βρετανικών επιθετικών ελικοπτέρων AH-64 “Apache”.

Ο Μουαμάρ Καντάφι έδειξε πως δεν είναι εύκολο να ανατραπεί, ξέροντας να παίζει καλά το παιχνίδι του ανταρτοπολέμου. Κάτι για το οποίο δεν είναι εκπαιδευμένες οι δυνάμεις του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Εξάλλου όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, οι αεροπορικές δυνάμεις, σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις, μπορούν να διαδραματίσουν ένα σημαντικό ναι μεν ρόλο, αλλά όχι καταλυτικό.

Η αποτυχία της επίτευξης των στόχων του ΝΑΤΟ, λόγω λανθασμένων τακτικών είναι πασιφανής. Και αυτό γιατί οι επιτελείς της Συμμαχίας, θεωρώντας ως «απόλυτο πλεονέκτημα» την τεχνολογική τους υπεροχή έναντι των λιβυκών ενόπλων δυνάμεων πίστευαν πως ήταν θέμα χρόνου το τέλος του Καντάφι. Αγνόησαν όμως τη θέληση του Μουαμάρ Καντάφι, αλλά και των πολιτών που τον υποστηρίζουν, να δώσουν μάχη μέχρι τέλους.

Τα επιθετικά ελικόπτερα λοιπόν που στέλνει η Γαλλία στη Λιβύη, αποτελούν το πρώτο μέρος της νατοϊκής χερσαίας εμπλοκής η οποία γίνεται ευρέως γνωστή. Είναι κοινό μυστικό στα Γενικά Επιτελεία των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ πως στη Λιβύη επιχειρούν ήδη ειδικές δυνάμεις της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας, ενώ σιγά-σιγά συγκεντρώνονται και οι απαραίτητες δυνάμεις από όλες τις νατοϊκές για να επιχειρήσουν μαζικά κατά των ανδρών που υποστηρίζουν τον Μουαμάρ Καντάφι, για να δοθεί το τέλος «μία και καλή».

Κανένας βέβαια δεν μπορεί να εγγυηθεί πως η γενίκευση της νατοϊκής εμπλοκής θα φέρει και σύντομο τέλος. Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ θα υποστούν απώλειες κατά τη χερσαία τους εμπλοκή, απώλειες οι οποίες αναμένεται πως θα είναι αυξημένες.

Δεδομένο που μπορεί να αποτελέσει την απαρχή «μικρών επαναστάσεων» κατά των κυβερνήσεων των χωρών-μελών της Συμμαχίας, των οποίων δυνάμεις θα επιχειρούν στη Λιβύη.

Σε αυτό ακριβώς θα στοχεύσει και ο λίβυος ηγέτης. Θα προσπαθήσει να προκαλέσει τις μεγαλύτερες δυνατές απώλειες στις νατοϊκές δυνάμεις που θα επιχειρούν στο έδαφος. Γνωρίζει άριστα πως δεν μπορεί να τους νικήσει σε τακτικές μάχες, σε «ορθόδοξο πόλεμο» αλλά μπορεί σε «ανορθόδοξο».

Όπως οι ΗΠΑ έφυγαν ηττημένες πολιτικά λόγω των εσωτερικών αναταραχών από το Βιετνάμ και το Ιράκ, όπως η Γαλλία αναγκάστηκε να φύγει από τη γειτονική Αλγερία μετά τις αντιδράσεις της γαλλικής κοινής γνώμης, με τον ίδιο τρόπο θα προσπαθήσει να τους διώξει και ο Καντάφι, ξανακερδίζοντας τη χαμένη ισχύ του.

Μέρα με τη μέρα η εμπλοκή και οι μάχες θα γίνονται μεγαλύτερες και εντονότερες και το αδιέξοδο θα πυκνώνει. Και οι ηγεσίες των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ που θα εμπλακούν, δεν επιθυμούν ούτε ολοκληρωτική ούτε διαρκή αντιπαράθεση. Επιθυμούν να πιέσουν για λύση. Σε πρώτη φάση, στρατιωτική. Και αν δεν πετύχει, σε δεύτερη φάση, διπλωματική.

Όπως και να έχει όμως, το επόμενο χρονικό διάστημα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με έξαρση των πολεμικών επιχειρήσεων στη Λιβύη, ενώ, στο παρασκήνιο οι διπλωμάτες θα αναζητούν συμφωνία. Ο Μουαμάρ Καντάφι, ξέρει πως αν αντέξει για λίγο ακόμα θα διατηρηθεί στην εξουσία-ακόμα και μιας διαμελισμένης-Λιβύης. Και θα παλέψει με όλα του τα μέσα για αυτό, αποδεικνύοντας πως από ο μεγαλύτερος εχθρός δεν είναι η ισχύς του αντιπάλου, αλλά το ηθικό κίνητρο της νίκης…                     ΠΗΓΗ:NEWSCODE