Ομπάμα-Κλίντον ήθελαν να μοιραστούμε με την Τουρκία τους υδρογονάνθρακες – Με τον Τραμπ άλλαξε αυτό

Την αλλαγή της αμερικανικής στάσης στην ανατολική Μεσόγειο εξηγεί ο Πρέσβης ε.τ. Περικλής Νεάρχου σε άρθρο του στα «Επίκαιρα» της Παρασκευής 21/07/2017

Σύμφωνα με τον Περικλή Νεάρχου δύο είναι οι κύριοι παράγοντες.

Ο πρώτος είναι η οριοθέτηση της τουρκικής αυθαιρεσίας και αρπακτικότητας στην Κύπρο, που στρέφεται και εναντίον αμερικανικών συμφερόντων.

Ο δεύτερος είναι το μεγάλο παιχνίδι με γεωπολιτικές διαστάσεις που παίζεται με τους ενεργειακούς πόρους της Ανατολικής Μεσογείου, σε σχέση με τον ενεργειακό 

εφοδιασμό της Ευρώπης και τη γνωστή εμμονή των Αμερικανών στην πολιτική του περιορισμού όσο το δυνατόν των ρωσικών εξαγωγών ενέργειας στην Ευρώπη.

Από την άποψη αυτή τα ενεργειακά αποθέματα της Ανατολικής Μεσογείου, που φαίνεται να είναι πολύ σημαντικά, προβάλλονται ως υποκατάστατο μεγάλου μέρους ρωσικών εξαγωγών και ως ένας νέος παράγων για την ευρωπαϊκή ενεργειακή ασφάλεια.

Η Ουάσιγκτον δεν θέλει η Άγκυρα, πολύ περισσότερο η προβληματική Άγκυρα του Ερντογάν, να περιπλέξει τους όρους του παιχνιδιού αυτού και να προκαλέσει επικίνδυνη σύγκρουση.

Η προηγούμενη αμερικανική Προεδρία Ομπάμα – Κλίντον εξέφραζε ως πάγια πολιτική της τη συμμετοχή της Άγκυρας στους ενεργειακούς πόρους της Ανατολικής Μεσογείου.

Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η «συμμετοχή» της Άγκυρας θα γινόταν, προφανώς σε μια τέτοια περίπτωση, σε βάρος της ΑΟΖ της Κύπρου και της Ελλάδας.

Η πολιτική αυτή συμβάδιζε με τον ρόλο που είχε αναλάβει η Άγκυρα, σε συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, για την προώθηση των ισλαμιστών στη Συρία και στο Ιράκ και την ανατροπή ειδικότερα του καθεστώτος Άσαντ.

Η πολιτική της νέας αμερικανικής προεδρίας είναι εκ των πραγμάτων αρκετά διαφοροποιημένη με δεδομένη, κατά πρώτο λόγο, την ένταση στις σχέσεις Τουρκίας-ΗΠΑ για το Κουρδικό.

Η στρατηγική της Αμερικής στη Μέση Ανατολή βλέπει σε βραχυπρόθεσμη βάση τον σημαντικό ρόλο των Κούρδων της Συρίας ως συμμάχων στον πόλεμο κατά του ISIS με επίκεντρο τη Ράκα.

Βλέπει επίσης, σε μακροπρόθεσμη βάση, τη σημασία του κουρδικού παράγοντα σε μια νέα αρχιτεκτονική στη Μέση Ανατολή.

Ο καθορισμός ημερομηνίας για δημοψήφισμα στο Βόρειο Ιράκ, με στόχο τη μετάβαση από τη σημερινή Αυτόνομη Κουρδική Περιοχή του Ιράκ σε ανεξάρτητο κουρδικό κράτος, δρομολογεί μία ιστορική πορεία που αφορά και στα άλλα τμήματα του κουρδικού έθνους, κατά πρώτο λόγο στη Συρία και στην Τουρκία.

Η γείτων αντιμετωπίζει γι’ αυτό την Αυτόνομη Κουρδική Περιοχή της Συρίας ως μέγιστο κίνδυνο και δεν διστάζει να έρθει σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ, ελισσόμενη διπλωματικά μεταξύ Ρωσίας και Αμερικής και εκμεταλλευόμενη τον ανταγωνισμό τους.

Όσον αφορά στο Κυπριακό, η προηγούμενη αμερικανική προεδρία, με εκφραστή την υφυπουργό Εξωτερικών για ευρωπαϊκά και ευρασιατικά θέματα, Βικτόρια Νούλαντ, προσπάθησε να επιβάλει μια λύση που θα λειτουργούσε ως καταλύτης για τη συμμετοχή της Άγκυρας στους ενεργειακούς πόρους της Ανατολικής Μεσογείου και ταυτοχρόνως θα αναβάθμιζε τις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Δύση.

Η πολιτική αυτή, με συνεργό τον βρετανικό παράγοντα και υπό τον μανδύα του OHE, σκόνταψε ευτυχώς στην τουρκική αδιαλλαξία.

Η Άγκυρα δεν συζητά καμία «υποχώρηση» από τους μέγιστους στρατηγικούς στόχους της: τον στρατηγικό έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου και την αρπαγή του φυσικού της αερίου, μέσα από την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την υποκατάστασή της από ένα υποχείριο της δικέφαλο «διζωνικό» μόρφωμα.

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε λίγους μήνες αργότερα, με προεξάρχοντα τον βρετανικό παράγοντα στο Κρανς Μοντάνα της Ελβετίας.

http://www.tribune.gr