Πρώτιστο καθήκον της ΝΔ δεν είναι η σωτηρία της Ευρώπης, αλλά η σωτηρία του λαού

Η Νέα δημοκρατία διανύει μια περίοδο, το λιγότερο παράξενη.  Οι ισορροπητικές (διπλωματικά άριστες)  κινήσεις του προέδρου της, μπορεί να αποδίδουν τα μέγιστα, γίνονται όμως εύκολος στόχος για τους αντιπάλους του.  Και βέβαια δεν είναι καθόλου εύκολο να αντιμετωπίσεις την καχυποψία των Βρυξελλών, την επιθετικότητα του Βερολίνου, την ενδοτικότητα της κυβέρνησης, αλλά και τους ‘’πρόθυμους’’ στο εσωτερικό του κόμματος, όπως αυτοί εκφράζονται από τους γνωστούς κατοικοεδρεύοντες σε κανάλια και ραδιοφωνα.

Μελετώντας τις κινήσεις του κ. Σαμαρά, θα έλεγε κανείς ότι έχει υπερβεί τον εαυτό του και όχι μόνο μία φορά.  Από άποψη τακτικής, θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για μια τακτική αναθεώρηση, κάτω από το αφόρητο βάρος ενός τελεσιγράφου, που έθετε σε άμεσο κίνδυνο την παραμονή της χώρας μας στη ζώνη του ευρώ, απλούστερα στην ελίτ του ανεπτυγμένου κόσμου. Και όπως έχουμε μάθε πλέον απέξω τον Σουν Τσου (λόγω Φάκτορα Jr) η “στρατηγική με τακτικούς ελιγμούς είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για τη νίκη...”

Αν όμως παρατηρήσει κανείς όσα λένε ορισμένα προβεβλημένα στελέχη της παράταξης, τότε διακρίνεται ένα βαθιά πολιτικό θέμα. Η λογική τους σύνθετη  αλλά κατανοητή και κυρίως κατασταλαγμένη, χωρίς ‘’ίσως’’, συνοψίζεται στα εξής τρία σημεία :

- Η Ελλάδα είναι αναπόσπαστο μέρος της ευρωπαϊκής ένωσης και πρέπει πάση θυσία να παραμείνει εκεί.

- Η τραπεζική κρίση είναι πρωτίστως ευρωπαϊκό (και παγκόσμιο) ζήτημα και οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε από κοινού με τους εταίρους μας, με όποιο κόστος.

- Η επίθεση των αγορών θα αναγκάσει την Ευρώπη σε μια δυναμική λύση η οποία μακροπρόθεσμα θα δώσει στη χώρα μας αναπτυξιακή δυναμική

Προσωπικά δεν θα είχα καμία απολύτως αντίρρηση με τα παραπάνω.  Είμαι ευρωλιγούρης και καπιταλιστής από κούνια.  Μισώ την επαναστατική γυμναστική και οτιδήποτε δεν αυτορυθμίζεται.  Οφείλω όμως να καταθέσω έναν προβληματισμό, έναν προβληματισμό που έχει να κάνει με την Ευρώπη.

Όταν οι Έλληνες πανηγύριζαν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, στο τιμόνι του συστήματος ήταν ο κ. Ντελόρ.  Η εξουσία του ήταν σχεδόν απόλυτη και μέσα από διαδικασίες απανωτών συμβιβασμών, η Ε.Ε. προχωρούσε με αργά αλλά σταθερά βήματα.  Τα κράτη – μέλη ήταν ισότιμα, είχαν το δικαίωμα της αρνησικυρίας και το σύστημα διοίκησης απέπνεε σεβασμό και κατανόηση.  Παλιές έχθρες ξεχάστηκαν και όλοι νιώσαμε την Ευρώπη σαν μια νέα πατρίδα.

Μετά την επανένωση της Γερμανίας, το σύστημα άρχισε να γίνεται ετεροβαρές.  Μετά τη δημιουργία της ευρωζώνης, οι μάσκες έπεσαν τελείως.  Με αιχμή μια ανεξάρτητη τράπεζα – Φρανκενστάιν (που όμως ελέγχεται ουσιαστικά από το Βερολίνο), η Γερμανία ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Ευρώπης, πρώτα με μοχλό τη διεύρυνση προς ανατολάς και έπειτα σε συνεργασία με τη Γαλλία.  Μετά την απειλή της κρίσης, η Γερμανία δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, ποια Ευρώπη θέλουμε:  Την Ευρώπη που οραματιστήκαμε, ή μια γερμανική δημοσιονομική ένωση;  Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ακόμα και έτσι, παραμένει προς το συμφέρον της χώρας η πρόσδεση στο γερμανικό άρμα και υπάρχουν αρκετοί που το λένε (και το πράττουν) ευθέως.  Όμως η Ελλάδα κύριοι, δεν είναι μεσαιωνικό βασίλειο, δεν κατοικείται από δουλοπάροικους, αλλά από ελεύθερους πολίτες.  Το συμφέρον των πολιτών δημιουργεί το συμφέρον της χώρας.  Αυτό ας μην το ξεχνάει κανένας.

Η δεύτερη διαπίστωση είναι, ότι η Ευρώπη με τη μορφή που την ξέραμε έχει ήδη καταρρεύσει.  Η βίαιη διάλυση της ευρωζώνης είναι ante portas και απαιτείται ένας διπλωματικός μαραθώνιος, για να προλάβουμε τις εξελίξεις που έρχονται με τη μορφή καταιγίδας.

Η στήριξη σε μια φιλογερμανική κυβέρνηση, μπορεί να βασίζεται σε αγνά φιλοευρωπαϊκά κίνητρα και αρχές, οφείλουν όμως οι πολιτικοί άνδρες να διαβάζουν τις εξελίξεις και να βρίσκονται μπροστά από αυτές.  Όταν λοιπόν ο κόσμος το έχει τούμπανο ότι διαλύεται η ευρωζώνη, ότι η ανταλλαγή του χρέους έχει κολλήσει, ότι η δανειακή σύμβαση θα είναι σύμβαση προσχώρησης, όταν επιπροσθέτως τα δημόσια έσοδα έχουν τελματώσει, το έλλειμμα αυξάνεται αντί να μειώνεται και η ύφεση θα μας χτυπήσει την πόρτα για έναν ακόμα χρόνο, είναι στρουθοκαμηλισμός να παριστάνουμε ότι δεν τρέχει τίποτα.

Μήπως ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα και τα ανυπέρβλητα προβλήματα φτώχειας και εξαθλίωσης της κοινωνίας μας;ANTINEWS