ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΝΕΩΣΗ: ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ

«Ελληνίδες, Έλληνες,

Αναλαμβάνω την ευθύνη της διακυβερνήσεως της χώρας υπό συνθήκας κρισίμους και δι’ αυτήν, και δια ολόκληρον τον ελληνισμόν. Με στηρίζει όμως η πεποίθησις ότι και οι μεγαλύτερες δυσχέρειες ημπορούν να αντιμετωπισθούν με την επιστράτευσιν όλων των δυνάμεων και των αρετών του Έθνους. Προς τούτο, απευθύνομαι προς όλους σας, και, ιδιαίτερα, προς την νεολαίαν και προς τας Ενόπλους Δυνάμεις της χώρας, με πρωτοβουλίαν των οποίων ήνοιξε ο δρόμος δια την αποκατάστασιν της ομαλότητας. Και σας ζητώ, να εξαρθήτε εις το ύψος των περιστάσεων. Η ομόνοια, η σύμπνοια, η συμφιλίωσις λαού και Στρατού, αποτελούν αυτήν την στιγμήν εθνικήν επιταγήν. Είναι, επίσης, αυτήν την ώραν, εθνική επιταγή, η σωφροσύνη, η ψυχραιμία και η συνειδητοποίησις των ευθυνών… Δια τούτο (σ.σ.:για την εξεύρεση βιώσιμης και δίκαιης λύσης για το Κυπριακό), δεν έχει (σ.σ.:η νεοσυσταθείσα κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας) ούτε κομματικόν, ούτε πολιτικόν χαρακτήρα. Έχει χαρακτήρα σαφώς ΕΘΝΙΚΟΝ…. Όταν, συν καιρώ, και θέλω να ελπίζω συντομότατα, θα έχει αντιμετωπισθεί το εθνικόν θέμα που συνταράσσει ολόκληρον τον ελληνισμόν (σ.σ.:το Κυπριακό), η Κυβέρνησις, ενισχυμένη με νέες δυνάμεις, θα σχοληθεί με τα πιεστικότερα προβλήματα της χώρας. Και το κυριότερον εξ’ αυτών είναι, η ταχεία χάραξις της διαδικασίας που θα οδηγήσει στη θεμελίωση μιας πραγματικής και προοδευτικής δημοκρατίας, εις το πλαίσιον της οποίας θα έχουν θέση ΟΛΟΙ οι Έλληνες.

(Αποσπάσματα από το διάγγελμα που απηύθυνε προς τον ελληνικό λαό ο αείμνηστος Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής την επόμενη ημέρα (25 Ιουλίου 1974) της ορκωμοσίαςτου ως πρώτου Πρωθυπουργού της Μεταπολίτευσης).

Σήμερα, 36 χρόνια μετά, διαπιστώνουμε με μεγάλη μας λύπη ότι, η κατά Καραμανλή«χάραξη της διαδικασίας που θα οδηγήσει στη θεμελίωση μιας πραγματικής και προοδευτικής δημοκρατίας» στρεβλώθηκε όσο δεν έπαιρνε άλλο και κατάντησε μια μονόδρομη πορεία στο κενό. Στην αβεβαιότητα, στην οικονομική κρίση, στην ιδεολογική κατάπτωση, στην κρίση των ηθικών και πολιτικών αξιών και αρχών. ;

«Πραγματική» και «προοδευτική» δημοκρατία: υπάρχει; Στα χαρτιά, σίγουρα.. Πάντως, «πραγματική και προοδευτική ακυβερνησία», υπάρχει. Και θα υπάρχει, όσο, αφ’ ενός μεν, η έννοια της δημοκρατίας εξακολουθεί να απαξιώνεται συνειδητά από το πρώτο συνθετικό της, τον «Δήμο», δηλαδή, το λαό, ο οποίος ουδόλως φαίνεται να πιστεύει ότι «κρατεί», ότι, δηλαδή, υπερισχύει, εξουσιάζει., αφ’ ετέρου δε, η έννοια της «προοδευτικότητας» παραχαράσσεται προκλητικά και καταντά μια κάλπικη λίρα, ένα ψεύτικο μετάλλιο αριστερής ανδρείας, ένα παρωχημένο ιδεολογικό μονοπώλιο.

Πολιτική απαξίωση: το ταχέως πολλαπλασιαζόμενο μικρόβιο στο σώμα της ελληνικής κοινής γνώμης, η οποία, ως φορέας, το έχει μεταδώσει στον ασθενή, στο σύνολο, δηλαδή, του πολιτικού κόσμου της χώρας. Και δεν είναι καθόλου υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι η Βουλή των Ελλήνων φαντάζει πλέον στα μάτια του λαού μας ως η… Σπιναλόγκα της δημοκρατίας: όλοι ξέρουν πού βρίσκεται και όλοι γνωρίζουν ότι εκεί θέριεψε – κατά πλειοψηφία, έστω – η εθνική λέπρα του κατάπτυστου μνημονίου, που κατατρώγει σήμερα τόσο την εθνική μας αξιοπρέπεια, όσο και την τσέπη του αγρίως φορολογούμενου έλληνα πολίτη, δηλαδή, τη δική μας τσέπη.

Ανατρέχοντας στον Πρωταγόρα βλέπουμε ότι, τα συστατικά στοιχεία που πρέπει να διέπουν τον πολιτικό είναι η «αιδώς» («ντροπή») και η «δίκη» (τιμωρία). Όποιος δεν είχε αυτά τα δύο βασικά στοιχεία αποτελούσε σημαντικό κίνδυνο για την πολιτεία και έπρεπε ν’ αποβάλλεται, διότι η συμπεριφορά του έθετε σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή και την αρμονική λειτουργία της πολιτείας. Υπάρχει κανείς σήμερα που να θεωρεί ότι ο πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα διαπνέεται από «αιδώ» και «δίκη», ή, τουλάχιστον, να εκφράζει δημόσια αισθήματα «αιδούς» και «δίκης», όχι μόνο… «για τους άλλους», αλλά, πρωτίστως, για τον ίδιο τον εκφυλισμό και την ηθική έκπτωσή του στα μάτια της κοινής γνώμης από τα ίδια τα βασικά συστατικά του στοιχεία, τους βουλευτές και όλους τους μετέχοντας στα πολιτικά πράγματα; Χωρίς πολιτική «αιδώ» και «δίκη» δεν είναι δυνατόν να υπάρξει λαϊκό αίσθημα εμπιστοσύνης. Αντίθετα, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα υπάρχει –όπως συμβαίνει- ένα γενικευμένο λαϊκό αίσθημα αναξιοπιστίας σε πλείστα όσα πρόσωπα και θεσμούς, το οποίο, μέσα στη γενικότερη οικονομική και κοινωνική ανασφάλεια του ενεστώτα χρόνου, βρίσκει το κατάλληλο εκείνο περιβάλλον που χρειάζεται για να ριζώσει στην ψυχή του λαού και να αναπτυχθεί περαιτέρω, τόσο, όσο να βγάλουν τα «ευωδιαστά» εκείνα άνθη της απαξίωσης. των πολιτικών απάντων (πολιτικών προσώπων και πραγμάτων).

Τι μέλλει γενέσθαι, λοιπόν; ΑΝΑΝΕΩΣΗ, αξιώνει ο λαός μας. ΑΝΑΝΕΩΣΗ, και όχι… ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΣΗ. Ανανέωση αρχών, ιδεών και αξιών. Ανανέωση προσώπων και πραγμάτων. Ανανέωση πολιτικών. Με άλλα λόγια, ανανέωση αυτού του σύγχρονου κακέκτυπου και ψευδεπίγραφου πολιτικού μορφώματος που εξακολουθούμε να ονομάζουμε… «ελληνικήδημοκρατία». Ο λαός αξιώνει Δημοκρατία . (τελεία) και όχι Δημοκρατία – κόμμα . Απαιτεί να πάψουν οι πολιτικοί να ζητούν μόνο την αλλαγή της κοινωνίας, χωρίς πρώτα να έχουν αποφασίσει οι ίδιοι ότι θα πρέπει να αλλάξουν την βολική γι’ αυτούς παλαιοκομματική τους νοοτροπία. Φτάσαμε στο έτος 2010 και καταντήσαμε να κουβεντιάζουμε αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι… πιο δεξιό κόμμα από τα κόμματα της Δεξιάς, ή αν η Δεξιά δεν είναι Δεξιά, αλλά… Κεντροδεξιά, ή, αν η πολυκατοικία της (Κεντρο)δεξιάς αποτελείται από έναν, δύο ή τρεις ορόφους (ο… «ημιυπαίθριος» της Ντόρας είναι τακτοποιημένος στην Εφορία). Επί της ουσίας όμως, καμία συζήτηση για την «πραγματική» και «προοδευτική» δημοκρατία, την οποία και δικαιούμαστε, αλλά και επιβάλλεται να έχουμε στη χώρα μας. Το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε με ιδιαίτερη επιτυχία είναι, το να καυχόμαστε για το ότι η Δημοκρατία. γεννήθηκε στη χώρα μας. Μέχρι εδώ, όλα καλά. Από εκεί και πέρα, το χάος!!! Την παραπετάξαμε δεξιά και αριστερά (στην κυριολεξία!!!) και, τώρα, την ψάχνουμε εναγωνίως!!!

Κάποτε, μια ομάδα αναζητητών της Αλήθειας, ήρθε να συναντήσει το Χότζα, για να ακούσει τη διδασκαλία του. «Αν θέλετε να μάθετε για την Αλήθεια», τους λέει εκείνος, «θα πρέπει να το πληρώσετε ακριβά». «Και γιατί θα πρέπει να πληρώσουμε ακριβά για να μάθουμε κάτι σαν την Αλήθεια», ρώτησε ένας από την ομάδα.«Δεν έχετε προσέξει», είπε ο Χότζας, «ότι η σπανιότητα ενός πράγματος είναι που καθορίζει την τιμή του»;

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και μ’ εμάς. Μέχρι να ανακαλύψουμε το αληθινό νόημα της Δημοκρατίας, θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά . Ήδη, έχουμε αρχίσει να το πληρώνουμε (ελέω και μνημονίου) πολύ ακριβά.

Ως πότε όμως;

Η απάντηση, δική σας…

aperifrasta.