Άγκυρα, Μόσχα και Πεκίνο, “οι τρεις αδύναμες δυνάμεις”: Μία πολύ σημαντική ανάλυση χωρίς παρωπίδες…

Ο ισλαμιστής πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, κατά την υπογραφή συμφωνιών με τον πρόεδρο της Ουκρανίας, Ζελένσκι. Φωτογραφία Τουρκική Προεδρία

 Ο Ταγίπ Ερντογάν (Recep Erdogan) προκαλεί τη δυσπιστία όλου του κόσμου, ο Βλαντιμίρ Πούτιν (Vladimir Poutine) έχει βαλτώσει στην πολιτικοστρατιωτική του περιπέτεια στην Ουκρανία, ενώ ο Σι Τζινπίνγκ (Xi Jinping) αντιμετωπίζει μια γερασμένη Κίνα, γράφει η εφημερίδα Liberation.

Και οι τρεις «ταράζουν» τον ύπνο των Δυτικών, αλλά, δεν είναι τόσο ισχυροί, όσο θα ήθελαν να πιστεύουν, υποστηρίζει με άρθρο του ο ευρωβουλευτής Bernard Guetta, της ομάδας Renew Europe

Ως προς το Τούρκο πρόεδρο, διερωτάται πως είναι δυνατόν να κερδίσει τις εκλογές του επόμενου έτους, με την οικονομική κατάσταση που παρουσιάζει η χώρα.

Σημειώνει ότι ναι μεν συνεχίζει να εντυπωσιάζει με την απανταχού παρουσία του, προκαλώντας την Ελλάδα, παρεμβαίνοντας στη Λιβύη και τη Συρία, την πώληση drones στην Ουκρανία και την εξασφάλιση της νίκη του Αζερμπαϊτζάν επί της  Αρμενίας και την προσπάθειά του «ανάσταση» της οθωμανικής εξουσίας, στην υπηρεσία μιας εκδίκησης του Ισλάμ στον Χριστιανισμό, ωστόσο, όπως τονίζει, η  αλλά η οικονομία δεν είναι η μόνη αδυναμία του.

Κατά την άποψη του, ο Erdogan, πέραν των ανωτέρω,  προκαλεί και την δυσπιστία όλου του κόσμου. Του Vladimir Poutine, ο οποίος δεν εκτίμησε τη στρατιωτική του υποστήριξη στην Ουκρανία, του ΝΑΤΟ, στο οποίο δεν άρεσε καθόλου η προσπάθεια του Erdogan αγορά ρωσικού εξοπλισμού, της ΕΕ, η οποία εκφράζει τη λύπη της, που σκέφτηκε να ανοίξει τις πόρτες της σε αυτό που μετατρέπεται σε δικτατορία, των αραβικών χωρών, που δεν του συγχωρούν το όνειρο του για ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, χάρη στη συνεννόηση του με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και, τώρα, του Ιράν, που τον αγανακτεί για το ό,τι θέλει να συμφιλιωθεί με το Ισραήλ, προκειμένου να νιώθει λιγότερο μόνος στη Μέση Ανατολή.

Όσο δεν είναι σωματικά νεκρός, ένας πολιτικός δεν είναι ποτέ νεκρός, σημειώνει ο ευρωβουλευτής, όμως, όπως παρατηρεί, ο Recep Erdogan δεν έχει πλέον φίλους για να τον βοηθήσουν να αντιμετωπίσει εσωτερικές και εξωτερικές δυσκολίες, που θα επιδεινωθούν.

Θεωρεί, ότι ο Vladimir Poutine,  με περισσότερα από 620 δις δολάρια στο ταμείο του,  μια φιμωμένη αντιπολίτευση και έναν φιμωμένο τύπο, ένα κοινοβούλιο υπό διαταγές, έναν εκσυγχρονισμένο στρατό και σημαντικά αποθέματα ενέργειας, είναι απείρως λιγότερο εύθραυστος από τον Τούρκο πρόεδρο, ωστόσο, κατά τη γνώμη του,  φαίνεται να έχει εξίσου χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας.

Εκτιμά, ότι η  πιθανή εξήγηση των απαιτήσεων του από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ήταν η επιθυμία του να απορριφθούν, έτσι ώστε η αδυναμία που αποδίδεται στη Δύση να του επιτρέψει στη συνέχεια να εισβάλει στην Ουκρανία, γεγονός όμως που, όπως σημειώνει, προς μεγάλη έκπληξή του Ρώσου πρόεδρου είχε αντίθετο αποτέλεσμα, καθώς αναβίωσε την Ατλαντική Συμμαχία και επιτάχυνε την εμφάνιση της πολιτικής ενότητας στην Ευρώπη.

Εκτιμά, ότι για το Ρώσο Πρόεδρο η εναλλακτική είναι πλέον σκληρή. Κατά τη γνώμη του, είτε εισβάλλει στην Ουκρανία και εκτίθεται σε πολύ σκληρές οικονομικές κυρώσεις, είτε πρέπει να αποδεχθεί μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις για την ευρωπαϊκή ισορροπία, που θα απαιτήσουν πολλές περισσότερες παραχωρήσεις από αυτόν, παρά από τη Δύση.

Είτε  εισέρχεται σε μια πολύ αβέβαιη πολιτικό-στρατιωτική περιπέτεια ή δείχνει πως έχει κάνει λάθος κρίση, βασιζόμενος στο μύθο της δυτικής παρακμής.

«Από το τετ-α-τετ του με τον Εmmanuel Macron, φαίνεται, ότι επέλεξε την διαπραγμάτευση αλλά, όποια κι αν είναι η επιλογή του, δεν θα τον ενισχύσει εσωτερικά, καθώς η  αγοραστική δύναμη των Ρώσων μειώνεται, η δημοτικότητά του μειώνεται, πρώην χώρες της ΕΣΣΔ που εξακολουθούν να συνδέονται με τη Μόσχα φιλοδοξούν για δημοκρατία και η αυτοκρατορική νοσταλγία δεν κυριαρχεί πλέον στις γενιές που έχουν ενηλικιωθεί μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης» σημειώνει ο Bernard Guetta, για τον οποίον, «χωρίς αμφιβολία δεν πρόκειται ήδη για την πτώση ενός προέδρου, αλλά σίγουρα δεν είναι πλέον η άνοιξη του.»

Εκτιμά, ότι είναι η αρχή του τέλους της βασιλείας του και η επισημοποίηση της προσέγγισης μεταξύ Poutine και Xi δεν θα μπορούσε να αλλάξει πολλά.  Κατά την άποψή του, ο Vladimir Poutine δεσμεύει τη χώρα του σε έναν δρόμο που δεν θέλει η Ρωσία, γιατί δεν είναι ασιατική αλλά ευρωπαϊκή και ο ρωσικός λαός  δεν θα το αποδεχτεί.

Ως προς τον πρόεδρος της Κίνας, σημειώνει, ότι ναι μεν ονειρεύεται μια ισόβια προεδρία και θεωρεί τον εαυτό του ως το νέο Μάο, αλλά για να το πετύχει θα πρέπει να αποφύγει την κατάρρευση του κλάδου των ακινήτων, πριν τη συνεδρίαση του του κόμματος το φθινόπωρο, βραχυπρόθεσμα, τη σημαντική επιβράδυνση, εξαιτίας της πολιτικής «μηδενικού Covid» και μεσοπρόθεσμα, τον κίνδυνο για την κινεζική οικονομία εξ αιτίας της υπογεννητικότητας.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, «η Κίνα γερνά και θα ξεμείνει από ανθρώπινο δυναμικό και απομονωμένη από το ξαφνική διεθνή της επιθετικότητα, δεν θα είναι η Ρωσία που θα τη βοηθήσει πολύ.»

ΠΗΓΗ: Liberation – Ankara, Moscou et Pékin, les trois puissances faibles

https://hellasjournal.com