Το λαθρομεταναστευτικό ως ύψιστο γεωπολιτικό ζήτημα εθνικής ασφάλειας

 

του Αλέξανδρου Ιτιμούδη*

Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί η πρόσφατη αναταραχή που προέκυψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αναφορικά με την συγκέντρωση χιλιάδων ανθρώπων, ως επί το πλείστον Πακιστανών, αν κρίνουμε από τα λάβαρα που εμφάνησαν, στην Πλατεία Συντάγματος το βράδυ της Πρωτοχρονίας. Το γεγονός αυτό προκάλεσε έντονη ανησυχία, αναδεικνύοντας για ακόμα μία φορά ένα σοβαρότατο ζήτημα που όμως «θάβεται» επιμελώς από τα μεγάλα ΜΜΕ, και που αποτελεί γεωπολιτική πρόκληση για το ελληνικό κράτος, από κοινού με το δημογραφικό.

Το ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης, αποτελεί μια ασύμμετρη απειλή για την Ελλάδα, και είναι απορίας άξιο, το γιατί η ελληνική κυβέρνηση δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το πραγματικό διακύβευμα που συνεπάγεται η διόγκωση του. Οι γεωπολιτικές διαστάσεις του μπορεί να προκαλέσουν τεκτονικές δονήσεις στην κοινωνική και εθνική συνοχή της χώρας και αυτός και φυσικά και ο λόγος που η Τουρκία επανειλλημένα χρησιμοποιεί τις παράνομες ροές ανθρώπων ως εργαλείο υβριδικού πολέμου κατά της Ελλάδας. Ας αναλύσουμε όμως τις παραμέτρους που ενέχει το συγκεκριμένο πρόβλημα.

Το πρώτο που πρέπει να εξεταστεί είναι ασφαλώς το κατά πόσο μπορεί μια κοινωνία να αφομοιώσει αλλογενείς πληθυσμούς, δηλαδή να ομογενοποιήσει γλωσσικά, θρησκευτικά, πολιτισμικά, και ηθικά ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά με τον γηγενή πληθυσμό, ή τουλάχιστον έχουν ορισμένες διαφορές. Η αφομοίωση σημαίνει ταύτιση με την χώρα υποδοχής και βαθμιαία την απαλοιφή των χαρακτηριστικών που έκαναν τους ανθρώπους αυτούς να διαφέρουν με την υπόλοιπη κοινωνία. Βασικοί δείκτες που καθορίζουν κατά κύριο λόγο την πορεία της διαδικασίας αυτής είναι η γλώσσα και η θρησκεία. Αυτά τα δύο ανοίγουν το δρόμο προκειμένου ένας ξένος να αποτελέσει αναπόσπαστο μέλος μιας ξένης προς αυτόν κοινότητας.

Από εθνολογικές και γλωσσολογικές μελέτες έχει καταδειχτεί πως η γλώσσα αν και σημαντικός δείκτης, εντούτοις δεν έχει την ίδια αφομοιωτική δύναμη που έχει η θρησκεία. Η θρησκεία είναι ένας βασικός παράγοντας που θα καθορίσει τα όρια μεταξύ του «εμείς» και οι «άλλοι», και συχνά η επιρροή της διαπερνά ηθικές και πολιτιστικές διαφορές. Από την άλλη βέβαια και η ίδια η γλώσσα όχι μόνο ως εργαλείο επικοινωνίας, αλλά πολύ περισσότερο ως φορέας νοημάτων, και ερεθισμάτων, μπορεί να δημιουργήσει στο υποκείμενο τα μοτίβα και τις παραστάσεις ενός συγκεκριμένου πολιτισμού ώστε αυτός να ενσταλαχτεί το μυαλό του αλλοεθνούς.

Το άλλο σημαντικό που απαιτείται για την διαδικασία της αφομοίωσης είναι ασφαλώς η πολιτισμική εγγύτητα. Αυτό είναι ιδιαίτερα κρίσιμης σημασίας. Οι Έλληνες σαν γεωπολιτισμική ενότητα μπόρεσαν να αφομοιώσουν λαούς που κατοικούσαν στις παρυφές του ελληνικού κόσμου όπως τους Θράκες, τους Ιλλυριούς, τους γηγενείς της Μικράς Ασίας και της Κ.Ιταλίας και Σικελίας,υπάρχουν ακόμα αναφορές για τους Σκύθες, οι οποίοι αποτελούσαν ιρανικό φύλο, και γενικά πληθυσμούς που είχαν ένα μεσογειακό υπόβαθρό. Αντίστοιχα οι Πέρσες αφομοίωσαν και μάλιστα ταυτίστηκαν με τους πολιτισμικά συγγενείς τους Μήδους και Πάρθους. Αντίθετα όμως οι Ινδοί δεν μπορούν να ταυτιστούν με τους Πακιστανούς, παρότι φυλετικά είναι ταυτόσημοι, διότι υπάρχει ένα πολύ βασικό ζήτημα μεταξύ τους: Η θρησκεία.

Επομένως φτάνουμε στο σημερινό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Όσοι παράνομοι μετανάστες βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε ελληνικό έδαφος είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία μουσουλμάνοι. Το Ισλάμ σε αντίθεση με όσα λέγονται από πολλούς δεν είναι απλώς μια θρησκεία. Σύμφωνα με έναν από τους μεγαλύτερους οριενταλιστές ιστορικούς, τον Bernard Lewis, το ισλάμ πέρα από πνευματικό και ηθικό σύστημα είναι και πολιτικό. Αυτό του προσδίδει χαρακτηριστικά που είναι τελείως αντιστικτικά σε σχέση με τα ηθικοπνευματικά χαρακτηριστικά του ευρωπαϊκού κόσμου. Πάνω από όλα το Ισλάμ είναι θρησκεία κυριαρχική. Δεν δέχεται το διάλογο, τιμωρεί σκληρά την αποστασία από τους κόλπους του, και θέτει ξεκάθαρα διαχωριστικά όρια μεταξύ των μελών του και των μελών των υπόλοιπων θρησκειών.

Αυτόματα γίνεται κατανοητό πως ένας μεγάλος αριθμός μουσουλμάνων σε μια συντριπτικά πλειοψηφική χριστιανική χώρα, με τάσεις δημογραφικής μείωσης, όπως η Ελλάδα, αποτελεί μια ωρολογιακή βόμβα στα κοινωνικά και πολιτισμικά θεμέλια του κράτους. Πρόβλημα επίσης αποτελεί το γεγονός πως δεν έχει γίνει ξεκάθαρος ο συνολικός αριθμός των παράνομα εισερχομένων στα ελληνικά εδάφη. Μάλιστα παρατηρείται μια ύποπτη διατήρηση ενός «ψυχολογικού ορίου» περί των 60-70 χιλιάδων ανθρώπων, που όμως δεν είναι καθόλου σίγουρο το αν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Το διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο των ανθρώπων αυτών, δεδομένου του ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών προέρχεται από χώρες του μουσουλμανικού κόσμου, καθιστά δύσκολη έως αδύνατη την αφομοίωση τους ακόμα και σε βάθος χρόνου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα χώρες όπως η Γαλλία, η Αγγλία, το Βέλγιο και άλλες όπου πολύ απλά το πρόβλημα μοιάζει να είναι άλυτο με συνεχείς γκετοποιήσεις περιοχών, με καθημερινές εντάσεις γηγενών και μουσουλμάνων, και αύξηση των μέτρων ασφαλείας με ένοπλες περιπολίες στα κέντρα μεγάλων αστικών κέντρων.

Αξίζει να αναφερθεί εδώ η πολύ ανησυχητική ομιλία του πρώην διοικητή της γαλλικής υπηρεσίας πληροφοριών (DGSE), Πιέρ Μπροσάντ, ο οποίος το 2020 στο ίδρυμα «ResPublica» ανέφερε τα εξής:

«Για πρώτη φορά σε παραπάνω από 1000 γαλλικής ιστορίας, η πολυπολιτισμικότητα αναφέρεται στην ενίσχυση μιας δυνατής μειονότητας, η οποία έχει ως κύριο κίνητρο την κυριαρχία της θρησκείας πάνω από κάθε άλλη αρχή». Συνεχίζει λέγοντας πως: «Στην Γαλλία υπάρχουν αυτή τη στιγμή τουλάχιστον 10 εκατομμύρια μετανάστες, από τους οποίους το 65%, σύμφωνα με μελέτες, δεν πρόκειται ποτέ να αφομοιωθεί». Ο σύνδεσμος που μπορεί να ανατρέξει καποιος για την ανάλυση αυτή είναι εδώ.

Ασφαλώς η κατάσταση αυτή μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από το τουρκικό κράτος. Οι τουρκικές υπηρεσίες μπορούν ανά πάσα στιγμή να στρατολογήσουν (αν δεν το έχουν κάνει ήδη) πολλούς πρόθυμους μεταξύ των λαθρομεταναστών, ειδικότερα δε από όσους κατάγονται από το Πακιστάν. Ας μην διαφεύγει από κανέναν πως το Πακιστάν έχει διακηρύξει με κάθε τρόπο πως στέκεται αρωγός στα επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας, με την συνεχή υποστήριξη που προσφέρει σε επίπεδο ανθρώπινου δυναμικού με πιλότους για την τουρκική πολεμική αεροπορία, όπως και με συμμετοχή των ενόπλων δυνάμεων του σε στρατιωτικά γυμνάσια με τις αντίστοιχες τουρκικές ένοπλες δυνάμεις. Περιττό να ειπωθεί πως ένα ενδεχόμενο επεισοδίο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας δεν θα ήταν καθόλου απίθανο να πυροδοτήσει και την δράση ανθρώπων στα μετώπισθεν, οι οποίοι θα προκαλούσαν χάος στα αστικά κέντρα.

Πέρα από αυτά όμως η Ελλάδα μακροπρόθεσμα μπορεί να αντιμετωπίσει το φάσμα μιας ολοένα αυξανόμενης απειλής για την κοινωνική συνοχή της, ειδικα δε αν δεν μπει ολοκληρωτικό φρένο στις αφίξεις, δεν κοπούν τα πάσης φύσεως επιδόματα, και δεν ξεκινήσει τις άμεσες απελάσεις, με οποιοδήποτε κόστος. Ένα τέτοιο ζήτημα δεν αφήνει την πολυτέλεια σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, να σκεφτεί πιθανές αντιδράσεις από τους επίδοξους «ανθρωπιστές», ΜΚΟ, και διεθνείς οργανισμούς που κάνουν μπίζνες στην πλάτη ολόκληρων εθνών. Το πρόβλημα πλέον έχει εξελιχτεί σε ζήτημα εθνικής και κοινωνικής ασφάλειας και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπάρξουν περαιτέρω αγκυλώσεις στον χειρισμό του από την εκάστοτε κυβέρνηση.

*Ο  Αλέξανδρος Ιτιμούδης, είναι μεταπτυχιακός φοιτητής Γεωπολιτικής Ανάλυσης, Γεωστρατηγικής Σύνθεσης και Σπουδών Άμυνας και Ασφάλειας.

https://www.anixneuseis.gr