Απάντηση σε τουρκικές αιτιάσεις για τα Δωδεκάνησα
(Κείμενο του Νίκου Κοτζιά, τ. Υπ. Εξωτερικών/Πράττω για τις τουρκικές αιτιάσεις για τα Δωδεκάνησα)[ΕΛ/EN]
Η Τουρκία θέτει θέμα «αποστρατιωτικοποίησης» των Δωδεκανήσων και κυριαρχίας σε νησίδες και βραχονησίδες του ίδιου συμπλέγματος (και όχι μόνο). Επιθυμεί τα ελληνικά νησιά αφοπλισμένα. Μιλά για αποστρατιωτικοποίηση ελληνικών περιοχών, ενώ η ίδια έχει συστήσει την «Στρατιά του Αιγαίου» με στόχο τα ελληνικά νησιά. Τις πραγματικές προθέσεις της, τις είδαμε στην Κύπρο και στα Ίμια.
Πιστεύω βαθιά, ότι τα δύο κράτη, Ελλάδα και Τουρκία, δεν πρέπει να λύσουν τις «διαφορές τους» με στρατιωτικά μέσα. Ταυτόχρονα, πιστεύω ότι στην περίπτωση του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου δεν έχουμε να κάνουμε με δύο κράτη που το μόνο που διαφωνούν είναι στην εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου της Θαλάσσης (ΔΔτΘ, 1982) αλλά με ένα κράτος, την Τουρκία, που επικαλείται παλιά αποικιοκρατικά «δικαιώματα» και αρνείται το ΔΔτΘ. Για αυτό, η προσέγγιση ότι τα δύο κράτη έχουν μεταξύ τους προβλήματα που προκύπτουν απλά από την εφαρμογή του ΔΔτΘ και η λύση τους είναι θέμα διαλόγου, είναι ανεπαρκής.
Πιστεύω βαθιά, ότι τα δύο κράτη, Ελλάδα και Τουρκία, δεν πρέπει να λύσουν τις «διαφορές τους» με στρατιωτικά μέσα. Ταυτόχρονα, πιστεύω ότι στην περίπτωση του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου δεν έχουμε να κάνουμε με δύο κράτη που το μόνο που διαφωνούν είναι στην εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου της Θαλάσσης (ΔΔτΘ, 1982) αλλά με ένα κράτος, την Τουρκία, που επικαλείται παλιά αποικιοκρατικά «δικαιώματα» και αρνείται το ΔΔτΘ. Για αυτό, η προσέγγιση ότι τα δύο κράτη έχουν μεταξύ τους προβλήματα που προκύπτουν απλά από την εφαρμογή του ΔΔτΘ και η λύση τους είναι θέμα διαλόγου, είναι ανεπαρκής.
Η δική μου ανάγνωση διαφέρει ριζικά από την κυρίαρχη ανάγνωση. Τα προβλήματα στο Αιγαίο ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία δεν προκύπτουν μονοσήμαντα από τις διαφωνίες και αμφισβητήσεις ως προς την εφαρμογή του ΔΔτΘ. Αντίθετα, προκύπτουν, ακόμα, από έναν μοναδικό τρόπο στην ιστορία της πολιτισμένης ανθρωπότητας -και προκλητικότητα- επιβολής των επιδιώξεων της Τουρκίας: Την επαναφορά «δικαιωμάτων» από την εποχή της αποικιοκρατίας.
Τα «ιστορικά επιχειρήματα» της Τουρκίας δεν έχουν ούτε ιστορική, ούτε νομική βάση
Η Τουρκία αμφισβητεί την ελληνικότητα ορισμένων «βράχων και βραχονησίδων» (όπως τα ορίζει το ΔΔτΘ), ακόμα και νησίδων, που ανήκουν στο σύμπλεγμα των Δωδεκανήσων. Επικαλείται κενά στις διεθνείς συμφωνίες που τα αφορούν και επιδιώκει να βάλει προς διαπραγμάτευση τμήματα της εδαφικής και θαλάσσιας (κατά το ΔΔτΘ «μη ξερό έδαφος») κυριαρχίας και δικαιωμάτων της Ελλάδας. Επικαλείται δε το επιχείρημα, ότι τάχα δεν είχαν παραδοθεί στην Ιταλία όλες οι νησίδες και βράχοι των Δωδεκανήσων μετά τον οθωμανικό-ιταλικό πόλεμο. Ας εξετάσουμε προσεκτικά το τουρκικό επιχείρημα:
Πρώτον, και πολύ σημαντικό, τα Δωδεκάνησα, όλο το σύμπλεγμα, και ο τελευταίος βράχος του, δεν ανήκαν ποτέ στην Τουρκία. Ούτε για ένα δευτερόλεπτο στη διάρκεια της ιστορίας από την γέννηση του τουρκικού κράτους. Η Τουρκία ουδέποτε είχε δικαιώματα σε οτιδήποτε που έχει σχέση με τα Δωδεκάνησα.
Δεύτερον, η Ελλάδα «παρέλαβε» τα Δωδεκάνησα από τους Βρετανούς που τα πήραν μετά την γερμανική κατοχή που είχε διαδεχτεί εκείνη των Ιταλών. Οι τελευταίοι έκαναν τα Δωδεκάνησα αποικία τους μετά την ήττα των Οθωμανών στον μεταξύ τους πόλεμο το 1913. Μη ξεχνάμε ότι τότε ήταν η περίοδος που αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες αναλάμβαναν αποικίες των ηττημένων, όπως οι Ιταλοί από τους Οθωμανούς και αργότερα η Γαλλία και η Βρετανία οθωμανικές αποικίες στη Μέση Ανατολή (όπως Παλαιστίνη, Λίβανο και Ιράκ). Κατά συνέπεια μέχρι να ενταχθούν τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα, πέρασαν για μικρό ή μεγάλο διάστημα από τα χέρια τεσσάρων διαφορετικών κρατών-αποικιοκρατικών αυτοκρατοριών, αλλά ποτέ από τα χέρια της Τουρκίας. Τέλος, θυμίζω ότι τουλάχιστον το 93% του πληθυσμού των Δωδεκανήσων αυτοπροσδιορίζονταν από το 19ο αιώνα ως Έλληνες.
Τρίτο, συχνά η Τουρκία, και μάλιστα επίσημα, θεωρεί τον εαυτό της ως μη διάδοχο κράτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ιδιαίτερα όταν γίνεται αναφορά στα εγκλήματα της τελευταίας, όπως είναι η γενοκτονία των Πόντιων και των Αρμενίων. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να διεκδικεί ουδεμία κληρονομιά αυτής της αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας.
Τέταρτο, ας υποθέσουμε ότι η Τουρκία διεκδικεί, εκ του πονηρού, σε ορισμένα ζητήματα την οθωμανική συνέχεια και την απαρνιέται σε ορισμένα άλλα, καθώς και ότι στα πρώτα συγκαταλέγονται και τα Δωδεκάνησα. Τότε είναι η ίδια η Οθωμανική αυτοκρατορία της οποίας η Τουρκία «είναι συνέχεια», που τα παρέδωσε όλα τα Δωδεκάνησα και κατά συνέπεια δεν δικαιούται σήμερα να ζητά η τελευταία οτιδήποτε.
Το πέμπτο είναι και το πιο κρίσιμο σημείο: Όταν η Τουρκία εμφανίζεται ως η συνέχεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και διεκδικεί επιστροφή δικαιωμάτων και κυριαρχίας για εδάφη/θάλασσες που η τελευταία έδωσε σε τρίτες χώρες, σε μια πρώτη ματιά ζητά την αναθεώρηση διεθνών συμφωνιών που συμφωνήθηκαν υπό άλλες συνθήκες. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν ζητά απλά μια «ειδική» εφαρμογή του ΔΔτΘ. Δεν ζητά πίσω εδάφη και νησίδες/βραχονησίδες που απώλεσε η ίδια ως Τουρκία. Το εξωφρενικό είναι ότι ζητά πίσω εδάφη και θαλάσσια δικαιώματα που τα κατείχε μια αποικιοκρατική αυτοκρατορία της οποίας και η ίδια ήταν τμήμα.
Με άλλα λόγια, η Τουρκία επιδιώκει να ανατρέψει την σύγχρονη παγκόσμια ιστορία, το περί δικαίου αίσθημα, αλλά και το ίδιο το Διεθνές Δίκαιο. Ζητά πίσω εδάφη και δικαιώματα που δεν κατείχε η ίδια, αλλά μια αποικιοκρατική αυτοκρατορία. Με άλλα λόγια επιθυμεί να εμφανίσει ως σύγχρονα διεκδικούμενα δικαιώματά της, ξεπερασμένες αποικιοκρατικές πρακτικές και κατοχές. Η Τουρκία είναι (όταν, βέβαια, την βολεύει), η πρώτη «κληρονόμος» αποικιοκρατικής δύναμης που θεωρεί ότι οι αποικίες αποτελούν ακόμα και σήμερα κληρονομιά της. Ότι, κατά προέκταση, έχει δικαιώματα πάνω στα πρώην αποικιακά εδάφη. Άποψη που είναι παντελώς εχθρική προς την ιστορία, το διεθνές δίκαιο, τους κανόνες καλής γειτονίας.
Τα «νομικά επιχειρήματα»
Τι επικαλείται η Τουρκία προκειμένου να στηρίξει νομικά την δεύτερη απαίτησή της ως προς τα Δωδεκάνησα (την αποστρατιωτικοποίησή τους); Την συμφωνία των Παρισίων του 1947. Μόνο που η ίδια δεν είναι «συμμέτοχος» αυτής της Συμφωνίας. Κατά συνέπεια δεν δικαιούται να επικαλείται και να ελέγχει μια διακρατική συμφωνία ανάμεσα σε τρίτα κράτη (άρθρο 34 της Βιέννης), τα οποία (σε αντίθεση με εκείνη) δεν έχουν σήμερα καμία αντίρρηση για την ελληνική πολιτική στα Δωδεκάνησα τμήμα της ελληνικής πολιτείας. Ουδέν κράτος, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο δεν έχει δικαιώματα και ούτε του πέφτει λόγος επί συμφωνιών, συνθηκών, συμβάσεων που δεν είναι μέρος τους.
Θυμίζω δε, ότι η πρόβλεψη για αποστρατιωτικοποίηση έγινε μετά από επιμονή της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Ο Μολότοφ, αφού συναίνεσε για την παράδοση των νησιών στην Ελλάδα, είχε υπογραμμίσει ότι δεν θα ήταν επιτρεπτό να χρησιμοποιηθούν αυτά σε βάρος της Σοβιετικής Ένωσης στον επερχόμενο ψυχρό πόλεμο. Ακόμα, στην ίδια διάσκεψη στο Παρίσι, Φλεβάρης του 1947, η Τουρκία υπέβαλλε το αίτημα το Καστελόριζο και η Σύμη να μην επιστραφούν στην Ελλάδα λόγο της εγγύτητάς τους προς τον κύριο κορμό της Τουρκίας. Αίτημα που απορρίφθηκε «μετά επαίνων». Τα νησιά, επιπλέον, σημειώνω, έχουν σύμφωνα με το ΔΔτΘ (άρθρο 121, παράγραφος 2 αλλά και 3) όλα τα δικαιώματα της ηπειρωτικής χώρας ως προς τις θαλάσσιες ζώνες.
Στις διαπραγματεύσεις για το ΔΔτΘ του 1982, τέθηκε από την Κολομβία θέμα να εισαχθεί το «κριτήριο της απόστασης» ώστε μην έχουν δικαιώματα νησίδες και βραχονησίδες που βρίσκονται μακριά από το ηπειρωτικό τμήμα της χώρας τους και κοντά σε μια τρίτη (Nordquist 336, παράγραφο 121.7). Αίτημα που απορρίφθηκε, επίσης μετά πολλών επαίνων, από την διάσκεψη διαμόρφωσης του ΔΔτΘ. Και ασφαλώς αν απορρίφθηκε για τις βραχονησίδες, απορρίφθηκε πολύ περισσότερο για νησιά όπως είναι το Καστελόριζο.
Κατά συνέπεια, οι αιτιάσεις της Τουρκίας για τον χαρακτήρα, τις αποστάσεις και τα δικαιώματα των Δωδεκανήσων δεν έχουν καμία νομική και ιστορική βάση.
Συνοψίζω, η Τουρκία ζητά δικαιώματα που δεν κατείχε ούτε για μια μέρα. Ζητά να τις αποδοθούν δικαιώματα που είχε η Οθωμανική αποικιοκρατία, της οποίας συχνά λέει ότι δεν είναι συνέχεια. Αλλά ανεξάρτητα αυτής της άρνησης, αυτά που ζητά είναι επιστροφή αποικιοκρατικών ρυθμίσεων. Κάτι που δεν κάνει καμιά σοβαρή χώρα στον Κόσμο. Δεν το επιτρέπει το Διεθνές Δίκαιο, αλλά και οι αποφάσεις της παγκόσμιας κοινότητας, όπως του ΟΗΕ. Ζητά, επίσης, αποστρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων, εμφανιζόμενη η ίδια ως συνέχεια της Σοβιετικής Ένωσης που μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να ακούγεται.
Εμείς του ΠΡΑΤΤΩ, ως Έλληνες αριστεροί και πατριώτες, θέλουμε ειρήνη και παλεύομαι για αυτήν. Ταυτόχρονα, όμως, πιστεύουμε ότι η πατρίδα μας δικαιούται της υπεράσπισης των δικαίων της. Και εμείς οφείλουμε να την υπερασπιστούμε με τη διπλωματία, το δίκαιο, και όποιο άλλο μέσο χρειαστεί. Μας το επιβάλλει η συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή της βόρειας Κύπρου και μας το υπενθυμίζει η συσσώρευση επιθετικών στρατιωτικών συστημάτων από την Τουρκία στο Αιγαίο.
ΥΓ 1 Ελπίζω η ελληνική κυβέρνηση να μην συζήτησε με την Τουρκική για διαδικασίες και συσκέψεις επί του Κυπριακού. Σε Ελλάδα και Τουρκία δεν τους πέφτει λόγος για όλα όσα σχετίζονται με την εσωτερική λειτουργία, ρυθμίσεις και ζωή της Κύπρου. Αυτά είναι υπόθεση αποκλειστικά των Κυπρίων που οφείλουμε να τους στηρίζουμε με όλα τα μέσα που διαθέτουμε. Βέβαια η Τουρκία αμφισβητεί την ανεξαρτησία της Κύπρου. Ελπίζω να μην την ακολουθήσει η σημερινή ελληνική κυβέρνηση.
ΥΓ 2 Ελπίζω, η ελληνική κυβέρνηση να μην συζητά τα τουρκικά αιτήματα για αποστρατιωτικοποίηση ελληνικών νησιών, όπως της Δωδεκανήσου. Ακόμα και η δική της επιπόλαια υποχωρητικότητα πρέπει να έχει όρια.
-------
(Text by Nikos Kotzias, Minister of Foreign Affairs / Pratto on the Turkish objections to the Dodecanese)
Turkey raises the issue of "demilitarization" of the Dodecanese and sovereignty over islands and islets of the same complex (and not only). He wants the Greek islands disarmed. She talks about the demilitarization of Greek areas, while she has set up the "Army of the Aegean" targeting the Greek islands. We saw her real intentions in Cyprus and Imia.
I strongly believe that the two countries, Greece and Turkey, should not resolve their "differences" by military means. At the same time, I believe that in the case of the Aegean and the Eastern Mediterranean we are not dealing with two states that only disagree on the application of International Maritime Law (ICT, 1982) but with one state, Turkey, which invokes old colonialism. " rights ”and denies the ICC. For this reason, the approach that the two countries have problems with each other that arise simply from the implementation of the ICT and their solution is a matter of dialogue, is insufficient.
My reading is radically different from the mainstream reading. The problems in the Aegean between Greece and Turkey do not arise unequivocally from the disagreements and disputes regarding the implementation of the ICC. On the contrary, they still arise from a unique way in the history of civilized humanity - and provocation - of enforcing Turkey's aspirations: the restoration of "rights" from the colonial era.
Turkey's "historical arguments" have neither a historical nor a legal basis
Turkey disputes the Greekness of some "rocks and islets" (as defined by the ICRC), even islands, which belong to the Dodecanese complex. He invokes gaps in the international agreements that concern them and seeks to negotiate parts of the territorial and maritime (according to the ICCPR "non-dry land") sovereignty and rights of Greece. He argues that not all the islands and rocks of the Dodecanese were immediately handed over to Italy after the Ottoman-Italian war. Let us carefully consider the Turkish argument:
First, and most importantly, the Dodecanese, the whole complex, and its last rock, never belonged to Turkey. Not for a second during the history of the birth of the Turkish state. Turkey has never had rights in anything related to the Dodecanese.
Second, Greece "received" the Dodecanese from the British who took it after the German occupation that had succeeded that of the Italians. The latter made the Dodecanese their colony after the defeat of the Ottomans in their war in 1913. Let us not forget that then was the period when colonial empires took over colonies of the defeated, such as the Italians from the Ottomans and later France and Britain from the Ottomans. Middle East (such as Palestine, Lebanon and Iraq). Consequently, until the Dodecanese joined Greece, they passed for a short or long time into the hands of four different colonial empires, but never into the hands of Turkey. Finally, I remind you that at least 93% of the population of the Dodecanese have identified themselves since the 19th century as Greeks.
Third, Turkey often, and even officially, considers itself a non-successor state to the Ottoman Empire, especially when reference is made to the latter's crimes, such as the genocide of the Pontians and Armenians. Consequently, he can not claim any inheritance of this colonial empire.
Fourth, let us assume that Turkey slyly claims the Ottoman continuity on some issues and denies it on others, and that the Dodecanese are among the first. Then it is the Ottoman Empire itself whose Turkey "is a continuation", which handed over all the Dodecanese and therefore is not entitled today to ask the latter for anything.
The fifth is the most crucial point: When Turkey appears as the continuation of the Ottoman Empire and claims the return of rights and sovereignty over lands / seas that the latter gave to third countries, at first glance it calls for the revision of international agreements agreed under other conditions. In reality, however, it does not simply require a "special" application of the ICC. It does not ask for back lands and islets / rocky islets that it lost as Turkey. What is outrageous is that he is demanding back land and maritime rights held by a colonial empire of which he was a part.
In other words, Turkey seeks to overthrow modern world history, the sense of justice, but also International Law itself. It demands back lands and rights that it did not own, but a colonial empire. In other words, it wants to present as its modern claimed rights, outdated colonial practices and occupations. Turkey is (when, of course, convenient) the first "heir" of a colonial power that considers the colonies to be its heritage even today. That, by extension, it has rights over the former colonial territories. A view that is completely hostile to history, international law, the rules of good neighborliness.
The "legal arguments"
What does Turkey invoke in order to legally support its second demand regarding the Dodecanese (their demilitarization)? The Paris Agreement of 1947. Except that she is not a "participant" in this Agreement. Consequently, he has no right to invoke and control a transnational agreement between third states (Article 34 of Vienna), which (in contrast to that) currently have no objection to Greek policy in the Dodecanese part of the Greek state. No state, according to international law, has rights and does not have any say in agreements, treaties, conventions that are not part of them.
Let me remind you that the provision for demilitarization was made after the insistence of the then Soviet Union. Molotov, after agreeing to the surrender of the islands to Greece, had stressed that they would not be allowed to be used against the Soviet Union in the coming Cold War. Also, at the same conference in Paris, in February 1947, Turkey submitted the request that Kastelorizo and Symi not be returned to Greece because of their proximity to the main body of Turkey. Request rejected "after praise". The islands, moreover, I note, have in accordance with the ICT (Article 121, paragraph 2 but also 3) all the rights of the mainland with regard to maritime zones.
In the 1982 GATT negotiations, Colombia raised the issue of introducing the "distance criterion" so that islands and islets far from the mainland and close to a third do not have rights (Nordquist 336, paragraph 121.7). . A request that was rejected, also after many praises, by the conference of the formation of the TIF. And of course if it was rejected for the rocky islets, it was rejected much more for islands such as Kastelorizo.
Consequently, Turkey's objections to the character, distances and rights of the Dodecanese have no legal or historical basis.
In short, Turkey is asking for rights it did not hold for a single day. He demands that they be given the rights of the Ottoman colonialism, which he often says are not a continuation. But despite this denial, what he is asking for is a return to colonial rule. Something that no serious country in the world does. It is not allowed by international law, but also by the decisions of the world community, such as the UN. It also calls for the demilitarization of the Dodecanese, appearing itself as a continuation of the Soviet Union that can only be heard as a joke.
We of PRATTO, as Greek leftists and patriots, want peace and I fight for it. At the same time, however, we believe that our country is entitled to defend its rights. And we must defend it with diplomacy, law, and whatever other means are needed. We are forced to do so by the continuing illegal occupation of northern Cyprus and we are reminded of this by the accumulation of aggressive military systems from Turkey in the Aegean.
PS 1. I hope the Greek government did not discuss with the Turkish government about procedures and meetings on the Cyprus issue. In Greece and Turkey they do not have to talk about everything related to the internal operation, regulations and life of Cyprus. This is a matter exclusively for the Cypriots that we must support with all the means at our disposal. Of course, Turkey questions the independence of Cyprus. I hope the current Greek government does not follow it.
PS 2. I hope that the Greek government does not discuss the Turkish demands for demilitarization of Greek islands, such as the Dodecanese. Even its own superficial obedience must have limits.
I strongly believe that the two countries, Greece and Turkey, should not resolve their "differences" by military means. At the same time, I believe that in the case of the Aegean and the Eastern Mediterranean we are not dealing with two states that only disagree on the application of International Maritime Law (ICT, 1982) but with one state, Turkey, which invokes old colonialism. " rights ”and denies the ICC. For this reason, the approach that the two countries have problems with each other that arise simply from the implementation of the ICT and their solution is a matter of dialogue, is insufficient.
My reading is radically different from the mainstream reading. The problems in the Aegean between Greece and Turkey do not arise unequivocally from the disagreements and disputes regarding the implementation of the ICC. On the contrary, they still arise from a unique way in the history of civilized humanity - and provocation - of enforcing Turkey's aspirations: the restoration of "rights" from the colonial era.
Turkey's "historical arguments" have neither a historical nor a legal basis
Turkey disputes the Greekness of some "rocks and islets" (as defined by the ICRC), even islands, which belong to the Dodecanese complex. He invokes gaps in the international agreements that concern them and seeks to negotiate parts of the territorial and maritime (according to the ICCPR "non-dry land") sovereignty and rights of Greece. He argues that not all the islands and rocks of the Dodecanese were immediately handed over to Italy after the Ottoman-Italian war. Let us carefully consider the Turkish argument:
First, and most importantly, the Dodecanese, the whole complex, and its last rock, never belonged to Turkey. Not for a second during the history of the birth of the Turkish state. Turkey has never had rights in anything related to the Dodecanese.
Second, Greece "received" the Dodecanese from the British who took it after the German occupation that had succeeded that of the Italians. The latter made the Dodecanese their colony after the defeat of the Ottomans in their war in 1913. Let us not forget that then was the period when colonial empires took over colonies of the defeated, such as the Italians from the Ottomans and later France and Britain from the Ottomans. Middle East (such as Palestine, Lebanon and Iraq). Consequently, until the Dodecanese joined Greece, they passed for a short or long time into the hands of four different colonial empires, but never into the hands of Turkey. Finally, I remind you that at least 93% of the population of the Dodecanese have identified themselves since the 19th century as Greeks.
Third, Turkey often, and even officially, considers itself a non-successor state to the Ottoman Empire, especially when reference is made to the latter's crimes, such as the genocide of the Pontians and Armenians. Consequently, he can not claim any inheritance of this colonial empire.
Fourth, let us assume that Turkey slyly claims the Ottoman continuity on some issues and denies it on others, and that the Dodecanese are among the first. Then it is the Ottoman Empire itself whose Turkey "is a continuation", which handed over all the Dodecanese and therefore is not entitled today to ask the latter for anything.
The fifth is the most crucial point: When Turkey appears as the continuation of the Ottoman Empire and claims the return of rights and sovereignty over lands / seas that the latter gave to third countries, at first glance it calls for the revision of international agreements agreed under other conditions. In reality, however, it does not simply require a "special" application of the ICC. It does not ask for back lands and islets / rocky islets that it lost as Turkey. What is outrageous is that he is demanding back land and maritime rights held by a colonial empire of which he was a part.
In other words, Turkey seeks to overthrow modern world history, the sense of justice, but also International Law itself. It demands back lands and rights that it did not own, but a colonial empire. In other words, it wants to present as its modern claimed rights, outdated colonial practices and occupations. Turkey is (when, of course, convenient) the first "heir" of a colonial power that considers the colonies to be its heritage even today. That, by extension, it has rights over the former colonial territories. A view that is completely hostile to history, international law, the rules of good neighborliness.
The "legal arguments"
What does Turkey invoke in order to legally support its second demand regarding the Dodecanese (their demilitarization)? The Paris Agreement of 1947. Except that she is not a "participant" in this Agreement. Consequently, he has no right to invoke and control a transnational agreement between third states (Article 34 of Vienna), which (in contrast to that) currently have no objection to Greek policy in the Dodecanese part of the Greek state. No state, according to international law, has rights and does not have any say in agreements, treaties, conventions that are not part of them.
Let me remind you that the provision for demilitarization was made after the insistence of the then Soviet Union. Molotov, after agreeing to the surrender of the islands to Greece, had stressed that they would not be allowed to be used against the Soviet Union in the coming Cold War. Also, at the same conference in Paris, in February 1947, Turkey submitted the request that Kastelorizo and Symi not be returned to Greece because of their proximity to the main body of Turkey. Request rejected "after praise". The islands, moreover, I note, have in accordance with the ICT (Article 121, paragraph 2 but also 3) all the rights of the mainland with regard to maritime zones.
In the 1982 GATT negotiations, Colombia raised the issue of introducing the "distance criterion" so that islands and islets far from the mainland and close to a third do not have rights (Nordquist 336, paragraph 121.7). . A request that was rejected, also after many praises, by the conference of the formation of the TIF. And of course if it was rejected for the rocky islets, it was rejected much more for islands such as Kastelorizo.
Consequently, Turkey's objections to the character, distances and rights of the Dodecanese have no legal or historical basis.
In short, Turkey is asking for rights it did not hold for a single day. He demands that they be given the rights of the Ottoman colonialism, which he often says are not a continuation. But despite this denial, what he is asking for is a return to colonial rule. Something that no serious country in the world does. It is not allowed by international law, but also by the decisions of the world community, such as the UN. It also calls for the demilitarization of the Dodecanese, appearing itself as a continuation of the Soviet Union that can only be heard as a joke.
We of PRATTO, as Greek leftists and patriots, want peace and I fight for it. At the same time, however, we believe that our country is entitled to defend its rights. And we must defend it with diplomacy, law, and whatever other means are needed. We are forced to do so by the continuing illegal occupation of northern Cyprus and we are reminded of this by the accumulation of aggressive military systems from Turkey in the Aegean.
PS 1. I hope the Greek government did not discuss with the Turkish government about procedures and meetings on the Cyprus issue. In Greece and Turkey they do not have to talk about everything related to the internal operation, regulations and life of Cyprus. This is a matter exclusively for the Cypriots that we must support with all the means at our disposal. Of course, Turkey questions the independence of Cyprus. I hope the current Greek government does not follow it.
PS 2. I hope that the Greek government does not discuss the Turkish demands for demilitarization of Greek islands, such as the Dodecanese. Even its own superficial obedience must have limits.
(Κείμενο του Νίκου Κοτζιά, τ. Υπ. Εξωτερικών/Πράττω για τις τουρκικές αιτιάσεις για τα Δωδεκάνησα)[ΕΛ/EN]
Σχόλια