|
Με τον ευρωπαϊκό φόρο εισοδήματος, ο
οποίος θα διατίθεται στις
διαρθρωτικά αδύναμες χώρες, δύο
έγκριτοι οικονομικοί φορείς
φιλοδοξούν να δώσουν λύση στο
πρόβλημα των ανισορροπιών στην
ευρωζώνη.
Όπως σημειώνεται σε δημοσίευμα της
DW, όλα δείχνουν ότι προς το παρόν
τουλάχιστον το ευρώ δεν πρόκειται να
καταρρεύσει. Μακροπρόθεσμα την
ύπαρξη του κοινού νομίσματος θα
διασφαλίσει η άρση των ανισορροπιών.
Ενδίδοντας σε μια υπεραπλούστευση θα
μπορούσαμε να πούμε ότι χώρες του
ευρωπαϊκού Νότου επιδιώκουν μεταφορά
κεφαλαίων από τις πλούσιες χώρες του
Βορρά.
Αυτές με τη σειρά τους είναι
διατεθειμένες να ανταποκριθούν, υπό
τον όρο ότι οι υπερχρεωμένες χώρες
θα εκχωρήσουν ένα ακόμη σημαντικό
μέρος της κυριαρχίας τους. Παρά το
δημοσιονομικό σύμφωνο και τον έλεγχο
των προϋπολογισμών που αυτό εγγυάται,
δεν έχει δοθεί ακόμη λύση στο μείζον
ζήτημα της άρσης των ανισορροπιών
εντός της ευρωζώνης.
Ο ευρωπαϊκός φόρος εισοδήματος
Τη λύση υποστηρίζουν ότι έχουν βρει
η εταιρεία οικονομικών ελεγκτών
PricewaterhouseCoopers
(PwC)
και το Ινστιτούτο Μελετών της
Παγκόσμιας Οικονομίας που εδρεύει
στο Αμβούργο (HWWI).
Οι δύο φορείς προτείνουν την
καθιέρωση ενός ευρωπαϊκού φόρου
εισοδήματος, ο οποίος θα αντιστοιχεί
στο 10% του εθνικού φόρου
εισοδήματος. Ανάλογα με τον πληθυσμό
τους οι χώρες-μέλη θα παίρνουν πίσω
κατ' αποκοπή ένα συγκεκριμένο ποσό.
Και όπως εξηγεί ο Νόρμπερτ
Βινκελγιόχαν, εκπρόσωπος της
PwC:
«Με τον τρόπο αυτόν θα έχουμε μια
εισφορά, το ύψος της οποίας θα
εξαρτάται από το εισόδημα αλλά και
μια ανεξάρτητη από το εισόδημα
καταβολή χρημάτων».
Οι δύο οργανισμοί δεν επέλεξαν
τυχαία τον φόρο εισοδήματος, όπως
εξηγεί ο διευθυντής του Ινστιτούτου
Μελετών της Παγκόσμιας Οικονομίας
Τόμας Στραουμπχάαρ: «Αυτό οφείλεται
στο γεγονός ότι πιστεύουμε πως ο
φόρος εισοδήματος αντανακλά με τις
λιγότερες αλλοιώσεις τη δυναμική
μιας οικονομίας».
«Το όλο εγχείρημα θα πρέπει να
στηριχθεί στη βάση της ανακατανομής»
Επειδή τα φορολογικά έσοδα αποτελούν
απλώς βάση αναφοράς, το όλο
εγχείρημα δεν συνεπάγεται παρέμβαση
στην εθνική φορολογική πολιτική των
κρατών-μελών. Δεν είναι ούτε
εναρμόνιση της φορολογικής πολιτικής
ή των συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας,
επισημαίνει ο Νόρμπερτ Βινκελγιόχαν
και διευκρινίζει: «Χρειαζόμαστε τα
διαφοροποιημένα στοιχεία προκειμένου
να συντηρήσουμε τον ανταγωνισμό,
ωστόσο εξίσου αναγκαία είναι η
δημοσιονομική ένωση. Το όλο
εγχείρημα θα πρέπει να στηριχθεί στη
βάση της ανακατανομής».
Οι συντελεστές της μελέτης δεν
θέλουν να συγχέεται η «ανακατανομή»
με τη «μεταφορά κεφαλαίων», προς την
οποία αντιδρούν αλλεργικά οι
Γερμανοί. Κι αυτό γιατί στην
περίπτωση της δημοσιονομικής ένωσης
επί τη βάσει του ευρωπαϊκού φόρου
εισοδήματος, βοήθεια θα λαμβάνει μια
χώρα μόνον εφόσον θεωρείται «διαρθρωτικά
αδύναμη». Σε ποιο πεδίο θα
διοχετεύει κάθε χώρα αυτούς τους
ευρωπαϊκούς πόρους θα το αποφασίζει
η ίδια. Οι συντελεστές της μελέτης
δεν επιδιώκουν τη σύσταση μιας νέας
αρχής που θα αποφασίζει για τη
διάθεση των πόρων. Και όπως εξηγεί ο
Τόμας Στραουμπχάαρ: «Σε κάθε χώρα
είναι διαφορετικά τα αίτια των
διαρθρωτικών ανισορροπιών. Η Ελλάδα
χρειάζεται θεσμικές δομές, από τη
δημόσια διοίκηση και το κράτος
δικαίου μέχρι το πλαίσιο ιδιοκτησίας,
το οποίο θα πρέπει να διασφαλιστεί.
Η Ισπανία θα πρέπει να διαθέσει
κεφάλαια για την εξυγίανση των
τραπεζών».
To
σχέδιο θα επιβάρυνε τη Γερμανία κατά
30 δισ. ευρώ
Ωστόσο, διευκρινίζει ο διευθυντής
του Ινστιτούτου Μελετών της
Παγκόσμιας Οικονομίας, είναι
απαραίτητο «να υπάρχει ένας
επίτροπος Νομισματικών Υποθέσεων με
ισχυρή εντολή, ο οποίος θα εποπτεύει
τη διάθεση των πόρων και εάν
χρειαστεί θα κάνει χρήση του βέτο».
Η υλοποίηση του εν λόγω σχεδίου θα
επιβάρυνε τη Γερμανία κατά 30 δισ.
ευρώ ετησίως. Το ποσό αυτό είναι
κατά πολύ μικρότερο από τις
εγγυήσεις που έχει αναλάβει το
Βερολίνο στο πλαίσιο του μονίμου
μηχανισμού στήριξης.
Στραουμπχάαρ και Βινκελγιόχαν
συμφωνούν ότι ένα κοινό νόμισμα δεν
είναι δυνατόν να υπάρξει χωρίς
κόστος για τις πλούσιες χώρες.
Ωστόσο, το σχέδιο των δύο φορέων δεν
μπορεί να υλοποιηθεί παρά μόνο μετά
την υπέρβαση της παρούσας κρίσης.
|
Σχόλια