Η ουτοπία της ομοψυχίας και o Τουλούζ Λοτρέκ

Γράφει η  Ρίτσα Μασούρα  

Τελικά, είμαστε λαός ευκολόπιστος; Μήπως απλώς κυκλοθυμικός; Αναρωτιέμαι συχνά για τη φυλή μας, ιδιαίτερα τώρα που τίποτα δεν είναι με το μέρος μας και η μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας αποσυντίθεται στους διαδρόμους των γυάλινων κτιρίων της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες.

Ο έμμεσος εξοστρακισμός του Παπακωνσταντίνου και η αντικατάστασή του από τον Βενιζέλο ήταν σαν μια έκρηξη αισιοδοξίας για τους αιθεροβάμονες ή μια αχτίδα φωτός ανάμεσα στα ως χθες ερμητικά κλειστά συρόμενα ακριβής γερμανικής μάρκας για τους συγκρατημένους.

Οι περισσότεροι επιδόθηκαν σε βαθιές εισπνοές – εκπνοές, αφέθηκαν σ' ένα χαμόγελο, κάποιοι είπαν, ας πάμε γυμναστήριο, κομμωτήριο, πάμε για ψώνια, εκδρομή, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Ηταν όμως αρκετό το if not... if not... του Γιουνκέρ τη Δευτέρα το βράδυ για να επιστρέψουμε στην ελληνική εσωστρέφεια, να αποκτήσουμε ξανά το ύφος του αδικημένου, να ανασύρουμε τις κουβέντες περί κατοχής, περί αντισυνταγματικότητας του Μνημονίου, περί ξένης εκμετάλλευσης πετρελαίων και φυσικών πόρων.

Το «if not» του Γιουνκέρ έγινε η αφορμή. Ο πρώην Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, ο Εργατικός Τζακ Στρο, είπε να τα μαζέψουμε και να φύγουμε από το ευρώ. «Αφήστε την Ελλάδα να χρεοκοπήσει», δήλωσε ο εκκεντρικός δήμαρχος του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον. Μου θύμισε τον Ζισκάρ Ντ' Εστέν. Το ίδιο είχε πει κι εκείνος τον Μάιο. Τη Δευτέρα, το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» κυκλοφόρησε με εξώφυλλο την κηδεία του ευρώ, σκεπασμένο με την ελληνική σημαία. Κόλαση. Κι εμείς, σαν κομπάρσοι σε άθλια μεταφρασμένη τραγωδία του Δάντη αναζητούμε άλλοθι, συνωστιζόμενοι στις πλατείες, στους καφενέδες και στις παραλίες.

Ποιος μπορεί να πιστέψει τι, από τη στιγμή που δεν έχουμε ξεφύγει οριστικά από την εικόνα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Ιδού η εικόνα μας: Περιμένουμε τον υπουργό να ανακοινώσει ελαφρύνσεις, δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών ή να αφήσει παράθυρα για αναβίωση του πελατειακού κράτους για μας τους λίγους, τους κομματικούς φίλους. Οι συνδικαλιστές επιμένουν στο «ολόφωτο» παραμύθι τους, σαν το φως της ΔΕΗ και ο κρατισμός παραμένει λαμπρό σύμβολο της προόδου. Αναζητείται ομοψυχία. Ο Χατζιδάκις φοβόταν τη λέξη. Ελεγε πως δεν θα συντελεστεί. Οι Ελληνες ξυπνούν, αλλά για λίγο, αφού μετά ξανακοιμούνται μακαρίως. Κι αυτή τη φορά η ανησυχία ξεπερνά τα ανεκτά όρια κινδύνου.

Ο πολύς Μπόρις Τζόνσον εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου απομακρύνει τις πόρνες, κλείνει τα στριπτιζάδικα και διώχνει από τις όχθες του Τάμεση τις βάρκες – σπίτια. Κι όμως, στην ίδια πόλη, στην γκαλερί Courtauld, από τώρα ως το Σεπτέμβριο εκτίθενται έργα του αγαπημένου των ιερόδουλων του Παρισιού Τουλούζ Λοτρέκ.  Κεντρικό θέμα, η αγαπημένη του μούσα, χορεύτρια του Μουλέν Ρουζ Jane Avril. Ο Τουλούζ Λοτρέκ, κοντός με μεγάλο κεφάλι, σεξομανής και αλκοολικός, υπήρξε τρόφιμος των οίκων ανοχής στη Μονμάρτρη. Ηταν το υιοθετημένο παιδί των ιερόδουλων, του εμπιστεύονταν τις μύχιες σκέψεις τους, τις λεσβιακές διαθέσεις τους κι εκείνος τις αποτύπωνε στους πίνακές του. Φαίνεται, όμως, ότι η σχέση του με την εξωτική περσόνα Avril ήταν ιδιαίτερη. Ο Γάλλος ζωγράφος προερχόταν από παλιά οικογένεια ευγενών της Γαλλίας. Η Jane Avril ήταν η κόρη μιας πόρνης. Κακοποιήθηκε στα παιδικά της, στα 13 της βγήκε στους δρόμους και είκοσι χρόνων βρέθηκε να χορεύει επαγγελματικά στο Μουλέν Ρουζ. Οι αντιθέσεις τους ένωσαν.

Το πρόσωπό της και το σώμα της ζουν μέσα από τις αφίσες του Τουλούζ Λοτρέκ. Εκείνος την ανέδειξε όταν σχεδίασε σε πόστερ για τις ανάγκες μιας μεγάλης παράστασης στο Παρίσι το χλωμό της πρόσωπο, το ψηλό, λυγερό κορμί με τα λεπτά άκρα, μια ορχιδέα σε φρενίτιδα που χόρευε μοναδικά καν καν. Πολλοί από τους επισκέπτες στην γκαλερί στο Λονδίνο προσπαθούν να διαβάσουν πίσω από τα πόστερ και τους πίνακες. Ηταν, άραγε, ερωτικοί σύντροφοι οι δυο τους; Πολύ πιθανό. Φαίνεται, όμως, ότι ο Λοτρέκ αναζητούσε σ' αυτήν ό,τι του έλειπε περισσότερο: μια πιστή φίλη. Στο κάτω κάτω, ήταν ένας άνθρωπος που τον καταδίωκαν οι δαίμονές του, οι αναπηρίες τον εμπόδιζαν να ζήσει φυσιολογικά και το αψέντι γινόταν η μεγάλη παρηγοριά. Η φιλία της Jane Avril δεν στάθηκε ικανή να σώσει τον εκπληκτικό ζωγράφο που χάθηκε στα 36 του. 

Kathimerini.gr,Αναδημοσίευση απο Newstrap.gr