Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Τα κρατικά κανάλια, πιστά στον ρόλο του προπαγανδιστή, ενθουσιάστηκαν βεβαίως και αναφέρθηκαν με τον δέοντα στόμφο στο γερμανικό βραβείο που έλαβε στο Βερολίνο ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου. Αλλά πόσοι άλλοι έχουν στέρεους λόγους να συμμεριστούν αυτόν τον ενθουσιασμό;  

Πόσοι, ακούγοντας τον βραβεύοντα πρόεδρο της «Ντόιτσε Μπανκ» κ. Γιόζεφ Ακερμαν να αποφαίνεται ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός «σε πολύ δύσκολες συνθήκες πήρε την απόφαση να ακολουθήσει την οδό της αλήθειας», δεν θα σκεφτούν ότι ο κ. Παπανδρέου βραβεύεται επειδή πορεύεται σε μια οδό που τη χάραξαν και του την υπέδειξαν ή του την επέβαλαν άλλοι, ανάμεσά τους φυσικά και οι Γερμανοί, τραπεζίτες και πολιτικοί;

Στην κατηγορία «Δύναμη της Αλήθειας» (ή της φιλαλήθειας σε άλλη μετάφραση, της ειλικρίνειας) βραβεύτηκε ο κ. Παπανδρέου. Αλλά ποιος ακριβώς φιλαλήθης Παπανδρέου κρίθηκε επαινετέος, ο προεκλογικός ή ο μετεκλογικός;  

Ενδεχομένως οι Γερμανοί βραβεύσαντες δεν παρακολουθούν επισταμένως τα ελληνικά δρώμενα. Εμείς ωστόσο, ζώντας εδώ, έχουμε τη δυνατότητα, την υποχρέωση μάλλον, να συγκροτούμε τη δική μας μνήμη και τη δική μας άποψη, η οποία, τι το λογικότερο, αποκλίνει από την άποψη της γερμανικής επιχειρηματικής ελίτ. 

Θυμόμαστε, λ.χ., τη «δύναμη της ειλικρίνειας» του κ. Παπανδρέου να αποκαλύπτεται πανηγυρικά στην προεκλογική περίοδο (όταν ήδη γνώριζε την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας) στη φράση - σφραγίδα «υπάρχουν λεφτά και ξέρουμε πού να τα βρούμε».  

Θυμόμαστε επίσης τον αντιπολιτευόμενο τότε κ. Παπανδρέου να καταγγέλλει σαν «εγκληματική πολιτική το ξεπούλημα ελεύθερων χώρων», τον δε κ. Παπακωνσταντίνου να αναθεματίζει σαν ληστρική και ανήθικη την περαίωση.  

Και, ω της ειλικρίνειας, ιδού και η («τελευταία των τελευταίων») περαίωση, ιδού και το Κατάρ στο Ελληνικό.

Τω όντι, η μετεκλογική πολιτεία του κ. Παπανδρέου, η κυβερνητική, πιστοποίησε τη συνέπεια του ίδιου και του κόμματός του. Δυο - τρία δείγματα: 

Τον Δεκέμβριο του 2009, στη συνέντευξη Τύπου κατά τη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, η πρωθυπουργική «δύναμη της φιλαλήθειας» οδηγεί στην εξής κατηγορηματική δέσμευση: «Δεν θα ληφθούν σκληρά μέτρα απέναντι στον κοσμάκη, στον μισθωτό και τον συνταξιούχο». Οπως και συνέβη άλλωστε... 

Κατηγορηματική ήταν επίσης η διαβεβαίωση ότι όλα τα σχέδια νόμου θα συζητούνται λεπτομερώς από τους κοινωνικούς εταίρους, διότι η διαβούλευση είναι δημοκρατία κ.τ.λ. κ.τ.λ. Και να που τώρα διαμαρτύρονται οι ίδιοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ επειδή αρκετά νομοσχέδια τα πρωτοβλέπουν στη Βουλή, μισή ώρα προτού υποχρεωθούν να τα υπερψηφίσουν.

Πού να τα γνωρίζουν όμως όλα τούτα οι Γερμανοί, ή μάλλον γιατί να τους συγκινούν. 

Ο,τι τους ενδιέφερε ήταν να επιβραβεύσουν τον Ελληνα πρωθυπουργό για τη «Δύναμη της Αλήθειας» που διαθέτει· για τη δύναμή του δηλαδή να υιοθετήσει και να υπηρετήσει τη δική τους πολιτική και οικονομική Αλήθεια. Τιμώντας τον, κατά κάποιο τρόπο αυτοβραβεύονται.