Το δολάριο πολλοί εμίσησαν... το χρήμα ουδείς

Το πρόβλημα για την Ευρώπη, βυθισμένη στην ύφεση και τον πληθωρισμό, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν ότι δεν είχε συναλλαγματικά αποθέματα, πράγμα που σημαίνει ότι οι συναλλαγές πραγματοποιούνταν με υψηλό κόστος. Για τη διευκόλυνση του εμπορίου, χωρίς να απαιτείται καταβολή μετά από κάθε συναλλαγή, ο Οργανισμός Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Ένωση Πληρωμών το 1950. Υποστηριζόταν από γραμμή πίστωσης σε δολάρια - 15 κράτη μέλη του EPU από τη Δυτική Ευρώπη είχαν τότε θεσπίσει ακριβείς συναλλαγματικές ισοτιμίες ως προοίμιο για την σύνδεση των επιπέδων των εγχώριων νομισμάτων τους και την άρση όλων των περιορισμών για το ενδο-ευρωπαϊκό εμπόριο. Αυτό αποτέλεσε το θεμέλιο λίθο του επιτυχούς Ευρωπαϊκού Προγράμματος Ανάκαμψης (το Σχέδιο Μάρσαλ), μέσω του οποίου οι ΗΠΑ βοήθησαν στην αποκατάσταση των οικονομιών της Ευρώπης.

Σήμερα, οι περισσότερες αναπτυσσόμενες οικονομίες, με εξαίρεση λίγες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, εξακολουθούν να επιλέγουν να συνδέουν τις εγχώριες μακροοικονομικές ρυθμίσεις τους με τη σταθεροποίηση των συναλλαγματικών ισοτιμιών τους έναντι του δολαρίου, τουλάχιστον κατά διαστήματα.

Αλλά ο ρόλος του δολαρίου ως διεθνούς ρυθμιστή έχει αρχίσει να κλονίζεται, καθώς οι αναδυόμενες αγορές σε όλο τον κόσμο απογοητεύονται όλο και περισσότερο με τη σχεδόν μηδενικού επιτοκίου πολιτική της Fed, η οποία έχει προκαλέσει πλημμύρα  εισροών κεφαλαίων από τις ΗΠΑ. Αυτό, με τη σειρά του, έχει τροφοδοτήσει απότομες αυξήσεις στις συναλλαγματικές ισοτιμίες και μια απώλεια διεθνούς ανταγωνιστικότητας - εκτός αν οι πληγείσες κεντρικές τράπεζες παρέμβουν για να αγοράσουν δολάρια.

Πράγματι, από τα τέλη του 2003, όταν η Fed μείωσε τα επιτόκια στο 1%, προκαλώντας τη φούσκα των ακινήτων στις ΗΠΑ, τα αποθέματα σε δολάρια στις αναδυόμενες αγορές έχουν αυξηθεί έξι φορές, φτάνοντας τα 7 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2011. Η προκύπτουσα επέκταση της νομισματικής βάσης στις αναδυόμενες αγορές έχει οδηγήσει σε πολύ υψηλότερο πληθωρισμό στις χώρες αυτές από ότι στις ΗΠΑ, καθώς και σε τιμές-φούσκεςγια παγκόσμια αγαθά, ιδιαίτερα για το πετρέλαιο και τα βασικά είδη διατροφής.

Αλλά και οι ΗΠΑ είναι δυσαρεστημένες με τον τρόπο που λειτουργεί το δολάριο. Ενώ άλλες χώρες μπορούν να επιλέξουν να παρέμβουν, προκειμένου να σταθεροποιήσουν τις συναλλαγματικές ισοτιμίες τους με το κύριο αποθεματικό νόμισμα του κόσμου, οι ΗΠΑ, προκειμένου να διατηρηθεί η ρυθμιστική συνοχή, δεν έχουν τη δυνατότητα να παρέμβουν, και δεν έχουν τη δική τους συναλλαγματική πολιτική.

Δύο δεκαετίες νωρίτερα, οι ΗΠΑ πίεζαν την Ιαπωνία να επιτρέψει στο γεν να ενισχυθεί έναντι του δολαρίου, υποστηρίζοντας ότι οι αθέμιτες συναλλαγματικές πολιτικές της Ιαπωνίας ήταν υπεύθυνες για το αυξανόμενο διμερές εμπορικό έλλειμμα της Αμερικής. Ομοίως, η σημερινή στάση κατά της Κίνας στις ΗΠΑ - η οποία υπογραμμίζει τη συμβολή της Κίνας στην αύξηση του εμπορικού ελλείματος στην Αμερική - έχει ως στόχο να αναγκάσει τις κινεζικές αρχές να επιτρέψουν την ταχύτερη ανατίμηση του γιουάν.

Εδώ βρίσκεται το μεγάλο παράδοξο. Παρά το γεγονός ότι σε κανέναν δεν αρέσει ο ρυθμιστικός ρόλος του δολαρίου, οι κυβερνήσεις και οι ιδιωτικοί φορείς της αγοράς εξακολουθούν να το θεωρούν ως την καλύτερη επιλογή.

Στην πραγματικότητα, το εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ είναι κυρίως αποτέλεσμα της ανεπαρκούς αποταμίευσης, κυρίως της κυβέρνησης – και όχι μιας μη-ευθυγραμμισμένης συναλλαγματικής ισοτιμίας, όπως οι οικονομολόγοι έχουν κάνει τους πολιτικούς να πιστεύουν. Τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Ρόναλντ Ρίγκαν είχαν ως πηγή το περίφημο δίδυμο φορολογικό και εμπορικό έλλειμμα της δεκαετίας του 1980. Αυτά προκάλεσε το διμερές έλλειμμα με την Ιαπωνία να διευρυνθεί τη δεκαετία του 1980 και του 1990 και όχι το υποτιμημένο γεν.

Τα πολύ μεγαλύτερα δημοσιονομικά ελλείμματα των ΗΠΑ στη νέα χιλιετία, χάρη στους Προέδρους Μπους και Ομπάμα, προμηνύει μεγάλα - και επ 'αόριστον - εμπορικά ελλείμματα. Αλλά οι Αμερικανοί πολιτικοί συνεχίζουν να κατηγορούν την Κίνα, υποστηρίζοντας ότι φταίει το υποτιμημένο γιουάν.

Ο ισχυρισμός ότι η συναλλαγματική ανατίμηση θα μειώσει το εμπορικό πλεόνασμα της χώρας είναι λάθος, διότι, σε παγκόσμιο επίπεδο, οι εγχώριες επενδύσεις πέφτουν όταν η συναλλαγματική ισοτιμία ανατιμάται. Έτσι, όλο το αρνητικό τοπίο που δημιουργείται με την εχθρότητα κατά της Κίνας δεν βγάζει πουθενά.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα δεν έχουν σημασία, αν οι ΗΠΑ μπορούν να εκμεταλλευτούν την κεντρική τους θέση σύμφωνα με το πρότυπο του δολαρίου - δηλαδή αν χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματα του Δημοσίου με την πώληση ομολόγων σε ξένες κεντρικές τράπεζες σε σχεδόν μηδενικά επιτόκια.

Μπορεί τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα των ΗΠΑ και τα σχεδόν μηδενικά επιτόκια να είναι δικαιολογημένα γιατί βοηθούν να αναβιώσει η εγχώρια οικονομική ανάπτυξη και η δημιουργία θέσεων εργασίας; Πέντε χρόνια μετά την πιστωτική κρίση του 2007-2008, φαίνεται ότι δεν μπορούν. Και, ακόμη και χωρίς αιτιολόγηση, το τελευταίο κύμα των επικρίσεων κατά του δολαρίου φαίνεται ότι θα αυξηθεί σε ένταση ακόμη περισσότερο - και θα ενταθεί η αναζήτηση για ένα νέο ρυθμιστή.

Αλλά ο καλύτερος νέος ρυθμιστής - και ίσως το μόνο εφικτό σενάριο - θα είναι μια παλιά φόρμουλα: όπως το 1950 και 1960, οι ΗΠΑ θα πρέπει να θέσουν μετρίως θετικά και σταθερά επιτόκια, με επαρκή εγχώρια αποταμίευση για να δημιουργήσουν ένα (μικρό) εμπορικό πλεόνασμα. Η συνεργασία της Κίνας, ο μεγαλύτερος εξαγωγέας στον κόσμο και πιστωτής των ΗΠΑ, είναι απαραίτητη για τη διευκόλυνση και την ενθάρρυνση της μετάβασης στη νέα πραγματικότητα. Εκτός από την τρέχουσα κρίση του ευρώ, μια σταθερή σχέση γιουάν / δολαρίου είναι το κλειδί για την ανανεωμένη σταθερότητα των συναλλαγματικών ισοτιμιών σε όλη την Ασία και τη Λατινική Αμερική - όπως προβλεπόταν και στην αρχική Συμφωνία Bretton Woods του 1944.http://www.sofokleous10.gr