ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΥΠΑΓΟΡΕΥΣΑΝ ΟΙ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ
***
*
Ο Θεός είναι πρωτοπόρος .
Οι δε βασιλιάδες και πρωθυπουργοί, απανταχού της οικουμένης, γεννήθηκαν για να τον υπηρετούν - τελεία, παράγραφος.
Τότε που ήταν ακόμη δούκας της Ορλεάνης, ο Λουδοβίκος ΙΒ' είχε ζητήσει να ζωγραφίσουν στον θυρεό του έναν σκαντζόχοιρο ανάμεσα σε δύο ελάφια με φτερά, ενώ τους διέταξε επίσης να γράψουν, κάτω απ' το σύμπλεγμα των ζώων, τη μυστηριώδη φράση:
COMINUS ΕΤ EMINUS
δηλαδή: από κοντά και από μακριά - λες και αναφερόταν σε μανίκια. Εν πάση περιπτώσει, ο σκαντζόχοιρος στήριζε με τ' αγκάθια του μια κορόνα φτιαγμένη από κοχύλια του γένους Pecten. Κι ένας αυλικός, ονόματι Ντοναλτιέν ντε Ριζεράνς, που γνώριζε όλα τα ζώα της Γης διότι είχε ταξιδέψει κατ' επανάληψιν στις αποικίες, αφιέρωσε την προσοχή του σ' αυτό το εκκεντρικό έμβλημα, πιθανόν ένεκα της υποψίας ότι η προσοχή, εάν πάψεις να την αφιερώνεις, ατροφεί. Σημειωτέον πως ο αυλικός είχε συναναστραφεί αμέτρητους ερασιτέχνες ειδήμονες στον τομέα της ζωολογίας, π.χ. τον Αλεσάντρο Καλιόστρο, καθώς και κάποιον Ουίτκομπ Τζάντσον, μετέπειτα εφευρέτη του φερμουάρ.
Ετσι, σκέφτηκε πως, για τον συγκεκριμένο Λουδοβίκο, ανεξαρτήτως του τι αύξοντα αριθμό έφερε, το να εμπλακεί σε μια πνευματώδη συζήτηση επί του θέματος θα ήταν ευχαριστο και, άρα, θα τον ανακούφιζε απ' την πλήξη. Τον διπλάρωσε λοιπόν με το κόλπο των τριών υποκλίσεων και, έχοντας τώρα ενσωματωθεί στη συνοδεία που διέσχιζε τους κήπους κάτω από πελώριες χρυσαφιές ομπρέλες, ρώτησε τον υποψήφιο μονάρχη το αδιανόητο:
«Το γνωρίζατε, Υψηλότατε, ότι η νυφίτσα γεννάει από το στόμα;»
«Ω, λα λα», απάντησε ο Διάδοχος, «ένας φυσιοδίφης!» Υστερα επέστρεψε την απορία ως ακολούθως: «ΕΣΕΙΣ το ξέρετε ότι με τη μερίδα του λέοντος χορταίνουν δυο αλεπούδες;»
«Ομολογώ πως όχι», ψέλλισε ο ντε Ριζεράνς. Ωστόσο, βρήκε το θάρρος να προσθέσει: «Εσείς το ξέρατε ότι ο Πυθαγόρας δεν επέτρεπε στους μαθητές του να τρώνε πουλιά;»
«Αστειεύεσαι;» είπε ο Λουδοβίκος, «αυτό το ξέρουν και τα νήπια! Εσείς το ξέρετε πως, όταν τρώει, η ακρίδα κλείνει τα μάτια από ευχαρίστηση;»
«Πρώτη φορά το ακούω», παραδέχτηκε ο αυλικός μ' ένα σεμνότυφο γρύλισμα. Φανέρωνε το είδος της μουλωχτής και φιλοπερίεργης ιδιοτέλειας που χαρακτηρίζει τις δεσποινίδες επί των τιμών και τους τυφλούς. Κατόπιν χτύπησε απαλά τα χείλη του ρωτώντας: «Εσείς το ξέρατε ότι το καγκουρό δεν μπορεί να κάνει ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ πίσω;»
«Φυσικά... Φυσικάαα!» είπε ο Δούκας της Ορλεάνης. «Εσείς το γνωρίζετε ότι η δύναμη του ιπποπόταμου συγκεντρώνεται στα νεφρά;»
«Ναίαιαι;;;» Ο Ντε Ριζεράνς έδειχνε εμβρόντητος. «Δεν είχα υπ' όψιν μου κάτι σχετικό... Μμμ... Εσείς το ξέρετε ότι μόνον η καμηλοπάρδαλη, η καμήλα και η γάτα ΔΕΝ κινούν τα πόδια τους χιαστί;»
«Εννοείται!!!» βεβαίωσε ο Διάδοχος με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο. «Εσείς το ξέρετε ότι το κέλυφος του αχινού φέρνει τύχη στο δικαστήριο;»
«Μπα;;; Μα, τι λέτε, Υψηλότατε!!! Χμ... Μμμάλισταα.... Εε, εσείς το ξέρετε ότι η οχιά πεθαίνει ακαριαία μόλις ακούσει λάλημα πετεινού;»
«Μα ασφαλώς!!! Εσείς ξέρατε ότι, σε συνθήκες αιχμαλωσίας, το τσιτάχ υποφέρει από γαστρίτιδα;;;»
«Πώς κι έτσι; Αλήθεια;; Τι μαθαίνει κανείς! Εσείς μήπως έχετε ακούσει ότι το πούμα αποφεύγει να επιτεθεί στον άνθρωπο όταν αυτός είναι έφιππος;»
«Ω, είναι πασίγνωστο! Δεν νομίζω όμως να ξέρετε πως η αλογόμυγα ουδέποτε περιφέρεται στο εσωτερικό εκκλησιών...»
«Μα τι λέτε! Ποτέ δεν θα μου περνούσε απ' τον νου!.. Εσείς φαντάζομαι θα το γνωρίζετε ότι όποιος κοιτάξει στα μάτια τον νωθροπίθηκο αρρωσταίνει επιτόπου και σπάνια γλιτώνει...»
«Ε, αυτό έλειπε να μην ξέρουμε για τον νωθροπίθηκο!!! Δεν μας λέτε, αγαπητέ Κόμη, εσείς ξέρετε ότι οι καρδερίνες κελαηδούν στη ρε ύφεση μείζονα;»
«Μένω ΕΚΠΛΗΚΤΟΣ!!! Στη ρε ύφεση, είπατε;;; Χμ... Αλλά, Υψηλότατε -δηλαδή εφόσον η αδιακρισία μου δεν σας προσβάλλει-, ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ότι ο σκίουρος, τρέχοντας, σβήνει τα ίχνη του με την ουρά του;»
«Εξυπακούεται, κύριε Κόμη!», είπε ο Λουδοβίκος ΙΒ' σε τόνο αυστηρό. «Και μη με αμφισβητήσετε αν σας πω ότι οι ζέβρες ΔΕΝ είναι μαύρες με άσπρες ρίγες, όπως πιστεύουν οι πάντες, αλλά άσπρες ΜΕ ΜΑΥΡΕΣ ρίγες!...» Ανασήκωσε το φρύδι απειλητικά: «ΔΕΝ βλάπτει να το θυμάται κανείς, εδώ που φτάσαμε...»
«Αναμφίβολα! Οπως και το να θυμάται πως ένα άλογο που στέκεται πολλήν ώρα ακίνητο ίσως έχει στο στομάχι του Ελληνες».
Και εξακολούθησαν το ίδιο βιολί μέχρι που νύχτωσε, ενώ τέσσερις νεαροί υπηρέτες, σχεδόν παιδιά, με γιλέκα από δαντέλα και λευκές περούκες, έφεραν αναμμένα κηροπήγια. Και στάθηκαν μπροστά, ανάμεσα στην πηγή του φωτός και στον τοίχο, σχηματίζοντας με τις σκιές των δαχτύλων τους τις φιγούρες των ζώων που παρέλαυναν στην ατέρμονη στιχομυθία. Ωσπου απογειώθηκε ο ήλιος, εξωπραγματικός και αιώνιος, αναπότρεπτος και κάπως σαρκαστικός.
Εν συνεχεία, και αφού περίμενε λίγους μήνες, ο δούκας της Ορλεάνης στέφθηκε βασιλιάς κι έφυγε για τη δική του Σταυροφορία, την υπ' αριθμόν τάδε, δεν θυμάμαι ποια ακριβώς. Οπότε, στους Αγίους Τόπους, κλήθηκε να αντιμετωπίσει, μεταξύ άλλων, έναν ιδιαίτερα οξυδερκή αντίπαλο, τον Σεΐχη αλ Αχμάντ, ο οποίος (σύμφωνα με τους ιστορικούς) είχε προφητέψει ότι οι ιππείς είναι οι πεζοί του μέλλοντος. Και πέντε μέρες αργότερα, ο Βασιλιάς πληροφορήθηκε από έναν αιχμάλωτο πως, όταν ο σκύλος του Σεΐχη έχασε απ' τα γεράματα την ακοή του, μπορούσε εντούτοις να αντιλαμβάνεται τις εντολές διαβάζοντας τα χείλη του αφεντικού του, διότι έτσι ήταν γραφτό και ειπωμένο, ήτοι: να διαβάζονται οι ομιλίες και τα χρώματα να ακούγονται κι οι ευωδίες να περπατάνε με τα τέσσερα.
Οσο για τον διάλογο του Λουδοβίκου με τον Κόμη, φημολογείται ότι έδωσε το έναυσμα για μια λαμπρή παράδοση διαλεκτικής που σώζεται σήμερα στην ανατολική Μεσόγειο, κυρίως την ελληνόφωνη, φέρ' ειπείν στις συγκεντρώσεις του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων και στα Υπουργικά Συμβούλια. Τελεία.
Παράγραφος: όπως συμβαίνει με την ευγνωμοσύνη, που ο λαός την εκφράζει όταν δεν τη χρωστάει, ομοίως συμβαίνει και με τη γενναιότητα, που οι άρχοντες την εκδηλώνουν όταν δεν φοβούνται.
---
Σχόλια