ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΕΣ

της Ελίνας Γαληνού
"Ανάσα από την Ευρώπη" βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν οι πλέον αισιόδοξοι την απόφαση της Ευρώπης για παροχή μηχανισμού στήριξης στην χώρα μας. Με αποκορύφωμα αισιοδοξίας, τις δηλώσεις του πρωθυπουργού ο οποίος τη θεώρησε "ιστορική νίκη"... περίπου ταυτόσημη με την επέτειο της 25ης Μαρτίου! Ούτε όμως και αυτό το "κρεσέντο" αισιοδοξίας που διαδέχτηκε την απελπισία του προηγούμενου καιρού, συνάδει με την πραγματικότητα...Διότι πόσο μας βοηθάνε τελικά αυτές οι ακραίες συναισθηματικές εξάρσεις που καλλιεργούνται μέσα στην κοινή γνώμη, όπου η καταστροφολογία εναλάσσεται με την θριαμβολογία μέσα από ρητορικές κυρίως;
Ο ρεαλιστής πολιτικός που διαχειρίζεται τις ευθύνες του λαού και της χώρας, οφείλει κατά πρώτον να βλέπει την πραγματικότητα κατάματα και να λέει την αλήθεια στον κόσμο. Το κράτος μας έχει βρεθεί σε μεγάλη οικονομική αδυναμία-χωρίς να είναι το μοναδικό μέσα στην Ευρώπη, αλλά δυστυχώς έχει στοχοποιηθεί σαν το "μαύρο πρόβατο". Οι αιτίες αυτής της κατάστασης είναι πολλές και διάφορες και τα σενάρια περί επίβουλων διαθέσεων δεν είναι εντελώς αβάσιμα. Ομως τέτοια φαινόμενα πάντοτε συναντώνται μέσα στην Ιστορία, και είναι γνωστό ότι οι ορέξεις των επιβούλων ανοίγουν όταν κάποιος βρεθεί σε αδυναμία. Αλλά όσες περισσότερες λαβές δίνει ο αδύναμος, τόσο χειρότερα θα αντιμετωπίζεται...
Ισως η περιπέτεια της Ελλάδας να έδωσε το έναυσμα για να αποκαλυφθούν τα αδύνατα σημεία της Ευρωπαικής Ενωσης. Ομως έδωσε παράλληλα και την ευκαιρία να διαπιστώσει και το ελληνικό κράτος τις δικές του χρόνιες παθογένειες που το οδήγησαν ως εδώ. Ποιές είναι οι δικές μας ευθύνες; Τι πρέπει να διορθώσουμε και ποιά είναι τα τρωτά που πρέπει να χτυπηθούν από τη ρίζα τους; Το να ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους όταν μας συμβαίνουν δεινά, είναι ίσως κάτι που μας απαλλάσσει από τις ενοχές, όχι όμως και από την ευθύνη που μας αναλογεί. Και η ευθύνη αυτή έγκειται στο νοικοκύρεμα των "του οίκου μας". Δανειστήκαμε υπέρογκα τα τελευταία είκοσι χρόνια, με αποτέλεσμα να αποκτήσουμε μια πλασματιή ευημερία αλλά και ένα τεράστιο εξωτερικό χρέος. Εισπράξαμε άφθονα κονδύλια από τα Κοινοτικά Πακέτα Στήριξης τα οποία κατασπαταλήθηκαν σε μικροσυμφέροντα και πελατειακές σχέσεις αντί να αξιοποιηθούν παραγωγικά. Παράλληλα, η κακοδιαχείριση και το σπάταλο κράτος-μαμούθ, δημιούργησαν ένα μεγάλο έλλειμμα στον Προυπολογισμό μας. Αν χωλαίναμε μόνο στο σκέλος του εξωτερικού χρέους ενώ παρουσιάζαμε σχετικά ανεκτό έλλειμμα, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι δανειστήκαμε για να έχουμε τα του οίκου μας τακτοποιημένα..Αν πάλι είχαμε μεγάλο έλλειμμα και περιορισμένο δανεισμό, θα δείχναμε ότι ναι μεν έχουμε μια αδυναμία οικονομική, πλήν όμως προσπαθούμε να μην την επιδεινώσουμε...Αν η εικόνα μας σαν λαού δεν περνούσε τόσο έντονα το μήνυμα των "πολυτελειομανών", ίσως να εισπράτταμε περισσότερη κατανόηση από τους συντηρητικούς Ευρωπαίους, σήμερα που βρεθήκαμε στα δύσκολα...
Το δικό μας μερίδιο ευθύνης λοιπόν είναι σαφές. Ούτε οι εφησυχασμοί μας βοηθούν ούτε η μοιρολατρική αυτολύπηση. Το μόνο που μας βοηθάει είναι να εκτιμήσουμε ρεαλιστικά τα δεδομένα και να απαιτήσουμε από τους εαυτούς μας ένα υγιέστερο κράτος και μια δικαιότερη κοινωνία.