Κυπριακό: Όχι στην «όποια λύση»

Γράφει ο Γεώργιος Λ. Κωνσταντόπουλος, Νομικός

Ο Παναγιώτης Κονδύλης στο έργο του «Θεωρία του Πολέμου», που κυκλοφόρησε μεταφρασθέν υπό του ιδίου στην ελληνική από τις εκδόσεις «Θεμέλιο» το 1999, δέκα και πλέον χρόνια από την πρωτότυπη γερμανική έκδοση, διασάλευσε βιαίως την εν υπνώσει τάξη των οργανικών διανοούμενων και ιδεολογικών στυλοβατών του σημιτικού «εκσυγχρονισμού». Μεταξύ άλλων, η εμβρίθεια των οποίων στέκει αγέρωχη στο χρόνο και ακηλίδωτη από τις συκοφαντικές λοιδορίες των εργολάβων του αυτιστικού εσπατζήδικου «εκσυγχρονισμού», έγραφε ότι «ένα κλασσικό έργο αποτελεί πάντοτε επιθυμητό σύμμαχο, ακόμα κι όταν, ή ακριβώς όταν, το επικαλείται ένας αντίπαλος».

Ένα τέτοιο κλασσικό έργο αποτελεί και «Το Στρατηγικό Βάθος: η διεθνής θέση της Τουρκίας», του πρώην Πρωθυπουργού της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος, πριν την εκκαθάριση του υπό το βάρος των σκιών για διασυνδέσεις με το αποκηρυχθέν γκιουλενικό σύστημα, υπήρξε ο στρατηγικός νους και ο πνευματικός καθοδηγητής του Ερντογάν. Στο ογκώδες αυτό πόνημα περιγράφει με εξαντλητικό τρόπο, ακαδημαϊκή πληρότητα και εκλαϊκευτική μαεστρία το όραμα μίας αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ό,τι εύγλωττα αποκλήθηκε Νέο-οθωμανισμός∙ ένας ανερμάτιστος τουρκικός μεγαλοϊδεατισμός με απώτερο στόχο η Τουρκία να πάψει να διαδραματίζει απλώς τον ρόλο μιας ισχυρής περιφερειακής δύναμης αλλά να εξελιχθεί προϊόντος του χρόνου σε μεγάλο και ισότιμο παίκτη στη διεθνή σκακιέρα.

Στο έργο αυτό εντοπίζει κανείς (αρκεί να θέλει να δει) γιατί η Τουρκία δεν επιθυμεί για κανέναν λόγο μια δίκαιη, βιώσιμη και ακηδεμόνευτη λύση στο Κυπριακό διαιωνίζοντας μια προκλητική αδιαλλαξία, απότοκη των τετελεσμένων της εισβολής και της συνεχιζόμενης για 43 χρόνια μέχρι σήμερα παράνομης κατοχής του βόρειου τμήματος του νησιού. Ο νέο-οθωμανισμός του Ερντογάν στην Κύπρο έχει διττή στόχευση: αφ’ ενός να νομιμοποιήσει αυτό το διαρκές έγκλημα του Αττίλα εναντίον του κυπριακού Ελληνισμού, αφ’ ετέρου να ελέγξει και την ελεύθερη Κύπρο μέσω μια εκτρωματικής λύσης που θα υποκαταστήσει το διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας με κοινότητα, άθυρμα των τουρκοκυπρίων μίσθαρνων και υποχείριο των υπαλλήλων της Άγκυρας.

Γι’ αυτό ακριβώς σχέδια τύπου Ανάν όχι μόνο δεν επιλύουν το πρόβλημα, αλλά προσβάλλουν βάναυσα τον Ελληνισμό της Κύπρου, υποτιμούν τη νοημοσύνη του και εμπαίζουν το θυμικό του. Γι’ αυτό ακριβώς τέτοια εξαμβλωματικά σχέδια όταν τίθενται υπό την λαϊκή κρίση καταπίπτουν συντριπτικά. Αντί να πτοούν, γαλβανίζουν το εθνικό φρόνημα.

Γράφει, λοιπόν, μεταξύ άλλων, ο Αχμέτ Νταβούτογλου για την Κύπρο με αφοπλιστική ειλικρίνεια και κυνικό ρεαλισμό:

«Η Κύπρος που βρίσκεται μεταξύ των Στενών, που χωρίζουν την Ασία από την Ευρώπη, και της διώρυγας του Σουέζ, η οποία χωρίζει την Ασία από την Αφρική, επέχει επίσης τόπο μιας σταθερής βάσης και αεροπλανοφόρου που είναι σε θέση να ελέγχει τις περιοχές του Περσικού κόλπου και της Κασπίας και τις υδάτινες αρτηρίες του Άντεν και του Ορμούζ, οι οποίες αποτελούν τις σημαντικότερες υδάτινες περιοχές που συνδέουν Ευρασία και Αφρική. Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει τη στρατηγική θέση της Κύπρου […] Ο δεύτερος σημαντικός άξονας του Κυπριακού ζητήματος είναι η σημασία της γεωγραφικής θέσης του νησιού από γεωστρατηγική άποψη. Ο άξονας αυτός καθ’ εαυτόν είναι ζωτικής σημασίας ανεξάρτητα από το ανθρώπινο στοιχείο που βρίσκεται εκεί. Ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα Κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου.»

Η Κυπριακή Δημοκρατία προσέρχεται σε τραπέζι διαπραγμάτευσης και όχι σε ανατολίτικο παζάρι. Θα είναι αυτοκτονικό να σπαταλήσουμε μια σειρά γεωπολιτικών πλεονεκτημάτων, την θεσμική θωράκιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την αναβαθμισμένη ενεργειακή θέση που συνεχώς βελτιώνεται προς χάριν μιας «όποιας λύσης». Την στιγμή μάλιστα που ο διεθνής περίγυρος αντιμετωπίζει με δυσαρέσκεια το ερντογανικό καθεστώς και την ταχεία μετεξέλιξή του σε ισλαμικό χαλιφάτο, η Τουρκία βρίσκεται σε εσωτερική περιδίνηση λόγω της τρομοκρατίας και των εθνοτικών εντάσεων και οι ακροβασίες της εξωτερικής της πολιτικής απομακρύνουν παλαιούς παραδοσιακούς συμμάχους και αναζητούν σωσίβιο επιβίωσης σε ευκαιριακές και σαθρές συνομαδώσεις αμοιβαίας καχυποψίας. Μια προσχηματική υπαναχώρηση των Τούρκων, που θα φιλοτεχνηθεί ως χειρονομία καλής θελήσεως και πνεύματος συνεργασίας, στο θέμα παραδείγματος χάριν της Μόρφου δεν είναι ικανό να αναιρέσει τα μείζονα θέματα της άμεσης αποχώρησης των κατοχικών στρατευμάτων, το παρωχημένο σύστημα εγγυήσεων και επεμβατικών δικαιωμάτων ή την εκ περιτροπής προεδρία.

Λευκή επιταγή δεν επιτρέπεται. Η λύση στο Κυπριακό δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με όρους προσωπικού στοιχήματος από κανέναν. Δεν είναι ζήτημα ενός πολιτικού ανδρός ή ενός κόμματος. Αγγίζει τον σύνολο Ελληνισμό, το πρόσωπο του Έθνους στην Ιστορία και τον κόσμο. Επηρεάζει τα υπόλοιπα εθνικά ζητήματα στο Αιγαίο και την Θράκη με τρόπο καταλυτικό. Είναι ζήτημα πρωτίστως κουλτούρας κατά τον Γεώργιο Σεφέρη. Δεσμεύει την μακραίωνη, αιμάτινη, αξεδιάλυτη κοινότητα τεθνεώτων τε και ζώντων. Η Κύπρος έχει ποτίσει το εθνικό δένδρο της Ελευθερίας μας με άφθονο αίμα. Ο Ελληνισμός της Κύπρου με φρόνηση και πατριωτισμό θα ανταποκριθεί, αν χρειαστεί, όπως το 2004.                     http://lastpoint.gr/