ΒΟΥΡΚΑΝΟ λιθογραφία του Belle

Βούρκάνο,  λιθογραφία του M. H. Belle 

• «Βουρκάνο» και όχι «βουλκάνο» που λένε οι επιγραφές στους δρόμους. Λεγότανε και Δορκάνο. Η ονομασία  « βουρκάνο» παράγεται από το βους + κάρνειος = βουςκάρνειος, βουσκάρνος, βουρκάνο. Η ονομασία «βουλκάνο», είναι μία προσπάθεια να χαθεί το όνομα και η μνήμη ότι επρόκειτο για λατρευτικό κέντρο των Δωριέων. Μάλιστα οι υποστηρικτές της ονομασία « Βουλκάνο» ανατρέχουν σε σλάβικες ρίζες και λεξικά να δικαιολογήσουν ετυμολογία και προέλευση. Σύμφωνα με τη παράδοση, οι μοναχοί της μονής Αγίου Βασιλείου που βρισκόταν στη κορυφή του όρους Εύα, κάθε νύχτα βλέπανε στην απέναντι κορυφή της Ιθώμης ( στο Καθολικόν)  αναμμένη φωτιά. Όταν πήγανε να δούνε τι είναι βρήκανε  να κρέμεται από δένδρο ένα καντήλι και μία εικόνα της Θεομήτορος, τα οποία πήραν μαζί τους. Μετά όμως με έκπληξη διαπιστώσανε ότι η εικόνα δια θαύματος μεταφερόταν στη θέση την οποία την είχανε βρει στη κορφή της Ιθώμης και έτσι μεταθέσανε εκεί τη μονή τους με συνέπεια η μονή του Αγίου Βασιλείου να ερημωθεί.

Βουρκάνο 2
λιθογραφία με τίτλο:
 " άποψη της Ιθώμης" ίδια με τη προηγούμενη)

Βουρκάνο 3
λιθογραφία με τίτλο:
" convent of monte vurkano
( mount thome)
Messenia

… ένα άλλο ασκληπιείο υπήρχε  στην Ιθώμη την « κλιμακόεσσα» που άδει  ο Όμηρος. Εκεί πάνω, σ’ αυτό το ιερό βουνό, που πήρε τ’ όνομα του από την νύμφη Ιθώμη που έλουσε το Δία στα νερά της Κλεψύδρας, θεραπεύανε τα κατάγματα σε πόδια και σε χέρια. Το ασκληπιείο ήτανε κάπου κοντά στα ερείπια του ναού του Ιθωμάτα Διός,  αλλά η χριστιανοί τα γκρεμίσανε όλα και κτίσανε πάνω τους τη μονή Βουρκάνου.

Μετά οι ντόπιοι, από συνήθεια πηγαίνανε, χρόνια πολλά, εκεί να προσκυνήσουνε και ονομάζανε το  βυζαντινό εκκλησάκι «Μοναστήρι της κορυφής», ή της «Παναγιάς της Γοργοπάκουης», ή της «Θεοτόκου της Πανωκαστρίτισσας». Εγκαταλείφθηκε όμως και αυτό από τους Χριστιανούς,  γύρω στα 1625, γιατί δύσκολα ανέβαινε κανείς μέχρι κει πάνω στη κορφή αλλά και γιατί όλο γκρεμιζότανε το εκκλησάκι, από τους φοβερούς ανέμους που άφηνε ο Δίας να λυσσομανάνε, στη κορυφή της Ιθώμης, και το χτυπάγανε από όλες της μεριές.

Οι χριστιανοί εγκαταλείψανε την εκκλησιά τους και πήγανε πιο χαμηλά, στα νοτιοανατολικά, και χτίσανε το σημερινό μοναστήρι, που στη σημερινή του μορφή είναι έργο του 15^ου  ή αρχές του 16^ου αιώνα και έχει κειμήλιο ένα σιγίλιο του πατριάρχη Ιερεμίου του Α΄ του έτους 1583 με το οποίο αναγνωρίζεται η μονή ως πατριαρχικό σταυροπήγιο. 

http://thouriatis.blogspot.gr/