ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Κυριακή, 27 Ιουνίου 2010

Μπορούμε πράγματι να αρνηθούμε να πληρώσουμε το δημόσιο εξωτερικό χρέος;

Ναι. Το έχει κάνει το Εκουαδόρ και η Αργεντινή. και οι δυο χώρες ανέκαμψαν. Η Αργεντινή άργησε να ανακάμψει γιατί το ΔΝΤ πρόλαβε και έκανε ζημιά στη χώρα. Αντιγράφω από το άρθρο του Δημήτρη Καζάκη:

«Τελευταίο παράδειγμα είναι το Εκουαδόρ, το οποίο τον Δεκέμβρη του 2008 ανακοίνωσε πλήρη παύση πληρωμών, χωρίς να κηρύξει πτώχευση. Ο πρόεδρος της χώρας Κορέα, αφού συγκρότησε μια διακομματική επιτροπή υπό τον γενικό εισαγγελέα της χώρας που εξέτασε το σύνολο των συμβάσεων δανεισμού της χώρας, ανακοίνωσε ότι το Εκουαδόρ δεν δεσμεύεται να πληρώσει ένα «ανήθικο και παράνομο» χρέος, που υπήρξε προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας σε βάρος του λαού του. Απευθύνθηκε επίσης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η οποία στάθηκε στο πλευρό της χώρας, αναγνωρίζοντας το δικαίωμά της να μην πληρώσει χρέη που δημιούργησαν οι προηγούμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις και έτσι δεν κουνήθηκε φύλλο εναντίον του Εκουαδόρ. Και μιλάμε για μια χώρα με πληθυσμό περί τα 13,6 εκατ. κατοίκους και με ΑΕΠ (2008) λίγο πάνω από το 16% του αντίστοιχου ΑΕΠ της Ελλάδας!»

Αυτό δεν σημαίνει χρεωκοπία της Ελλάδας;

Όχι. Δεν μιλάμε για χρεωκοπία. Μιλάμε για άρνηση πληρωμής χρέους που είναι προϊόν απάτης.

Άλλο είναι το «δεν έχω να πληρώσω», κι άλλο το «έχω, αλλά δε σε πληρώνω γιατί δε σου χρωστάω. Με εξαπάτησες». Το δεύτερο ΔΕΝ είναι χρεοκοπία. Είναι καταγγελία απάτης.

Και πως θα δανειζόμαστε χρήματα; που θα βρούμε τα χρήματα για μισθούς και συντάξεις;

Δεν θα χρειαστεί να δανειστούμε χρήματα. Θα εκδώσουμε δραχμές. Από Δημόσια κεντρική τράπεζα. Θα πρέπει να δημιουργήσουμε και τουλάχιστον 3 δημόσιες τράπεζες. Ο χαρακτήρας τους θα είναι η εξυπηρέτηση των πολιτών και όχι η επιδίωξη αισχρού κέρδους. Θα κερδίζουν τόσο ώστε να πληρώνονται οι μισθοί των εργαζόμενων και τα έξοδα. Θα ζητήσουμε να επαναπατριστούν τα κεφάλαια, νομιμοποιημένα, ώστε να υπάρξει ένα σοβαρό απόθεμα σε ευρώ για τις διεθνείς αγορές. Λεφτά υπάρχουν που έλεγε και ο Τζέφρυ.

Δραχμή; δεν είναι λίγο ανατριχιαστικό;

Όχι. Αν είναι να γλυτώσουμε τη χώρα μας από τα σαγόνια του ΔΝΤ. Δεν πρόκειται να πάθουμε τίποτα. Δεν μπορεί κανείς να μας πειράξει. Θα κουραστούμε, αλλά θα έχουμε μια ελπίδα να μην ξεπουληθούν όλα.

Μα η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα. Είμαστε ουραγοί σε όλα.

Ψέματα. Είμαστε κάτοχοι της πιο όμορφης χώρας του κόσμου, με δάση, με βουνά, με παραλίες, με ποτάμια. Και της πιο πλούσιας. Το λέει το Ινστιτούτο Γεωλογικών Μελετών Ελλάδος. Οι πιο διακεκριμένοι επιστήμονες σε όλες τις επιστήμες είναι Έλληνες. Απλώς δεν έμειναν να τους φάει η μητέρα. Να φτιάξουμε πρότυπα νοσοκομεία, και να πληρώσουμε αξιοπρεπέστατα τους Άριστους Έλληνες επιστήμονες γιατρούς, και η Ελληνική υγεία να γίνει η καλύτερη του κόσμου. Να διαφημίσουμε συστηματικά τον τουρισμό. Να επενδύσουμε στον Ελληνικό Πολιτισμό. Να απαιτήσουμε από όλη την ανθρωπότητα να σεβαστεί τις παλιές αξίες. Να επενδύσουμε στην έρευνα. Το Ελληνικό πνεύμα, πάντα βρίσκει τον τρόπο και καινοτομεί.

Οι Ευρωπαίοι εταίροι δε θα απαιτήσουν την έξοδό μας από την Ε.Ε.;

Όχι. Η Ε.Ε. δε θέλει να φύγουμε από το ευρώ. Το ευρώ ήταν παγίδα για να μπορούν να ελέγχουν τις κεντρικές τράπεζες των χωρών. Και όπως είπε και ένας αργυραμοιβός κάποτε: «Άσε με να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα μιας χώρας, και δε με νοιάζει ποιος γράφει τους νόμους.» Παράδειγμα χώρας που το έκανε είναι η Ισλανδία. Ο Δημήτρης Καζάζης το περιέγραψε εξαιρετικά:

«Δείτε για παράδειγμα τι γίνεται με την Ισλανδία. Η χώρα αυτή, ένα νησί στο βόρειο αρκτικό, παρά το γεγονός ότι είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Ζώνης και μέλος του ΝΑΤΟ, οι ξεσηκωμένοι Ισλανδοί δεν επιτρέπουν στις κυβερνήσεις τους να διαπραγματευτούν το χρέος της χώρας, το οποίο σημειωτέον είναι ιδιωτικό, δηλαδή των ιδιωτικών τραπεζών, που όμως έχει αναγνωρίσει το επίσημο κράτος ως εξωτερικό χρέος της χώρας. Και παρά το γεγονός ότι η άρνηση αυτή τινάζει στο αέρα τα λεγόμενα «ευρωπαϊκά κεκτημένα» (ελευθερία κίνησης κεφαλαίου, ανταγωνισμός, κοκ) η ΕΕ ούτε που σκέφτεται να αρνηθεί την ένταξη της Ισλανδίας στους κόλπους της με βάση την αίτηση που έκανε η χώρα αυτή τον Ιούλιο του 2009.

Βέβαια το διευθυντήριο της ΕΕ ποντάρει στο ότι η ένταξη της Ισλανδίας θα την αναγκάσει να υποταχθεί στις απαιτήσεις των Βρετανών, Γάλλων, Γερμανών και Ολλανδών για αποζημιώσεις. Αυτό όμως που δεν υπολογίζουν είναι ότι οι Ισλανδοί αν και φιλικά διακείμενοι προς την ΕΕ μέχρι πριν ένα χρόνο, σήμερα ούτε που θέλουν να ακούσουν για ΕΕ, ευρώ και ΟΝΕ.»

Θυμήσου επίσης ότι δεν είμαστε απομονωμένοι στην Ευρώπη. Οι λαοί έχουν αντιληφθεί ότι θα έχουν την ίδια μοίρα με εμάς. Και τα μάτια τους είναι στραμμένα επάνω στην Ελλάδα. Αν οι Έλληνες αντιδράσουν με πολιτική ανυπακοή, τότε θα το κάνουν ΟΛΟΙ ΟΙ ΛΑΟΙ. Και η Ελλάδα θα παίξει ιστορικό ρόλο για μια ακόμη φορά. Ήρθε η ώρα να δείξουμε αν είμαστε από χρυσό ή από άνθρακα.

Και οι επιχειρήσεις;

Οι δημόσιες, που έχουν χρέος προς το εσωτερικό της χώρας, θα ρυθμίσουν τα χρέη τους στις νέες δημόσιες τράπεζες. Για τις ιδιωτικές, όπου τα χρέη είναι αδύνατο να αποπληρωθούν, θα διαγράφονται. Θα δοθεί μια ευκαιρία για μια νέα αρχή.

Αυτά που λες είναι κομμουνιστικά!

Το βρήκες το καρτελάκι. Όχι δεν είναι καθόλου κομμουνιστικά. Είναι ΕΞΩ από το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα. Το θέμα δεν είναι να απολαμβάνουν όλοι τα ίδια. Ο άριστος γιατρός που θα με χειρουργήσει, δεν μπορεί να απολαμβάνει το ίδιο με αυτόν που βαριέται να σκεφτεί και δουλεύει ως πωλητής σε μαγαζί με παπούτσια. Θα πρέπει όμως να καλλιεργηθεί μια κοινωνική ζωή, που να επιτρέπει και στους δυο να υπάρχουνε. Ο πωλητής δικαιούται να εργάζεται και να έχει ένα σπίτι, ένα εξασφαλισμένο ελάχιστο εισόδημα που να του επιτρέπει να ζει αξιοπρεπώς την οικογένεια του. Να ζήσει την οικογένειά του. Χωρίς να εργάζεται η γυναίκα του. Χωρίς να του βγαίνει το λάδι. Και όχι να εργάζονται και οι δυο γονείς, και να μεγαλώνουν τα παιδιά χωρίς γονείς. Ο γιατρός θα έχει ακριβό αυτοκίνητο, και ακριβό σκάφος. Όμως θα πρέπει να τίθεται ένα όριο στις απολαύσεις. Οι απολαύσεις δεν πρέπει να τίθενται υπεράνω του ανθρώπου. Ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι να είναι αυτό.

Με τα λεφτά που έκλεψαν τι θα γίνει;

Θα ανοιχτούν οι λογαριασμοί του κράτους. Δικαιούσαι να γνωρίζεις πως διαχειρίστηκαν τα χρήματα σου, και πως έφτασε το χρέος σε τέτοιο ύψος. Τα χρήματα αφήνουν ίχνη. Θα βρούμε ποιοί τα πήραν. Ήδη βγαίνουν στη φόρα κάθε μέρα. Να δημευτεί η περιουσία των πολιτικών, επιχειρηματιών ή οποιονδήποτε άλλων που αποδεδειγμένα συμμετείχαν στην κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος. Να σταλούν φυλακή οι κλέφτες.

Δεν θα δυσκολευτούμε πάρα πολύ;

Τα πράγματα είναι δύσκολα έτσι κι αλλιώς. Αν αρνηθούμε το χρέος, θα δυσκολευτούμε αρκετά, αλλά θα ανακάμψουμε γρήγορα. Θα πρέπει φυσικά να πολεμήσουμε πολύ σκληρά.

Αν δεν κάνουμε τίποτα, θα βυθιστούμε στο σκοτάδι της ύφεσης, θα συμμετέχουμε σε σχεδιασμένα και μη επεισόδια, και θα μπούμε σε καταστάσεις πολύ πολύ δύσκολες όταν θα έρθει στην Ελλάδα κλητήρας για κατάσχεση δημόσιας Ελληνικής γης. Αυτής με το χρυσό μήπως;

Και τι πρέπει να κάνω για να γίνουν όλα αυτά;

Να βάλεις στην άκρη τις διαφορές σου με τον συνέλληνα. Να μην σε ενδιαφέρει για λίγο ότι δεν είναι εργάτης, δεξιός, ότι είναι παοκτσής, ότι έχει πολλά λεφτά, ότι δεν έχει, ότι δεν φέρεται πολύ χριστιανικά, ότι είναι αριστερός, ότι φέρεται σαν γουρούνι. Ξέχνα αυτά που σε χωρίζουν από τους υπόλοιπους Έλληνες. Για λίγο. ΘΥΜΗΣΟΥ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ.

Μας ενώνει κοινή ιστορία, κοινός πολιτισμός, κοινή κληρονομιά. Η Ελλάδα.

Ελπίζω να μην αφήσεις να μας κλέψουν μπροστά στα μάτια μας αυτό που νόμιμα δικαιούμαστε.

Ενώσου μόνο για λίγο με τον Έλληνα, χωρίς να ρωτάς τι πιστεύει για την πολιτική, τη θρησκεία, τη σεξουαλικότητα, το ρατσισμό, τον οικουμενισμό, και όλα γενικά τα σε -ισμό.

Και όταν σου πούμε, κατέβα στο δρόμο με προκήρυξη που θα λέει μόνο:

ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ Δ.Ν.Τ.

ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΕΥΡΩ

ΜΗΝΥΣΗ ΚΑΤΑ GOLDMAN SACHS ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ

Θα δοκιμάσεις μια κινητοποίηση διαφορετική. Δεν θα κατέβεις στους δρόμους να φωνάζεις. ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΑΠΛΩΣ ΑΝΥΠΑΚΟΥΟΣ. Χωρίς φωνές, συνθήματα, και γιουχαΐσματα. Απλώς αποφασισμένος ότι αυτή τη φορά δε θα τα παρατήσεις. Θα μείνεις εκεί μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά σου. Δε θα πας σπίτι σου μέχρι να γίνουν τα αιτήματα δεκτά.

Μια περιγραφή της πολιτικής ανυπακοής είναι αυτή.

Προφανώς θα πρέπει να πέσει η σημερινή κυβέρνηση;

Προφανώς.

Και πώς θα εξασφαλίσουμε ότι δε θα έχουμε πάλι ξανά τα ίδια με τους νέους πολιτικούς;

Αυτή είναι μεγάλη ιστορία. Αναλύεται στον ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΗ.

Θα τελειώσω με ένα ακόμη απόσπασμα από γραπτά του Δ. Καζάκη.

«…Ο Ελληνικός λαός έχει αποδείξει στην ιστορία του ότι για να κατακτήσει μια ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα είναι ικανός να περάσει «δια πυρός και σιδήρου», να τα βάλει με τις πιο αντίξοες καταστάσεις και να βγει νικητής. Ποιοι είμαστε εμείς σήμερα που θα αμφισβητήσουμε την εσωτερική δύναμη και το φιλότιμο αυτού του λαού; Τι θα μας διαχωρίσει απ’ όλους εκείνους τους σύγχρονους δωσίλογους που προσπαθούν να πείσουν το λαό ότι είναι διεφθαρμένος ως το κόκαλο, ακαμάτης, καλοπερασάκιας, ανίκανος για οτιδήποτε καλό και επομένως καλά κάνουν κι έρχονται οι «ενάρετοι» ξένοι να του μάθουν τρόπους με τον βούρδουλα;

Τέλος, είναι απολύτως λογικό να υπάρχουν απορίες, αμφιβολίες, προβληματισμοί, ακόμη και φοβίες για το πώς θα τα καταφέρουμε σε μια πορεία ριζικά διαφορετική από αυτήν που για δεκαετίες οι κυρίαρχες πολιτικές έχουν δρομολογήσει τη χώρα. Είναι τόσο εθισμένη η κοινωνία να εναποθέτει τις τύχες της στους κουμανταδόρους της εξουσίας, στην ολιγαρχία των αγορών και της πολιτικής, ώστε τώρα που για πρώτη φορά αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να σωθεί από την καταστροφή μόνο αν αναλάβει η ίδια τις τύχες της, είναι λογικό να δειλιάζει, να αισθάνεται αμήχανα, να νιώθει ότι ατενίζει το άγνωστο.

Η αλήθεια είναι ότι λύσεις υπάρχουν και μπορούν να βρεθούν όχι από κάποια αυθεντία, αλλά μέσα από μια συλλογική επεξεργασία και τις ιδέες που μπορούν να κατατεθούν από όλους. Όλοι μας έχουμε τη δυνατότητα να συμβάλουμε στον τρόπο που μια άλλη πορεία αυτού του τόπου είναι δυνατή. Αρκεί να σπάσουμε τα καλούπια που μας έχουν επιβάλει, να απαλλαγούμε από τα ταμπού και τα δεδομένα των άνωθεν και έξωθεν μονοδρόμων. Στη οικονομία, όπως και στη ζωή, δεν υπάρχει τίποτε το a priori δοσμένο, αμετάβλητο και αδιάβλητο. Χρειάζεται απλά να ξεκαθαρίζουμε κάθε φορά τη σκοπιά από την οποία βλέπουμε τα πράγματα, το συμφέρον που πρέπει να υπηρετήσουμε με τη σκέψη και δράση μας. Τα υπόλοιπα θα βρεθούν ως προϊόν συλλογικής προσπάθειας http:pressgr