Ανοίγει το «μέτωπο» Αράβων- Ιράν στον Περσικό παράλληλα με την Λιβύη
Οι δηλώσεις αυτές μεταδόθηκαν από τα μεγαλύτερα αραβικά ειδησεογραφικά μέσα ενημέρωσης, όπως το «Αλ Αραμπίγια» και το «Αλ Τζαζέρα».
Αφήνοντας λοιπόν πέρα τις ειδήσεις, ας αποκωδικοποιήσουμε αυτό που πραγματικά συμβαίνει.
Το Ιράν, είναι γνωστό σε όλη τη Διεθνή Κοινότητα -από τη Μόσχα και το Πεκίνο έως το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον- πως υποστηρίζει την ανατροπή καθεστώτων και κυβερνήσεων που δεν βρίσκονται «στο δρόμο του Θεού». Αυτή τουλάχιστον είναι η επίσημη αιτιολόγηση. Χαμάς, Χεζμπολάχ, οι αντάρτες Χούθι στην Υεμένη και άλλες σιϊτικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στην Αφρική, έχει αποδειχθεί πως δέχονται την υλικό-τεχνική υποστήριξη των «Φρουρών της Επανάστασης».
Πριν ακόμα ξεσπάσουν οι εξεγέρσεις των λαών στις αραβικές χώρες της Βορείου Αφρικής και γνωρίσει η δυτική κοινή γνώμη τι συμβαίνει σε αυτές, προϋπήρχε μεγάλη ένταση. Ελάχιστοι ίσως γνωρίζουν πως οι Σαουδαραβικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν εισβάλει στην Υεμένη και μαζί με τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας αυτής, μάχονται κατά των ανταρτών Χούθι από τον Νοέμβριο του 2009. Μάλιστα σε αυτή τους την επιχείρηση έχουν την υποστήριξη των ΗΠΑ, όπως αποκάλυψε δημοσίευμα των New York Times στις 18 Δεκεμβρίου του 2009.
Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να καταλάβει κανείς πως υπάρχει ένας ακήρυχτος πόλεμος (και) στα αραβικά εδάφη της Μέσης Ανατολής μεταξύ Ιράν και Αράβων. Το ερωτηματικό είναι όμως το γιατί.
Τι κρύβεται πίσω από την κρίση
Ξεκινώντας ιστορικά, αν και οι Ιρανοί είναι μουσουλμάνοι όπως και οι Άραβες, παρόλα αυτά τους χωρίζει ένα χάσμα πολιτικής προσέγγισης στον τρόπο που πρέπει να εφαρμόζεται το Ισλάμ. Οι Άραβες είναι Σουνίτες και οι Ιρανοί Σιϊτες. Η διαφορά τους είναι πολιτική και όχι θρησκευτική και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό. Η «φίτνα» (διχόνοια) μεταξύ των Σιϊτών και των Σουνιτών είναι μια υπόθεση αιώνων. Οι Σιϊτες κυνηγήθηκαν αμείλικτα από τους Σουνίτες με αποτέλεσμα να βρίσκονται διάσπαρτοι σε πολλά αραβικά και μουσουλμανικά κράτη και με μειωμένα πολιτικά δικαιώματα, μιας και χαρακτηρίζονται ως «αιρετικοί». Αυτό αρκετές φορές έχει επιφέρει την αντίδρασή τους με ξεσηκωμούς που κυριολεκτικά «πνίγηκαν στο αίμα», από τους αδελφούς τους μουσουλμάνους.Η τελευταία μεγάλη σύγκρουση μεταξύ σιϊτικής και σουνιτικής χώρας ήταν αυτή του οκταετούς πολέμου (1980-1988) μεταξύ Ιράν και Ιράκ που χαρακτηρίστηκε από την ιδιαίτερη σκληρότητά του. Ακολούθησαν ήσσονος σημασίας τοπικές συγκρούσεις κυρίως σε χώρες της Αφρικής. Όμως, όπως είπαμε και πριν, η ένταση που υπάρχει μεταξύ Αράβων και Ιράν «καλύπτεται» από αυτή την αιτιολογία. Η αλήθεια είναι όμως καθαρά γεωστρατηγική.
Το παιχνίδι της επικράτησης
Η Τεχεράνη εποφθαλμιά τα αραβικά πετρέλαια και θέλει να έχει τον πλήρη έλεγχο στην περιοχή των πετρελαίων. Να είναι αυτή που θα έχει τον πρώτο λόγο, να αναγκάζει τη διεθνή κοινότητα να δέχεται πειθήνια τις αποφάσεις τις και οποιαδήποτε στιγμή το επιθυμεί να «κλείνει τις κάνουλες» του μαύρου χρυσού προκαλώντας χάος στις δυτικές οικονομίες. Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος.Η άλλη, αφορά την κυριαρχία της και την εδραίωσή της ως «κράτος-πυρήνας» του μουσουλμανικού κόσμου. Η Τεχεράνη επιθυμεί να γίνει η ηγέτιδα δύναμη του Ισλάμ, έχοντας τον έλεγχο των πετρελαίων, διαθέτοντας πυρηνικά όπλα και ένοπλες δυνάμεις που θα κάνουν τους αντιπάλους της να σκεφτούν πολύ το αν θα έρθουν σε αντιπαράθεση απέναντί της. Κύριο πρόβλημα για τα σχέδια κυριαρχίας του Ιράν αποτελεί η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία που επίσης επιθυμούν να αναλάβουν τον ρόλο της ηγέτιδας δύναμης του Ισλάμ.
Η Αγκυρα παρουσιάζει ένα μετριοπαθές προφίλ στον μουσουλμανικό κόσμο, εκμεταλλευόμενη την παλιά της αίγλη ως κέντρο του Ισλάμ, επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Φυσικά αυτή η προσπάθεια της Τουρκίας συνοδεύεται με τις «κατάλληλες» ένοπλες δυνάμεις και εν καιρώ και με το απαραίτητο πυρηνικό οπλοστάσιο.
Η Σαουδική Αραβία από την άλλη, ως προστάτιδα των ιερότερων τοποθεσιών του Ισλάμ-εκεί που έζησε και εδραίωσε την κυριαρχία του ο Προφήτης Μωάμεθ-βλέπει πως οι όροι του «παιχνιδιού» τείνουν να αλλάξουν εις βάρος της, με τη γηρασμένη δυναστεία των Σαούντ να παραπαίει αναζητώντας το νέο δρόμο της. Παράλληλα η αύξηση των στρατιωτικών δυνατοτήτων του Ιράν και η διπλωματική επίθεση της Τουρκίας την έχουν ανησυχήσει σφόδρα, αναγκάζοντάς την να προβεί στη μεγαλύτερη παραγγελία οπλικών συστημάτων που έχει γίνει μονομιάς στις ΗΠΑ από ξένη χώρα, αξίας 64 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Οι ΗΠΑ από την πλευρά τους, ελάχιστα ενδιαφέρονται για την Λιβύη. Τα μάτια και ο επιτελικός τους σχεδιασμός βρίσκονται στον Περσικό Κόλπο. Διαθέτουν δύο τεράστιες στρατιωτικές βάσεις στο Κατάρ και την Σαουδική Αραβία, ενώ χιλιάδες στρατιώτες της βρίσκονται στο Ιράκ. Και οι εξελίξεις δείχνουν πως θα παραμείνουν εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η απειλή του Ιράν, η ανάγκη προάσπισης των αδύναμων στρατιωτικά χωρών του Κόλπου, η ανησυχία του Ισραήλ από την ενίσχυση ομάδων ανταρτών που το μάχονται στον Λίβανο και την Παλαιστίνη σε συνδυασμό με το φόβο μιας πυραυλικής επίθεσης από το Ιράν, και η επιπολαιότητα της Τουρκίας που δημιούργησε ένα τεράστιο κενό στον γεωστρατηγικό άξονα της Ουάσιγκτον, αναγκάζει τις ΗΠΑ να είναι παρούσα με ισχυρές ένοπλες δυνάμεις.
Η πίεση που ασκείται στην «χύτρα του Περσικού» αργά ή γρήγορα θα αναγκάσει τη χύτρα να σκάσει. Και αυτό είναι που φοβούνται τα περισσότερα αραβικά καθεστώτα, νιώθοντας ανήμπορα να αντιμετωπίσουν ακόμη και πράξεις ανατρεπτικού πολέμου από τους αντιπάλους τους, όπως στην περίπτωση του Μπαχρέιν, που οι γειτονικές αραβικές χώρες απέστειλαν ένοπλες δυνάμεις τους. Το Ιράν δεν θα σταματήσει εκεί. Γνωρίζει άριστα τις δυνατότητές του και κυρίως γνωρίζει άριστα πώς να προκαλεί και να πλήττει τον αντίπαλό του χρησιμοποιώντας στρατηγική έμμεσης προσέγγισης, ακολουθώντας την τακτική της Σοβιετικής Ενωσης κατά των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του «ψυχρού πολέμου».
Και βέβαια, η Τεχεράνη δεν μπορεί να ανεχτεί για πολλή ακόμα τον «στρατηγικό στραγγαλισμό» της από τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία μέσω του Ιράκ και του Αφγανιστάν. Θα αναζητήσει «ζωτικό χώρο» ερχόμενη σε σύγκρουση με τις δύο μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη και φυσικά με το Ισραήλ.
Όλες οι εμπλεκόμενες δυνάμεις διαθέτουν αρκετά όπλα για να μετατρέψουν σε κόλαση τον Περσικό Κόλπο και προς το παρόν ο φόβος του «ισοδύναμου πλήγματος» κρατάει σε τεντωμένο σχοινί την ισορροπία. Μένει τώρα να δούμε ποιος έχει σειρά να κινήσει το πιόνι του και αν επιθυμεί την παράλυση ή την εξόντωση του αντιπάλου του...ΠΗΓΗ:oionoskopos
Σχόλια