Πόσο σίγουροι είμαστε ότι θέλουμε να φύγει ο Ερντογάν από την κεντρική πολιτική σκηνή της Τουρκίας

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΑΛΗ 

Ο Ταγίπ Ερντογάν σίγουρα είναι βασικός παίχτης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, και όχι μόνο. Εύκολα μπορεί κάποιος να τον χαρακτηρίσει δεινό διπλωματικό αντίπαλο σε όλη την περιοχή.

Στην Ελλάδα έχει δαιμονοποιηθεί, εντός και εκτός εισαγωγικών. Μπορεί εν μέρη και δικαίως. Δείχνει πολλές φορές να θέλει τα πάντα, ακόμα και εκεί που δεν θα έπρεπε να έχει δικαίωμα λόγου. Από τα Βαλκάνια και το Αιγαίο, μέχρι την Κύπρο και την Αφρική.

Θέλει να έχει λόγο στην Κασπία και τον Ινδικό μέσω «αντιπροσώπων», βλέπε Αζερμπαϊτζάν και Πακιστάν.

Το νεοοθωμανικό του όνειρο το ζει και είτε μας αρέσει είτε όχι προσπαθεί να το πραγματοποιήσει.

• Μέσα από αυτή την οπτική, ο Τούρκος πρόεδρος φέρεται να είναι η πηγή του κακού για την ελληνική κοινή γνώμη. Ή για να είμαστε απόλυτα ακριβείς για τα ελληνικά mainstream ΜΜΕ.

Αν όμως κάνουμε ένα βήμα πίσω, αν προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα με μια πιο ουδέτερη ματιά…ή καλύτερα με μια κυνική προσέγγιση θα έπρεπε να παραδεχτούμε ότι η διπλωματική σκακιέρα αυτή τη στιγμή είναι σαφώς υπερ της Αθήνας. Και αν θέλουμε να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, αυτό οφείλεται κατά πολύ και στον Ταγίπ Ερντογάν. Άρα το ερώτημα παραμένει…
Πόσο σίγουροι είμαστε ότι θέλουμε να φύγει ο Ερντογάν και η πολιτική του?

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας δούμε τις σχέσεις που έχει διαμορφώσει ο Τούρκος πρόεδρος με τους πιο σημαντικούς διεθνείς παράγοντες

• 1) ΗΠΑ-Τουρκία

Η πλέον ακριβοθώρητη σχέση. Εδώ και δεκαετίες αυτή η σχέση ήταν αγαστή, το αγαπημένο παιδί της Ουάσιγκτον για πολλούς λογούς. Γεωστρατηγικούς, οικονομικούς, εξοπλιστικούς, και πολλούς άλλους. Μη ξεχνάμε ότι η Τουρκία αποτελεί τον 2ο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ, και αυτό δεν περνάει απαρατήρητο από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Κατάφερε όμως ο Τούρκος πρόεδρος γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να σπάσει αυτή τη σχέση. Παραγγελία και μάλιστα πληρωμένη, να ακυρώνεται από τους Αμερικανούς δεν έχει ξανακουστεί.

Συνεχώς ο κ.Ερντογάν θέλει με κάθε τρόπο να δείξει ότι παραμένει ανυπότακτος και ίσος παίκτης απέναντι στις ΗΠΑ.

Και αυτό το πληρώνει όταν επιμένει στην παραγγελία των S-400 και μάλιστα ετοιμάζεται για 2η παρτίδα.

Κάπου εκεί ανάμεσα το γυαλί ράγισε.

Όχι ότι είναι αδύνατο να ξανακολήσει, αλλά αυτή τη στιγμή το ότι οι σχέσεις Ουάσιγκτον -Αθηνών βρίσκονται στο καλύτερο τους σημείο που ήταν ποτέ…ναι οφείλεται και στον Ταγίπ Ερντογάν!

• 2) Γαλλία-Τουρκία

Από τις πλέον εμπορικά επιτυχημένες σχέσεις εδώ και πολλά χρόνια.

Διπλωματικά όμως τα τελευταία χρόνια ο Τούρκος πρόεδρος κατάφερε να έρθει σε ρήξη με το Παρίσι και μάλιστα σε πολλαπλά μέτωπα. Από την εμπλοκή του στην πρώην Γαλλική αποικία, τον Λίβανο, από το μέτωπο της Λιβύης (ακόμα δεν ξέρουμε ποιος χτύπησε την Τουρκική πυραυλική συστοιχία στη Λιβύη-οι φήμες λένε είτε Αιγύπτιοι, είτε Γάλλοι).

Αν εδώ προστεθεί και ο εναγκαλισμός Παρισιού και Αθηνών, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι η σχέση αυτή έχει μπει σε περιδίνηση.

Οι δε χαρακτηρισμοί που έχει χρησιμοποιήσει ο Τούρκος πρόεδρος για τον Εμμανουέλ Μακρόν…μόνο ως διπλωματικοί δεν μπορούν να είναι.

Τελευταίο επεισόδιο αποτελεί η μη πρόσκληση της Άγκυρας, στην επερχόμενη σύνοδο για τη Λιβύη στο Παρίσι. Να επισημανθεί εδώ ότι είναι η πρώτη φορά που η Τουρκία δε μετέχει σε σύνοδο για το συγκεκριμένο θέμα και ταυτόχρονα θα παραστούν Αθήνα και Λευκωσία!

• 3) Ισραήλ-Τουρκία

Εδώ τα πράγματα θυμίζουν πάρα πολύ την σχέση Άγκυρας-Ουάσιγκτον.

Αν και σφιχταγκαλιασμένοι για πολλά χρόνια Άγκυρα και Τελ Αβίβ, κατάφερε ο Ταγίπ Ερντογάν να σπάσει και αυτό το δίδυμο. Με συνεργασίες σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς μέχρι και των μυστικών τους υπηρεσιών. Αλληλοστηρίζονταν σε τοπικά θέματα για πολλά χρόνια. Τώρα όμως πια τα πράγματα είναι αλλιώς.

Όταν ο Τούρκος πρόεδρος αποκαλεί το κράτος του Ισραήλ «στυγνό τρομοκράτη» και έχει αναλάβει ρόλο πατερούλη των παλαιστινίων, τι περίμενε να συμβεί;

• 4) Αίγυπτος-Τουρκία

Η σχέση του Τούρκου προέδρου με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους δεν έχει κρυφτεί ποτέ. Η στήριξη της Άγκυρας στο προηγούμενο Αιγυπτιακό καθεστώς ήταν δεδομένη και η συνεχής προσπάθεια αποσταθεροποίησης του προέδρου Σίσι είναι επίσης δεδομένη.
Την ίδια στιγμή οι δυο χώρες έχουν έρθει σε σύγκρουση και στο θέμα της Λιβύης.

Το Καιρό έχει δηλώσει εδώ και καιρό ότι αν τα πράγματα θέσουν σε κίνδυνο την ασφάλεια της Αιγυπτιακής επικράτειας θα αναλάβει δράση και μάλιστα άμεσα.

Ταυτόχρονα ο Ταγίπ Ερντογάν βλέπει το τρίγωνο που εξελίσσεται συνεχώς Αθηνών-Λευκωσίας- Καΐρου ως την πηγή του κακού για την γαλάζια πατρίδα που ονειρεύεται

• 5) Η.Α.Ε./Σαουδική Αραβία-Τουρκία

Ο Τούρκος πρόεδρος στην προσπάθεια του, να αναλάβει ρόλο προστάτη/πατερούλη των απανταχού μουσουλμάνων, τον έχει φέρει σε ανοιχτή αντιπαράθεση με το Ριάντ και κατ’ επέκταση με το Αμπού Ντάμπι.

Αν και η κύρια πληγή μεταξύ των άλλοτε φίλων, είναι η στήριξη του Ταγίπ Ερντογάν στους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Περιττό να αναφερθεί ότι το Ριάντ μόνο θετικά δεν εξέλαβε αυτή τη στήριξη. Και από τότε και εδώ ο Τούρκος πρόεδρος έβαλε το χέρι του να σπάσει ακόμα ένα δίδυμο που ήταν σαφώς υπερ της Άγκυρας!

Μη ξεχάσουμε εδώ να αναφέρουμε ότι η δολοφονία του Σαουδάραβα δημοσιογράφου Κασογκι, εντός του προξενείου του Ριάντ στην Κωνσταντινούπολη έχει επίσης επιφέρει αρκετές τριβές.

Κάπου εδώ όμως πρέπει να είμαστε και δίκαιοι με την ελληνική διπλωματία. Μπορεί ο Τούρκος πρόεδρος να έχει βοηθήσει με την πολιτική του τα μέγιστα στο συμμαχικό δίκτυο που έχει στήσει πλέον η Αθήνα, αλλά όπου δημιουργήθηκε κενό, η Αθήνα πήγε άμεσα και το κάλυψε!

Κάπως έτσι πρέπει να συμπεριφέρεται μια μακρόπνοη διπλωματική πολιτική.

Όπου αφήνει κενό η Άγκυρα να το καλύπτει η Αθήνα. Από την σχέση με την Ουάσιγκτον μέχρι το Κάιρο και το Τελ Αβίβ…το ελληνικό ΥΠΕΞ έκανε αυτό ακριβώς που έπρεπε. Πρόσφατα το ίδιο γίνεται και με το Ριάντ. Η αποστολή των ελληνικών Patriot στη Σαουδική Αραβία αυτόν ακριβώς το σκοπό εξυπηρετούν.

Έτσι λοιπόν κυνικά…Πόσο σίγουροι είμαστε ότι θέλουμε να φύγει ο Ερτνογάν και η πολιτική του;

https://www.anixneuseis.gr