Oι αυταπάτες του Τσίπρα

Ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε στην εξουσία ως Ιππέας μιας παλιάς, ταλαιπωρημένης και ξεπερασμένης ιδέας. 

Η ιδέα αυτή αποτελεί τον Δαίμονα της Αριστεράς, σε όλο της το εύρος και όλη την ιστορική της διαδρομή. Είναι η μεγάλη αυταπάτη πως «Όποιος κατακτήσει την εξουσία μπορεί να αλλάξει τον κόσμο». Τις τελευταίες δεκαετίες, οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Σοσιαλιστές απέτυχαν να επαληθεύσουν την επαγγελία αυτής της ιδέας.

Για τα παθήματά τους, έχουν περιπέσει στη χλεύη των ιδεολογικών τους συγγενών, οι οποίοι τους καταγγέλλουν για προσχώρηση στον οικονομικό νεοϕιλελευθερισμό και την παράδοση της πολιτικής στο τραπεζικό και χρηματιστηριακό κεϕάλαιο.
Με την αλαζονική νοοτροπία της ιδεολογικής καθαρότητας, μεγάλο μέρος της Αριστεράς δεν θέλησε να αναγνώσει, να μελετήσει και να αναλύσει το γεγονός πως οι σϕαίρες της πολιτικής, της οικονομίας και της εθνικής κυριαρχίας έχουν πάψει να είναι ομόκεντρες.
Όμως η απώλεια ισχύος του έθνους-κράτους λόγω της «παγκοσμιοποίησης» και της πορείας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, έχει δημιουργήσει δεδομένα που τιμωρούν όσους απλώς την καταγγέλλουν χωρίς να ανασχεδιάζουν τη στρατηγική τους.
Όπως χαρακτηριστικά έχει σημειώσει ο Νίκος Μαραντζίδης:
«Η ιδέα να κατακτήσεις την κρατική εξουσία για να αλλάξεις τον κόσμο αποδεικνύεται πλέον όχι μόνο ανεδαϕική, αλλά αληθινός εϕιάλτης για όσους την ευαγγελίστηκαν. Ως άλλη Κίρκη που μετατρέπει τους ανθρώπους σε γουρούνια, η εξουσία εξευτελίζει τα κόμματα που επαγγέλθηκαν τις μεγαλύτερες αλλαγές με εργαλείο το κράτος. Παντού, η κυβερνώσα Αριστερά αϕήνει το ίδιο στίγμα: αϕερέγγυα και ασυνεπής με τις υποσχέσεις της για αναδιανομή και κοινωνική ισότητα».
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αριστερό πειραματικό υβρίδιο που επιχειρεί να συγκεράσει, σε έναν συνασπισμό για την κατάκτηση της εξουσίας, αριστεριστές με κομμουνιστές και σοσιαλιστές κάθε απόχρωσης.
Συναντήθηκε με ένα τμήμα της Λαϊκής Δεξιάς που διακατέχεται από μια υπερβολικά απλοϊκή αντίληψη των αιτιών για τα παγκόσμια προβλήματα και μια πεποίθηση ότι υπάρχουν κάποιοι άγνωστοι κακοί πίσω από όλα αυτά.
Συναποδέχτηκαν και συνομολόγησαν την κοινή αυταπάτη πως το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος μπορεί να ασκεί δημόσιες πολιτικές χωρίς τον έλεγχο των δανειστών του.
Κέρδισε τις εκλογές που προκάλεσε στις αρχές του 2015, υποσχόμενος αυτή την αυταπάτη, βεβαιώνοντας ότι μπορεί να ανατρέψει τους συσχετισμούς ισχύος στην Ευρώπη, ασκώντας την κρατική εξουσία για να θέσει το θέμα της Εθνικής Κυριαρχίας ως θέμα Δημοκρατίας και Λαϊκής Κυριαρχίας.
Η κυβερνητική πολιτική των πρώτων μηνών εκτυλίχτηκε ως μείγμα αϕέλειας, παράνοιας και τυχοδιωκτισμού.
Οι αυταπάτες για το είδος της «διαπραγμάτευσης» με τους εταίρους-δανειστές, στην οποία η κυβέρνηση προσήλθε με υπερϕίαλη σκέψη και συμπεριϕορά, τροϕοδότησαν παλινωδίες και τελικά προσέκρουσαν βίαια στην πραγματικότητα.
Η αποτυχία πραγμάτωσης των ϕαντασιώσεων αποδόθηκε παρανοϊκά ως συνωμοτική παρεμπόδιση στην ολική κατάληψη και άσκηση της εξουσίας. Επιχειρήθηκε η συνταγή της κομματικής εποίκισης στο κράτος αλλά και η άγαρμπη προσπάθεια να προσαρμόσουν στα δικά τους μέτρα το Κοινοβούλιο και άλλους θεσμούς. Η πιο μεγάλη μάχη δόθηκε στο πεδίο της επικοινωνίας.
Ο εσμός των λαϊκιστικών αντιλήψεων που κατέπνιγαν τη σκέψη της ηγετικής ομάδας και η αυτοπαγίδευση σε τακτικισμούς, οδήγησαν σε αδιέξοδο και κλείσιμο των τραπεζών.
Το βράδυ του Δημοψηϕίσματος ο Αλέξης Τσίπρας άργησε να κάνει δηλώσεις. Εμϕανίστηκε αναψοκοκκινισμένος και συνοϕρυωμένος, για να ερμηνεύσει άκρως διασταλτικά το αποτέλεσμα.
Όπως ϕαίνεται, είχε ανακαλύψει πως, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρυγμένες εκτιμήσεις του, κανείς δεν καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού της διαπραγμάτευσης.
Την ίδια ώρα στο ερώτημα «και τώρα τι;» οι συνεργάτες του δεν είχαν να του απαντήσουν παρά μόνο μια ηρωική έξοδο προς το χάος.
Εκ των υστέρων αποκαλύϕθηκε και εν μέρει ομολογήθηκε αυτό που πολλοί υποπτεύονταν, ότι δηλαδή η κρατική εξουσία χρησιμοποιήθηκε για την επιδίωξη μιας ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με το όλο εγχείρημα να θυμίζει (δυστυχώς ή ευτυχώς) τραγελαϕική περιπέτεια.
Οι αυταπάτες απέκτησαν ονοματεπώνυμα.
Εκείνο το βράδυ ο Πρωθυπουργός είδε τις αυταπάτες του να παίρνουν τη μορϕή μιας ελεεινής αθλιότητας.
Όπως σχολιάζει σε πρόσϕατο σχόλιό του ο Αλέξης Δερμετζόγλου:
«Οι τυϕλοί δεν προχωρούν, οι άπειροι δεν επιβιώνουν, τα εγχειρήματα χωρίς αξιόλογα όπλα οδηγούν σε καταστροϕές ή γελοιοποιήσεις. Όλα αυτά είναι και κωμικά και τραγικά στην καλτ, αγαπημένη στην Ελλάδα, ιταλική σάτιρα «Οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε», ένα στράτευμα της συμϕοράς, της καταστροϕής και των τυϕλών βημάτων».
Τελικά, τον ϕαινομενικό πολιτικό θρίαμβο του Δημοψηϕίσματος ακολούθησε η αναστροϕή που συντελέστηκε με όρους βαριάς στρατηγικής ήττας της κυβέρνησης.
Τώρα, η εθνική αξιοπρέπεια, την οποία η κυβέρνηση έθεσε ως ηθικό διακύβευμα, δοκιμάζεται στα προαπαιτούμενα για την επανοικοδόμηση της εμπιστοσύνης, προκειμένου να επιτραπεί στη χώρα η προσχώρηση σε μια νέα ετεροβαρή συμϕωνία, για τις δημόσιες πολιτικές που θα θέσουν ή θα εγκρίνουν και θα επιτηρούν οι δανειστές.
Καθώς την Δευτέρα η κυβέρνηση θα υποδεχτεί τους ελεγκτές των δανειστών, ο κυβερνητικός ανασχηματισμός βυθίζει σε βαθιά μελαγχολία όσους καλλιέργησαν αυταπάτες. 

Ο Πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να διαχειριστεί την άρνηση ευάριθμων συντρόϕων του με βουλευτικό αξίωμα, να συμμεριστούν τον όψιμο ρεαλισμό του. 

Ταυτόχρονα επιδίδεται σε μια πολιτική ακροβασία, δηλώνοντας πως αν και ο ίδιος δεν πιστεύει στις πολιτικές που υπαγορεύουν οι δανειστές, δεν θα δραπετεύσει από τις ευθύνες για την επίτευξης της συμϕωνίας που δεν θα αϕήσει τη χώρα να ζήσει την καταστροϕική εμπειρία της χρεοκοπίας. 

Ας ευχηθούμε ότι θα βρει το κουράγιο να μην υποκύψει σε παραδοξότητες που θα ενέχουν πολιτική ανωμαλία, και θα αποδείξει πως έχει το ηγετικό σθένος να υπηρετήσει τη θεσμική αυτονομία του αξιώματός του. Ίσως τότε να λυτρωθεί από τις αυταπάτες του.

Γιώργος Χριστοδουλόπουλος
protagon,http://realpolitics.gr