ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ΣΤΗ ΓΡΑΒΙΑ Ή ΑΠΟ ΤΑ ΤΡΑΓΙΚΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ
Φωτίζοντας την παρομοίωση της εξόδου από το ευρώ με την έξοδο του Μεσολογγίου, θυμίζω ότι η απόφαση ελήφθη όταν η παραμονή στο Μεσολόγγι και η άμυνα κατέστη αδύνατη. Στην πράξη η έξοδος εξελίχθηκε σε σφαγή, είτε γιατί υπήρξε προδοσία του σχεδίου που στέρησε από τους πολιορκημένους το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, είτε γιατί το σχέδιο της εξόδου ή η τελικά η στρατιωτική ικανότητα των ηγετών επί του πεδίου της μάχης δεν ήταν πιθανόν η καλύτερη.
Τελικά και για την περίπτωση της παραμονής και για την έξοδο από το ευρώ θα συνομολογήσω ότι χρειάζεται πολιτική αριστεία.
Ο Π. Γεννηματάς προτείνει την παραμονή στο ευρώ με κύριο επιχείρημα τις συνέπειες που θα είχε η δραχμοποίηση του χρέους αν επιστρέφαμε στην δραχμή, δείχνοντας έτσι και το μέγεθος της ευθύνης αυτών που χειρίσθηκαν τους όρους για την διαγραφή του χρέους, παράλληλα υποστηρίζει ότι το δίλημμα ευρώ ή δραχμή δεν απαντά στο μείζον, δηλαδή στην έλλειψη επαρκούς και βάση σχεδίου κινητοποίησης των ελληνικού λαού για έξοδο από την κρίση. Στο τέλος όμως και αυτός απλώς ποντάρει, και ποντάρει στην πιθανότητα αλλαγής πλεύσης από την πλευρά της Γερμανίας γιατί εκτιμά ότι το παιχνίδι δεν της βγαίνει πλέον.
Είτε μέσα είτε έξω από το ευρώ, αυτό που μου λείπει είναι η σιγουριά ότι βαδίζουμε στην μάχη με την καλύτερη ηγεσία, και αυτό που παραμένει μπλοκαρισμένο με τον πλέον απελπιστικό τρόπο είναι οι κοινωνικοί μηχανισμοί που θα μπορούσαν να εγγυηθούν την ανάδειξη των ικανότερων ηγετών για να σταματήσουμε επιτέλους να ποντάρουμε σαν τελειωμένοι τζογαδόροι και να πορευθούμε μέσα στην κρίση.Αν και εμφατικά ζητά αριστεία αποφεύγει να ρισκάρει απάντηση στο μείζον, δηλαδή τι πιθανότητα δίνει στο να υποχωρήσει εγκαίρως η Γερμανία πριν το δίλλημα μέσα ή έξω λάβει τις τραγικές εκείνες διαστάσεις που έλαβε για τους πολιορκημένους την Άνοιξη του 1826.
Ή για να το θέσω διαφορετικά: και το Χάνι της Γραβιάς μία πολιορκία ήταν, όμως με έναν Οδυσσέα Ανδρούτσο σαν ηγέτη και με το ηθικό του λαού προσηλωμένο στην επιδίωξη της νίκης και όχι σε απελπισμένα διλήμματα κατέληξε στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από την Έξοδο του Μεσολογγίου.
Μία ακόμη διαφορά ανάμεσα στο Μεσολόγγι και στην Γραβιά είναι ο αίσθηση του timing, στην πρώτη περίπτωση οι επιλογές της ηγεσίας μοιραία συσσώρευαν παθητικά αρνητικούς παράγοντες σε βάρος των πολιορκημένων, στην δεύτερη περίπτωση η ορθή αίσθηση του χρόνου έδωσε την νίκη, η έξοδος έγινε όταν τα Τουρκικά στρατεύματα χαλάρωσαν περιμένοντας την λυτρωτική άφιξη του πυροβολικού.
Αυτή η διαδικασία είναι μια διαδικασία αναγέννησης και όχι η αναβάπτιση των πολιτικών ζόμπι του θέλουν να παραμείνουν στην σκηνή παρ’ ότι φέρουν αυταπόδεικτα μικρότερες ή μεγαλύτερες ευθύνες για το που φθάσαμε. Μιλώντας για ηγεσία δεν αναφέρομαι μόνον στο άκρο της κορυφής αλλά συνολικά στην δημιουργία και στο μοντάρισμα μιας νέας ηγετικής πυραμίδας από κάτω μέχρι επάνω, συνθήκη που ευδιάκριτα λείπει από την σημερινή πραγματικότητα.Το μεγαλύτερο διακύβευμα που κρύβεται επιμελώς ή φανερώνετε απρόοπτα σε καιρούς κρίσης είναι η πιθανότητα, λόγω ακριβώς της κρίσης να ενεργοποιηθούν οι μηχανισμοί ανάδειξης μίας νέας ηγεσίας που θα αλλάξει δια της παρουσίας της τους συσχετισμούς, εμψυχώνοντας, κινητοποιώντας και οργανώνοντας τον ελληνικό λαό, με την σιγουριά που δίνει η αποκατάσταση της ροής του ψυχικού ρευστού που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα σε έναν λαό και στην ηγεσία του.
Αυτές είναι οι προϋποθέσεις για να παύσουν τα διλήμματα που κατακλύζουν σαν ανακουφιστικό όραμα την σκέψη όταν η απελπισία γίνει σύντροφος, έτσι θα γίνει δυνατή η ανάταση και η οργάνωση μιας κοινωνίας, θα ενδυναμωθεί η βούληση ατομικά και συλλογικά και θα κινηθούν με ομοθυμία οι διαδικασίες επιλογής του στρατηγικού σχεδίου για έξοδο από την κρίση.
Γιατί η κρίση δεν είναι μόνον παθήματα και οδύνες αλλά και ευκαιρία για κρίση στην κυριολεξία και ακόμη τίποτα πραγματικά δεν έχει κριθεί.
Πηγή άρθρου: http://new-deal.gr
Σχόλια