ΓΕΡΜΑΝΙΑ :Η ΜΗΔΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Συντάκτης: Ελευθέριος Καραγιάννης

Η Γερμανία αποτελεί μία ιδιαιτερότητα στην σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης όσο και στην παγκόσμια ιστορία. Είναι το κράτος αλλά και το έθνος που προκάλεσε τα μεγαλύτερα δεινά στους ευρωπαίους πολίτες ,επιδεικνύοντας απύθμενη βαρβαρότητα εναντίον τους, προκαλώντας δύο ευρωπαϊκούς πολέμους που μετατράπηκαν σε παγκόσμιους τα τελευταία εκατό χρόνια, για λόγους που αφορούσαν καθαρά γερμανικές επιδιώξεις επιβολής ,κατά των ευρωπαίων γειτόνων τους . Οι πρωτοβουλίες αυτές ,μετά την αποτυχία τους, προκάλεσαν αναμφίβολα και δεινά στον γερμανικό λαό , που ήλθαν όμως ως φυσικό επακόλουθο της αποτυχημένης προσπάθειας κυριαρχίας τους. Η ιδιαιτερότητα της Γερμανίας συνιστάται στο γεγονός ότι οι υπόλοιποι ευρωπαίοι στις περιόδους ειρήνης που μεσολάβησαν αντιμετώπισαν την Γερμανία με κατανόηση και σχεδόν σεβασμό , συμβάλλοντας στην κοινωνική και οικονομική ανόρθωση της, θεωρώντας την χώρα αυτή και τον λαό της ,παρά τις καταστροφές και οδύνες που προκάλεσε, ως αναγκαίο αναπόσπαστο τμήμα της Ευρώπης, με την ελπίδα ότι ο γίγαντας αυτός δεν θα επαναλάμβανε τις αιμοσταγείς απόπειρες επιβολής . Αμέσως μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Ευρωπαίοι ηγέτες κατέβαλαν προσπάθειες εκτόνωσης των γερμανικών φιλοδοξιών ιδρύοντας οικονομικούς οργανισμούς οι οποίοι θα επέτρεπαν την ειρηνική συνεργασία των γερμανών με τους υπόλοιπους ευρωπαίους. Ο στόχος αυτός απεδείχθη αποτελεσματικός σε βαθμό που η αρχικά ( 1957 ) περιορισμένη συμμετοχή ευρωπαϊκών κρατών να διευρυνθεί και να συμπεριλάβει ,με την σημερινή της μορφή, 27 ευρωπαϊκά κράτη. Η Γερμανία διαδραμάτιζε από την αρχή πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανοικοδόμηση της στενότερης ευρωπαϊκής συνεργασίας. Η επιδίωξη της στρεφόταν περισσότερο στην εισδοχή νέων κρατών στη συλλογική αυτή οργάνωση παρά στην εμβάθυνση της, ενώ μεριμνούσε η θέσπιση των κανόνων οικονομικής λειτουργίας του Οργανισμού να μη θέτουν σε περιπέτειες την δική της οικονομική ανάπτυξη. Παρά τις αντιρρήσεις που είχαν ορισμένοι ως προς την μορφή που έπαιρνε η δομή αυτή του συλλογικού οργάνου που ήταν πλέον η Ευρωπαϊκή Ένωση τα Κράτη Μέλη δεχόντουσαν την καθοδήγηση   αυτή από την Γερμανία την οποίαν θεωρούσαν ως την οικονομική ατμομηχανή της Ευρώπης που τους οδηγούσε εκόντες άκοντες στην πρόοδο , όπως τα παιδιά αντιλαμβάνονται τους γονείς τους και ειδικά την μητέρα που τον ρόλο εδώ τον έπαιζε η Γερμανία. Μία Γερμανία που ακόμη και την περίοδο που ήταν διηρημένη και παρά την χαμηλών τόνων πολιτική που ακολουθούσε μέχρι το 1990 , τα βασικά της συμφέροντα γινόντουσαν αυτοβούλως σεβαστά από τους τότε εταίρους της οι οποίοι δεν ήθελαν να την κάνουν να αισθάνεται μειονεκτική λόγω του βεβαρυμμένου παρελθόντος της. Το σκηνικό αυτό άλλαξε ριζικά μετά το 1990 όταν με την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ενοποιήθηκαν τα δύο γερμανικά κράτη. Οι εκπρόσωποι της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε όλα τα επίπεδα και βαθμίδες δεν άφηναν ευκαιρία να τονίζουν στα υπόλοιπα Κράτη Μέλη το οικονομικό βάρος που είχαν επωμιστεί για την λειτουργία τόσο της Ε. Κοινότητας όσο και της Ένωσης . Ο λιγομίλητος τότε Υπουργός των Εξωτερικών τους Γκένσερ ο οποίος σιωπούσε για να μην προκαλέσει ένταση όταν έβλεπε ότι τα υπόλοιπα Κράτη Μέλη δεν συνέπλεαν με τις απόψεις του , συνέχισε να παραμένει λιγομίλητος και μετά το 1990 αλλά με διαφορετική διάθεση. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σε Υπουργικές Συνόδους είτε μπλόκαρε τα θέματα εν τη γενέσει τους είτε άφηνε τους άλλους ομολόγους του να αναλίσκονται σε έκθεση των απόψεων τους για να λάβει τον λόγο τελευταίος εκφράζοντας την αντίθεση της Γερμανίας η οποία κατέβαλλε το 30% του Κοινοτικού προϋπολογισμού και απέρριπτε σχεδόν μονολεκτικά το συζητούμενο θέμα. Τα 20 τελευταία χρόνια έγινε σαφές ότι όλο αυτό το ευρωπαϊκό οικοδόμημα , μισού αιώνος ζωής, εξυπηρετούσε βασικά τα γερμανικά οικονομικά συμφέροντα. Όσοι ασκούσαν κριτική κατά της Γαλλίας η οποία ήταν απρόθυμη για μεγαλύτερη σύνδεση μεταξύ των Κρατών Μελών άρχισαν να αισθάνονται ανακούφιση για την μη ευόδωση της. Το γερμανικό προσωπείο κατέρρευσε με την Ελληνική κρίση. Ανεξάρτητα αν τα αίτια που την προκάλεσαν είναι εσωτερικής φύσεως , παρ’ όλον ότι τόσο η Επιτροπή όσο και τα μεγάλα κράτη μέλη ήσαν εν γνώσει της επερχόμενης κρίσης και την άφηναν να εξελιχτεί , η Γερμανία είχε την ευκαιρία να επιδείξει το ευρωπαϊκό της πρόσωπο και τον ηγετικό ρόλο που τόσα χρόνια της αναγνώριζαν και παραχωρούσαν τα υπόλοιπα κράτη μέλη και να οδηγήσει την ευρωπαϊκή οικογένεια ,με σύνεση και σεβασμό προς τα μέλη της, στην λύση του προβλήματος που ,για διαφορετικά αίτια , άγγιξε και άλλα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης . Προτίμησε να θυσιάσει ως άλλη Μήδεια τα μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας και να εκμεταλλευτεί προς ίδιον όφελος την δυστυχία τους , θέτοντας το ατομικό-εθνικό της συμφέρον υπεράνω της ευρωπαϊκής ιδέας και του συλλογικού ευρωπαϊκού μέλλοντος εκθέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο την συνοχή αλλά και την επιβίωση της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αλαζονεία της Γερμανικής Κυβέρνησης αλλά και πολλών γερμανών ιθυνόντων μπροστά στην κοινωνική και οικονομική κατάρρευση ευρωπαίων εταίρων ,για την οποίαν πολύ μεγάλη ευθύνη φέρει το γερμανικό κατεστημένο, φέρνει στην μνήμη άλλες εποχές που καλόν είναι αποφευχθούν για αυτονόητους εκατέρωθεν λόγους.ΠΗΓΗ:diplomatikoperiskopio