«1922 – 2022 : Ένας Αιώνας Πέρασε από την Καταστροφή και το Δεν Ξεχνώ δεν είναι μοιρολόϊ»-
Γράφει ο αντιστράτηγος ε.α.
Διονύσιος Ι. Θεοδωρίτσης (*)
Ευρισκόμεθα στον τέταρτο μήνα του έτους 2022. Συμπληρώνονται εφέτος εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή και, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν ακούγεται κάτι για τον ερχομό της μαύρης αυτής σελίδας στην ιστορία του Ελληνισμού.
Οι δηλώσεις όμως των γειτόνων μας, με προεξάρχουσες αυτές του κ. Ερντογάν για “εποικοδομητικό διάλογο” με την Ελλάδα, μονοπωλούν συνεχώς την επικαιρότητα. Παράλληλα η Τουρκία, με την ευκαιρία του διεξαγόμενου πολέμου στην Ουκρανία, πατρονάρεται δεόντως και προβάλλεται διεθνώς ως….ειρηνοποιός χώρα στην ευρύτερη περιοχή .
Συναφώς με την επικαιρότητα, και παρά την ιστορική αλήθεια και την πραγματικότητα, καθαγιάζεται o εξ ανατολών μας γείτονας, ο οποίος και αποτελεί σαφέστατα τη μόνη, συνεχή, άμεση, και ορατή απειλή κατά της Χώρας μας.
1922 – 2022 : Ένας αιώνας πέρασε
Βεβαίως και δεν ξεχνάμε το γεγονός αυτό όλοι οι Έλληνες. Και το ” Δεν Ξεχνώ ” στην ελληνική γλώσσα δε νοείται ως μοιρολόι , αλλά ως εφαλτήριο μιας νέας προσπάθειας αναγέννησης – μιας νέας ελπιδοφόρας αρχής.
Μοναδική ομολογουμένως η ευκαιρία που παρουσιάζεται για το ελληνικό πολιτικό – πνευματικό – ακαδημαϊκό – δημοσιογραφικό – καλλιτεχνικό – ζάμπλουτο – πλούσιο – φτωχό .…κλπ πληθυσμιακό μας υπόθεμα, ώστε να δείξει τον απαιτούμενο σεβασμό και την αγάπη του για τον Ελληνισμό που βεβήλωσαν οι απερίγραπτες κτηνωδίες/θηριωδίες των Τούρκων και τον ξερίζωσαν κυριολεκτικά από τις πατρογονικές του εστίες, και να βροντοφωνάξει εις επήκοον όλων : ” Δεν Ξεχνώ “.
Το αυτό ισχύει και για την απανταχού ελληνική διασπορά. Η αγκαλιά της για την ελληνική Πατρίδα δεν είναι απλά και μόνο τα ανοιχτά χέρια .
Τα χέρια αυτά πρέπει και να κλείνουν, ώστε να αγκαλιάζουν πλήρως και να προστατεύουν την Ελλάδα μέσα τους, άλλως αποτελούν απλώς τυπική και μόνο συναισθηματική εκδήλωση, προερχόμενη από συμφέροντα και αλλότριες επιδιώξεις .
Αφού τονιστεί, για πολλοστή φορά, ότι η ενέργεια αποτελεί διαχρονικά αφανή αιτία πολιτικών και πολεμικών γεγονότων και συναφών με αυτά εξελίξεων παγκοσμίως, είναι κατά την άποψή μας αναγκαίο, ιδιαίτερα σήμερα, να αναφερθεί και η ενεργειακή διάσταση της Μικρασιατικής Καταστροφής, με τους Νεότουρκους να θεωρούν την Ελλάδα και ως κύρια αιτία για την απώλεια του ενεργειακού πλούτου της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, της οποίας και αποτέλεσαν το διάδοχο σχήμα. Οι “ενέργειες” φίλων και συμμάχων μας για λόγους αντιπερισπασμού, ώστε να στρέψει ο Κεμάλ Ατατούρκ αποκλειστικά την προσοχή του δυτικά / προς το Αιγαίο, και να μην εποφθαλμιά τον ενεργειακό πλούτο Μοσούλης – Κιρκούκ – κλπ, που είχε “πετάξει” οριστικά από την επικράτεια του σουλτάνου, αποτελούν αναμφισβήτητα μαύρα ίχνη μέσα στη χρονική αυτή περίοδο της ιστορίας μας, ίχνη που παραμένουν έκτοτε διαχρονικά ανεξίτηλα και διαρκώς επιζήμια για τη Χώρα μας .
Η μαύρη επέτειος της εθνικής μας καταστροφής το 1922 στη Μικρά Ασία, αποτελεί και μια ευκαιρία για μερικούς (ελάχιστους βεβαίως ), οι οποίοι ενδέχεται ίσως να επιθυμούν να άρουν τις όποιες εντυπώσεις, δυσμενείς γι αυτούς, δημιούργησαν κάποιες “ιστορικές μεταποιήσεις” τους, κατά τον πρόσφατο εορτασμό των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 .
Για τον όρο “συνωστισμός”, ίσως και να μετανιώνουν (ποιός να γνωρίζει άραγε;) σήμερα …..στην εποχή της πανδημίας, όσοι “ειδικοί ιστορικοί / αναλυτές–μεταποιητές” της εθνικής μας καταστροφής/συμφοράς στη Μικρά Ασία το 1922
έχουν στο παρελθόν εκφρασθεί προσβλητικά, τελείως απαράδεκτα και παντελώς άστοχα, για την απερίγραπτη τραγωδία των αδελφών μας στη Σμύρνη και γενικότερα στη Μικρά Ασία, κάτι ακριβώς το οποίο συνέβη, φυσικά μεθοδευμένα πάντα από τους Τούρκους, και κατά τη γενοκτονία των Ποντίων αδελφών μας.
Μνήμη όμως της εθνικής καταστροφής/συμφοράς στη Μικρά Ασία χωρίς σύμπνοια και χωρίς συμμετοχή όλων σε αυτή, θα είναι απλά και μόνο ένα “ρέκβιεμ”, μια ακόμα πένθιμος ακολουθία για την Ελλάδα .
Απαιτείται πρωτίστως ενότητα απέναντι σε αυτή την εθνική μας τραγωδία και ταυτόχρονα συνεχής θέληση προς αντίσταση στην τουρκική απειλή.
Ας ενεργήσουν προς τούτο, δείχνοντας αυτό παραδειγματικά, τα κύτταρα της δημοκρατίας μας – τα πολιτικά μας κόμματα.
Ως βασικά δημοκρατικά συστατικά στοιχεία, είναι φύσει αδύνατο να σιωπήσουν σε ότι αφορά τη Μικρασιατική Καταστροφή, που πρέπει να παραδειγματίζει για τα σοβαρά μας λάθη και να καταυγάζει σήμερα την αμείωτη προσπάθεια όλων ανεξαιρέτως για την αναγέννηση, την πρόοδο και την ευημερία του ελληνικού λαού (και ιδίως των επερχόμενων γενεών του ), ο οποίος αποτελεί και την ψυχή κάθε έννοιας περί Δήμου, Δημοκρατίας, και φυσικά Πατρίδας .
Ο αδηφάγος γείτονας έχει αποθρασυνθεί, από την αδιαφορία κυρίως που επιδεικνύουν για τον αναθεωρητισμό του στην ευρύτερη περιοχή, οι ποικίλοι ισχυροί του φίλοι, λόγω βεβαίως των δικών τους συμφερόντων.
Τα απλωμένα χέρια για αρπαγή, κόβονται και ευκολότερα. Να το θυμίζουμε διαρκώς αυτό με τη στάση μας στο γείτονα, και σε όλους τους άλλους – φίλους μας και μη.
Φοβάται και το ξέρει, αλλά στηρίζεται πάντα στις “πολύχρωμες” κλωστές, που επί χρόνια τον διατηρούν “γεωγραφικά” ακέραιο, κρατώντας τον σαν μαριονέτα κυριολεκτικά από τα μαλλιά.
Η σημερινή Τουρκία καταπιέζει και εξανδραποδίζει φυλές ανθρώπων, εγκλωβισμένες μέσα στο αφύσικο εδαφικό της μόρφωμα. Εάν κάποια στιγμή οι φυλές αυτές αντιδράσουν, θα χάσουν πολλοί τη μακαριότητα τους, στην ευρύτερη περιοχή μας και όχι μόνο .
Συνιστά επίσης, κατά την άποψή μας, και τον διαρκώς εκκολαπτόμενο δούρειο ίππο μερικών από τους ισχυρούς της γης για τη διάλυση της όποιας ΕΕ, όποτε αυτό ήθελε επιβληθεί από τα συμφέροντα ανταγωνιστών της Ένωσης ή – ενδεχομένως – ακόμα και μελών της. Τον αναγνωρίζουν αυτό τον κίνδυνο πολλοί σώφρονες ευρωπαίοι, καίτοι αρμόδιοι στη Χώρα μας εξακολουθούν να ομιλούν με εμμονή για την «ευρωπαϊκή προοπτική» της Τουρκίας, μια προοπτική που επί πολλά έτη παραμένει παγίως στα λόγια και μόνο. Η ΕΕ, ως θεσμός βεβαίως, δεν το επιθυμεί. Ούτε και η Τουρκία το θέλει κατά βάθος. Παίζει τα ανατολίτικα παζάρια της πολύ καλύτερα, χωρίς κανόνες και πίσω από το μπερντέ (ευρωπαϊστί…κουρτίνα), εις βάρος πάντα της ελληνικής κυριαρχίας και ακεραιότητας, καθώς και της ειρήνης στην ιδιαίτερα ευαίσθητη ευρύτερη περιοχή μας .
Προς τούτο και εκμεταλλεύεται αγρίως και μεθοδικά, πλήθος ταλανιζόμενων ανθρώπινων ψυχών. Εργαλειοποίηση, το λέμε αυτό σήμερα. Πάντα γλωσσοπλάστες, αλλά και πολύ μοντέρνοι εμείς οι Έλληνες. Μέχρι και τον “υβριδικό ελληνοτουρκικό (Ε/Τ) πόλεμο” υιοθετήσαμε άμεσα. Σύγχρονοι πάντα και σε όλα μας. Η άποψη του καθενός είναι σεβαστή, χωρίς βεβαίως και να αποτελεί δόγμα ή θέσφατο. Γνωστού όντως ότι και ο κρίνων κρίνεται, ο γράφων αδυνατεί δυστυχώς να κατανοήσει το υπόψη είδος Ε/Τ “υβριδικού πολέμου”, παρουσιαζόμενο σε ομιλίες και κείμενα στρατηγιστών, διεθνολόγων, αναλυτών, διαμορφωτών της κοινής γνώμης – κλπ, όταν στην από «Εδώ» πλευρά του φράκτη είδαμε εμφανώς παρόντες δύο κ.κ. Υπουργούς και έναν Α/ΓΕΕΘΑ, και στην από «Εκεί» πλευρά ίσως κάποια παρόντα αφανώς ανώτερα στελέχη της τουρκικής στρατοχωροφυλακής. Με άλλα λόγια, είναι διάχυτη η εντύπωση πως μας περιεργάζεται η Γείτων εκ του ασφαλούς, με τις εγγυήσεις που σαφώς της παρέχουν κάποιοι/όποιοι διαπρύσιοι υποστηρικτές της. Συνωδά, ο “υβριδικός Ε/Τ πόλεμος” γίνεται η σύγχρονη, για την υπόψη περίπτωση, προπαρασκευασμένη συνταγή σε αυλές αλλόκοτων μαγείρων. Ανήκει στο μενού μοντέρνων αλλοδαπών γεωπολιτικών «Μάστερ Σεφ» και κάποιων ντόπιων μιμητών τους ( ηθελημένα ή μη ), ιδίως δε κάποιων αλλοδαπών μαγείρων και σεναριογράφων γεωπολιτικών μαγειρικών συνταγών του τύπου «Οικογένεια Μπακλαβατζίογλου». Ένα γνωστό παλαιό τουρκικό τηλεοπτικό σήριαλ «εξαγωγής κουλτούρας», με σκόπιμο τότε προορισμό του την ΝΑ Τουρκία / Ντιγιαρμπακίρ, καθώς και τα Βαλκάνια βεβαίως !
Ο αυθέντης κ. Ερντογάν και o υπουργός του κ. Ακάρ ( ο στρατηγός κατά το πραξικόπημα, που εκκολαπτόταν από το σουλτάνο για τη θέση του ΥΕΘΑ και μεριμνούσε συγχρόνως, σύμφωνα και με κάποια ξένα δημοσιεύματα, να βεβαιωθεί ότι η «παλάντζα» έγερνε στα σίγουρα προς την πλευρά, όπου και είχε σχεδιαστεί βεβαίως να γύρει ), οφείλουν να καταλάβουν ότι «Γαλάζια Πατρίδα» υπάρχει αποκλειστικά και μόνο Ανατολικά του Αιγαίου, βαμμένη μάλιστα και με το αίμα πολυάριθμου αθώου ελληνικού πληθυσμού. Είναι κάτι που οι εν λόγω κύριοι σαφώς και το γνωρίζουν, προσποιούμενοι πως δεν το αντιλαμβάνονται και υποκρινόμενοι ότι δεν το ακούν.
Γι αυτό και πρέπει να το φωνάζει έντονα ο ελληνικός λαός δια των δημοκρατικά εκλεγμένων αντιπροσώπων του, με τρόπο ώστε η ηχώ και η μετήχηση της φωνής να φθάνει δυνατά και στους ακουστικούς πόρους κάποιων εταίρων – φίλων – προστατών μας και μη, οι οποίοι διαχρονικά έχουν αποδείξει ότι…..δυσκολεύονται πολύ να ακούσουν. Εκεί επίσης προσβλέπει και η προπαρασκευή των Ενόπλων μας Δυνάμεων για τα ενδεχόμενα, με εμμονή στο σκοπό, ακατάπαυστα, αθόρυβα, μεθοδικά, με συνέργεια, και με τρόπο που να πείθει.
Τα παραπάνω συνιστούν στην ουσία την εξωτερική πολιτική της Χώρας, υποστηριζόμενη από την αμυντική της πολιτική. Και σαφώς μέσα στο πλαίσιο μιας κοινοβουλευτικά εγκεκριμένης και σταθερά εφαρμοζόμενης Εθνικής Στρατηγικής (ΕΣ) , ανύπαρκτης σαφώς μέχρι σήμερα ! Ο χρόνος στα εθνικά μας θέματα τρέχει ήδη πολύ γρήγορα, και η διαχρονική εντύπωση είναι : πως στη Χώρα μας δεν κοιτάζουμε ποτέ το ρολόι. Μία – κατά αυτό τον τρόπο – καθιερωμένη και σταθερά ασκούμενη ΕΣ, είναι η μόνη που δύναται να επιβάλλει στη Γείτονα το σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου στην ευαίσθητη περιοχή μας – περιοχή λίαν κρίσιμη και για τους…..όποιους ισχυρούς παγκοσμίως.
Διαχρονική και αναμφισβήτητη η ρήση των Ρωμαίων Νομομαθών:«Τα πάντα είναι απρόβλεπτα όταν απομακρυνόμεθα του Δικαίου.»
Η υποχωρητική και φοβική στάση μας, προφανώς και δεν βγάζει πουθενά. Τουναντίον φέρνει εγγύτερα τα ενδεχόμενα να συμβούν. Ας το σκεφθούν αυτό και κάποιοι/όποιοι λαλίστατοι στα τηλεοπτικά παράθυρα κ.κ. συνταγματολόγοι – διεθνολόγοι – ειδικοί σύμβουλοι – εξ επαγγέλματος διαμορφωτές της κοινής γνώμης – κυβερνητικοί και μη τιτλούχοι ευνοούντες σφόδρα τον κατευνασμό της Τουρκίας – την Ε/Τ φιλία – κ.α.
Ο γράφων, κατά την άποψή του βεβαίως και μέσα στο πλαίσιο των όποιων γνώσεων και εμπειριών του, περιέγραψε την εικόνα της διαχρονίας των Ε/Τ σχέσεων, αναφερόμενος διεξοδικά και σε βασικές παραμέτρους αυτών, σε άρθρο που αναρτήθηκε στο Militaire, ένα χρόνο πριν (4/4/2021), με τον τίτλο : «Ενέργεια, Ε/Τ σχέσεις, ελληνικός αγνωστικισμός και τουρκικές επιδιώξεις.»
Ο αναγνώστης ας κρίνει κατά το δοκούν τα αναφερόμενα στο συγκεκριμένο και στο παρόν άρθρο, λαμβάνοντας υπόψη του και τα όποια γεγονότα του χθες και του σήμερα .
Και σήμερα ο πόλεμος στην Ουκρανία μας δείχνει, ότι η ενέργεια και η σχετιζόμενη με αυτήν εντροπία (και δη, πραγματικά και μεταφορικά, σε όλες της τις εκφάνσεις : επιστημονική, θεατρική, πολιτική και κοινωνική) παίζουν – πλέον και άλλων βεβαίως παραγόντων – πρωταγωνιστικό ρόλο στην τραγωδία αυτού του πολέμου.
Επιθυμούμε σαφέστατα όλοι να τελειώσει το συντομότερο ο πόλεμος αυτός, με τη σκέψη επίσης όπως : το νέο καθεστώς της Ουκρανίας που θα προκύψει αναμφισβήτητα, ανεξάρτητα της χρονικής λήξεως και της πραγμάτωσης των όποιων τεθέντων στρατιωτικών αντικειμενικών σκοπών του πολέμου, μη τυχόν δημιουργήσει, για κάποιους/όποιους ισχυρούς της Γης (τον και λεγόμενο διεθνή παράγοντα), τρόπο επίλυσης άλλων καταστάσεων, τεχνηέντως δημιουργούμενων ή και καλλιεργούμενων.
Η μετατόπιση της παγκόσμιας οικονομικής ισχύος στη ΝΑ Ασία, δεν μπορεί παρά να επιφέρει ισχυρούς κραδασμούς στο διεθνές σύστημα, που σήμερα χαρακτηρίζεται γενικά από αταξία. Συναφώς, το συμφέρον των ισχυρών χωρών έχει προ πολλού υπερκεράσει πλέον τους όρους “εχθρός“ και “φίλος“. Βιώνουμε μια εποχή απρόβλεπτη και συνεπώς επικίνδυνη. Προς τούτο, είναι καλύτερα να ανησυχούμε παρά να αιφνιδιαστούμε .
1922 – 2022 : Ένας αιώνας πέρασε. Το θυμόμαστε πάντα ( και ειδικότερα σήμερα .)
Μοναδικό, διαχρονικό, και φυσικά επίκαιρο είναι το ακόλουθο κείμενο του αείμνηστου Νίκου Τσιφόρου ( 1909 – 1970 ), που δημοσιεύθηκε σε περιοδικό της εποχής του. Καλό είναι να το έχουν συνεχώς κατά νου όλοι οι Πολιτεύοντες / εγρηγορότες – ενεργοί δημοκράτες Πολίτες και οι εξ αυτών Πολιτευόμενοι, καθώς και οι σημερινοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης στη Χώρα μας :
<< Είμαι Έλλην, το καυχώμαι, ξεύρω την καταγωγήν μου, χόρτασα κρεμμύδι και ψάρια παστά, έφαγα ψωμί πένθιμο, μαύρο και πιτυρούχο, σκαρφάλωσα τις βουνοκορφές με τον γυλιό και «πλήρην φόρτον» σαράντα οκάδες στη ράχη, με ύμνησαν το χτες και το σήμερα, αναστέναξα από τους εφόρους, έκανα περίπατο μέσα στο διχασμό, άκουσα τις σφαίρες των κινημάτων, είδα λογής λογής στρατιωτικές στολές να κάνουν παρέλαση μέσα στους μεγάλους μου δρόμους, διάβασα τα πυριφλεγή άρθρα των εφημερίδων, άκουσα πολιτικούς λόγους, έγινα δυο χωριά με τους φίλους μου στα καφενεία, διαμαρτυρήθηκα, καρπαζώθηκα, φοβέρισα, «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», πούλησα και αγόρασα κονσέρβες στην Κατοχή, έβρισα τους καταχραστές και, μεταξύ μας, κομματάκι από ζήλια, ξεσκεπάστηκα με σεβασμό μπρος στην σημαία μου, ένιωσα ένα ρίγος στις νότες του Εθνικού μου Ύμνου, γκάριξα στο ποδόσφαιρο με τις εθνικές ξένες ομάδες, δε θέλω να με κουμαντάρουν οι άλλοι, κι αν πολιτευόμουνα προσωπικά, θα τα κατάφερνα καλύτερα από τον καθένα.
Τώρα πάω στην κάλπη. Δεν ξέρω ακόμα τι θα ψηφίσω, αλλά πάω στην κάλπη.
Λέω μέσα μου ότι χρειάζεται κάτι δυνατό, κάτι ελληνικό, κάτι καινούριο.
Σιγοσφυρίζω έναν σκοπό γεμάτο δικαιώματα και ελευθερίες, σιγοσφυρίζω έναν σκοπό γεμάτο δύναμη και σεβασμό για τούτο το κομμάτι γης, το χιλιοτυραννισμένο, που πάνω στα σκληρά βράχια του ακονιστήκανε όλες οι αιχμές από ξίφη των Περσών, των Ρωμαίων, των Τούρκων, των Γότθων, των Φράγκων, των Σλάβων. Και κάθε φορά σπάζαν τα ξίφη και ανάσαιναν οι βράχοι, περήφανοι, στητοί, ελληνικοί και μεγάλοι.
Σιγοσφυρίζω έναν σκοπό για τούτα τα χώματα, τα ποτισμένα αίμα, ιδρώτα και μόχθο, τα χώματα που σκεπάζουν τους πατέρες μου, τη δόξα τους, τους μεγάλους αγώνες.
Και λέω πιο κάτω :
«Πρέπει. Πρέπει τούτη η χώρα να γίνει μεγάλη και ισχυρή».
Έχω μια ψήφο. Μία μονάχα μέσα στα εκατομμύρια. Δεν είμαι τίποτα, ένα ασήμαντο ποσοστό, ένας εκατομμυριοστός συντελεστής της λαϊκής δύναμης.
Φτερό το βάρος μου, ατσάλι η θέληση μου.
Θέλω την Ελλάδα, την μικρούλα και ιστορική, θέλω να την δω να ανασαίνει ελεύθερη, μόνη, χωρίς ελεημοσύνες, χωρίς στερήσεις, με την αξία της.
Θέλω να έρθουν ψηλά, επικεφαλής, οι άνθρωποι που θα της κάνουνε δώρο μενταγιόν αυτά τα αγαθά.
Θέλω να μην πεινάμε εμείς και τα παιδιά μας, να μην μας γελάνε οι ξένοι, να μας λογαριάζουν τα βορινά τσακάλια.
Θέλω δική μου την δική μου θάλασσα και δική μου την δική μου στεριά.
Θέλω να λένε με σεβασμό «Έλληνας» στο πέρασμα μου, θέλω να ‘ναι ψηλά η τιμή και σεβαστοί οι άρχοντες μου.
Θέλω να μεγαλώσουνε τα παιδιά μου ελεύθερα να μάθουν, να σπουδάσουν, να γίνουν καλύτερα από μένα στο μυαλό, στην αξία, στη σκέψη.
Δεν ξέρω τι θα ψηφίσω αλλά πάω στην κάλπη.
Κανέναν δεν κατηγόρησα. Σκεφτήκανε όλοι και πράξανε, ανάλογα με το μυαλό που ‘χανε.
Όμως εγώ λέω πως χρειάζονται καινούρια μυαλά, καινούριες σκέψεις, καινούρια πράγματα.
Χρειάζεται καινούρια Ελλάδα, να μην φοβάσαι το νόμο, να μην φοβάσαι τον έφορο, να μην φοβάσαι τις δραχμές σου τις λιγοστές.
Να ‘ναι όλα φτωχά, μα τίμια, να μην χρωστάμε
ευχαριστώ για το ψωμί, που το αξίζουμε, να μη φοβόμαστε για το αύριο που είναι δικό μας.
Να γίνουμε όλοι καλοί κι η Ελλάδα καλύτερη.
Εμείς θα πεθάνουμε, αυτή πρέπει να ζήσει ! >>
(*) Ο αντιστράτηγος ε.α. Διονύσιος Ι. Θεοδωρίτσης , αρχηγός της Τάξεως ΣΣΕ / 1975 , είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Στρατιωτικής Ακαδημίας Νάσσερ της Αιγύπτου και εταίρος αυτής .
Σχόλια