Ο (πραγματικός) τελευταίος στρατιώτης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 1945 με την παράδοση της Ιαπωνίας στους Συμμάχους. Όμως, αρκετοί άνδρες του Ιαπωνικού Στρατού συνέχισαν να πολεμάνε ακόμα και μετά τη λήξη του πολέμου, επειδή είτε αμφισβητούσαν ή διαφωνούσαν με το γεγονός της παράδοσης είτε απλά δεν ενημερώθηκαν ποτέ για αυτή. Αυτοί οι στρατιώτες ονομάστηκαν «Zanryū nipponhei», που σημαίνει «εναπομείναντες Ιάπωνες στρατιώτες».
Ίσως ο γνωστότερος όλων είναι ο ανθυπολοχαγός Χίρο Ονόντα, ο οποίος συνέχιζε την αντίσταση στο νησί Λουμπάγκ των Φιλιππινών μέχρι το 1974, όταν αναγκάστηκε ο στρατηγός του από τον πόλεμο, Γιοσίμι Τανιγκούτσι, να μεταβεί ο ίδιος στο νησί, ώστε να πείσει τον αξιωματικό του να παραδοθεί. Ο Χίρο Ονόντα ήταν ο προτελευταίος Ιάπωνας των Zanryū nipponhei.
Ο τελευταίος ονομαζόταν Τέρουο Νακαμούρα και καταγόταν από τη φυλή Άμις, μια από τις 16 αναγνωρισμένες των Αβοριγίνων της Ταϊβάν. Ο Νακαμούρα και η ομάδα του είχαν ξεμείνει στη νήσο Μοροτάι της Ινδονησίας και οι τελευταίες εντολές που έλαβαν ήταν να κρυφτούν την ζούγκλα και να συνεχίσουν τον ανταρτοπόλεμο εναντίον των Αμερικανών. Οι Ιάπωνες στρατιώτες αναγκάστηκαν να χωριστούν σε υποομάδες για να βρουν τροφή και να καταφέρουν να επιβιώσουν. Μια ομάδα ανακαλύφθηκε το 1956 και επαναπατρίστηκε, ενώ οι περισσότεροι πέθαναν από πείνα και αρρώστιες. 
Ο Νακαμούρα κατάφερε να επιβιώσει μόνος του επί 29 χρόνια στη ζούγκλα. Κοιμόταν σε μια ρωγμή πάνω στο βουνό, ψάρευε στο ποτάμι και συντηρούσε το όπλο του (με το οποίο δεν έριχνε ποτέ υπό τον φόβο εντοπισμού του). Επιπλέον, άνοιξε ένα μικρό χώρο μέσα στο δάσος, όπου καλλιεργούσε κόκκινες πιπεριές, μπανάνες και παπάγια!!
Οι αρχές της Ινδονησίας είχαν εντοπίσει ίχνη ανθρώπινης δραστηριότητας στη ζούγκλα του νησιού αλλά δεν μπήκαν στον κόπο να το ψάξουν περαιτέρω. Όμως, η ανακάλυψη του Χίρο Ονόντα στις Φιλιππίνες το 1974 και η δημοσιότητα που έλαβε η υπόθεση, ανάγκασε τις αρχές του νησιού να ασχοληθούν. Ενημέρωσαν την Ιαπωνία για την πιθανότητα ύπαρξης στρατιωτών από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και προχώρησαν σε πτήσεις αεροπλάνων πάνω από τη ζούγκλα ψάχνοντας ίχνη. Αφότου τον εντόπισαν, έστειλαν μια ομάδα 11 στρατιωτών, με σκοπό να τον περισυλλέξουν. Μετά από τρεις μέρες, οι στρατιώτες βρήκαν τον υπερβολικά αδύνατο και φοβισμένο Τέρουο Νακαμούρα, ο οποίος δεν προέβαλε αντίσταση. Μάλιστα, πίστευε ότι θα τον εκτελέσουν. Στη συνέχεια τον μετέφεραν σε νοσοκομείο της Τζακάρτα για νοσηλεία.
Ο Νακαμούρα έγινε ιδιαίτερα συμπαθής στην Ινδονησία, ενώ στο κοντινότερο χωριό της ζούγκλας κατασκεύασαν ένα άγαλμα προς τιμήν του, επειδή είχε τη φήμη του «Καλού Ιάπωνα», καθώς ποτέ δεν έβλαψε κανέναν χωρικό, αντιθέτως είχε σώσει και μια ντόπια κοπέλα από άλλους Ιάπωνες στρατιώτες τις πρώτες μέρες του ανταρτοπολέμου στη ζούγκλα. 
Όμως, δεν ίσχυε το ίδιο και για την Ιαπωνία, η οποία δεν αναγνώριζε τον Νακαμούρα ως «δικό της», καθώς δεν ήταν εθνοτικά Ιάπωνας και δεν καταγόταν από εκεί. Έτσι, δεν του δόθηκε σύνταξη, παρά μόνο ένα μικρό ποσό για τα χρόνια υπηρεσίας του, και δεν του επετράπη να μετακομίσει στην Ιαπωνία. 
Μετά την ανάρρωσή του, στις αρχές του 1975, επέστρεψε στον τόπο καταγωγής του, την Ταϊβάν, η οποία ήταν πλέον ανεξάρτητο κράτος. Η κυβέρνηση της Ταϊβάν μαζί με Ιάπωνες πολίτες συγκέντρωσαν για εκείνον ένα σεβαστό ποσό (4,25 εκ. γιεν), ώστε να μπορέσει να ζήσει αξιοπρεπώς. Ο Νακαμούρα βρήκε την γυναίκα του, η οποία είχε ξαναπαντρευτεί, και τον γιο, που δεν ήξερε ότι είχε, καθότι η γυναίκα του ήταν έγκυος όταν κατατάχθηκε στον Ιαπωνικό στρατό. 
Εν τέλει, ο Καλός Ιάπωνας του Μοροτάι είχε το happy ending που του άξιζε. Η γυναίκα του χώρισε τον δεύτερο σύζυγό της και επέστρεψε σε αυτόν. Το ζευγάρι ανανέωσε τους γαμήλιους όρκους του και έμειναν μαζί ως το τέλος. Ο Τέκουο Νακαμούρα πέθανε το 1979 από καρκίνο του πνεύμονα, δηλώνοντας ότι δεν μετάνιωνε καθόλου για τα χρόνια που έχασε στις ζούγκλες, διότι υπηρετούσε την πατρίδα του.
Σχόλια