ΔΙΟΛΚΟΣ

  Περιμένουμε πώς και τι το Πάσχα για να ψήσουμε το αρνί στη σούβλα, να τσουγκρίσουμε τα κόκκινα αυγά και να κόψουμε μια φέτα αφράτο τσουρέκι. Όλα αυτά τα νόστιμα έθιμα ανήκουν στις γευστικές παραδόσεις της ορθοδοξίας. Πώς ξεκίνησαν όμως και ποια είναι η σημασία τους; Οβελίας είναι και γυρίζει Το ψήσιμο του αρνιού είναι το σπουδαιότερο γεγονός της Λαμπρής. Όλο το γλέντι γίνεται γύρω από εκείνη τη σούβλα που γυρίζει αργά και… λιμπιστικά! Πού έχει, όμως, τις ρίζες του αυτό το έθιμο; Η απάντηση είναι λίγο πολύ γνωστή: στο εβραϊκό Πάσχα, που συμβολίζει την έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο. Μέσω του προφήτη Μωυσή ο Θεός έστειλε μήνυμα στις οικογένειες των υποδουλωμένων Εβραίων «Σφάξτε έναν αμνό, και βάψτε με το αίμα του την πόρτα σας. Έτσι, όταν ο Άγγελος του Θανάτου επισκεφθεί το βράδυ την πόλη θα γνωρίζει ποιος είναι Εβραίος και ποιος όχι». Μετά την επίσκεψη του πνεύματος, που σκότωσε όλους τους πρωτότοκους γιους των Αιγυπτίων, οι Εβραίοι ήταν ελεύθεροι να φύγουν. Πριν την αναχώρηση όμως

  Τα λουλούδια της Πασχαλιάς  έχουν συνδέσει το όνομά τους  με το γεγονός ότι  ανθίζουν μια φορά το χρόνο , για είκοσι έως τριάντα μέρες, κοντά στο Πάσχα. Θεωρείται προάγγελος της άνοιξης. Με την εποχή της άνθισής της σηματοδοτεί το αν η άνοιξη θα έρθει νωρίς ή αργά. Είναι ένα ξεχωριστό φυτό που χρειάζεται υπομονή για να περιμένουμε να ανθίσει. Την άνθισή του συνοδεύει ένας  μύθος  που το κάνει ακόμα πιο ιδιαίτερο κι έχει σχέση με την Ανάσταση του Ιησού. Η πασχαλιά λέγεται πως ήταν το δένδρο που πρόσφερε τη δροσιά και τον ίσκιο του στην Παναγία και τον Ιωσήφ , όταν εκείνοι όδευαν προς την Αίγυπτο στην προσπάθεια τους  να σώσουν τον μικρό Χριστό από τη δολοφονική μανία του Ηρώδη. Τότε η Παναγία το ευλόγησε να είναι πάντα φορτωμένο με πανέμορφα, ευωδιαστά άνθη. Σύμφωνα με το μύθο όμως το όνομα του το πήρε λίγα χρόνια αργότερα, όταν οι Ιουδαίοι σταύρωσαν το Χριστό. Είχε φυτρώσει κοντά στο Γολγοθά και βλέποντας τον Κύριο να σταυρώνεται μαράθηκε, από τον καημό του.  Όταν τρεις μέρες μετά ο

  ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ Γ. ΜΑΚΡΗ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ Α.Π.Θ. Διάλεξις δοθείσα εντός τού Πανεπιστημιακού χώρου εις φοιτητικήν ευκαιρίαν (Απρίλιος 1978) Αγαπητοί μου φίλοι, Είναι πραγματικά ένα μεγάλο προνόμιο το ότι δίνεται η ευκαιρία να συναντηθούμε σ΄ ένα αμφιθέατρο Πανεπιστημιακό, όχι μ΄ εκείνο το στεγνό και στενό, αν και απαραίτητο περιεχόμενο της μεταδόσεως ορισμένων επιστημονικών γνώσεων, αλλά σ΄ εκείνη την ατμόσφαιρα και το επίπεδο τής στενής και χωρίς περιορισμούς, ως προς το βάθος και το πλάτος τής γνωριμίας, σε επίπεδο πού έχουν σχέση με την ψυχική ζωή τόσον των ταγμένων για να σας διδάσκουν μερικές γνώσεις όσον και των φοιτητών πού έρχονται εδώ για να αποκτήσουν, για νά οικοδομήσουν τον ψυχικό τους κόσμο και γι΄ αυτό πρέπει νά δώσω και στην ανώνυμη αυτή ομάδα των συναδέλφων σας, πού σκέφθηκαν νά πάρουν αυτήν την πρωτοβουλία, όσο και σ΄ όλους εσάς πού είχατε την καλοσύνη νά έλθετε απόψε, νά δώσω την έκφραση τής μεγάλης μου ευχαριστίας πού σκέφθηκαν και μένα και με κάλεσαν εδώ γ

  Όταν λέμε  «Ιστορικότητα του Ιησού» , εννοούμε από τη μιά πλευρά τη μελέτη της ιστορικής πραγματικότητας προσώπων και γεγονότων, και από την άλλη την ανάλυση των διαθέσιμων ιστορικών στοιχείων για την εξακρίβωση ότι:  (α).  ο Ιησούς Χριστός υπήρξε ως ιστορική μορφή και  (β).  κάποια από τα μεγάλα ορόσημα της ζωής του, όπως αυτά περιγράφονται στα Ευαγγέλια, μπορούν να επιβεβαιωθούν ως ιστορικά γεγονότα. Σήμερα, οι περισσότεροι σύγχρονοι μελετητές της αρχαιότητας συμφωνούν ότι ο Ιησούς Χριστός υπήρξε. Για τη γενική πορεία της ζωής του Ιησού δεν υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες. Υπάρχουν όμως ως προς την ιστορικότητα συγκεκριμένων γεγονότων, τα οποία περιγράφονται στις βιβλικές αναφορές για τον Ιησού.  Τη συνολική αποδοχή συγκεντρώνουν μονάχα δύο γεγονότα:   (α).  ότι ο Ιησούς βαπτίστηκε από τον Ιωάννη Βαπτιστή και  (β).  ότι σταυρώθηκε με διαταγή του Ρωμαίου Επάρχου Πόντιου Πιλάτου. Ο Ιησούς δεν ήταν εξ αρχής κάποιο σημαίνον ιστορικό πρόσωπο, αλλά ένας ηγέτης μιας ομάδας ανθρώπων που κατοικ