H AΓΝΩΣΤΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΚΡΙΣΤΑΛ

Μία βασική ερώτηση που αιωρείται γύρω από το απότομο τέλος που έλαβε η αποστολή του Στρατηγού Στάνλεϋ Μακρίσταλ στο Αφγανιστάν: Πώς γίνεται ένας απόφοιτος του West Point και του Kennedy School of Government του Harvard, που τρέχει 8 μίλια την ημέρα, κοιμάται τέσσερις ώρες, και είναι έξυπνος και πνευματώδης να κάνει κάτι το τόσο χαζό όπως το να μιλήσει έτσι σε έναν δημοσιογράφο του Rolling Stone;

Ίσως να μην ήταν και τόσο χαζό τελικά. Όλα τα στοιχεία βρίσκονται στο ίδιο το άρθρο των RS, για το οποίο το περιοδικό πλέον καυχιέται ότι «άλλαξε την Ιστορία». Οι νέοι κανόνες εμπλοκής τους οποίους ήταν υποχρεωμένος να επιβάλλει στους στρατιώτες του τον είχαν οδηγήσει σε μια εσωτερική σύγκρουση με αποτέλεσμα απηυδισμένος στο τέλος να τα στείλει όλα «στο διάολο!».

Η αντίδραση υπήρξε ανάλογη ακόμα και για τον μέσο πεζικάριο που ένιωθε προδομένος και οργισμένος. Κάποιοι παρομοίωσαν το νέο καθεστώς κανόνων ως απόπειρα της κυβέρνησης «να περάσει χειροπέδες» στα στρατεύματα. «Πώς είναι δυνατόν να μην μας επιτρέπουν να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας;», αναρωτιέται χαρακτηριστικά βετεράνος σε γράμμα του που έστειλε στον Μακρίσταλ.

Όπως ανέφεραν και οι New York Times σε άρθρο τους ο κίνδυνος πλέον μετακύλησε από τους Αφγανούς πολίτες και τους Ταλιμπάν στους ίδιους τους στρατιώτες της Δύσης. Πλέον είναι τα πάντα εκτός από δυνάμεις καταστολής και προστασίας. Αν και ο ίδιος ο Μακρίσταλ είχε βοηθήσει στον σχεδιασμό αυτών των κανόνων, το πρακτικό τους αντίκρισμα και η ουσιαστική τους εφαρμογή εκεί έξω στο πεδίο της μάχης, αποτέλεσε τελικά μια οδυνηρή εμπειρία για κάποιον που έχει εκπαιδευτεί την δεκαετία του ’70 υπό από το ιερό σύνθημα «ένας αξιωματικός πρέπει να μπορεί να προσέχει τους δικούς του».

Οι νέοι κανόνες εμπλοκής απαιτούν περαιτέρω προσοχή και πολλές περισσότερες εγκρίσεις από τα ανώτερα κλιμάκια προκειμένου να προχωρήσει ένας στρατιώτης στην άσκηση ένοπλης βίας. Εκνευρισμένοι πολεμιστές στο Αφγανιστάν αναφέρουν πως κουβαλάνε καρτελάκια πάνω τους για να τους υπενθυμίζουν πως επιτρέπεται η «περιπολία μόνο σε περιοχές στις οποίες είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα πρέπει να αμυνθούμε κάνοντας χρήση όπλων». Γιατί στο καλό πρέπει να γίνεται μια περιπολία στην οποία ο στρατιώτης δεν θα χρειαστεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του με ένοπλα μέσα;

Σύμφωνα με το εγχειρίδιο «Μάχη κατά των τρομοκρατών» το οποίο έγραψε κατά βάση ο Πετρέους το 2007, η προστασία των πολιτών αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο των επιχειρήσεων εναντίων των ανταρτών. Υπάρχει όμως ένα κλιμακούμενο πρόβλημα στο Αφγανιστάν, το οποίο ενδεχομένως ο Μακρίσταλ δεν το είδε να έρχεται όταν ξεδίπλωνε την στρατηγική του για το πώς θα κερδίσει την καρδιά και το μυαλό των Αφγανών και όχι μόνο: Σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες, οι Ταλιμπάν έχουν ξεκινήσει να πολεμάνε το ίδιο το σύστημα από μέσα. Εκμεταλλευόμενοι το δυτικό ήθος, περικυκλώνουν τους εαυτούς τους με γυναίκες και παιδιά, ξέροντας πως αυτό θα επιβραδύνει τις επιχειρήσεις των στρατευμάτων. Έχει παρατηρηθεί ότι οι Tαλιμπάν σκόπιμα δημιουργούν ανθρώπινες απώλειες, κάτι το όποιο όμως χρεώνεται στα στρατεύματα, επιφέροντας περισσότερη αρνητική δημοσιότητα εις βάρος τους. Δεν είναι μόνο ότι αναγκάζονται πλέον οι στρατιώτες να είναι διπλά προσεκτικοί∙ βασικά αναγκάζονται να είναι υποχωρητικοί.

«Προσπαθούν να μας κάνουν να χτυπήσουμε γυναίκες και παιδιά, να σκοτώσουμε αθώους πολίτες», αναφέρεται χαρακτηριστικά από Αμερικανό Αξιωματούχο στο Αφγανιστάν.

Εντυπωσιακό είναι το παράδειγμα σε ρεπορτάζ της Wall Street Journal του περασμένου Φεβρουαρίου, σύμφωνα με το οποίo o λοχαγός πεζοναυτών Άντονι Ζίννι πέρασε 45 λεπτά στο τηλέφωνο με στρατιωτικούς δικηγόρους, μέχρι να αποφασιστεί να μην προχωρήσει τελικά σε αεροπορική επίθεση εναντίον τεσσάρων Ταλιμπάν που τοποθετούσαν βόμβες σε δρόμο που σκόπευε να περάσει μια φάλαγγα. Οι Ταλιμπάν μετέφεραν μαζί τους παιδιά και το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ο Ζίννι ήταν να τα σκοτώσει. Ωστόσο, οι συνέπειες της απόφασης ήταν να τεθεί σε περαιτέρω κίνδυνο η ασφάλεια και η ζωή των στρατιωτών.

Αυτός είναι ο καινούριος κόσμος των πολέμων στον οποίο προσπαθούσε να ανταπεξέρθει η «παλιά καραβάνα» Στρατηγός Μακρίσταλ. Υποθέτω ότι είχε αρχίσει να μην τον αντέχει. Αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος για τον οποίο έθεσε εαυτόν στο απόσπασμα ενός ρεπόρτερ του Rolling Stone. http:Antinews