Δύο σενάρια πολέμου με την Τουρκία
Ο Ταγίπ Ερντογάν κυριαρχεί ως επικεφαλής της Τουρκίας από το 2003 δηλαδή σχεδόν για 20 έτη. Για να είμαστε ειλικρινείς στα χρόνια που κυβερνάει, η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ η πρώτη προτεραιότητα στην ατζέντα του. Εάν ήταν θα μπορούσε ίσως στα πρώτα χρόνια των ελληνικών μνημονίων όταν και η συνολική οικονομία και η χώρα ήταν σε περιδίνηση, να πετύχει πολλά περισσότερα πράγματα σε σχέση με τις επεκτατικές πολιτικές του στο Αιγαίο , από ότι σήμερα που η χώρα έχει αναβαθμιστεί σημαντικά σε επίπεδο εξοπλισμών.
Αυτό είναι ίσως και το οξύμωρο του σχήματος. Γιατί η Τουρκία κλιμακώνει όλο και περισσότερο την ένταση απέναντι στην Ελλάδα ενώ θεωρητικά η Ελλάδα έχει ισχυροποιηθεί σημαντικά τόσο εξοπλιστικά όσο και σε επίπεδο συμμαχιών πχ με την Γαλλία και τις ΗΠΑ; Η χθεσινή ανακοίνωση του τουρκικού συμβουλίου Ασφαλείας δεν αφήνει καμία αμφιβολία σε επίπεδο τουλάχιστον προφορικό, ότι η Τουρκία μας απειλεί πλέον άμεσα και ανοιχτά με πόλεμο και συγκεκριμένα μέσω ενός Θεσμικού της οργάνου, για πρώτη ίσως φορά μετά το casus belli για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων , στην περίπτωση που η Ελλάδα συνεχίσει να εξοπλίζει τα νησιά του Αιγαίου.
Κατά την άποψη του υπογράφοντα η απειλή σύγκρουσης αυτή έχει μεγάλη πιθανότητα να είναι πραγματική και άμεση. Οι λόγοι είναι πολλοί και ποικίλοι. Ο Ερντογάν δεν μπορεί να ανασχέσει την ασταμάτητη οικονομική διολίσθηση της Τουρκίας. Το έχει κατανοήσει πλήρως. Επίσης μια συνέχιση επιχειρήσεων στη Συρία δεν του διασφαλίζει κάποια μεγάλα οικονομικά η γεωστρατηγικά ωφέλη. Αντίθετα το Αιγαίο με τα πιθανά τεράστια ενεργειακά αποθέματα σε φυσικό αέριο είναι σίγουρα πιο ελκυστικό, ιδίως στα πλαίσια της παγκόσμιας ενεργειακής κρίσης και της ανάγκης εύρεσης εναλλακτικών προμηθευτών φυσικού αερίου. Τα πιθανά κέρδη είναι τεράστια.
Παράλληλα, εάν η Ελλάδα στο πλαίσιο της συνέχισης των εξοπλισμών, παραλάβει εντός των επόμενων τριών ετών τα υπόλοιπα αεροσκάφη Ραφαλ , τις υπολειπόμενες φρεγάτες Μπελαρά, ενταχθεί στο πρόγραμμα των F35 και εγκαταστήσει πυραυλικές ασπίδες στα νησιά, ενώ την ίδια στιγμή η Τουρκία αποκλείεται από τα αμερικανικά εξοπλιστικά προγράμματα και η Γερμανία καθυστερεί συνεχώς την παράδοση των αντίστοιχων με της Ελλάδας υποβρυχίων , τότε εάν η Τουρκία έχει πραγματικές βλέψεις στο Αιγαίο , τότε γίνεται εύκολα κατανοητό ότι το μεσοδιάστημα αυτό είναι ίσως το μοναδικό παράθυρο ευκαιρίας της Τουρκίας για τις επόμενες δεκαετίες. Πριν δηλαδή ολοκληρωθεί η στρατιωτική θωράκιση της Ελλάδας.
Επιπλέον, επειδή ο Ερντογάν φοβάται ότι πιθανή εκλογική ήττα του θα θέσει κυριολεκτικά την φυσική του επιβίωση σε κίνδυνο, μετά το πογκρόμ που εξαπέλυσε εναντίων των πολιτικών του αντιπάλων και επειδή το τουρκικό Σύνταγμα προβλέπει αναστολή των εκλογών σε περίπτωση πολέμου ή έκτακτης ανάγκης , μια πολεμική σύρραξη ίσως τον βόλευε σχετικά στο να κερδίσει χρόνο και να παρουσιάσει στον λαό του μια πιθανή επιτυχία έναντι της Ελλάδας στο Αιγαίο.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία πλασαρισμένος αρχικά ως «ειδική επιχείρηση» η οποία τελικά εξελίχτηκε σε πολυμέτωπη σύγκρουση άγνωστης χρονικής διάρκειας θα μπορούσε να είναι μια εφιαλτική προβολή από το μέλλον για την Ελλάδα. Εξηγούμε και το γιατί.
Από ότι φαίνεται η Τουρκία έχει στοχεύσει στα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου τα οποία η Ελλάδα εξοπλίζει εδώ και δεκαετίες με το επιχείρημα της άμυνας έναντι της αποβατικής Τουρκικής Στρατιάς του Αιγαίου. Η Τουρκία θεωρεί ότι το καθεστώς αποστρατικοποίησης σειράς ελληνικών νησιών με βάση διεθνείς συμβάσεις πλήττεται συνεχώς και επομένως υπάρχει μια «νομική» ή έστω «πολιτική» αφορμή επέμβασης. Έχει δηλαδή βρει την αφορμή επέμβασης.
Δύο σενάρια
Όμως τι μορφή θα έχει μια πιθανή σύγκρουση ; Τα επικρατέστερα σενάρια είναι δυο. Το ένα το οποίο εδώ και πολλά χρόνια θεωρείται από πολλούς ειδικούς επί στρατιωτικών θεμάτων στην Ελλάδα ως το πιο πιθανό , είναι μια σύρραξη μικρή σε διάρκεια και γεωγραφική έκταση με παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων μετά από μερικές μέρες. Σε αυτήν την περίπτωση η Ελλάδα έχει ένα πλεονέκτημα λόγω της ισχυρότερης και πιο σύγχρονης αεροπορίας καθώς και της ύπαρξης των Γερμανικών υποβρυχίων που στο Αιγαίο δεν έχουν ακόμα αντίπαλο ιδίως σε συρράξεις με περιορισμένη διάρκεια και έκταση.
Υπάρχει όμως και το δεύτερο σενάριο το οποίο δεν συζητείται πολύ στην ελληνική κοινή γνώμη και προβλέπει μια πολυμέτωπη σύρραξη εκτεταμένης έκτασης και χρονικής διάρκειας κατά την οποία οι μεγάλες δυνάμεις και μέλη του ΝΑΤΟ δεν θα παρέμβουν στον πεδίο των συγκρούσεων άμεσα. Σε αυτό το σενάριο η Τουρκία έχει μάλλον δυστυχώς το προβάδισμα. Πρώτον γιατί διαθέτει σημαντικά περισσότερο τακτικό στρατό πράγμα το οποίο σε μια μεγάλη σε διάρκεια σύρραξη θα βαρύνει σημαντικά και δεύτερον και σημαντικότερο έχει δικιά της πολεμική βιομηχανία αρκετά αναπτυγμένη η οποία είναι σε θέση να παρέχει συνεχή ανεφοδιασμό του στρατού τόσο σε ανταλλακτικά όσο και σε νέα παραγόμενα όπλα, σε αντίθεση με την Ελλάδα η οποία έχοντας στην ουσία «παρατήσει» την βιομηχανία όπλων της εδώ και δεκαετίες , εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από τα κράτη προμηθευτές των όπλων της.
Σε αυτό το σενάριο η Ελλάδα υστερεί σημαντικά διότι ο ανεφοδιασμός και η αδιάλειπτη πολεμική τροφοδοσία με πολεμικό υλικό θα πρέπει να γίνεται σχεδόν αποκλειστικά από το εξωτερικό με ότι αυτό σημαίνει. Ελπίδα της Ελλάδας είναι ότι η Γαλλία θα προστρέξει άμεσα σε συνδρομή και οι ΗΠΑ θα παρέμβουν επίσης άμεσα. Κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν μπορεί να μας το εγγυηθεί κανείς, πολλώ δε μάλλον αφού σχεδόν πάντα πολεμάς τον πόλεμο σου μόνος σου. Δεν μας είναι φυσικά γνωστά τα σχέδια των επιτελείων και η όποια προετοιμασία έχει γίνει σχετικά .
Εθνική συνεννόηση
Αυτό όμως που πρέπει να γίνει άμεσα είναι μια εθνική διακομματική συνεννόηση έστω και πίσω από κλειστές πόρτες. Η Ελλάδα και η Κυβέρνηση πρέπει να κάνει το παν για να προετοιμάσει τη χώρα και την κοινή γνώμη για το πιθανό εθνικό διακύβευμα. Η «γραμμή» του εφησυχασμού και των πολιτικών λεκτικών «λεονταρισμών» δεν αποτελεί επιλογή. Ένα αρραγές εσωτερικό εθνικό μέτωπο σύμπνοιας θα αποτελούσε μια ιδανική συνθήκη για οιανδήποτε πιθανή επιβουλή των εθνικών δικαίων.
Η ελληνική ιστορία η οποία πάντα επαναλαμβάνεται αφού η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει , μας έχει διδάξει ότι κάθε φορά που οι Έλληνες ομονόησαν, επέτυχαν το σκοπό τους ενώ κάθε φορά που διχάστηκαν , επήλθαν εθνικές καταστροφές. Η εθνική ενότητα είναι η καλύτερη αποτροπή.
Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν για τους πολιτικούς ταγούς της Ελλάδας να ομονοήσουν και να διασφαλίσουν την προστασία των εθνικών δικαίων της χώρας. Ας ελπίσουμε να αντιλαμβάνονται τις κρίσιμες στιγμές που πιθανώς διανύει η χώρα μας μέσα σε ένα καθημερινά μεταλλασσόμενο και ευρισκόμενο σε παγκόσμια κρίση διεθνές περιβάλλον. Αναζητείται εγρήγορση και εθνική σύμπνοια.
Σχόλια