Πάει και η διδασκαλία των θρησκευτικών ύστερα από 2.500 χρόνια!

Δημήτρη Στεργίου

08.09.2022 | 11:46

Μετά τις απανωτές και αντίθετες με το Σύνταγμα γνωμοδοτήσεις και με επίκληση της «συνείδησης» προτείνεται η λύση για προαιρετικό μάθημα διότι έτσι μειώνεται ο κίνδυνος απομονωτισμού ή και στιγματισμού, ιδίως για τους μη Χριστιανούς Ορθοδόξους», σαν το «θρησκεύειν» να είναι … «κουσούρι» !!! 

Τελικά, μόνο σαράντα περίπου χρόνια άντεξαν  όλες οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις και όλοι οι προηγούμενοι υπουργοί Παιδείας (σκέτο, διότι τώρα δεν χρειάζεται και το συμπληρωματικό «Θρησκευμάτων»!)  στις  επίμονες πιέσεις  έσωθεν και έξωθεν  υπερασπιστών της μονομερούς  και χλευαζόμενης από τον Ερτντογάν και τους ομοίους  πολυπολιτισμικότητας  και παγκοσμιοποίησης  για  την κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών, σε πείσμα  της ρητής διάταξης του Συντάγματος.

Ήδη, η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως,  έσπευσε, ύστερα από τη γνωστή  τελευταία γνωμοδότηση  της Ανεξάρτητης Αρχής Προστασίας  Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα ή ΑΑΠΔΠΧ, όπως λέγονται, με τα αρχικά,  διοικητικοί οργανισμοί ή υπηρεσίες ή επιτροπές (υπάρχουν πολλές τέτοιες Αρχές, όπως και … εθνικές επιτροπές, που απασχολούν  εκατοντάδες άτομα και που  επιχορηγούνται  κάθε χρόνο με εκατομμύρια από τους φορολογούμενους!)  να υπογράψει  Κοινή Υπουργική Απόφαση ή ΚΥΑ, όπως λέγεται στα … ελληνικά,  με την οποία  καταργείται στην ουσία το μάθημα των Θρησκευτικών στη χώρα μας ύστερα από … 2.500 χρόνια. Δηλαδή, το μάθημα αυτό γίνεται προαιρετικό για όλους τους  μαθητές και τις μαθήτριες!!

Έτσι, ύστερα από σθεναρές αντιστάσεις  όλων των προηγούμενων σε τέτοιες συνεχείς και επίμονες γνωμοδοτήσεις με την τακτική «στρίβειν δια σταδιακών προσαρμογών», η διδασκαλία  του θρησκεύειν, όπως  την πρωτοπαρουσίασε  ο Ησίοδος με την «Θεογονία» και στη συνέχεια ο Ορφέας, ο Όμηρος  με τα παιδιά να απαγγέλλουν στίχους των επών του και μαθαίνουν μύθους, ο Πυθαγόρας, ο Πλάτων, ο Πλωτίνος, ο Πλούταρχος και  πάμπολλοι στη συνέχεια  έως σήμερα. Μάλιστα, ο Πλούταρχος («Προς Κολώτην», 31) αναφέρει ότι είδε  πόλεις-κράτη που έχουν ποικίλες διαφορές μεταξύ τους, διοικητι­κές και πολιτισμικές, αλλ΄ όμως τις ενώνει  ένα κοινό γνώρισμα, η θεοσέβεια. «Θα βρεις, λέει, πόλεις ατείχιστες, αγράμματες, αβασίλευτες, αχρήματες, αλλά ανίερες και άθεες όχι»,  χωρίς να υπαινίσσεται ότι οι αρχαίοι αυτοί άνθρωποι με την εκδήλωση της  θρησκευτικής συνείδησης απειλούνταν με  «κίνδυνο απομονωτισμού ή στιγματισμού», όπως  επισημαίνει  η Ανεξάρτητη Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα!!!

Σε επίρρωση της διαπίστωσης ότι όλοι σχεδόν οι υπουργοί Παιδείας  και ή σημερινή έως την έκδοση της  νέας Κοινής Υπουργικής Απόφαση  με την οποία βάζει ταφόπλακα  σε ένα μάθημα  που δεν έκανε ούτε κάνει κακό σε κανένα άνθρωπο, αντιστέκονταν με κάθε τρόπο στις έσωθεν και έξωθεν αυτές γνωμοδοτήσεις, αναφέρω ότι, όπως έχουν επισημάνει ειδικοί επιστήμονες του χώρου,  όλα  σχεδόν  τα Παλιά και τα Νέα Προγράμματα Σπουδών για τη Θρησκευτική Εκπαίδευση, τα οποία σέβονταν τις συνταγματικές επιταγές για ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των ελληνοπαίδων, προσπαθούσαν με  νέες μεθόδους/τεχνικές διδασκαλίας να προσεγγίσουν την ευρωπαϊκή αλλά και την παγκόσμια ταυτότητα, με σκοπό οι μαθητές να προσεγγίσουν  νέες πτυχές για τη θρησκεία, με  σεβασμό προς την ετερότητα και την ανεκτικότητα, με υπευθυνότητα και με εξασφάλιση της  δημοκρατικής λειτουργίας  των κοινωνικών θεσμών.

Πράγματι, όπως προκύπτει από την πλούσια βιβλιογραφία για το θέμα αυτό (ζητώ συγνώμη που ελλείψει χώρου δεν αναφέρονται οι συγγραφείς), οι σχεδιαστές των νέων Πιλοτικών Προγραμμάτων Σπουδών για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο υιοθέτησαν  τις θεωρίες για ένα δημοκρατικό σχολείο, ανοικτό στην κοινωνία και προσπάθησαν  να προσφέρουν μια εναλλακτική προσέγγιση στους μαθητές αλλά και στους διδάσκοντες.

Είναι αλήθεια ότι η περιπέτεια του μαθήματος  των Θρησκευτικών αποτυπώνεται στην πορεία  όλων των διδακτικών αντικειμένων που περιλαμβάνονται στα Αναλυτικά Προγράμματα της ελληνικής εκπαίδευσης, ανάλογα με τις εποχές και τις εκάστοτε κυρίαρχες προτεραιότητες. Όπως αναφέρουν ειδικοί επιστήμονες, από τη μεταπολίτευση έως το1997 στόχος ήταν η «μεταφορά» γνώσης, σημαντικών ενοτήτων από την ιστορία, τη διδασκαλία της Εκκλησίας και τον θρησκευτικό πολιτισμό. Το 2002 με την ανανέωση του μαθήματος  και τον επαναπροσδιορισμό των στόχων, απομακρύνεται οριστικά από την κατήχηση και μετατρέπεται σε ένα μάθημα που έχει γνωσιακό, μορφωτικό και παιδαγωγικό χαρακτήρα με γνώμονα την ορθόδοξη παράδοση.

Στη συνέχεια,  το νέο Αναθεωρημένο Πρόγραμμα Σπουδών του 2016, επηρεασμένο από τον κοσμοθεωρητικό-θρησκευτικό πλουραλισμό και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η θρησκευτική εκπαίδευση είναι ένας σημαντικός παράγοντας για την πορεία και δράση των μαθητών/τριών ως αυτόνομων προσώπων, δίνει τις κατευθύνσεις οι οποίες μετατρέπουν το μάθημα σε κανονικό «χωρίς απαλλαγές και διαχωρισμούς» καθώς  στο επίκεντρό του ήταν η Ορθόδοξη Χριστιανικής Εκκλησία, δηλαδή η παράδοση αυτού του τόπου, αλλά και με άνοιγμα  ταυτόχρονα  προς τις άλλες χριστιανικές παραδόσεις της Ευρώπης και προς τις άλλες θρησκείες. Δηλαδή, όπως επισημαίνουν ειδικοί, βασιζόταν σε κατάλληλες μαθησιακές διεργασίες που δίνουν τη δυνατότητα στους/στις μαθητές/τριες να ανακαλύψουν, να δομήσουν και να αξιοποιήσουν δημιουργικά τη γνώση. Παράλληλα δημιουργούσε συνθήκες απόκτησης στάσεων και δεξιοτήτων.

Γίνεται έτσι φανερό ότι το περιεχόμενο της χριστιανικής διδασκαλίας  έτσι όπως  προτεινόταν, ήταν  άρρηκτα συνδεδεμένο με τις αρχές της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης , δηλαδή, υπήρχε άρρηκτη συνεκτική σχέση ανάμεσα στη χριστιανική θρησκεία και στη διαπολιτισμική εκπαίδευση, όπως προέκυπτε  από τις  αναφορές, για παράδειγμα,  στον Κοσμά τον Αιτωλό στο μάθημα των θρησκευτικών, οι οποίες ανεδείκνυαν τα διαπολιτισμικά στοιχεία του έργου και των διδαχών του, τα οποία, μαζί με τις παραβολές και τις  γνωστές συνεχείς αναφορές στην ειρήνη, την αγάπη αλλήλων, την ισότητα ανθρώπων και φύλων, παρουσίαζαν τις πανανθρώπινες αξίες που διδάσκει μια θρησκεία, η χριστιανική θρησκεία.

Με λίγα λόγια, σε όλο αυτό το διάστημα καταβάλλονταν προσπάθειες εξευμενισμού  των δυνάμεων, οι οποίες  θυμίζουν τη γνωστή θεωρία  της «μετακένωσης», σύμφωνα με την οποία η Δύση πήρε από την Ελλάδα τον πολιτισμό και τώρα ουσιαστικά τον επαναφέρει στην κοιτίδα του. Αυτό σήμαινε την με κάθε θυσία και προσπάθεια  μεταφορά αυτούσιων και αλλότριων «θεσμών»  της δυτικής κοινωνίας στην ελληνική πραγματικότητα και τη δημιουργία γρήγορα μια δουλικής πρόσδεσης στη Δύση.

Η προσπάθεια αυτή προσέκρουσε στην αρχή στον  Καποδίστρια, που έλεγε ότι η «χριστιανική θρησκεία (ορθοδοξία) συντήρησεν εις τους Έλληνας και γλώσσαν και πατρίδα και αρχαίας ένδοξους αναμνήσεις και εξαναχάρισεν εις αυτούς την πολιτικήν ύπαρξιν, της οποίας είναι στύλος και εδραίωμα»! Και τον «φάγανε», όπως, για παράδειγμα, τον αείμνηστο υπουργό Παιδείας Αντώνη Τρίτση, ο οποίος εκδιώχθηκε από τη θέση του διότι θέλησε να εξαλείψει το έγκλημα που είχε γίνει με την κατάργηση των αρχαίων ελληνικών και τη α-διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας με τη συνεχή προώθηση του «ιδεώδους» της φωνητικής ορθογραφίας και του λατινικού αλφαβήτου!

Κι έτσι, μετά το θάνατο του πρώτου κυβερνήτη με τη γνωστή βαθειά ελληνική και θρησκευτική συνείδηση, έγιναν όλα ρημαδιό από βαυαρική Αντιβασιλεία και του Όθωνα  με βοηθούς Έλληνες που δεν είχαν εμποτισθεί από την ελληνική παράδοση: όλοι οι «θεσμοί» να περιήλθαν (και συνεχίζεται!) στην κυριαρχία του κράτους, όπως η οικονομία, παιδεία, η διοίκηση, οικογένεια, δημοσιονομία,  φορολογικό σύστημα,  νομοθεσία. Τα πάντα.  Το κράτος γίνεται απόλυτα γραφειοκρατικό και συγκεντρωτικό. Απλώς υπενθυμίζω  ότι αργότερα, ο ένθερμος θεματοφύλακας της ελληνικής παράδοσης, ο Ίων Δραγούμης (1878-1920) είχε καταγγείλει το έγκλημα  του κράτους, δηλαδή την κατάργηση της τοπικής αυτοδιοίκησης, των κοινοτήτων, που αποτελούσε τη χαρακτηριστική οργάνωση και ύπαρξή του. Κι όμως το έγκλημα αυτό, συνεχίστηκε πριν από μερικά χρόνια με τις γνωστές «μεταρρυθμίσεις – ταφόπλακα» της ελληνικής υπαίθρου, δηλαδή τα προγράμματα «Καποδίστριας» και «Καλλικράτης» με τα οποία επισπεύθηκε η νέα, τρίτη, «ερημία» της χώρας (η πρώτη έγινε μετά την επικράτηση των Ρωμαίων το 146 π.Χ. η δεύτερη κατά την Τουρκοκρατία).

Επιμονή να γίνει προαιρετικό το μάθημα των θρησκευτικών

Φαίνεται ότι όλες αυτές οι προσπάθειες με την προσαρμογή των Προγραμμάτων Σπουδών  και τους παραπάνω στόχους δεν ικανοποιούσαν τις συντάκτες των γνωμοδοτήσεων και εξέδωσαν την τελευταία με την οποία έσπευσαν να συμμορφωθούν η υπουργός παιδείας Νίκη Κεραμέως και η υφυπουργός  Ζέττα Μακρή,με την υπογραφή της νέας Κοινής Υπουργικής Απόφασης, με την οποία ορίζονται,  από το νέο σχολικό έτος,  οι όροι και προϋποθέσεις απαλλαγής μαθητών και μαθητριών από την ενεργό συμμετοχή στα μαθήματα της φυσικής αγωγής, της μουσικής και των θρησκευτικών.

Ειδικότερα, για το μάθημα των Θρησκευτικών ορίζεται όσοι μαθητές δεν επιθυμούν να παρακολουθούν το μάθημα αυτό  θα μπορούν να το κάνουν με μια απλή προφορική δήλωση ότι δεν επιθυμούν για λόγους συνείδησης να παρακολουθήσουν το μάθημα των Θρησκευτικών και όχι για λόγους “θρησκευτικής συνείδησης”, όπως οριζόταν προηγουμένως.  Συγκεκριμένα, η απόφαση αυτή, η οποία εκδόθηκε σύμφωνα με τις τέσσερις σχετικές αποφάσεις (υπ’ αρ. 559/2014, 660/2018, 1749/2019 και 1750/2019) του Συμβουλίου της Επικρατείας (έχει … προϊστορία η  απόφαση αυτή!) προβλέπει τα εξής: Μαθητές/τριες οι οποίοι/ες δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι (δηλαδή αλλόθρησκοι, ετερόδοξοι, άθρησκοι, άθεοι, αγνωστικιστές), δύνανται, εφόσον το επιθυμούν, να απαλλαγούν από την υποχρέωση παρακολούθησης του μαθήματος των Θρησκευτικών, υποβάλλοντας σχετική αίτηση στον/στη Διευθυντή/ντρια της σχολικής μονάδας.

Ωστόσο,  τον περασμένο Ιούλιο, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την υπ’ αριθμ. 1478/2022 απόφασή της, ακύρωσε Κοινή Υπουργική Απόφαση  του 2021, κατά το μέρος που προβλέπεται η απαλλαγή των μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών, καθώς δεν προηγήθηκε της έκδοσής της  η γνώμη της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα για αυτό το θέμα.  Επίσης, όπως επεσήμαιναν οι θεολόγοι,  η γνωμοδότηση αυτή και, συνεπώς, και η απόφαση της  υπουργού Παιδείας με την οποία έσπευσε να την υλοποιήσει,  έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με τις πρόσφατες σχετικές με το μάθημα των Θρησκευτικών αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας , όπως την 1479/2019, όπου ξεκάθαρα τονίζεται ότι η δήλωση απαλλαγής από το Μάθημα των Θρησκευτικών θα πρέπει να έχει το εξής περιεχόμενο: «Λόγοι θρησκευτικής συνείδησης δεν επιτρέπουν τη συμμετοχή (μου ή του παιδιού μου) στο μάθημα των θρησκευτικών» η οποία και «δεν παραβιάζει τη διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 13 του Συντάγματος, εφ’ όσον γίνεται χάριν απαλλαγής των μαθητών αυτών από την, επιβαλλόμενη κατ’ αρχήν από το Σύνταγμα και το νόμο, υποχρέωση παρακολουθήσεως του μαθήματος αυτού». Υπενθυμίζεται ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας είχε εκδώσει για το θέμα αυτό κι άλλες  τρεις αποφάσεις, όπως τις (υπ’ αρ. 559/2014, 660/2018και 1750/2019 (δηλαδή έχει μπόλικη  … προϊστορία και η περιπέτεια αυτή στον δύσμοιρο χώρο της ελληνικής παιδείας, όπως επιγραμματικά θα αναφέρω στη συνέχεια!)

Έτσι, όπως προαναφέρθηκε, στην ουσία, με τη γνωμάτευση αυτή, η οποία (άκουσον, άκουσον) μολονότι αντισυνταγματική, επιμένει να υλοποιηθεί και το Συμβούλιο της Επικρατείας,  το μάθημα των Θρησκευτικών χάνει την υποχρεωτικότητά του και, για πρώτη φορά στην ιστορία της Παιδείας της χώρας, μετατρέπεται από υποχρεωτικό σε προαιρετικό.

Ματαίως  η  Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ), μετά από αυτήν την  παρέμβαση της  Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (ΑΠΔΠΧ), με ανακοίνωσή της  τόνιζε ότι  το υπουργείο Παιδείας προφανώς οφείλει να μην εφαρμόσει τη γνωμοδότηση αυτή διότι, όπως εύστοχα, επεσήμαινε, είναι αντισυνταγματική, καθώς, με τις συστάσεις που εμπεριέχονται σε αυτήν, καταλύονται ολοφάνερα οι πρόνοιες των άρθρων 3 και 16, παρ. 2 του Συντάγματος του Ελληνικού κράτους. Δηλαδή, το μάθημα των Θρησκευτικών, με βάση το άρθρο 16, 2 του Συντάγματος, είναι υποχρεωτικό καθώς αποτελεί ουσιαστικό και βασικό στοιχείο της παιδείας, η λειτουργία της οποίας, σύμφωνα με το ως άνω άρθρο «αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».

Η νέα γνωμοδότηση

Όπως προανέφερα, όλες οι κυβερνήσεις και όλοι οι έως σήμερα υπουργοί Παιδείας προσπαθούσαν να αντιστέκονται στις επίμονες γνωμοδοτήσεις – αποφάσεις της παραπάνω Αρχής (υπ΄αριθμόν  77Α/2002, 28/2019, 32/2020), στις οποίες τόνιζε  ότι  το μεν άρθρο 13 παρ. 1 εδ. α΄ του Συντάγματος αναφέρεται  ρητώς στην ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης, όμως με τη διάταξη αυτή, ερμηνευόμενη σε συνδυασμό προς τα άρθρα 2 παρ. 1 και 5 παρ. 1 του Συντάγματος, κατοχυρώνεται η γενικότερη ελευθερία της συνείδησης κατά τρόπο ισοδύναμο προς την παρεχόμενη από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου( ΕΣΔΑ) προστασία (άρθρο 9 παρ. 1 άρθρο 2 παρ. 2 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου).  Πρόκειται για τη Σύμβαση για την Προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών, η οποία υιοθετήθηκε υπό την αιγίδα του Συμβουλίου της Ευρώπης το 1950 με σκοπό την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών. Τέθηκε σε ισχύ στις 3 Σεπτεμβρίου 1953.

Επειδή δεν υπάρχει λόγος να κουράσω τους αναγνώστες μου με νομικές έννοιες και ορισμούς που έχουν απασχολήσει πολλούς Έλληνες καθηγητές συνταγματολόγους (Ευάγγελος Βενιζέλος και άλλοι), απλώς θα παραθέσω την τελική γνώμη της παραπάνω Αρχής που έχει ως εξής:

«…Για τους λόγους αυτούς η Αρχή έχει τη γνώμη, την οποία διατύπωσε και στις υπ΄αρ. 32/2020 και 28/2019 αποφάσεις της, ότι η σύμφωνη με το ισχύον ελληνικό Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ, μορφή άσκησης του δικαιώματος απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών, είναι μια δήλωση των ενδιαφερομένων γονέων ή μαθητών, συμπεριλαμβανομένων και των Χριστιανών Ορθοδόξων που τυχόν το επιθυμούν, στην οποία θα αναφέρεται απλώς ότι «Λόγοι συνείδησης δεν επιτρέπουν τη συμμετοχή (μου ή του παιδιού μου) στο μάθημα των θρησκευτικών». Η λύση αυτή είναι η ενδεδειγμένη και από την άποψη του δικαιώματος στην προστασία των προσωπικών δεδομένων, το οποίο κατοχυρώνεται στο άρθρο 9Α Συντ. και εξειδικεύεται ως προς το περιεχόμενο του και τις εγγυήσεις του στον ΓΚΠΔ 679/2016 και στον Ν.4624/2019…»

Και η Αρχή δικαιολογεί τη γνώμη της ως εξής: «Με μία τέτοια εναλλακτική λύση, θα μειωνόταν ο κίνδυνος απομονωτισμού ή και στιγματισμού, ιδίως για τους μη Χριστιανούς Ορθοδόξους, που είναι αυξημένος σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, στην οποία η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού ανήκει στην Ορθόδοξη θρησκεία».

Ερωτήματα

Ύστερα από όλα αυτά, με την επίκληση μόνο «της προστασίας της ελευθερίας εκδήλωσης θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων δια μέσου του δικαιώματος στην προστασία των προσωπικών δεδομένων» έτσι όπως πάμε δεν θα μείνει τίποτε σε θεματικό ή γνωστικό επίπεδο υποχρεωτικό. Και προκύπτουν πολλά ερωτήματα:

Πρώτον, από πότε το «θρησκεύειν» ενός πολίτη (χριστιανός, μωαμεθανός, βουδιστής κ.λπ.) ή η αθεΐα αποτελεί   … στίγμα  ή απειλή για απομονωτισμό;  Γενικώς και παγκοσμίως  σχεδόν συμβαίνει το αντίθετο!

Δεύτερον, με βάση αυτή τη λογική γενικώς της «συνείδησης» θα πρέπει να καταργηθεί η υποχρεωτικότητα και των μαθημάτων της … ιστορίας, των… ελληνικών,  των … μαθηματικών, των … σεξουαλικών και όλων των άλλων για να «μειωθεί ο κίνδυνος απομονωτισμού ή στιγματισμού» μαθητών και μαθητριών που μισούν τα αντίστοιχα μαθήματα ή είναι … «κουμπούρες» στα αντίστοιχα μαθήματα;

Τρίτον, μήπως με τη λογική αυτή  ενισχύεται και υποδαυλίζεται, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος, το φαινόμενο του ρατσισμού και στον ευαίσθητο  χώρο της παιδείας, των παιδιών, με τον κίνδυνο να έχουμε εφιαλτικά κοινωνικά αποτελέσματα με την πρόκληση ενός  αντίστροφου θρησκευτικού ρατσισμού που, εξ αυτού του λόγου ίσως, έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις  σε άλλες χώρες, που υιοθέτησαν την πολυπολιτισμικότητα;

Πρόκληση σκοταδιστικού αντίστροφου θρησκευτικού ρατσισμού!

Απλώς, αναφέρω ότι αυτός ο αντίστροφος θρησκευτικός ρατσισμός έχει εκδηλωθεί με την απάλειψη από παλιές ονομασίες  εορτών ή εθίμων ή εκδηλώσεων της λέξης που παραπέμπουν στον χριστιανισμό, καθώς, όπως διαπιστώνεται, το θρησκευτικό μίσος μοιάζει με τη “θρησκευτική πίστη”. Σταχυολογώ από  άρθρα ειδικών και παραθέτω στη συνέχεια μερικά παραδείγματα αντίστροφου θρησκευτικού ρατσισμού που έχει προκληθεί σε χώρες που προάγουν ή προβάλλουν την πολυπολιτισμικότητα  φοβούμενες, όπως λένε,   τον κίνδυνο απομονωτισμού και στιγματισμού («ρατσισμού»):

-Στις ΗΠΑ και τον Καναδά, που ήταν από τις πρώτες χώρες που υιοθέτησαν την πολυπολιτισμικότητα, “τα ομοσπονδιακά δικαστήρια αποφάνθηκαν ότι ήταν παράνομο να γίνεται επίκληση του [Τριαδικού] Θεού στους δημόσιους σχολικούς εορτασμούς, να απαιτείται προσευχή στις τάξεις και να γίνονται αναγνώσεις της Βίβλου στα σχολεία” (τι θυμίζει, τι θυμίζει!)

-H δικαστική αρχή της πόλης L’Aquila στην κεντρική Ιταλία διέταξε ένα δημοτικό σχολείο της πόλης Ofena να απομακρύνει το σύμβολο του Εσταυρωμένου Χριστού από τις αίθουσές του.

-Η γαλλική δικαιοσύνη θέσπισε πριν από αρκετά χρόνια νόμο που απαγορεύει στους μαθητές των δημόσιων σχολείων να φέρουν εμφανή θρησκευτικά σύμβολα όπως π.χ. ισλαμικές μαντίλες, εβραϊκά καπελάκια, χριστιανικούς σταυρούς κλπ., προκειμένου να διαφυλαχθεί ο κοσμικός χαρακτήρας του Γαλλικού κράτους .

.Στο Derby της Αγγλίας μια δεκαεξάχρονη μαθήτρια αποβλήθηκε από το Sinfin Community School όπου φοιτούσε επειδή αρνήθηκε να βγάλει από το λαιμό της ένα σταυρό που φορούσε. Το σκεπτικό της αποβολής ήταν ότι το σχολείο απαγόρευε στους μαθητές να φορούν κοσμήματα.

– H Δημοτική αρχή του Islington στο βόρειο Λονδίνο πρότεινε να μετονομαστεί το σχολείο της Αγγλικανικής Εκκλησίας “Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής” σε Ακαδημία του Islington, καθώς ο όρος “Αγία” προκαλούσε αντιδράσεις σε πιστούς άλλων θρησκευμάτων.

-Στη Βρετανία πάλι , σύμφωνη με τις αρχές της πολυπολιτισμικότητας, αποτελεί η απόφαση τεσσάρων δημοτικών συμβουλίων (Liverpool, York, Tower Hamlets, Wolverhampton) να αφαιρέσουν τα “σταυρόψωμα” από τα γεύματα που σερβίρονται στα σχολεία την περίοδο πριν από την Ανάσταση διότι φέρουν το σημείο του σταυρού και υπήρχε κίνδυνος να προσβληθούν οι μη χριστιανοί μαθητές και να προκληθούν αντιδράσεις .

-Σχολεία στη Βρετανία απέσυραν από τα ράφια των βιβλιοθηκών τους παιδικά βιβλία που είχαν ως ήρωες γουρουνάκια, καθώς για το Ισλάμ ο χοίρος είναι ακάθαρτο ζώο.

-Κατά τον ίδιο τρόπο μετονομάστηκε από τους διοργανωτές του Kirklees Primary Music Festival το γνωστό παραμύθι “Τα Τρία Γουρουνάκια” σε “Τρία Κουταβάκια”. Έπονταιμε τα … γουρουνάκια κι άλλα παραδείγματα!

-Στην Τουρκία έχουν ήδη προχωρήσει σε παρόμοια μέτρα καθώς “Το τουρκικό κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο TRT απαγόρευσε τη μετάδοση της δημοφιλούς ταινίας κινουμένων σχεδίων της Γουόλτ Ντίσνεϊ “Γουίνι το Αρκουδάκι”, με το πρόσχημα ότι ένας από τους ήρωες είναι ένα γουρουνάκι…

– Σε διάφορα σχολεία των ΗΠΑ απαγορεύτηκε να παιχτούν έργα του Καρόλου Ντίκενς που αναφέρονται στα Χριστούγεννα, ενώ στην πόλη Maplewood του New Jersey απαγορεύτηκε στην ορχήστρα του τοπικού Γυμνασίου να παίξει χριστουγεννιάτικα τραγούδια ακόμα και ως μουσικό θέμα.

-Στο δημοτικό σχολείο του Harrow στο βόρειο Λονδίνο ακυρώθηκε η παράσταση χριστουγεννιάτικου έργου και στη θέση του προγραμματίστηκαν πολυπολιτισμικές εκδηλώσεις που θα κάλυπταν τέσσερις θρησκείες.

-Σε ένα άλλο δημοτικό σχολείο στην πόλη Treviso της Ιταλίας αποφασίστηκε να μην ανεβεί θεατρικό έργο με χριστουγεννιάτικο θέμα αλλά η “Κοκκινοσκουφίτσα” για να μην προσβληθούν οι μη χριστιανοί μαθητές.

-Ένα άλλο σχολείο κοντά στο Μιλάνο αποφάσισε να αφαιρέσει τη λέξη “Ιησούς” από έναν χαρακτηριστικό ύμνο και να την αντικαταστήσει με τη λέξη “αρετή”, ενώ στην επαρχία της Vicenza ακυρώθηκε ο ετήσιος σχολικός διαγωνισμός για την καλύτερη φάτνη, κλπ.

-Στη Βρετανία σε κάποια δημοτικά σχολεία οι δάσκαλοι αποφεύγουν να μιλήσουν για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και τις Σταυροφορίες στην Ανατολή από φόβο μήπως προσβληθούν οι μουσουλμάνοι μαθητές ή μήπως εκφράσουν αντι-Σιμητικά και αντι-Ισραηλινά αισθήματα στην τάξη.

-Στο σχολικό πρόγραμμα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Gordon Gordon το έτος 2007 στο μάθημα της Ιστορίας δεν θα γίνεται ειδική αναφορά στον πόλεμο των Ρόδων ή στον Ερρίκο τον 8ο, ενώ θα γίνεται αναφορά στο δουλεμπόριο προκειμένου να προωθηθεί “η αμοιβαία κατανόηση της ιστορικής προέλευσης της εθνοτικής και πολιτισμικής διαφορετικότητάς μας” .

-Το δημόσιο Δημοτικό Σχολείου Dorothy Stringer στο Brighton αντικατέστησε τις εκφράσεις “προ Χριστού” και “μετά Χριστόν” με τις εκφράσεις “προ κοινής εποχής” (BCE “Before Common Era”) και “κοινή εποχή” (CE “Common Era”) αντίστοιχα, καθώς οι γνωστές εκφράσεις θεωρήθηκαν πως δεν ταιριάζουν σε μια πολυ-θρησκευτική κοινωνία

-Οι  «χριστουγεννιάτικες διακοπές» έγιναν «χειμωνιάτικες διακοπές».

Αυτά θέλουμε να γίνουν ή καλύτερα να πάρουν τη μορφή χιονοστιβάδας και στη χώρα μας με τα τόσα άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζει;

https://www.ot.gr