Ο Πατριωτισμός δεν χρειάζεται ανακαίνιση
Είπα να συνεισφέρω κι εγώ την ταπεινή μου γνώμη στην συζήτηση περί «νέου πατριωτισμού».
Αλήθεια γιατί πρέπει να τον εκσυγχρονίσουμε τον πατριωτισμό; Παραβιάζει τους τελευταίους ευρωπαϊκούς κανόνες για τους ρύπους εκπομπής; Είχε άλλο περιεχόμενο για τους μαυροντυμένους Μανιάτες, τους αρβανιτάδες με το κεφάλι ξυρισμένο γύρω – γύρω και την πάλα στο χέρι, τον αγέρωχο κι αθυρόστομο Καραϊσκάκη; Είχε άλλο νόημα για τους Κρητικούς, που ο Πάγκαλος ακόμη δεν έμαθε πόσες επαναστάσεις έκαναν, άλλο για τους μαχητές των Βαλκανικών, τον Ελευθέριο Βενιζέλο και το μαχόμενο Έθνος στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα της Μικράς Ασίας, για τον Σπυρομήλιο, για τον Δαβάκη, τους αδερφούς Τσιγάντε, τον Ψαρρό, τον Γρίβα και τον Αυξεντίου, για τον Κουρούπη και τον Κατσάνη; Και σήμερα πρέπει να τον επανεφεύρουμε, να του στενέψουμε τις πιέτες ή να τον κάνουμε light, με χαμηλά λιπαρά, για να είναι ευκολοφόρετος ή να μην προκαλεί δυσπεψία στο πολιτικό προσωπικό και τους «πελάτες» του;
Πως πρέπει να είναι ο πατριωτισμός για να μην ουρλιάζει η κολωνακιώτικη κι εξαρχειώτικη αριστερά για «ακροδεξιούς», να μην έχει καθήκοντα δυσβάκτατα, ασήκωτα για τους ώμους του «μοντέρνου» Έλληνα;
Άραγε συντελέσθηκε η εθνική και κοινωνική μας ολοκλήρωση και δεν το πήρα είδηση; Φύγανε οι Τούρκοι καταπατητές, βιαστές και πλιατσικολόγοι από την Κύπρο; Στην Θράκη ανθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα των Πομάκων και των Ρομά, το Προξενείο έγινε γέφυρα φιλίας και μάζεψε τους μπράβους του, τελειώσανε στο Αιγαίο οι παραβιάσεις και διεκδικήσεις από την Τουρκία κι αναγνώρισαν οι Τούρκοι τις γενοκτονίες που διέπραξαν κατά ΟΛΩΝ των χριστιανών στην επικράτεια τους; Πήγε ο Ερντογάν, όπως κάποτε ο Γερμανός Καγκελάριος στο Τείχος των Δακρύων, στο Ερεβάν και στην Αθήνα, γονάτισε και είπε «συγχωρήστε μας»; Ανθούν τα δικαιώματα της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας στην Βόρειο Ήπειρο κι αυτή η άνθιση περιέλαβε και την περήφανη Χειμάρρα;
Μήπως στα Πανεπιστήμια των μεγάλων ευεργετών σίγησαν οι φωνές των μισθοφόρων του ανθελληνισμού κι έπαψε η μισθοδοσία τους από το κράτος για να αποδομούν την Ιστορία και την ταυτότητα μας, να αναθρέφουν μηδενιστές κι εχθρούς του ίδιου του εαυτού τους;
Αν είχαν γίνει όλα αυτά και είχαμε πνιγεί από την καλή γειτονία, την παγκόσμια αδερφοσύνη και τον δικό μας σεβασμό στην ταυτότητα μας, στους ήρωες και τα σύμβολα μας, θα μπορούσαμε να το ρίξουμε στις σοφιστείες, στην ιαπωνική ανθοτεχνία και τα πανάρχαια καθήκοντα μας θα έμοιαζαν παλιομοδίτικα και περιττά. Θα μπορούσαμε να λέμε πως μόνα μας πια καθήκοντα θα ήταν η ανταγωνιστικότητα, οι μεταρρυθμίσεις κλπ.
Τίποτα από αυτά δεν έχει γίνει. Τα εχθρικά συμφέροντα είναι εκεί, γιγαντωμένα. Οι αντίπαλοι μας θεωρούν την κρίση μας ευκαιρία τους. Η Κύπρος αντιμετωπίζει πάλι μπροστά της ένα νέο Σχέδιο απαρτχάϊντ. Στην Θράκη το Προξενείο αλωνίζει. Κάθε πέρσι και καλύτερα. Οι Αλβανοί και Σκοπιανοί σωβινιστές έχουν κάνει τέσσερις πήχες γλώσσα κι οι εγχώριοι ελληνόφωνοι αποδομητές δεκατέσσερις και διχαλωτή, σαν της οχιάς.
Το ίδιο καθήκον παραμένει μπροστά μας, στην υπηρεσία του ίδιου αιτήματος. Διότι εάν κάτι παραμένει ως το διαχρονικό αίτημα του Ελληνισμού, είναι η αναζήτηση και διασφάλιση της Ελευθερίας του. Γι’ αυτό γενιές και γενιές Ελλήνων επιδίωξαν, με πίσω μπρος κι απογοητεύσεις, θριάμβους και καταστροφές, την δημιουργία ενός ισχυρού και σοβαρού κράτους. Με ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, απαραβίαστα σύνορα, ασφάλεια κι ευημερία, ένα κράτος νοικοκύρηδων, ελεύθερων ανθρώπων, που όποτε κι όπου βρίσκουν υγιές περιβάλλον, δημιουργούν, ανθούν.
Και για να είσαι ελεύθερος, πριν από την δημιουργία του σκληρού πυρήνας του κράτους σου, ήτοι στρατό, αστυνομία, δικαιοσύνη, μη λεόντειες διεθνείς σχέσεις, σοβαρή οικονομία, υπάρχει μια πρώτιστη προϋπόθεση: να είσαι Έθνος, να έχεις πρόσωπο, ταυτότητα, που να το σέβεσαι πρώτα ο ίδιος, για να απαιτείς να το σέβονται και οι άλλοι.
Κι αυτό το πρόσωπο σου στον κόσμο, αυτή σου την ταυτότητα, που περιλαμβάνει και την Ορθοδοξία και τα καθήκοντα σου απέναντι σε όσους, στην Χειμάρρα ή στο Ριζοκάρπασο, έμειναν έξω από την ημιτελή εθνική σου ολοκλήρωση, οφείλεις να τα διδάσκεις, να είναι στον πυρήνα της Παιδείας σου, του δημόσιου λόγου, στην εθνική σου στρατηγική. Αν έχεις. Δεν είμαστε κάποιοι, που πάνε κάπου, με εφόδια την «ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και υπηρεσιών». Δεν είμαστε Βέλγοι ή Λουξεμβούργιοι, ούτε χώρα που την έφτιαξαν μετανάστες. Ζούμε χιλιάδες χρόνια σ’ ένα πολύπαθο και κακοτράχαλο σταυροδρόμι. Ο κόσμος της παγκόσμιας αδερφοσύνης, της διεθνούς αλληλεγγύης, όπου μόνη η οικονομία κι η παγκοσμιοποιήσει θα τα ισιώσουν και σώσουν όλα, απλά δεν υπάρχει.
Και ποιος σας λέει πως η ανάγκη για εκσυγχρονισμό, μεταρρυθμίσεις στην φορολογία, στην γραφειοκρατία, στην κοινωνική ασφάλιση, καταλύουν το βασικό μας καθήκον, πως καθιστούν περιττό τον αγώνα για επανελλήνιση της βανδαλισμένης Παιδείας, του παρακμιακού δημόσιου λόγου; Απλά είναι λογικά κι αναγκαία συμπληρώματα μιας ορθολογικής διαχείρισης, εξαρτήματα σε ένα μεγαλύτερο σχέδιο, που υπηρετεί τον Σκοπό, το Έθνος, την ελευθερία και την ευημερία του. Καμμία μεταρρύθμιση και καμμία μελλοντική ανάπτυξη κι ανταγωνιστικότητα δεν μπορεί να κρατήσει όρθια μια κοινωνία που αυτοϋπονομεύεται. Τίποτα «μοντέρνο» δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ταυτότητα μας, τους πυλώνες του Έθνους, αξιακούς, ιστορικούς, θρησκευτικούς, που συγκροτούν το πρόσωπο μας στον κόσμο, την πολύπαθη εθνική και κοινωνική μας ενότητα. Ή θα είμαστε Έλληνες ή ανδράποδα. Ή θα ξαναγίνουμε η αιώνια νεότητα του κόσμου κι η αληθινή ελπίδα της Ευρώπης ή θα εκπέσουμε σε Gau της Νότιας Βαλκανικής ή οσποδάροι της Υψηλής Πύλης. Κι ο αγώνας για το διαχρονικό αυτό αίτημα του Έθνους μας, την Ελευθερία, δεν μπορεί να γίνεται συγχέοντας την μετριοπάθεια με την ηττοπάθεια, την υποταγή με την σωφροσύνη. Δεν μπορεί να γίνει απεμπολώντας την εθνική ιδέα, χαρίζοντας την σε περιθωριακούς, περιφρονώντας την συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, που βλέπει λογιών λογιών μειοψηφίες να του κάνουν συκοφαντικό κήρυγμα καβαλημένες στο σβέρκο του και σιτιζόμενες εξόδοις του. Όταν η ηγεσία υποχωρεί σε αυτούς, τότε δεν προχωρούμε σε κανένα μέλλον. Απλά πέφτουμε πρηνηδόν στη λάσπη. Ο Πατριωτισμός αδέρφια, δεν χρειάζεται ούτε μεταμφίεση, ούτε ανακαίνιση. Ένας ήταν, ένας είναι, ένας θα είναι. Εμπεριέχει τον ανθρωπισμό, την δημοκρατία και δεν χρειάζεται ενοχικές επεξηγήσεις κι επίθετα…
Φαήλος Κρανιδιώτης,http://178.21.172.70/Antitheseis
Αλήθεια γιατί πρέπει να τον εκσυγχρονίσουμε τον πατριωτισμό; Παραβιάζει τους τελευταίους ευρωπαϊκούς κανόνες για τους ρύπους εκπομπής; Είχε άλλο περιεχόμενο για τους μαυροντυμένους Μανιάτες, τους αρβανιτάδες με το κεφάλι ξυρισμένο γύρω – γύρω και την πάλα στο χέρι, τον αγέρωχο κι αθυρόστομο Καραϊσκάκη; Είχε άλλο νόημα για τους Κρητικούς, που ο Πάγκαλος ακόμη δεν έμαθε πόσες επαναστάσεις έκαναν, άλλο για τους μαχητές των Βαλκανικών, τον Ελευθέριο Βενιζέλο και το μαχόμενο Έθνος στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα της Μικράς Ασίας, για τον Σπυρομήλιο, για τον Δαβάκη, τους αδερφούς Τσιγάντε, τον Ψαρρό, τον Γρίβα και τον Αυξεντίου, για τον Κουρούπη και τον Κατσάνη; Και σήμερα πρέπει να τον επανεφεύρουμε, να του στενέψουμε τις πιέτες ή να τον κάνουμε light, με χαμηλά λιπαρά, για να είναι ευκολοφόρετος ή να μην προκαλεί δυσπεψία στο πολιτικό προσωπικό και τους «πελάτες» του;
Πως πρέπει να είναι ο πατριωτισμός για να μην ουρλιάζει η κολωνακιώτικη κι εξαρχειώτικη αριστερά για «ακροδεξιούς», να μην έχει καθήκοντα δυσβάκτατα, ασήκωτα για τους ώμους του «μοντέρνου» Έλληνα;
Άραγε συντελέσθηκε η εθνική και κοινωνική μας ολοκλήρωση και δεν το πήρα είδηση; Φύγανε οι Τούρκοι καταπατητές, βιαστές και πλιατσικολόγοι από την Κύπρο; Στην Θράκη ανθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα των Πομάκων και των Ρομά, το Προξενείο έγινε γέφυρα φιλίας και μάζεψε τους μπράβους του, τελειώσανε στο Αιγαίο οι παραβιάσεις και διεκδικήσεις από την Τουρκία κι αναγνώρισαν οι Τούρκοι τις γενοκτονίες που διέπραξαν κατά ΟΛΩΝ των χριστιανών στην επικράτεια τους; Πήγε ο Ερντογάν, όπως κάποτε ο Γερμανός Καγκελάριος στο Τείχος των Δακρύων, στο Ερεβάν και στην Αθήνα, γονάτισε και είπε «συγχωρήστε μας»; Ανθούν τα δικαιώματα της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας στην Βόρειο Ήπειρο κι αυτή η άνθιση περιέλαβε και την περήφανη Χειμάρρα;
Μήπως στα Πανεπιστήμια των μεγάλων ευεργετών σίγησαν οι φωνές των μισθοφόρων του ανθελληνισμού κι έπαψε η μισθοδοσία τους από το κράτος για να αποδομούν την Ιστορία και την ταυτότητα μας, να αναθρέφουν μηδενιστές κι εχθρούς του ίδιου του εαυτού τους;
Αν είχαν γίνει όλα αυτά και είχαμε πνιγεί από την καλή γειτονία, την παγκόσμια αδερφοσύνη και τον δικό μας σεβασμό στην ταυτότητα μας, στους ήρωες και τα σύμβολα μας, θα μπορούσαμε να το ρίξουμε στις σοφιστείες, στην ιαπωνική ανθοτεχνία και τα πανάρχαια καθήκοντα μας θα έμοιαζαν παλιομοδίτικα και περιττά. Θα μπορούσαμε να λέμε πως μόνα μας πια καθήκοντα θα ήταν η ανταγωνιστικότητα, οι μεταρρυθμίσεις κλπ.
Τίποτα από αυτά δεν έχει γίνει. Τα εχθρικά συμφέροντα είναι εκεί, γιγαντωμένα. Οι αντίπαλοι μας θεωρούν την κρίση μας ευκαιρία τους. Η Κύπρος αντιμετωπίζει πάλι μπροστά της ένα νέο Σχέδιο απαρτχάϊντ. Στην Θράκη το Προξενείο αλωνίζει. Κάθε πέρσι και καλύτερα. Οι Αλβανοί και Σκοπιανοί σωβινιστές έχουν κάνει τέσσερις πήχες γλώσσα κι οι εγχώριοι ελληνόφωνοι αποδομητές δεκατέσσερις και διχαλωτή, σαν της οχιάς.
Το ίδιο καθήκον παραμένει μπροστά μας, στην υπηρεσία του ίδιου αιτήματος. Διότι εάν κάτι παραμένει ως το διαχρονικό αίτημα του Ελληνισμού, είναι η αναζήτηση και διασφάλιση της Ελευθερίας του. Γι’ αυτό γενιές και γενιές Ελλήνων επιδίωξαν, με πίσω μπρος κι απογοητεύσεις, θριάμβους και καταστροφές, την δημιουργία ενός ισχυρού και σοβαρού κράτους. Με ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, απαραβίαστα σύνορα, ασφάλεια κι ευημερία, ένα κράτος νοικοκύρηδων, ελεύθερων ανθρώπων, που όποτε κι όπου βρίσκουν υγιές περιβάλλον, δημιουργούν, ανθούν.
Και για να είσαι ελεύθερος, πριν από την δημιουργία του σκληρού πυρήνας του κράτους σου, ήτοι στρατό, αστυνομία, δικαιοσύνη, μη λεόντειες διεθνείς σχέσεις, σοβαρή οικονομία, υπάρχει μια πρώτιστη προϋπόθεση: να είσαι Έθνος, να έχεις πρόσωπο, ταυτότητα, που να το σέβεσαι πρώτα ο ίδιος, για να απαιτείς να το σέβονται και οι άλλοι.
Κι αυτό το πρόσωπο σου στον κόσμο, αυτή σου την ταυτότητα, που περιλαμβάνει και την Ορθοδοξία και τα καθήκοντα σου απέναντι σε όσους, στην Χειμάρρα ή στο Ριζοκάρπασο, έμειναν έξω από την ημιτελή εθνική σου ολοκλήρωση, οφείλεις να τα διδάσκεις, να είναι στον πυρήνα της Παιδείας σου, του δημόσιου λόγου, στην εθνική σου στρατηγική. Αν έχεις. Δεν είμαστε κάποιοι, που πάνε κάπου, με εφόδια την «ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και υπηρεσιών». Δεν είμαστε Βέλγοι ή Λουξεμβούργιοι, ούτε χώρα που την έφτιαξαν μετανάστες. Ζούμε χιλιάδες χρόνια σ’ ένα πολύπαθο και κακοτράχαλο σταυροδρόμι. Ο κόσμος της παγκόσμιας αδερφοσύνης, της διεθνούς αλληλεγγύης, όπου μόνη η οικονομία κι η παγκοσμιοποιήσει θα τα ισιώσουν και σώσουν όλα, απλά δεν υπάρχει.
Και ποιος σας λέει πως η ανάγκη για εκσυγχρονισμό, μεταρρυθμίσεις στην φορολογία, στην γραφειοκρατία, στην κοινωνική ασφάλιση, καταλύουν το βασικό μας καθήκον, πως καθιστούν περιττό τον αγώνα για επανελλήνιση της βανδαλισμένης Παιδείας, του παρακμιακού δημόσιου λόγου; Απλά είναι λογικά κι αναγκαία συμπληρώματα μιας ορθολογικής διαχείρισης, εξαρτήματα σε ένα μεγαλύτερο σχέδιο, που υπηρετεί τον Σκοπό, το Έθνος, την ελευθερία και την ευημερία του. Καμμία μεταρρύθμιση και καμμία μελλοντική ανάπτυξη κι ανταγωνιστικότητα δεν μπορεί να κρατήσει όρθια μια κοινωνία που αυτοϋπονομεύεται. Τίποτα «μοντέρνο» δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ταυτότητα μας, τους πυλώνες του Έθνους, αξιακούς, ιστορικούς, θρησκευτικούς, που συγκροτούν το πρόσωπο μας στον κόσμο, την πολύπαθη εθνική και κοινωνική μας ενότητα. Ή θα είμαστε Έλληνες ή ανδράποδα. Ή θα ξαναγίνουμε η αιώνια νεότητα του κόσμου κι η αληθινή ελπίδα της Ευρώπης ή θα εκπέσουμε σε Gau της Νότιας Βαλκανικής ή οσποδάροι της Υψηλής Πύλης. Κι ο αγώνας για το διαχρονικό αυτό αίτημα του Έθνους μας, την Ελευθερία, δεν μπορεί να γίνεται συγχέοντας την μετριοπάθεια με την ηττοπάθεια, την υποταγή με την σωφροσύνη. Δεν μπορεί να γίνει απεμπολώντας την εθνική ιδέα, χαρίζοντας την σε περιθωριακούς, περιφρονώντας την συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, που βλέπει λογιών λογιών μειοψηφίες να του κάνουν συκοφαντικό κήρυγμα καβαλημένες στο σβέρκο του και σιτιζόμενες εξόδοις του. Όταν η ηγεσία υποχωρεί σε αυτούς, τότε δεν προχωρούμε σε κανένα μέλλον. Απλά πέφτουμε πρηνηδόν στη λάσπη. Ο Πατριωτισμός αδέρφια, δεν χρειάζεται ούτε μεταμφίεση, ούτε ανακαίνιση. Ένας ήταν, ένας είναι, ένας θα είναι. Εμπεριέχει τον ανθρωπισμό, την δημοκρατία και δεν χρειάζεται ενοχικές επεξηγήσεις κι επίθετα…
Φαήλος Κρανιδιώτης,http://178.21.172.70/Antitheseis
Σχόλια